31.10.11

Φτηνά τσιγάρα και ποτά


Καθόταν κι έστριβε τσιγάρο. Το άναψε και τράβηξε την πρώτη τζούρα. Ρούφηξε τον καπνό και απανωτά κατάπιε μια γουλιά από το ρούμι του.
Καθόταν και σκεφτόταν. Πώς κατάντησε έτσι; Που πήγε η όρεξη για ζωή; Κατάντησε να καπνίζει και να πίνει, προσπαθώντας να ξεθυμάνει κάπως τον πόνο του. Τον πόνο που του άφησε η ζωή.
Του είχαν συμβεί πολλά, διάφορες μαλακιούλες όπως έλεγε, ικανές να τον καταστρέψουν και να τον φέρουν στην κατάσταση που είναι τώρα. Είναι καιρό μόνος του, έχει χάσει κάθε διάθεση να βγει έξω και να περάσει καλά, το έβρισκε ψεύτικο. Ένοιωθε εγκλωβισμένος στον κόσμο του, που δεν ήταν άλλος παρά το τσιγάρο και το ποτό. Ήθελε τόσο πολύ να περνά καλά, με ανθρώπους, με σχέσεις, αλλά δεν τα έβρισκε κι έτσι πέρναγε καλά με φτηνά τσιγάρα και φτηνά ποτά.

Καθόταν κι έπινε μια γουλιά από την πορτοκαλάδα του. Κοίταξε τον δρόμο κάτω από τη βεράντα του.
Πονούσε.
Πονούσε γιατί είχε κόψει το τσιγάρο και το ποτό που τόσο τον είχαν καταστρέψει και προσπαθούσε να σταθεί στα πόδια του. Το μόνο που τον ενδιάφερε τώρα είναι να γεμίζει την καθημερινότητά του με κάποια ασχολία, με τη σχολή του, τις διάφορες δουλίτσες όπως έλεγε. Στην καθημερινότητα ήταν ολομόναχός του, μοίραζε τον χρόνο ανάμεσα στη σχολή και τις δουλίτσες. Ήταν μοναχικός άνθρωπος που όμως σπαταλούσε το χρόνο του δημιουργικά, προσπαθώντας έτσι να ξεχάσει τον πόνο από την στέρηση τσιγάρου, ποτού, φτηνών ανθρώπων, φτηνών σχέσεων...

25.10.11

Έρωτας. Ξανά.


Έρωτας. Κορυφαίο ιδιοτελές συναίσθημα, αναφέρεται μόνο στις ερωτικές σχέσεις [όπως δείχνει και το όνομα του]. Δίνεις τα πάντα στον άλλο και περιμένεις τα πάντα από αυτόν. Παραδίδεσαι ψυχή τε και σώματι και επιθυμείς το ίδιο από το ταίρι σου. Για μένα ο αληθινός μεγαλειώδης έρωτας, αυτός που θα σταματήσει το χρόνο, είναι πιο σπάνιος και προσωπικά πιο επιθυμητός από την αγάπη. Ίσως γι'αυτό είναι δύσκολος ο έρωτας στις μέρες μας... Γιατί σπάνια εφαρμόζεται το δούνε και λαβείν. Κι αν εφαρμόζεται, εφαρμόζεται με τον χρόνο. Ο έρωτας κρατάει σε βάθος χρόνου, εκτός κι αν μιλάμε για κεραυνόβολο κι αμοιβαίο έρωτα. Δύσκολο πράγμα τελικά; Μήπως το υπεραναλύουμε μέχρι αηδίας και δεν κοιτάμε πώς να ζήσουμε τις χάρες του κι ας φύγει; Θέλω να ερωτευτώ ρε γαμώτο. Δύσκολοι καιροί για να ερωτευτείς. Ίσως να είναι αργά πια.

17.10.11

Εικοσιπέντε


Ναι λοιπόν, είναι γεγονός. Το ένα τέταρτο του εκατό είναι γεγονός. Εικοσιπέντε λοιπόν. Χρόνια μου πολλά.
Το Σάββατο βράδυ εκεί που σκόπευα να τη βγάλω μέσα επειδή δεν είχα όρεξη για τίποτα, τσουπ οι δικοί μου να μου ανακοινώνουν να κάνω μπάνιο και να ντυθώ. Η μυρωδιά από σουφλέ, πίτσα, σπανακόπιτα, κίνησε ακόμα περισσότερο τις υποψίες μας. Και τσουπ, οι πρώτοι "οικογενειακοί" φίλοι. Και αγρότερα και δυο-τρεις φίλοι μου.
Δε λέω, πέρασα καλά αλλά κάτι έλειπε. Εντάξει, δεν κρύβω ότι θα προτιμούσα μια έκπληξη-υπερπαραγωγή από τους φίλους μου ή να έρθουν κάποιες όμορφες παρουσίες, αλλά ακόμη κι έτσι καλά ήταν. Η ευχάριστη έκπληξη ήρθε στο τέλος όπου εμφανίστηκε από το πουθενά μια φίλη μου, με δυο φίλες της. Κρίμα που δεν έκατσαν παραπάνω. Μα τι κρίμα όμως! Εντάξει, πολλά θέλω.
Τελοσπάντων αυτό που θέλω να πω είναι ότι ενώ αρχικά δεν είχα όρεξη για τίποτα και μάλιστα δεν είχα σχέδια για αυτές τις μέρες, στο τέλος δε με χάλασε το όλο σκηνικό.
Αφού έφυγαν όμως όλοι κι ετοιμαζόμουν να την πέσω, ρε φίλε, κάτι δεν με άφησε να κοιμηθώ. Σκεφτόμουν όλους αυτούς που αξιώθηκαν να έρθουν σπίτι μου. Το συμπέρασμα ποιό ήταν; Όσοι ήρθαν μάλλον αξίζουν την φιλία μου και όσοι δεν ήρθαν, δεν την αξίζουν. Εγωιστικό; Ίσως, δεν ξέρω. Απλά αυτό που κατάλαβα είναι ότι μόναχα όσοι ήρθαν ίσως μείνουν για πάντα στη ζωή μου κι αυτό επειδή οι συγκεκριμένοι είναι ίσως οι μοναδικοί με τους οποίους έχουμε δυνατούς δεσμούς φιλίας. Και ναι, μιλάω για τους φίλους μου κι όχι για τους συγγενείς.
Καλά, για τη φίλη μου που ήρθε στο τέλος, δε μπορώ να πω με σιγουριά ότι έχουμε δυνατό δεσμό γιατί δεν τη γνωρίζω καιρό και ούτε μιλάμε πολύ, αλλά κάτι μου λέει ότι αξίζει.
Αλλά ρε φίλε, τι γίνεται όταν με μια άλλη που ήρθε έχουμε μια μάλλον περίεργη σχέση; Ναι, είμαστε φίλοι, αλλά τα πράγματα μεταξύ μας είναι λίγο περίεργα. Κι αυτό με έκανε να αισθανθώ κάπως. Μπα, μάλλον γίνομαι παρανοϊκός.
Έκανα αυτές τις σκέψεις γιατί τον τελευταίο καιρό έχω κλειστεί πολύ στον εαυτό μου. Βαριέμαι να βγω, να κάνω ο,τιδήποτε. Τα βρίσκω όλα ψέυτικα ρε φίλε. Κι επίσης, πέρσυ, τέτοια μέρα, είχα κάνει πάρτυ-υπερπαραγωγή και πράγματι, είχε έρθει πολύς κόσμος. Στο τέλος πέρασα καταπληκτικά αλλά αναρωτήθηκα αν όλοι αυτοί που ήρθαν θέλουν πραγματικά να είναι φίλοι μου. Φέτος, που δεν σχεδίασα τίποτα αλλά ήρθαν αυτοί οι λίγοι, πάλι τι να σκεφτώ; Δεν ξέρω, έχω μπερδευτεί. Ίσως και να είμαι από τη φύση μου περίεργος και να θέλω επιλεκτικά πράγματα.
Ναι τελικά αυτοί που αξίζουν την φιλία είναι μετριμένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού... Οι υπόλοιποι είναι απλά για τον χαβαλέ κι έτσι πρέπει να μείνουν.
Όπως και να έχει όμως... Να με χαίρεστε! Η μέρα δεν έχει τελειώσει ακόμη οπότε να δούμε τι άλλο μπορεί να συμβεί!

ΥΓ: Θέλω να ευχαριστήσω τον Δ, τον Θ, τον Ν, την Α και την Β [και τις φίλες της!]. Πραγματικά με αφήσατε άφωνο.

14.10.11

Διατήρησε τη ψυχραιμία σου


Ο κόσμος έχει γίνει καχύποπτος. Περπατάς στον δρόμο και σε κοιτάνε περίεργα. Στέκεσαι κάπου και σε κοιτάνε περίεργα. Κάθεσαι κάπου και σε κοιτάνε περίεργα.
Στις μέρες μας, ο λαός μας καίγεται και νοιώθει ανασφάλεια. Γινόμαστε προσεκτικοί στις κινήσεις μας και κάθε φορά που βλέπουμε έναν "περίεργο" συνάνθρωπό μας, αυτόματα νομίζουμε ότι αυτός ο "περίεργος" θα μας την πέσει.
Λογικό συμπέρασμα αν αναλογιστούμε τα όσα συμβαίνουν τον τελευταίο καιρό, αλλά έχουμε ξεφύγει. Βάλε και τον εγωισμό μας, το συμφέρον μας, τις παρεξηγήσεις, τη συγκοφαντία. Όλα αυτά θα μας οδηγήσουν στη διχόνια μια μέρα.
Τις προάλλες ήμουν σε ένα μαγαζί με σερφ και περίμενα τα παιδιά να κλείσουν και να πάμε για σερφ. Στεκόμουν απέναντι από το μαγαζί, στην άλλη πλευρά του δρόμου, έξω από μια μονοκατοικία, με ντύσιμο σέρφερ, φραπέ στο χέρι και τη σανίδα ακουμπισμένη στα κάγκελα. Η σπιτονοικοκυρά που πέρναγε εκείνη τη στιγμή, με κοίταξε με μισό μάτι και μου λέει "τι στέκεσαι εδώ;". Της απαντάω ευγενικά ότι περιμένω τα παιδιά και αντί να συνεχίσει το δρόμο της, συνεχίζει να με κοιτά με δολοφονικό βλέμμα και να λέει "τον καφέ μην τον πετάξεις στο δρόμο". Δεν της απάντησα αλλά σκέφτηκα "μα καλά τόσο χαζός είμαι για να πετάξω ένα πλαστικό ποτήρι στο δρόμο;". Και καλά επειδή είχα το στυλάκι του σέρφερ, του κωλόπαιδου που σερφάρει όλη τη μέρα και ζει τη ζωή του αδιαφορώντας για το αύριο, πρέπει να μου "επιτεθεί"; Αμην και ποτέ.
Αυτό το περιστατικό μου θυμίζει τη στάση που έχουν μερικοί απέναντι σε άλλους, εξαιτίας παράγοντων όπως το ντύσιμο ή το παρουσιαστικό. Και την στάση αυτή τη βρίσκω κυρίως από άτομα κάποιας ηλικίας. Μα καλά, δηλαδή επειδή είμαστε έτσι, είμαστε και "περίεργοι"; Και σας δίνουμε την εντύπωση ότι "κάτι τρέχει" με εμάς; Χαλαρώστε, δε θα σας την πέσουμε, δε σας τσεκάρουμε για να σας ληστέψουμε, δε σχεδιάζουμε βανδαλισμό. Όλα έχουν και κάποια όρια. Έλεος πια.
Και σα να μη φτάνει αυτό, μερικοί έχουν ξεχάσει τι σημαίνει να αντιμετωπίζεις ευγενικά τον άλλον.
Μια φορά έκανα το λάθος να περπατώ στη μέση του δρόμου κι από πίσω ερχόταν αυτοκίνητο που δεν το είχα δει. Ήταν βράδυ και ο δρόμος ερημικός. Ο οδηγός, μου κόρναρε αλλά δεν τον άκουγα και μόνο όταν πέρασε από δίπλα μου, άρχισε να με βρίζει, στολίζοντάς με γραφικά. Του απάντησα με ψυχραιμία ότι είμαι κωφός και του είπα ότι έκανα λάθος που περπατούσα στη μέση. Κατάλαβε ότι επειδή είμαι κωφός, δεν τον άκουσα και μου απαντά "α, συγγνώμη..." κι έφυγε.
Τον χειμώνα που μας πέρασε, είχα καλέσει ταξί για να με πάει κάπου. Μαζί μου είχα τον σάκο που βάζω τη σανίδα του σνόουμπορντ. Ο σάκος είναι 165 εκατοστά μήκος και δε χωρούσε. Ο ταξιτζής αντί να προθυμοποιηθεί να με εξυπηρετήσει, με έβρισε λέγοντας μου "που πας ρε με αυτό το πράγμα; δώσε μου 20 ευρώ τώρα αλλιώς φεύγω". Του απάντησα ευγενικά ότι έχω σανίδα σνόουμπορντ και τι θα μπορούσα να κάνω; Αφού πρέπει να πάω κάπου με τη σανίδα. Η ψυχραιμία μου τον έκανε να αλλάξει και να προσπαθήσει να βρει ταξί με μεγαλύτερο χώρο, μέσω ασύρματου. Εν τέλει δηλαδή με εξυπηρέτησε και μετά από λίγο ήρθε άλλο ταξί, με τον ταξιτζή να είναι πιο ευγενικός από τον προηγούμενο.
Όλα αυτά με έκαναν να σκεφτώ "μα καλά δηλαδή, όλοι τους καρίζουν, ξεχνώντας να είναι ψύχραιμοι και όταν δουν τον άλλον ψύχραιμο κι ευγενικό, τότε θυμούνται τον καλό τους εαυτό;".
Όπως και να έχει, τσαντίζομαι άσχημα όταν δεν βρίσκεις κόσμια αντιμετώπιση ή σε κοιτάνε περίεργα, για διάφορους λόγους. Η αλήθεια είναι ότι με όλα αυτά που συμβαίνουν στις μέρες μας, όλοι μας έχουμε γίνει καχύποπτοι με τους άλλους κι εύκολα χάνουμε την ψυχραιμία μας, αλλά ρε παιδιά, ας βάλουμε κάποια όρια.
Ψυχραιμία πάνω απ'όλα και να προσπαθήσουμε να αντιμετωπίσουμε καταστάσεις με κατάλληλο τρόπο.