31.5.11

Χώσε και σώσε vol.2


Ξέρω ότι δεν είσαι κακός άνθρωπος. Ξέρω ότι δεν ήθελες να φύγεις έτσι απλά. Ξέρω ότι θα ήθελες να ξαναβρεθούμε. Αλλά φοβάσαι. Το είχα δει στα μάτια σου και ξέρω. Φοβάσαι μήπως κολλήσουμε. Αλλά ρε φίλε, δεν εξαφανιζόμαστε τόσο απλά, επειδή προέκυψε κάτι άλλο. Ακόμα κι αν αυτό το κάτι άλλο είναι υπέρ σου κι αυτό που θέλεις εδώ και καιρό, δε σημαίνει ότι δε θα μου ξαναμιλήσεις, εστώ να μου πεις ενα γειά.
Κάτι ήξερα κι εγώ που απ΄την αρχή το έβλεπα ότι δε θα μας βγει σε καλό η ιστορία. Δε θα μας βγει σε καλό αν κολλήσουμε κι έτσι το ξεκαθάρισα πώς ότι κι αν γινόταν, θα γινόταν κι απο κει και πέρα ο καθένας τα δικά του. Αλλά ρε φίλε, να εξαφανιστείς μετά? Αυτό παραείναι σκληρό. Αν είχες κότσια, θα τόλμαγες να μου δώσεις μια εξήγηση, μια κουβέντα βρε παιδί μου, έτσι, για να ξέρω ότι έχεις τα κότσια να μου μιλήσεις.
Δεν με ενδιαφέρει πόσο καλά περνούσαμε εμείς όσο κράτησε η παρέα μας, με ενδιαφέρει να πούμε μια τελευταία κουβέντα. Να ξέρω έστω το λόγο που έφυγες, να ξέρω έστω ότι μου μίλησες, να ξέρω έστω ότι έχεις τα κότσια, να ξέρω έστω ότι μου λες την αλήθεια, άσχετα αν εγώ την ξέρω ήδη.

Λοιπόν ξέρετε τι βλέπω εγώ? Είμαστε απ'τους μαλάκες που δίνουν πράγματα στους άλλους και μόλις τα πάρουν, χάθηκαν. Γιατί είναι γεννημένοι γι'αυτό, να πέρνουν, να πέρνουν κι αφού χορτάσουν άπλετο πάρε, ψάχνουν άλλον μαλάκα για να πάρουν κι απ'αυτόν.
Και βασικά όλοι μας φοβόμαστε τη μοναξιά μας και θέλουμε πάντα να έχουμε κάποιον δίπλα μας για τις "ξερές" μέρες μας. Θέλουμε να τον έχουμε, τουλάχιστον μέχρι να βρεθεί κάτι άλλο, πιο μόνιμο, ή επιστρέψει κάποιος παλιός σύντροφος. Και σ'αυτό το μεσοδιάστημα "μοναξιάς", θέλουμε να το περνάμε με κάποιον άλλον, για να ξέρουμε ότι έχουμε συντροφιά.
Τελικά πολύ γρινιάζω μου φαίνεται. Γιατί έχω κολλήσει στο γεγονός ότι εφόσον μοιραστήκαμε κάτι, πρέπει μετά να συνεχίζουμε να το μοιραζόμαστε? Αφού στην τελική ο κόσμος είναι παρτακιάς και ο καθένας κοιτάει την καλοπέρασή του, θα έπρεπε κι εγώ να πω ότι κοίταξα κι εγώ την πάρτη μου. Και μετά ο καθένας τραβάει το δρόμο του.
Χάθηκε αυτή, ε ας χαθώ κι εγώ, δε με νοιάζει, στο κάτω κάτω και οι δυο περάσαμε καλά κι ας έμεινε η γλυκιά ανάμνηση της παρέας μας. Το μόνο πράγμα που με χαλάει είναι ότι αυτή ουδέποτε ένιωσε "μοναξιά" γιατί και τώρα έχει κάποιον άλλον, αλλά εγώ μονίμως νιώθω "μοναξιά". Βαρέθηκα. Που να αρχίσουν και οι εξεταστικές...

24.5.11

Η ψευδαίσθηση της στιγμής


Ο κόσμος μας είναι μια ψευδαίσθηση και ώρες ώρες αναρωτιέσαι αν αυτό που έζησες είναι πραγματικό γεγονός ή ένα δημιούργημα του υποσεινήδητού σου.
Πολλά πραγματικά γεγονότα είναι δημιούργημα του υποσεινήδητού μας και μας συνέβησαν λόγω της επιθυμίας μας, κρυφής ή μη, αλλά μετά αναρωτιέσαι αν ήταν όντως αληθινό ή απλά μια ψευδαίσθηση. Θεωρώ ότι κάποια είναι αληθινά αν τα κρατήσεις για πάντα μέσα σου, στις αναμνήσεις σου. Ενώ κάποια άλλα ήταν ψευδαίσθηση επειδή απέβαλες κάθε ανάμνηση απ'αυτό.
Υπάρχουν όμως και κάποια άλλα που συνέβησαν τόσο γρήγορα, που μένεις να αναρωτιέσαι αν θα ήθελες να κρατήσουν κι άλλο. Αλλά αν υπάρχει κάποιος λόγος που έγιναν τόσο γρήγορα ή δεν κράτησαν κι άλλο, αυτός μπορεί είναι η ψευδαίσθηση. Η ψευδαίσθηση της στιγμής. Δεν ξέρω...
Καμιά φορά τα γεγονότα τις στιγμής, αυτά που έγιναν τόσο γρήγορα, είναι πιό αληθινά από εκείνα που κράτισαν καιρό αλλά σου άφησαν ένα κενό στο τέλος. Ακόμη κι έτσι όμως, θαρρώ πώς τα γεγονότα αυτά, ψευδαισθήσεις ή όχι, είναι αυτά που μας χαρίζουν πολλές μικρές στιγμές με νόημα, είτε τα θυμάσαι για πάντα, είτε όχι.
Κι αν τις στιγμές που πέρασα σ'αυτήν την ψευδαίσθηση θέλω να τις θυμάμαι, τότε μάλλον έζησα κάποια αληθινά γεγονότα που πρόσθεσαν κι άλλο λιθαράκι στον σάκο της ζωής μου.

18.5.11

Η σύγχρονη γυναίκα


Στα τέλη της δεκαετίας του '90 έρχεται ένα φεμινιστικό κίνημα με το μήνυμα "είμαστε γυναίκες, εμείς επιλέγουμε, είμαστε το ανώτερο φύλο, χωρίς εμάς είστε ένα τίποτα, για μας ζείτε, είμαστε ανεβασμένες και όποιος μπορεί ας έρθει να μας την πέσει". Και σα να μη φτάνει αυτό το κίνημα, έρχονται και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και δη τα γυναικεία περιοδικά τύπου "έτσι πρέπει να ζείτε, έτσι πρέπει να είναι ο γκόμενός σας, έτσι θα τον κάνετε να σας την πέσει, έτσι θα τον χωρίσετε" τα οποία παραφούσκωσαν τα γυναικεία μυαλά που πλέον φτάνουν σε οργασμό όταν χυλοπιτώνουν υποψήφιο καμάκι που "δεν τηρούσε τις προδιαγραφές", τύπου αμάξι, γυμναστήριο, λεφτά, εμφάνιση, δημόσιες σχέσεις και η λίστα μεγαλώνει...
Όλα αυτά έκαναν τον νεοέλληνα να αρχίσει να προσέχει την εμφάνισή του. Γυμναστήριο, ρούχα μεσα στη μόδα, γυαλί, μαλλί, μούρη, κλαμπ, μπουζούκια και άλλα πολλά, ανάλογα με το γούστο της γκόμενας που θέλει να γκαστρώσει. Και μετά έρχονται φυλλάδες να τον ενημερώσουν για το σεξ, τα μυστικά της επιτυχίας, να ρίξει γκόμενες και άλλα πολλά που στην τελική μόνο ψυχολογικά προβλήματα προκαλούν. Και προκαλούν γιατί ο άντρας ο σωστός δε χρειάζεται τις φυλλάδες αυτές για να μάθει αυτά που μπορεί να μάθει μόνος του. Και οι γκόμενες θέλουν έναν άντρα που βρίσκει μόνος του τις αδυναμίες τους.
Ολοένα και περισσότεροι νέοι παρασύρονται απ'αυτή τη μανία των θηλυκών, τη συμπεριφορά τους που προκαλεί σοκ και δέος, φτιάχνονται απ'τις χυλόπιτες που τρώνε, αρχίζουν τα "δε γαμιούνται οι καριόλες", αρχίζουν να την πέφτουν σε λιγότερο ευπαρουσίαστες γυναίκες για να μειωθούν οι πιθανότητες χυλόπιτας. Αποτέλεσμα οι γυναίκες να κουνιούνται ολοένα και περισσότερο στις μπάρες, πετάνε βυζιά και κώλους έξω, αλλά τα αρσενικά εξακολουθούν να το παίζουν αδιάφοροι, γιατί ξέρουν ότι αν πάνε να την πέσουν σε μια γκόμενα με βυζί και κώλο έξω, θα εισπράξουν ένα "για πουτάνα με πέρασες ρε λιγούρη?". Κι αφού το είπαν αυτό, συνεχίζουν να χτυπιούνται στις μπάρες σαν ξέκωλα, κοιτώντας γύρω τους, να διαπιστώσουν αν τις προσέχει αρκετός κόσμος κι ερεθίζονται...
Οι γκόμενες μας όμως έχουν αρχίσει να φρικάρουν με την όλη φάση διότι "ναι μεν μας βλέπουν αλλά δε μας την πέφτουν" κι έτσι το χειροκίνητο πάει να γίνει θεσμός. Και δώσε να παίζουν με τα μάτια, να τραβάνε το μίνι μέχρι να γίνει σουτιέν, χώστου και κανά στρινγκάκι, να τατουάζ και αποτέλεσμα γιόκ. Ε ναι τι περίμεναν δηλαδή, να τους την πέσουν απ'την στιγμή που λένε "δεν είμαι πουτανάκι, κάτω τα χέρια σου ρε"? Σαν πουτάνες ντύνονται, σαν πουτάνες θα τους φέρονται.
Αφού έγινε το ξεσάλωμα στις μπάρες για να επιβεβαιωθούν, αρχίσανε να πετάνε και γυμνές-ημίγυμνες φωτογραφίες στο νετ, μήπως και τσιμπίσει κάποιος λιγούρης και τους φύγει η ανησυχία του στυλ "μήπως δεν είμαι όμορφη?". Και τσιμπάνε αρκετοί αλλά οι γκόμενες δεν είναι ικανοποιημένες. Μονίμως αναρωτιούνται "μα που πήγαν οι άντρες? χαλάσανε όλοι τους, όλοι φλωρέψανε, δεν έχουν αρχίδια, όλοι τους μόνο το σεξ θέλουν". Ε μα και οι κυρίες σεξ δε θέλουν με όλα αυτά που κάνουν? Έγιναν ξέκωλα για να τις βλέπουν οι καθαρόαιμοι, ανεβάζουν και στο νετ φωτογραφίες...
Και φτάσαμε στις αρχές του 21ου αιώνα για να αποκτήσουμε το στυλ του κουλ, ή αλλιώς το πουστρέ. Αγοράκια και κοριτσάκια ντύνονται ανάλογα με την τάση της κάθε εποχής, υιοθετούν τρόπο ζωής πάλι αναλόγως της τάσης. Τα αγοράκια αποφάσισαν να φουσκώσουν, να ξυρίσουν στήθος, να φορέσουν κολλητά παντελόνια και μπλουζάκια, τα κοριτσάκια αποφάσισαν να γίνουν ντίβες στο πιο σοφιστικέ όμως, παριστάνοντας τις νεο-λολίτες, ντύνονται σαν τις γιαγιάδες τους γιατί είναι στην μόδα κι εξακολουθούν να προκαλούν, όχι μόνο γιατί ξέρουν ότι τα αγοράκια φτιάχνονται με το να τρώνε χυλόπιτες αλλά κι επειδή τα ίδια τα αγοράκια έμαθαν ότι η νέα μόδα είναι το κοριτσάκι της διπλανής πόρτας που μοιάζει με τη γιαγιά τους που το παίζουν αθώες αλλά γίνονται ύαινες στο κρεβάτι.
Τελικά το κακό είναι ότι ο μαλάκας ο άντρας προσαρμόζεται σε ό,τι μαλακία του πασάρουν, αρκεί να είναι στη μόδα.
Και σα να μη φτάνει κι αυτό, ήρθε και η νέα γενιά από κοριτσάκια που κάθε φορά που τις πλησιάζει αγοράκι, αρχίζουν να λένε "δεν ξέρω τι έχεις καταλάβει για μένα αλλά δεν είμαι σε φάση για δεσμό, δεν ενδιαφέρομαι, είσαι πολύ γλυκός αλλά θέλω να μείνω μόνη μου" και άλλα τέτοια. Γιατί άραγε τα λένε όλα αυτά απ'τη στιγμή που προκαλούν τα αγοράκια με τα μάτια, το χαμόγελο, τις κινήσεις, άντε και το βυζάκι και το κωλαράκι έξω, βάλε και τα μαγιό που φτάνουν να γίνουν στρινγκ. Ναι, τα λένε γιατί φτιάχνονται με το να προκαλούν και να ρίξουν χυλόπιτα μετά. Και όπως είπαμε και πριν, φτιάχνονται και τα αγοράκια με αυτό. Χυλόπιτα δε θα ρίξουν μόνο σ'αυτόν που θα αναγνωρίσουν ως ανώτερό τους, κοινώς στον γυμνασμένο, το φραγκάτο, το μοντέλο, το λίγο αλήτη λίγο κωλόπαιδο, κλπ κλπ, πράγμα λίγο δύσκολο όμως. Με λίγα λόγια φτάνουμε πάλι στην κεντρική ιδέα του φεμινιστικού κινήματος που κάνει τη γυναίκα "ανώτερη απ'τους άντρες".
Συμπέρασμα? Για να συγκινηθεί σήμερα η γυναίκα, θέλει όλα όσα είπαμε και πριν. Θέλει φράγκα, μούρη, φουσκωμένα μπράτσα, ψιλοπουστρέ συμπεριφορά κι ας λένε τις μαλακίες τους τύπου "τον άντρα τον θέλω με πνεϋματικά χαρίσματα, με χιούμορ, με τρυφερότητα, θέλω στοργή, προστασία και αυτοθυσίες"... Και προς τι όλα αυτά αφού στην τελική σεξ θέλει, όπως και ο άντρας. Γιατί τόση φασαρία τότε?
Κι έπειτα κοιτάζω προς τα πάνω και λέω για κοίτα σε τι μπλέχτικε η κατάσταση με τις γκόμενες σήμερα που μας έγιναν πολύ επιλεκτικές και όποιος δεν κάνει εστώ κι ένα απ'αυτά που θέλουν, θα τον διαολοστείλουν. Καλύτερα θα ήταν να ζούσαμε στην εποχή του Νεάτερνταλ όπου άμα γούσταρες γκόμενα, έπαιρνες ένα ρόπαλο κι άμα η γκόμενα ξυπνούσε απ'την ροπαλιά, θα ξυπνούσε γκαστρωμένη στο νέο της σπιτικό. Αυτό δε θέλουν στην τελική οι γκόμενες? Να είναι γκαστρωμένες σε νέο σπιτικό?
Με λίγα λόγια έχουμε μπλέξει εντελώς τα μπούτια μας. Αμήν.

9.5.11

Change the world without help


Το Ελεύθερο Πνέυμα έκανε μια ανάρτηση για τη δύναμη των λέξεων. Ανάρτησε ένα βίντεο σχετικά με έναν τυφλό ζηντιανό και πώς μια πρόταση άλλαξε τον κόσμο γύρω του.
Η πρόταση ήταν "ο ουρανός είναι τόσο υπέροχος αλλά δυστυχώς δεν μπορώ να τον δω".
Έπειτα σκέφτηκα και μια άλλη πρόταση που κάλλιστα τεριάζει σε εμάς που δεν ακούμε. "Το τραγούδι είναι τόσο υπέροχο αλλά δυστυχώς δεν μπορώ να το ακούσω".
Πολλές φορές έρχονται στο μυαλό μου καταστάσεις που μου λένε για ένα υπέροχο τραγούδι και ότι είναι κρίμα που δεν μπορώ να το ακούσω. Ναι, μερικές φορές λέω κι εγώ ότι είναι κρίμα αλλά μετά αλλάζω γνώμη. Τι θα παναπεί δηλαδή είναι κρίμα? Απλά δεν πειράζει. Ίσως το διαβάσω και φέρω στη ψυχή μου τους ήχους αυτού του τραγουδιού...
Στη φάση που είμαι πλέον, δε με νοιάζει το γεγονός το ότι δεν ακούω, παρόλο που υπάρχουν αρκετοί που μου λένε "κάνε μια προσπάθεια βρε, η επιστήμη έχει πάει πολύ μπροστά πλέον και θα σε βοηθήσει". Δε με νοιάζει το γεγονός γιατί επιτέλους ξέρω ποιος είμαι και τι έχω και προτιμώ να συνεχίσω τη ζωή μου όπως είμαι. Μέρα με τη μέρα, χρόνο με χρόνο, με γνωρίζω καλύτερα και βλέπω ότι όσο καλύτερα γνωρίζεις τον εαυτό σου, τόσο πιο εύκολα αντιμετωπίζεις τον κόσμο γύρω σου και τόσο λιγότερο σε "λυπούνται", πράγμα που δεν μου αρέσει καθόλου. Και το λέω σε εισαγωνικά γιατί δεν ξέρω πώς συγκεκριμένα σε "λυπάται" ο άλλος και με ποιόν τρόπο. Και δεν νοιώθω να έχω την ανάγκη της βοήθειας, απ'την επιστήμη τουλάχιστον.
Στην τελική ίσως γίνομαι εγωιστής με το να αρνούμαι την βοήθεια της επιστήμης για κάποιο -ενδεχόμενο- θαύμα. Κάποτε το ήθελα, ήθελα να ακούσω ξανά, πλέον όχι. Τώρα αυτό είναι καλό ή κακό?

4.5.11

Una vez en Barcelona


Η Βαρκελώνη είναι μια κουλτουριάρικη πόλη που τεριάζει στους περισσότερους από εμάς τους μεσογειακούς τύπους. Δεν ξέρω για εσάς αλλά εμένα μου τεριάζει γάντι. Έχει τόσα όσα χρειάζεται για να ζω εκεί μόνιμα, έχει αρχιτεκτονική, έχει μεσαιωνικό αέρα, έχει παραλίες και για σερφ, έχει αυθεντική κουλτούρα του δρόμου, έχει πολλά πράγματα που θυμίζουν την Αθήνα, αλλά στο πιο αυθεντικό. Πάνω απ'όλα όμως, είναι μια πόλη καθαρή, μια πόλη που αξιοποίησε στο έπακρο την μεταολυμπιακή εποχή μετά τους αγώνες του 1992, κάτι που δεν κάναμε εμείς οι Αθηναίοι. Κι επιτέλους, μια πόλη με τασάκια παντού για να μην βλέπεις αποτσίγαρα παντού. Ντάξει, υπάρχουν αλλά όχι σε τόσο τραγικά επίπεδα όπως εδώ, που οι δρόμοι και τα πεζοδρόμια είναι ένα ατελείωτο τασάκι. Και ναι, οι Ισπανοί θυμίζουν πολύ έντονα τους Έλληνες. Καπνίζουν, πίνουν, φωνάζουν, τρέχουν. Αλλά έχουν κάτι που δεν έχουμε εμείς. Ισπανική φινέτσα και στυλ.
Φτάσαμε Πέμπτη αργά το απόγευμα αλλά η βροχή δε μας επέτρεψε να δούμε και πολλά. Οπότε περιοριστήκαμε σε μια μικρή βόλτα στο κέντρο και καρφί στο ξενοδοχείο για ξεκούραση. Η Παρασκευή ξημέρωσε με βροχερό καιρό αλλά όσο περνούσαν οι ώρες, καλυτέρευε. Ξεκινήσαμε από La Rablas, περάσαμε από Placa de Catalunya, ανηφορίσαμε την Passeing de Garcia, έναν δρόμο που συγκετρώνει την αφρόκρεμα της μόδας και μερικά απ'τα πιο ακριβά μαγαζιά του κόσμου, μέχρι την υπέροχη Casa Mila, κατηφορίσαμε την Avinguda Diagonal μέχρι τον πύργο Torre Agbar με μια στάση στην Sagrada Familia και το ομόνυμο πάρκο κι επιστρέψαμε στην La Rablas. Συνολική διάρκεια βόλτας κάπου 5 ώρες, με κάποιες στάσεις για άραγμα. Φάγαμε και παέλια, το ισπανικό πιάτο και μου άρεσε πολύ. Πήρα εκείνο με το ρύζι και το κοτόπουλο. Η πρώτη μέρα τελείωσε με μια αναγνωριστική βόλτα στους δρόμους της Βαρκελώνης.
Η δεύτερη μέρα είναι αφιερωμένη στο λιμάνι, την Barceloneta και το Port Olympic. Κατεβαίνεις την La Rablas και αντικρίζεις το άγαλμα του Κολόμβου που κοιτάει περίφανα τη θάλασσα. Η περιοχή του λιμανιού με την ξύλινη προέκταση της La Rablas, την Rabla del Mar που σε οδηγεί σε ένα μεγάλο εμπορικό κέντρο, δε μου άρεσαν ιδιαίτερα, παραήταν τουριστικά, αρκετά έξω απ'την κουλτούρα. Αλλά η ξύλινη γέφυρα με τον μοναδικό σχεδιασμό ήταν όλα τα λεφτά. Η προβλήτα της Barceloneta επίσης δε μου άρεσε, με τα εστιατόρια κατά σειρά και τους "κράχτες" που θύμισαν αρκετά τα ελληνικά νησιά τον Αύγουστο. Μέσα στην συνοικία της Barceloneta όμως το πράγμα αλλάζει. Στενοί δρόμοι και παλιές πολυκατοικίες που μαρτυρούν την προπολεμική εποχή. Στην άλλη πλευρά, στην ατελείωτη παραλία με την αμουδιά, υπάρχει πανηγύρι. Εκείνη την μέρα φύσαγε πολύ και οι συνθήκες ήταν τέλειες για σερφ και τα ρέστα. Και φυσικά τα λοκάλια που ορμούσαν, αφήνοντας τους τουρίστες έκπληκτους. Εδώ χτυπά η καρδιά της "κουλτούρας του δρόμου" που λέμε κι εδώ, στην πιο αυθεντική εκδοχή όμως. Δυστυχώς ο αέρας ήταν τόσο δυνατός, που δεν μπορούσα να τραβήξω φωτογραφίες, καθώς το αλάτι έμπαινε στον φακό. Μέσα μου σκεφτόμουν ότι ήταν κρίμα που δεν έφερα και το σανιδάκι μαζί μου αλλά άντε να πείσεις τους φίλους σου ότι θες να κάνεις σερφ κάθε μέρα...
Την τρίτη μέρα είχα ξεχάση την όλη ιστορία με το σερφ κι αυτό επειδή επισκεφτήκαμε την υπέροχη Casa Mila, το τελευταίο ολοκληρωμένο έργο του Gaudi, πριν αφιερωθεί στην Sagrada Familia, και πραγματικά εντυπωσιάστηκα, αν και ήμουν προετοιμασμένος για το τι θα δω. Ο Gaudi πρέπει να ήταν και πολύ psycho τελικά... Ε δεν γίνεται να μην είσαι και να μην φτιάχνεις τέτοια πράγματα που θυμίζουν ψυχεδέλικες καταστάσεις. Αναρωτιέμαι αν θα βρεθεί κάποιος τολμηρός αρχιτέκτονας να τον αντιγράψει. Αλλά ακόμη κι έτσι, τα copyrights ανήκουν στον Gaudi, ο οποίος ήταν εκτός συναγωνισμού. Κοίταγα με δέος τις καμινάδες, τις γραμμές στους τοίχους, τα παράθυρα και τα μπαλκόνια, ένιωθα λίγος αντικρίζοντας τις μακέτες του σπιτιού και τέλος βγήκα στον δρόμο με τα χέρια μου να τρέμουν. Ε ναι, τόσο πολύ μου άρεσε η Casa Mila. Είδαμε και το "αδερφάκι", την Casa Batllο που κι αυτό αξίζει, με τα μεγάλα μπαλκόνια και τις υπέροχες τζαμαριές. Τελειώσαμε με άραγμα στην Placa de Catalunya μέχρι να πέσει ο ήλιος.
Την τέταρτη μέρα πήγαμε στο Camp Nu, για το οποίο δεν έχω να πω και πολλά πράγματα καθώς όλοι πάνω κάτω ξέρουν. Το μόνο που θα πω είναι ότι είναι πραγματικά τεράστιο στάδιο. Και το μουσείο αξίζει να το επισκεφτεί κάποιος. Περιλαμβάνει και την ιστορία του μπάσκετ της Barca και προσωπικά κρυφογελούσα γιατί τους αποκλείσαμε στα προημιτελικά του ευρωμπάσκετ και έλεγα στα παιδιά ότι αν δω κάποιον οπαδό της Barca, θα τον κοροϊδέψω, να γελάσουμε και λίγο. Και φεύγοντας από εκεί, περάσαμε απ'το Poble Sec, μια περιοχή που θυμίζει το Μοναστηράκι με αρκετά καφέ και μπαράκια.
Να μην ξεχάσω και τις βόλτες στο Barri Gotic, το μεσαιωνικό κομμάτι της πόλης, με τον καθεδρικό ναό και τα σοκάκια που σε οδηγούν σε ψαγμένες πλατείες με συντιβάνια του μεσαίωνα. Εδώ χτυπά η καρδιά της νυχτερινής Βαρκελώνης. Η νύχτα υπάρχει και στο Ολυμπιακό λιμάνι με τα κλαμπ επικών διαστάσεων και το ατελείωτο πάρτυ αλλά εδώ στο Barri Gotic η ατμόσφαιρα είναι πολύ πιο... ευρωπαϊκή. Πήγαμε και σε ένα μπαρ στην Carrer de Ferran και ήπιαμε την γνωστή σε όλους sangria.
Να μιλήσω τώρα για τις σπανιόλες? Σιγά μη δε μίλαγα! Μοιάζουν αρκετά με τις ελληνίδες με τη διαφορά ότι είναι πολύ πιο ανοιχτόμυαλες και φυσικά δεν είναι σαν τις ιταλίδες που είναι και σνομπ. Και οι σπανιόλες ξέρουν από στυλ. Ντάξει και τα κορίτσια μας ξέρουν αλλά εδώ όχι μόνο το ανακάλυψαν σχετικά πρόσφατα, αλλά ψωνίζονται κι εύκολα. Καλά, δεν το συνεχίζω, το μόνο που θα πω είναι ότι αυτές τις σπανιόλες τις κόβω ικανές για όλα... Εν τω μεταξύ το αστείο ήταν ένα βράδυ που πήγα να πάρω κάτι να φάω. Η ώρα ήταν περασμένες 12 και σε μια γωνία είδα μια κοπέλα αλοδαπή να καπνίζει. Της ζήτησα ευγενικά αναπτήρα κι αφού την ευχαρίστησα, με ρωτάει αν θέλω να μου πάρει πίπα. Με παρακάλεσε σχεδόν. Με 20 ευρώ θα με ικανοποιούσε. Τραγικό και αστείο, ε? Ναι, έχει κι εκεί πόρνες και κυκλοφορούν άνετα, κυρίως μετά τα μεσάνυχτα.
Τόσο η  La Rablas όσο και η Avinguda del Portal de Angel στο Βarri Gotic θυμίζουν πολύ την Ερμού τόσο στις νεκρές ώρες όσο και τις ώρες αιχμής. Το πρώτο πιο τουριστικό με γιορτινή ατμόσφαιρα. Το δεύτερο πιο εμπορικό με πεζοδρόμιση. Κόσμος, ζωντάνια, πλανόδιοι πωλητές, επίδοξοι ηθοποιοί και μουσικοί, πολυκαταστήματα και μικρά μαγαζιά, σουβενιρς, ντόπιο πράγμα.  Πριν πάω Βαρκελώνη με προειδοποίησαν για πορτοφολάδες αλλά δεν είδα και μεγάλη διαφορά με εδώ. Θέλω να πω ότι ντάξει θέλει προσοχή κι εκεί με όλους αυτούς τους πλανόδιους και άστεγους αλλά θαρρώ πως εδώ Ελλάδα τα πράγματα είναι πιο τραγικά. Το κόλπο είναι να συμπεριφέρεσαι σαν ντόπιος για να περνάς πιο απαρατήριτος και όχι σαν τουρίστας, που είναι και οι πιο εύκολοι στόχοι.
Με λίγα λόγια η Βαρκελώνη είναι μια υπέροχη πόλη, που συνδιάζει την φινέτσα των μεσογειακών λαών, τη γραφικότητα των μεσαιωνικών χρόνων, την αρχιτεκτονική τόσο με τις εξπρεσιονιστικές τάσεις όσο και την ισπανική σχολή, το πνεύμα των υπόλοιπων ευρωπαϊκών πόλεων, την κουλτούρα και το στυλ των δρόμων και φυσικά το ήπιο κλίμα που συναντάς κυρίως σε πόλεις όπως η Αθήνα, η Νάπολη, η Νικαία και τη Βαλένθια. Να βγάλουμε και τις αμερικανιές τύπου Maremagnum [το μεγάλο εμπορικό κέντρο που λέγαμε στο λιμάνι] και κομπλέ. Αλλά όλες οι πόλεις και δη οι παραλιακές που σέβονται τον εαυτό τους έχουν κι από μια αμερικανιά ή αλλιώς ένα μικρό Miami [λέγε με και παραλιακή τα καλοκαίρια] που μεταξύ μας καλά είναι κι αυτά! A και το σημαντικότερο. Δεν έχει κυκλοφοριακό, τουλάχιστον τις μέρες που είμασταν εκεί κι αυτό επειδή αρκετοί χρησιμοποιούν ποδήλατα, κυρίως στο κέντρο. Και το γαμάτο είναι ότι αν είσαι κάτοικος Βαρκελώνης, μπορείς να πάρεις ένα απ'τα δημοτικά ποδήλατα με μια στάνταρ χρέωση κι έπειτα το επιστρέφεις και παρκάρεις σε ένα απ'τα επιλεγμένα σημεία. Πότε θα βάλουν ποδηλατοδρόμους κι εδώ Αθήνα?