27.8.11

Μικρές καλοκαιρινές ιστορίες part. 2


Αμοργός. Τα λόγια είναι περιττά, ε? Δεν χρειάζεται να σας ξαναπώ για όλα εκείνα τα υπέροχα μέρη για τα οποία έγραφα πέρσυ.

- Την πρώτη μέρα, μια από τις παρέες, έμεινε κόκκαλο, λέγοντας "ρε μαλάκα, τώρα βρήκες να έρθεις? άργησες..." και ναι, είχε πλάκα. Πρώτο καλοκαίρι φέτος που άργησα να πάω Αμοργό.

- Την ίδια φράση μιμήθηκαν πάνω κάτω κι άλλα παιδιά εκεί. Ρε τόσο πολύ άργησα να σας έρθω και ενθουσιαστήκατε? Μέχρι περσυ, εγώ ήμουν αυτός που περίμενα τους περισσότερους, φέτος όμως πήγα και τους βρήκα όλους εκεί. Μοναδικό συναίσθημα. "Ήρθα, ας τα σπάσουμε τώρα".

- Η κούρσα του θανάτου από έναν νυσταγμένο ταξιτζή. Στη διαδρομή Αιγιάλη-Κατάπολα, πήγαινε υπερβολικά αργά, έκανε βιαίες και απότομες στροφές (προφανώς από την τύφλα του), κόντεψε να τον πάρει ο ύπνος στο τιμόνι, παραλίγο να στουκάρει σε διερχόμενο μηχανάκι και ξύπνησε μόνο όταν του δώσαμε τα λεφτά. Ο ορισμός του "όταν μυρίζεσαι το χρήμα, ξυπνάς".

- Το άνοιγμα παραθύρου από τον Θ. σε ένα μαγαζί. Έξω φύσαγε τόσο, που με το που άνοιξε, ο αέρας έριξε όσα πράγματα ύπηρχαν μπροστά στο παράθυρο, μαζί και μερικά καραφάκια. Τα κάναμε μούσκεμα.

- Η τεράστια σακούλα με 10 μπουκάλια ψημένης του Θ. για να τα πάρει στην Αθήνα. Το ένα το τελειώσαμε κιόλας. Μου ήθελε και καφάσι, λες και είναι έμπορος, τρομάρα του.

-Η πεζοπορία προς τον φάρο, ανάμεσα σε βράχια και θάμνους, ανηφόρες και κατηφόρες, με σαγιονάρα. Η θέα με αποζημίωσε. Ηλιοβασίλεμα που κάλλιστα συναγωνίζεται εκείνο της Σαντορινής (σιγά το ηλιοβασίλεμα, εδώ που τα λέμε). Μπόνους, ο Σκοπελίτης, το μικρό καραβάκι των μικρών κυκλάδων, στο βάθος που πάλευε με τα κύμματα.

- Τα καταθλιπτικά και καψουροτραγούδια για τύπους με αυτοκτονικές τάσεις, στις 6 το πρωί σε ενα μπαράκι στα Κατάπολα. Ήμασταν εμείς κι εμείς. Άλλο ένα και θα είχαμε αυτοκτονίσει όλοι μας, εκτός από τον wannabe dj. Μπόνους, ένας μίνι τσακωμός, με αφορμή πάντα την επιλογή του τραγουδιού.

- Τα πεφταστέρια, μερικές μέρες πριν την πανσέληνο. Χάζεμα μέσα στο κυνήγι του πεφταστεριού.

- Και φυσικά, τα νέα και παλιά πρόσωπα που είχες τη τύχη να κάνεις παρέα. Πρόσωπα που είτε γνώρισες μετά από καιρό είτε γνώριζες από καιρό αλλά δεν είχατε την ίδια παρέα.

Και του χρόνου να είμαστε καλά, πάλι εκεί θα είμαστε...

24.8.11

Μικρές καλοκαιρινές ιστορίες part.1


Ελαφόνησος 2011. Αυτό το νησάκι τείνει να καθιερωθεί σαν ο απόλυτος προορισμός μας τα καλοκαίρια, μιας και είναι η δεύτερη χρονιά που πάμε. Και θα υπάρξουν πολλά ακόμη καλοκαίρια που εκεί θα είμαστε.
Nησάκι μάλλον αδιάφορο για τους περισσότερους από εσάς αλλά ενδιαφέρον για εμάς. Ο ορισμός του απόλυτου χαλαρώματος, είτε στην απέραντη παραλία του Σίμου, είτε στο κάμπινγ των αναστεναγμών. Μπόνους, τα γνωστά λοκάλια από εκεί, με τα οποία καφριλιάζουμε στο χωριό.

- Οι προσπάθειες του Θ. για ανάποδες κωλότουμπες στη θάλασσα, με τον Τ. να τον σπρώχνει προς τα πάνω κι εμένα να προσπαθώ να αποθανατήσω τη στιγμή, με την τέχνη του φακού. Επίδοξοι φωτογράφοι σου λέει μετά.

- Το κλάσιμο με την είδηση ότι οι μπάτσοι φέτος ήταν δύο αντί για έναν πέρσυ και η γνώση τους για τα μυστικά μέρη του ελεύθερου κάμπινγκ. Μας έκανε να μετακομίσουμε στο οργανωμένο, επιλογή που αποδείχθηκε σπουδαία.

- Στο οργανωμένο, πλέον, αρκετοί στόχοι κλειδώθηκαν, ελάχιστοι όμως εκτελέστηκαν. Τυχερός και πιο ωφελημένος, ο Θ. Κωλόφαρδε! Δεν ίδρωσες καν!

- Το ζηντιάνεμα του Π. για έναν φορτιστή κινητού. Για να μπορεί να μπαίνει στο νετ και να διαβάζει εφημερίδες.

- Μικρές διαδρομές στο χωριό με το longboard, σε surf style, με τον Θ. να ξεδιπλώνει την τέχνη του φακού. Στην τρίχα απέφυγα στουκάρισμα με διερχόμενο αυτοκίνητο. Αλλά έτσι μωρέ, για τη φάση. Παλιάς σχολής ρε. Που κυκλοφορούσαν παντού με σανίδι στα πόδια τους.

-  Το κτίσιμο πολυκατοικίας από μπύρες από τον Τ. Η πρώτη, έφτασε τις 27 μπύρες, η δεύτερη τις 15 και η τρίτη πρέπει να ήταν 10. Και τις αφήσαμε κρεμασμένες στο οικόπεδο που νοικιάσαμε, σαν υπενθύμηση ότι από αυτό το σημείο περάσαμε πέντε ημέρες καρφίλας. Το ύψος των πολυκατοικίων ήταν πολύ μεγάλο και δεν μπορούσαμε να τις πάρουμε μαζί μας. Λογικά θα τις έχουν πετάξει τώρα, αλλά δεν πειράζει. Μπόνους τα κοριτσάκια που πέρναγαν και μας έπιαναν τη συζήτηση με αφορμή αυτό.

- Η εκσκαφή λάκκου στην άμμο και το θάψιμό μου μέσα μέχρι το κεφάλι. Ναι, είχε πλάκα.

- Ο σκύλος με τα γυαλιά ηλίου. Ο πιό κουλ σκύλος της Ελαφόνησου.

- Η χελώνα που βρήκαμε και αφήσαμε στο τραπέζι που πίναμε καφέ. Κι εκείνη αντί να κλειστεί στο σπιτάκι της, έκοβε βόλτες στο τραπέζι. Η ατάκα "να την δέσουμε στην οροφή του αυτοκίνητου και να φτάσει Αθήνα γρηγορότερα από τον λαγό" ήταν πετυχημένη.

- Τα ανέκδοτα για ξανθιές έπερναν κι έδινα. Πώς μια ξανθιά μπορεί να κάψει το αυτί της?

- Η Ευτυχία η σερβιτόρα και το μαγικό χαρτάκι! Όποιος κατάλαβε, κατάλαβε.

- Οι κούρσες θανάτου στα στροφιλίκια από Σπάρτη μέχρι Πούντα (το λιμανάκι για Ελαφόνησο) και τουμπαλίν. Αλλά ο Θ. είναι οδηγάρα. Κατάπινε τα χιλιόμετρα με σχετική άνεση.

ΥΓ: Οι ιστορίες συνεχίζονται από την Αμοργό