28.4.10

Μινι χρονικα vol.3

Προφητης Ηλιας Κερατεας.

Η ιστορια μου:

Ειμαι με τους δικους μου στο εξοχικο μας και ειχαμε παει στο εκκλησακι του Προφητη Ηλια για την Ανασταση. Επιστρεφοντας, στο δρομο για το αυτοκινητο μας, απο διπλα μου περναει ενα αλλο αυτοκινητο και σταματαει γιατι εχει κινηση. Στο πισω καθισμα του αυτοκινητου καθοταν μια κοπελιτσα, γυρω στα 18-20, με αρκετα ωραιο σωμα, με ενα μινι φορεματακι. Εγω, οπως ημουν εξω, δεν μπορουσα να δω προσωπο. Ομως καρφωθηκα στα μπουτακια της που ηταν κολλημενα μεταξυ τους. Η κοπελιτσα μαλλον με καταλαβε [πρεπει να με ειδε αλλα δεν ειδε το προσωπο μου!], ανοιγει τα μπουτακια της και σηκωνει λιγο παραπανω το μινι φορεματακι της. Κι εγω παλαβωσα...
Εγω ντυμενος με τζινακι, καρο ασορτι πουκαμισο και δερματινο, αυτη με το μινι φορεματακι που λεγαμε, αρκετα ψηλα τακουνακια και κατι απο πανω που δε θυμαμαι τι ηταν.
Ε τεσπα, αφου ανεβασε λιγο παραπανω το φορεματακι, το αυτοκινητο ξεκινησε και ξαφνικα κοιταει κι αυτη απ'το πισω παραθυρο, για να με δει. Τοτε την κοιταω κι εγω. Και μου ριχνει ενα ντροπαλο χαμογελο [τουλαχιστον ετσι μου φανηκε]. Εγω για μια στιγμη δεν μπορουσα να αντιδρασω, ημουν αυτο που λεμε "εμεινα σα μαλακας"! Και πριν προλαβω να χαμογελασω κι εγω, το αυτοκινητο απομακρυνθηκε...

Συμπερασματα:
1. Δεν ηταν η ξανθια με τα μεγαλα και ζεστα πρασινα ματια αλλα τουλαχιστον ελπιζουμε!
2. Μια στιγμη μπορει να σε στοιχειωνει για το υπολοιπο της ζωης σου. Τι θα γινοταν αν την γνωριζα? Πραγμα βεβαια δυσκολο γιατι ουτε ξερω ποια ειναι ουτε που μενει.
3. Ηταν επιλογη μου να βρεθω στο σωστο σημειο την σωστη στιγμη. Αν δεν εφευγα πρωτος και περπατουσα αργα οπως οι δικοι μου που ηταν πιο πισω, ισως δε θα γινοταν τιποτα απ'ολα αυτα. Γι'αυτο και η ζωη μας καθοριζεται απο τις επιλογες μας.
4. Για μια στιγμη σκεφτηκα να γραψω στην Athens Voice στη στηλη "Σε ειδα" αλλα αλλαξα γνωμη. Με κανει κοτα αυτο?

Εν τελει παρατηρω πως σημασια εχει η στιγμη και η πραξη. Σημασια εχει πως θα γινει το face to face. Το βλεμμα, το χαμογελο, η σταση του σωματος, το πακετο γενικως. Γιατι αν για παραδειγμα κανω τη σωστη κινηση σε καποια τοτε ισως λιωσει επιτοπου. :D

Αντε καλη σας συνεχεια και τα ματια σας δεκατεσσερα!

ΥΓ: Δεν ξερω πως μου ηρθε τωρα να πω για μια ιστορια που εγινε στις 3 Απριλιου αλλα μια φωνουλα μου ειπε να την πω! Αν με διαβασει η συγκεκριμενη κοπελα, ας μου στειλει! So simply! 

26.4.10

Whatever συνεχεια...


Τελικα ποια γκομενα ειναι καλυτερη? Η υπερ-κοινωνικη που θα σου πιασει αμεσως κουβεντα ή εστω θα σου απανταει σε ολες τις ερωτησεις σου ή εστω θα τολμησει να σου πει με την πρωτη πραγματα που δε θα τολμαγες εσυ με την καμια να πεις. Ή η ντροπαλη που σε καρφωνει που και που με το βλεμμα της αλλα ντρεπεται να μιλησει με αγνωστους και οταν την γνωρισεις, αποφευγει να μιλησει ή εστω απανταει μονοκομματα στις ερωτησεις σου με ντροπαλο βλεμμα κι ενα χαζο χαμογελο?
Μαλλον καμια απο τις δυο... Η πρωτη ακουγεται λιγο γουατεβα και η δευτερη ακουγεται λιγο μυξοπαρθενα [ασχετα αν στην πραγματικοτητα παιζει να ειναι τα αντιθετα]. Aρα μαλλον καταληγουμε καπου στη μεση.
Να υπαρχει λιγος εαυτος ρε παιδι μου. Κι εσεις γυναικες, σταματηστε ειτε να το παιζετε πιο ο,τι να ναι απ οσο ειστε ειτε να ντρεπεστε να δειξετε αυτο που ειστε. Δε θα σας φαμε καλε! Κουβεντα να σας ανοιξουμε θελουμε αλλα μην μας τα πριζετε κιολας! Η γουατεβα θα λεει ακαταλαβιστικα πραγματα και η ντροπαλη θα πει πολυ παιδικα πραγματα.

Ξηγηθηκαμε???

ΥΓ: Ο γουατεβα θελη τη γουατεβα του, ο ντροπαλος θελει τη ντροπαλη του, ο πονηρος την πονηρη του, ο ψυχολογικα διαταραγμενος την ψυχολογικα διαταραγμενη του και παει λεγοντως. Εγω ποια θελω? Μπερδευτικα...

Rocknrolla weekends: 7ply project



Σαββατο.
Tο ραντευου ηταν ξεκαθαρο. Ωρα 17.00 στην Τεχνοπολις. Εγω αργησα να παω μιας και αργησα να ξυπνησω. Εφταιγαν τα νυχτοπερπατηματα της Παρασκευης με τους καλους μου φιλους...
Βρηκα τα παιδια, εναν σκειτερ φιλο μου τον Τ. με την παρεα του που τυγχαινει να ειναι και δικια μου παρεα, μαζι με μια φιλη μας απο Πατρα και μια φιλη της φιλης μας που σπουδαζει εκει και αποδειχθηκε οτι την ξερω απο παλια [πραγμα που αποδεικνυει οτι ο κοσμος ειναι μικρος].
Σημερα διαγωνιζονται στην μινιραμπα και ο φιλος μου δεν πηρε μερος. Οποτε τσεκαραμε την εκθεση. Σοβαρα τωρα, το επιπεδο των φετινων καλλιτεχνων ηταν καλυτερο. Η εμπνευση τους ηταν εξωπραγματικη. Και μεταξυ μας, ζηλεψα κι εγω. Γιατι ως παιδι της τεχνης που ειμαι κι εγω, θελω κι εγω να εκθετω τα δημιουργηματα μου! Λοιπον, το σκεφτηκα, για του χρονου θα προσπαθησω να εχω μια περιοπτη θεση!
Παμε στην μινιραμπα λοιπον.


Μετα εσκασαν μυτη και η bmxαδες αλλα ημουν ηδη εξω απο τον χωρο και δεν τραβηξα πολλες φωτογραφιες.


Τη σκυταλη πηρε το main stage με τις συναυλιες και οι καλεσμενοι εδιναν ρεστα. Η φαση κρατησε μεχρι τα μεσανυχτα. Μετα αποχωρησαμε κι εμεις και καταληξαμε στο αγαπημενο Κ44 [πλεον λεγεται ΤΩΡΑ]. Κατσαμε μεχρι τις πρωτες πρωινες ωρες. Η παρεα μεγαλωσε μιας και προστεθηκαν ατομα που ειχαν ορεξη για κρεπαλες. Η φαση μετραγε ασχημα, για μια ακομη φορα ειδα ξεχασμενα ατομα απ'το παρελθον και αφου τα ειπαμε, αποσυρθηκα στην δικια μου παρεα οπου το κεφι εδινε κι επερνε. Κι αφου ο ουρανος αρχισε δειλα δειλα να περνει χρωμα, ειπαμε να αποχωρισουμε σιγα σιγα. Εγω, κουρασμενος, μιας και ολη μερα στο ποδι ημουν, επεσα ξερος.

Κυριακη.
Το ραντευου ηταν και παλι στις 17.00 αλλα και σημερα αργησα να ξυπνησω. Εφτασα λιγο πριν τις 19.00, την ωρα δηλαδη που διαγωνιζεται ο φιλος μου ο Τ. στο double set. Με την τσιμπλα ακομα στο ματι, βρηκα τα παιδια και αμεσως στηθηκαμε σε περιοπτη θεση. Εγω, με χρεη φωτογραφου, μπηκα μεσα στον περιφραγμενο χωρο.


O νικητης του double set, Θωμας Κολουσης, μολις ειχε προσγειωσει πετυχημενα ενα bs 180 hard flip και ο κοσμος σειστηκε μιας και ολοι εσπευσαν να τον συγχαρουν.



1ος: Νικος Μολοχτος,
2ος: Γιωτης Κουρτσογλου
3ος: Giorgio Zavos

H ωρα πηγε 21.00 κι επρεπε να φυγω, μιας και μια καλη μου φιλη θα μας εβγαζε εξω για τα γεννεθλια της. Την βρηκα τελικα με τα αλλα παιδια και κατσαμε μεχρι αργα. Μετα εγω και ο καλος μου φιλος ο Θ. ηρθαμε απο εδω και αραξαμε μεχρι τα ξημερωματα, συζητωντας για τεχνικες φωτογραφιας [ειπαμε, ειμαι wannabe φωτογραφος!] και φιλοσοφωντας τι θελουν οι γυναικες. Καλο, ε? :P

Με λιγα λογια ηταν ενα υπεροχο Σαββατοκυριακο. Γνωρισα καινουρια ατομα [το ειχα αναγκη αλλωστε!], ηπια τα ποτακια μου, εκανα τις απαραιτητες συζητησεις μου και εβγαλα λιγο απ'το αχτι μου! Το μπαμ που λεγαμε μπορει να μην ηρθε αλλα χεστηκαμε λιγακι! Προτιμαω ενα γουικεντ με καλη παρεα και να ειμαι μονιμως εξω απ'το σπιτι, παρα μια μερα με καποιο καλο μπαμ και μετα παλι αδρανεια!

Κι επειδη πολυ το ξενυχτουσα αυτες τις μερες, παω για υπνο! Η ωρα λεει 06.20 το πρωι και πρεπει να κοιμηθω και λιγακι, μιας κι εχουμε σχολη! Καλημερα σας λοιπον και καλη εβδομαδα!

22.4.10

Whatever


Εχω την αισθηση οτι ο κοσμος δεν παει καλα αυτον τον καιρο. Ειναι λιγο ο,τι να ναι και λεει ο,τι να ναι πραγματα, περιμενοντας ο,τι να ναι φασεις. Ο,τι να ναι γενικως.
Ο καιρος ανοιξε, το καλοκαιρι ειναι [σχεδον] εδω και η διαθεση μας ανεβηκε κατακορυφα. Ακομα κι εγω νιωθω οτι ειμαι καζανι που βραζει. Νιωθω οτι γινομαι λιγο ο,τι να ναι και απ'την αλλη νιωθω λιγο πιο ελευθερος απ'οσο ημουν ποτε [μαλλον αποτελεσμα της ενασχολησης μου με τα μπλογκς ειναι αλλα αυτο ειναι αλλο θεμα που θα το θιξω καποια στιγμη] αλλα μας χαλαει το image μηπως? Μπα δε νομιζω.
Μαλλον ειναι αποτελεσμα μιας ευδιαθεσιας που παρουσιαζεται και μας στελνει σε εναν ωκεανο ονειρων και φαντασιωσεων.
Αλλα το θεμα ειναι να κανουμε πραγματικοτητα τις επιθυμιες μας, οσο μπορουμε, χωρις να ξεφυγουμε και πολυ απο αυτο που ειμαστε. Καλο το ο,τι να ναι αλλα λιγος εαυτος δεν βλαπτει! Μην καταληξουν να μας βλεπουν ως κατι που δεν ειμαστε!

Ειναι Πεμπτη ακομα, το ξερω αλλα μια φωνουλα μεσα μου λεει οτι απο σημερα ξεκιναει το Σαββατοκυριακο μου. Και η ιδια φωνουλα μου λεει να ειμαι ετοιμος για καποιο ενδεχομενο μπαμ. Μαλλον πρεπει να την ακουσω κι ας κανει παρτυ καμια φορα....
Ολο μπαμ περιμενω και δεν ερχεται... Μηπως ειναι οι τυχερες μερες μου? Ναι καλα!

Καλη συνεχεια σε ολους σας, παω για εργασιες της σχολης τωρα! [ξερετε, σχεδια, μακετα κλπ!]

19.4.10

Weird dreams vol.1


Kαηλημερα. Και τι καιρος ειναι αυτος ρε? Μας ηρθε κιολας η ηφαιστιακη σκονη της Ισλανδιας?
[ναι ναι ξερω ειμαι λιγο μαζοχας που γραφω τετοια ωρα αλλα ειδα ενα κουλο ονειρο και με το που ξυπνισα εκατσα στο pc!]

Νομιζω οτι αρρωσταινω ευκολα. Νιωθω ξαφνικα οτι δεν εχω ορεξη να παω πουθενα, εχω πονοκεφαλους, μου ερχεται εμετος, θελω να μεινω ξαπλωμενος για παντα. Ακουω οτι η πρωην μου εχει γκομενο και τσουπ αρρωστησα. Ακουω οτι μια καλη μου φιλη τα εφτιαξε με εναν τυπο που δεν τον παω με την καμια και τσουπ αρρωστησα. Ακουω οτι ενας καλος μου φιλος τα εφτιαξε με μια τυπισσα που γουσταρω και τσουπ αρρωστησα.
Μα τι στο διαολο, θα αρρωσταινω δηλαδη με καθε στραβο που γινεται σε τουτο τον πλανητη? Ε, δε γαμ***αι, βαρεθηκα. Αν αρρωστησω κι αλλο, στα αρχ**** μου και θα βγω εξω. Μην ανησυχειτε, δε θα σας κολλησω. Δεν ειναι μεταδοτικες οι αρρωστιες μου.

Ηταν μια εποχη λοιπον οπου ολοι οι φιλοι μου και ολες οι πρωην μου, παντρευτηκαν. Κι εγω αρρωστησα σοβαρα. Κι ετσι δεν πηγα σε κανεναν γαμο. Δεν ψηνομουν αλλωστε. Δεν ηθελα να ερθω face to face με κανεναν. Αλλα μια φωνουλα μεσα μου ελεγε οτι θα γινω καλα και θα αρχισω να σκεφτομαι την παρτη μου και μονο. Και θα βρω καποια για το υπολοιπο της ζωης μου. Πιστεψα στην φωνουλα και μετα απο καποιο καιρο εγινα καλα. Και οταν εγινα καλα, αναρωτιομουν τι διαολο εγινε. Και μετα απο λιγο καιρο, βρεθηκε και η καποια. Ηταν μια πανεμορφη ξανθια με μεγαλα πρασινα και ζεστα ματια. Με ενα χαμογελο κι ενα σωμα σκετα θανατος. Εκανε κι αυτη το αγαπημενο μου χομπυ [τι χομπυ? τροπος ζωης μου ειναι], το σνοουμπορντ. Κι αλλα πολλα. Και ζησαμε πιο ευτυχισμενοι απ'ολους μαζι. Και μετα ξυπνησα αποτομα με κρυο ιδρωτα αλλα ενα χαζο χαμογελο ζωγραφισμενο πανω μου.
Η καποια ειναι μεν ομορφη ξανθια με πρασινα ματια, χαμογελο και σωμα αλλα δεν μπορουσα να καταλαβω ποια ειναι. Τα χαρακτηριστικα του προσωπου της τα εβλεπα αλλα στο συνολο της ηταν θολη. Εμοιαζε με τα ακεφαλα ατομα που βλεπω στα ονειρα μου. Με λιγα λογια δεν ηταν καποια συγκεκριμενη. Αλλα ηταν μια ξανθια με πρασινα ματια, χαμογελο και σωμα.
Αφου επεξεργαστηκα τα δεδομενα, καταλαβα οτι το παρελθον ειτε κοντινο ειτε μακρινο δεν εχει καμια απολυτως σημασια. Ο,τι εγινε, εγινε. Σημασια εχει να αγαπας τον εαυτο σου, ωστε να σε αγαπησουν και οι αλλοι. Και νομιζω οτι με ερωτευομαι ολο και περισσοτερο!
Φυσικα ερχεται καλοκαιρι, η εποχη που θελουμε να τα κανουμε ολα [εκτος φυσικα απο το αγαπημενο μου χομπυ, αλλα σας ειχα πει οτι θα κανω τα παντα για να παω!] και ετσι θα γινει.
Ειναι καλοκαιρι. Θελω πολλα μπανια, πολλα ξενυχτια σε πλατειες, πολυ σεξ. Θελω ενα καλοκαιρι αγαπης. Εσεις τι καλοκαιρι θελετε?

Αντε και καλη σας μερα. Εγω εχω σχολη, θα πεσει σοβαρη δουλεια σημερα αλλα ποιος χεστηκε! Θα κοιταξω να κανω αυτα που εχω να κανω, θα κανω αυτα που γουσταρω και ολα θα γινουν!

15.4.10

Σ' αναζητώ στη Σαλονίκη


Αφού με έσπειρε μια μοίρα αυτοκρατόρισσα
μήτρα με γέννησε αρχαία Μακεδόνισσα
μ' άδεια φαρέτρα πολεμάω το χειμώνα
από το κάστρο στην καρδιά του Πλαταμώνα

Αφού με φέρνει μονοπάτι φαναριώτικο
ένα σοκάκι με κρατάει σαλονικιώτικο
έλα ένα βράδυ την υπόσχεση να πάρεις
πριν να τη σβήσει με σφουγγάρι ο Βαρδάρης

Σ' αναζητώ
Σ' αναζητώ στη Σαλονίκη ξημερώματα
λείπει το βλέμμα σου απ' της αυγής τα χρώματα
σ' αναζητώ
σ' αναζητώ μ' ένα βιολί κι ένα φεγγάρι
λείπει το όνειρο εσύ και το δοξάρι

Αφού μεθάω μ' ένα κρασί αγιονορείτικο
και μ' ένα ντέρτι σεκλετίζομαι πολίτικο
βρες το μαχαίρι που στα δύο μας χωρίζει
κι έλα εδώ στων στεναγμών το μετερίζι

Αφού στον Όλυμπο οι Θεοί τ' αποφασίσανε
δώσαν στο κρύο τα κλειδιά κι αυτοκτονήσανε
μόνη ξυπνά μόνη κοιμάται τώρα η μέρα
με μηχανάκι με κομπιούτερ και φλογέρα

Σ' αναζητώ
Σ' αναζητώ στη Σαλονίκη ξημερώματα
λείπει το βλέμμα σου απ' της αυγής τα χρώματα
σ' αναζητώ
σ' αναζητώ μ' ένα βιολί κι ένα φεγγάρι
λείπει το όνειρο εσύ και το δοξάρι

Δημητρης Μητροπανος



Ουδεμια σχεση εχω με τη Θεσσαλονικη. Ειμαι καθαρα νοτιοελλαδιτης. Κι ομως νιωθω τοσο δεμενος μαζι της. Δεν ξερω... Φταιει η αυρα της? Φταιει το μεθυστικο αερακι της? Φταιει αυτο το μυστηριο και μαγικο που εχει? Καθε φορα που παω, νιωθω αλλος ανθρωπος. Νιωθω οτι ολα γινονται. Πολυ απλα γιατι νιωθω πιο ξεγνοιαστος. Εχω ανεβει αρκετες φορες και παντα περναγα ωραια. Ακομα και με τους γονεις μου. Που εδω στην Αθηνα, δεν καταδεχομαι με την καμια να βγω μαζι τους!
Εχει λοιπον αυτο το μαγικο που σε μαγευει, σε κανει πιο χαρουμενο, σε κανει πιο ευτυχισμενο, βλεπεις τους ανθρωπους πιο χαρουμενους και πιο ελκυστικους! Εχει κι αυτο το μυστηριο που σου ξεγελα ευκολα το μυαλο σου. Σε κανει σκεπτικο σε καθε σου βημα, αλλα ποιος χεστηκε! Η Θεσσαλονικη ειναι εδω και ολα γινονται αν εισαι χαρουμενος!
Η αληθεια ειναι οτι δε νομιζω να εμενα μονιμα εκει πανω. Γιατι οσο μαγικη και να ειναι η "νυμφη του Θερμαικου", δεν εχει τις αμετρητες επιλογες της Αθηνας. Αλλα μου αρεσει να ανεβαινω, γιατι νιωθω οτι αυτο το μαγικο του Θερμαικου, δεν το νιωθω πουθενα αλλου. Καθε φορα που βλεπω τον Θερμαικο απο το προαυλιο του Λευκου Πυργου, νιωθω οτι καπου παραμονευει μια σειρηνα, ετοιμη να με τραβηξει. Να περπατω στους δρομους, ελκυομενος απ'το μεθυστικο τραγουδι της.
Αλλα ας τα αφησουμε αυτα. Ας περασουμε στο ψητο. Θυμαμαι ολες τις φορες που ανεβηκα και ολες ηταν υπεροχες. Σιγουρα παιζει ρολο και το γεγονος οτι ενα ταξιδι ειναι παντα αλλη φαση, αλλα ειδικα στη Θεσσαλονικη, ειναι κατι παραπανω απο ταξιδι. Πολλες φορες ανεβηκα μονο και μονο επειδη ηθελα να τα πινω με ενα φιλαρακι μου που μενει πανω! Θυμαμαι την τελευταια φορα που ανεβηκα, ειχαμε καταληξει στα Λαδαδικα με ουζα, τσιπουρα, χταποδακι και μεζεδακια γενικως! Ωραιες μερες...
Απο τη Θεσσαλονικη εχω μονο ομορφες αναμνησεις. Αναμνησεις που μενουν χαραγμενες στο μυαλο σου οσα χρονια κι αν περασουν. Και κατι τετοια με κανουν να μην βλεπω την ωρα να ξαναπαω! Δυστυχως ανεβαινω μονο για λιγες μερες αλλα οσο να ναι!

Οι φωτογραφιες ειναι απο την τελευταια επισκεψη μου στη Θεσσαλονικη. Εδω Αθηνα ειχε ψυχρουλα κι εκει πανω ζεστη! Ο,τι να ναι καιρος πραγματι...

ΥΓ: Τυχαια η παρακατω φωτογραφια? Absolout Thessaloniki!

13.4.10

Mια ωρα στην Γυμναστικη Ακαδημια

Η Γυμναστικη Ακαδημια Αθηνων [που παραπεμποντως ειναι ενα τσιγαρο δρομος απ'το σπιτι μου] εχει κατι που με κανει να θελω να ξαναπαω. Οχι για 1 ουτε για 2 αλλα για οσες φορες χρειαστει.

Ε, λοιπον, εχει μια σεξυ καθηγητρια γιογκας. Και ειναι 26-27 αντε 28 χρονων.

Οπως λεω παντα, αν δεν παρω τον δυσκολο δρομο, δεν ξερω αν θα συμβει κατι ευχαριστο. Ετσι και σημερα αν δεν διαλεγα να συνοδεψω μια φιλη μου στο μαθημα της [και να το παρακολουθησω κιολας], δε θα ερχομουν face to face με εκεινη τη Θεα.
Και σα να μην εφτανε αυτο. Ολοκληρη ταξη απο κοριτσακια με τεντωμενα ποδαρακια και στενα μπλουζακια ηταν αρκετο για αρκετα εγκεφαλικα.

Ειχε πλακα η ολη φαση και οκ αστειευομαι λιγακι αλλα ειπα να γραψω κατι, μπας και ξεφυγω απο κατι σκεψεις που με πολιορκουν τωρα τελευταια και με ριχνουν ψυχολογικα! Και θυμηθηκα το παρακατω:



Next time λοιπον θα παρω και το τηλεφωνο της καθηγητριας. Αμε!

12.4.10

Μινι χρονικα vol.2 [με μια δοση τσαντιλας]


Ξυπνησα μες στη καλη διαθεση. Γιατι ξεκιναει σχολη μετα απο 15 μερες και το εχω παρει αποφαση, ειναι τωρα ή ποτε. Ξυπνησα λοιπον στις 9. Ανοιξα το πι σι, ηπια καφεδακι και χωρις αγχος ξεκινησα. Ναι, θελω να ξεκιναω αφου εχω πιει το καφεδακι μου αραχτος. Γιατι εχω καταληξει οτι οταν ξεκινας τη μερα χωρις αγχος, τοτε και η υπολοιπη ειναι χωρις αγχος.
Ε τεσπα, φτανω στη σχολη και τι βλεπω? Πολλοι συμφοιτητες μαζεμενοι εξω απ'την πυλη. ΕΓΙΝΕ ΚΑΤΑΛΗΨΗ. Γιατι? Γιατι φυλακισαν καποιον αναρχικο λενε. Υπο αλλες συνθηκες θα ελεγα οκει, με το δικιο τους. Αλλα ο νεος νομος ειδικα για την Αρχιτεκτονικη, προβλεπει οτι ΟΙ ΕΞΕΤΑΣΤΙΚΕΣ ΘΑ ΞΕΚΙΝΑΝΕ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΕΣ ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΕΣ, ασχετα με τις καταληψεις ή τις γενικες συνελευσεις.
Μεχρι τωρα, ολες οι εξεταστικες αργουσαν να ξεκινησουν, λογω των καταληψεων. Φετος ομως, θελει δεν θελει, αρχιζουμε στην ωρα μας. Και αναρωτιεμαι, πως στο διαολο θα γινει η κωλοεξεταστικη με τοσες μερες που χασαμε? 4 Ιουνιου ξεκιναμε. Αντε να εχεις μεχρι τοτε υλες για να ξερεις τι θα διαβασεις απο βιβλια τριακοσιων σελιδων. Απο εργασιες, οκει, κατι κανεις αλλα ποσες παρουσιασεις πρεπει να χασεις, να φτασεις στην τελευταια [χωρις να εχεις δειξει την εργασια σου πριν το τελικο σταδιο] και να σου πουν οτι ειναι λαθος? Τοτε καλυτερα να προετοιμαστεις για να ξεπερασεις τον Κεντερη σε ταχυτητα.
Εγω τσαντιστικα περισσοτερο απ'ολους γιατι καταφερα να κανω καποιες επαφες με καθηγητες, μπας και μαθω συγκεκριμενα τι πρεπει να διαβασω ή να κανω για το καθε μαθημα. Εκανα τις επαφες, μπας και ξεφυγω απο την μπουρδελοκατασταση των χρωστουμενων και ξεμπερδεψω μια και καλη με τη σχολη. Τελειωνω φετος υποτιθεται. Αλλα...
Με την ομαδα μου αποφασισαμε να συνεχισουμε την εργασια μας, ο,τι και να γινει. Και απο Πεμπτη [που θα ανοιξει παλι η σχολη κι αν] βλεπουμε.
Αφου ξεπερασα το πρωτο ψυχολογικο σοκ, ακολουθησα κατι παιδια για καφε, στο καφενειο της Ναυαρινου. Και καταληξαμε με τα ποδια στον Εθνικο Κηπο, για βολτα και αραγμα. Τα νευρα μου εξαφανιστηκαν και απολαμβανα τη συζητηση μας μπροστα απ'τη λιμνη. Τετοιες στιγμες θελω! Να κανεις κατι μικρο και ομορφο και να ξεχνας τις τσαντιλες! Και ως γνωστον οι τσαντιλες δεν κανουν καλο στην υγεια...
Ειχα να παω στον κηπο απο τοτε που ημουν 10 χρονων. Οποτε εχα παραπανω κινητρο για να απολαυσω την βολτα. Το μονο που με απογοητευσε ηταν οτι δεν ειχε παπακια. Ειτε δεν υπαρχουν πλεον [13 χρονια ειναι αυτα!] ειτε σπανιζουν...

10.4.10

Η ταμπελα



Ειμαι σιγουρος οτι ολοι μας κατα καιρους εχουμε κολλησει μια συγκεκριμενη ταμπελα σε καποιον. Παραδεχομαι οτι το εχω κανει κι εγω. Κολλαω μια ταμπελα σε καποιον που δεν ξερω. Αλλα συνεχεια αναρωτιεμαι πως στο καλο μας γινεται συνηθεια το συγκεκριμενο "σπορ".
Φταιει η προκαταληψη? Φταιει η παιδεια μας? Φταιει το ψωνιο μας? Φταιει ο εγωισμος μας? Φταιει κατι αλλο? Γιατι αραγε σχολιαζουμε καποιον που δεν τον ξερουμε?
Η αληθεια ειναι οτι αυτη η συνηθεια κραταει πολυ καιρο.
Παραδεχομαι οτι ουκ ολιγες φορες εχω πει καποιον γκει ή καποια πουτανα μονο και μονο επειδη ντυνοταν ετσι ή συμπεριφεροταν ετσι.
Οπως επισης εχω πει καποιον "και γαμω τα παιδια" ή καποια "καλο κοριτσι" επειδη συμπεριφεροταν με καλο τροπο, αλλα στο τελος αποδειχθηκε εγωιστης και ναρκισσος.
Ωρες ωρες αναρωτιεμαι αν τελικα οντως πρεπει να γνωρισεις καποιον καλυτερα για να καταλαβεις τι ακριβως ειναι. Γιατι αλλο μπορει να φαινεται και αλλο να ειναι στην πραγματικοτητα.
Καποια μου ειπε οτι "μονο αν κοιταξεις τον αλλον στα ματια, θα καταλαβεις ποιος ειναι και τι σκεφτεται" και βρισκω οτι εχει δικιο. Αλλα καποιες φορες δεν αρκει ενα βλεμμα για να καταλαβεις. Σε μια παλιοτερη μου αναρτηση, απο τις αναρτησεις με τιτλο "favorite quotes", ειχα γραψει κατι παρομοιο. Ακομα προσπαθω να βρω ακρη.
Θαρρω πως υπαρχουν πολλοι που αλλιως το παιζουν και αλλιως ειναι. Μια αλλη μου φιλη σε μια συζητηση μας αναφερε "οχι δεν ειναι γκει ο συγκεκριμενος, απλα το παιζει ετσι για να πουλησει", ενω τον ειχα χαρακτηρισει γκει. Και ο συγκεκριμενος ειναι υποτιθεται καποιος φασιονιστας.
Προσωπικα, ελαχιστες φορες εχω τυχει να γνωρισω καλα καποια ατομα που αλλιως φαινονται κι αλλιως ειναι. Κι αυτο επειδη κατα καποιο τροπο το εβλεπα οτι ειναι κατι διαφορετικο απ'αυτο που ειναι. Δεν ξερω πως αλλα το ενιωθα. Δεν θα ξεχασω εναν παλιο φιλο που γνωρισα, ο οποιος ηταν τελειως σαν εμενα, συναισθηματικος τυπος δηλαδη, κι ας μην το εδειχνε. Κι ομως ανηκει στην νεα γενια παιδιων [γεννημενοι απ'το '90 κι αργοτερα] οι οποιοι ειναι εντελως διαφορετικης φιλοσοφιας απο εμας τους γεννημενους της δεκαετιας του '80.
Μετα καταλαβα οτι ολες αυτες οι ταμπελες ισως εχουν να κανουν με την ζηλεια. Ζηλευουμε τον αλλον ειτε επειδη ντυνεται ετσι, ειτε επειδη κανει αυτο κι εκεινο.
Ειτε ειναι αληθεια ειτε ψεματα, τελικα ισως πρεπει να κρατησουμε τις ταμπελες για τον εαυτο μας? Στο κατω κατω, τον εαυτο μας τον γνωριζουμε καλυτερα απ'τον οποιονδηποτε.

Τελικα, καταληγω στο οτι αν δεν γνωρισεις τον αλλον, ή εστω τον κοιταξεις στα ματια, δεν θα τον καταλαβεις αρα δεν ξερεις τι ταμπελα να του κολλησεις.

Στο κατω κατω ουδεις εμισησε οποιον ειναι ο εαυτος του σε ολα! Γι αυτο απλα να γινετε ο εαυτος σας σε ολα, να γινετε χαρουμενοι και ολοι θα σας ανταποκριθουν θετικα!

ΥΓ: Καταλαβαινω οτι πολλοι [κι εγω το κανω δυστυχως] κολλαμε τις ταμπελες σε καποιους, για δικο μας οφελος αλλα λιγο μαλακια δεν ειναι?

8.4.10

Το κηνυγι του σωστου ατομου


 Πολλες φορες αναρωτιεμαι πως θα αισθανοταν ο αλλος αν βρισκοταν στη θεση μου ή πως θα αισθανομουν εγω αν βρισκομουν στη θεση του. Πως θα αισθανοταν αν ειχε περασει κι αυτος αυτα που περασα εγω. Ή πως θα αισθανομουν εγω αν ειχα περασει εγω αυτα που περασε ο αλλος.
Μιλαω για φασεις της ζωης που περασαμε ειτε εγω ειτε καποιος αλλος, φασεις που σου αλλαξαν τη ζωη, φασεις που σε εκαναν να σκεφτεις οτι σου δοθηκε 2η ευκαιρια.
Υπαρχουν ανθρωποι που μπορουν να σε καταλαβουν γιατι κι αυτοι εχουν περασει αναλογες περιπτωσεις.
Οπως επισης υπαρχουν αυτοι που δε θα σε καταλαβουν, οσο και να τους εξηγησεις γιατι δεν τα εχουν περασει και δεν μπορουν να σε νιωσουν, να μπουν στη θεση σου δηλαδη.
Εχω αρχισει να πιστευω πως μοναχα οι ανθρωποι που περασαν τα ιδια με μενα/σενα μπορουν να σε καταλαβουν με το ολο τους το ειναι. Μοναχα εκεινοι μπρουν να σου ανοιξουν την ψυχη και να τους ανοιξεις την ψυχη σου.

Γι' αυτο και πολυ λιγοι αξιζουν να ειναι διπλα μας σε οποιαδηποτε φαση κι αν βρισκομαστε.

Και οσοι οχι μονο δεν αξιζουν αλλα μας θεωρουν διαφορετικους/αδυναμους/τιποτενιους/κατωτερους, ειναι απλα βλακες. Γιατι ειμαι σιγουρος οτι αν περνουσαν κι αυτοι αναλογη περιπτωση με την δικια μας, μετα θα εκλαιγαν για το κακο που τους βρηκε και θα κλεινοτουσαν στο καβουκι τους. Πολυ απλα γιατι τελικα αυτοι ειναι οι αδυναμοι και δεν εχουν την ψυχικη δυναμη να καταλαβουν οτι οι δοκιμασιες υπαρχουν για να τις ξεπερναμε και να βγουμε νικητες.


ΥΓ. Αφιερωμενο στην Τατιανα ή αλλιως στην Κοπελα του Χαμενου Ναυαγου που μου εδειξε οτι υπαρχουν ατομα που μπορουν να σε καταλαβουν και να σου ανοιξουν τη ψυχη, γιατι καπου εκει εξω υπαρχει καποιος που εχει περασει τα ιδια που περασες κι εσυ. Ειτε αυτα ειναι απο καποιο ατυχημα που παραλιγο να σου κοστιζε τη ζωη ειτε απο χαμενους ερωτες...

7.4.10

Μια τζουρα...

...απο καθαρο οξυγονο το πρωι ενω σε χαιδευει το φως του ηλιου ειναι μια απολαυση. Ιδιως οταν εχεις και την καταληλη θεα.
Δειτε εδω




Βγαινεις εξω με τον καφε σου, αραζεις την βαρια σου πετσα, απολαμβανεις την θεα και αφηνεσαι στις θεραπευτικες ιδιοτητες των ακτινων του ηλιου. Απολαμβανεις την ηρεμια σου και μονο το κρυφτο του ηλιου με τα συννεφα μπορουν να σου αποσπασουν τη θεα.
Τι αλλο να θελω?
Ο καφες διαρκει στην καλυτερη του 2 ωρες. Αλλα εμενα μου φανηκαν 20 χρονια. 20 χρονια ηρεμιας και απολαυσης!