25.12.11

Καταιγίδα των χριστουγέννων



Καταιγίδα της ερήμου ήθελα να γράψω αλλά είναι χριστούγεννα και πάει καλύτερα. Τεσπά.
Βουλιαγμένη vs Παρνασσός, Δεκέμβριος 2011. Enjoy the show.
Θαρρώ πώς οι γιορτές φέτος μπήκαν με το δεξί Και θα αφήσουμε το 2011 με τον καλύτερο τρόπο. Βέβαια, η επόμενη βδομάδα προβλέπεται "ξερή" με βοριάδες αλλά αυτά είναι ψιλά πράγματα, μετά τον "πόλεμο".
Όταν φυσάει νοτιάς το χειμώνα, τα κεριά παίρνουν φωτιά και τα σανίδια γίνονται ετοιμοπόλεμα. Μπορεί να είναι ζεστός αέρας, αλλά φέρνει δύναμη και υετό, που σημαίνει κύμματα και χιόνια. Φτάνει να έχουμε και τις κατάλληλες θερμοκρασίες. Ο βοριάς από την άλλη, μπορεί να είναι κρύος αέρας, αλλά πιο "ξερός".
Βάλτε και τα ανατολικά προσύνεμα, που σημαίνει ότι οι περιοχές που βρίσκονται κοντά σε θάλασσα, ευνοούνται περισσότερο. Τέτοιες περιοχές είναι η Αθήνα, ο Παρνασσός, η Εύβοια, το Πήλιο.
Με ανατολικά προσύνεμα, η καταιγίδα ήταν θέμα χρόνου να ξεσπάσει. Στον Παρνασσό η καταιγίδα έγινε χιόνι.
Με όλα αυτά τα έτακτα καιρικά φαινόμενα, πήραμε μια μεγάλη απόφαση. Αρχίζουμε με surf session στη Βουλιαγμένη και συνεχίζουμε με snow session στον Παρνασσό. Το πρώτο επιβαλλόταν επειδή ήταν από τις λίγες "χειμωνιάτικες" μέρες που βλέπεις τέτοιο κύμμα σε απόσταση αναπνοής απ'την Αθήνα. Το δεύτερο επειδή ήταν το "πρώτο αίμα" για φέτος.
Ναι, έχει πλάκα τη μια να είσαι στο νερό, στη μέση της καταιγίδας, έχοντας για μουσική υπόκρουση τα μπουμπουνιτά των κεραυνών και την άλλη στα χιόνια, μια μέρα που βγήκε ο ήλιος μετά την ανάλογη καταιγίδα.
Στον Παρνασσό, εκεί που περιμέναμε κόσμο, ο Άγιος Βασίλης μας έκανε τη χάρη και δεν είχε κόσμο. Ακόμα κι εμείς απορούσαμε. Σχεδόν καθόλου αναμονή στα λιφτ. Βέβαια σε ώρες αιχμής η αναμονή ήταν άντε πέντε λεπτά. Μόνο.
Είναι αξιοσημείωτο ότι με μόλις μια [και μισή] καταιγίδα, τα πάντα έγιναν λουκούμι για εμάς τους σανιδάδες. Σε βουνό και θάλασσα. Χρόνια είχαμε να δούμε τέτοιο δυνατό ξεκίνημα του χειμώνα, για την ακρίβεια, από τις αρχές της νέας χιλιετίας. Ήταν καταιγίδα μεγάλης κλίμακας, λες και ήταν Φλεβάρης.
Thanks God που λέμε κι εμείς. Για την ακρίβεια, Thanks Santa!
Αυτή τη βδομάδα, σειρά έχουν τα Καλάβρυτα.
Κι αφού πήγαμε και Παρνασσό, το βράδυ είχαμε κανονίσει ξεφάντωμα μέχρι πρωίας. Δύσκολο έργο αλλά το αντέξαμε. Είχαμε και λόγο. Βέβαια μένει κι ένα μεγάλο "αλλά", όμως μετά από τέτοιες μέρες, ποιός τολμά να πει ότι αυτό το "αλλά" έχει σημασία; Σανίδι και πάλι και όποιος αντέξει.
Κι έτσι όπως πάμε, θέλω για δωράκι από τον Άγιο Βασιλάκη ένα σετ τετρακέφαλων.
Μια χάλια χρονιά από ό,τι φαίνεται τελειώνει με εκπλήξεις και σαφώς ανεβασμένη διάθεση. Φαίνεται ότι οδεύουμε δυνατά στο 2012...
Καλές γιορτές να έχετε και θα τα ξαναπούμε!


* Οι φωτογραφίες από Βουλιαγμένη είναι από το Goodtimes mag κι από τον Παρνασσο από το Snowclub.

17.12.11

Overdose

 
Είναι τρομερή αίσθηση από το πουθενά να βρίσκεσαι κάπου και να τα πίνεις μέχρι το πρωί. Να έχεις στο μυαλό σου ότι απόψε θα κάτσεις μέσα, απόρροια της καθημερινής σου ρουτίνας, με τη σχολή, τις εργασίες, και τσακ φεύγεις στα άγρια χαράματα όσο πιο γρήγορα μπορείς, για να προλάβεις το τελευταίο μετρό. Φτάνεις στον προορισμό σου και αυτό ήταν. Τζιν τόνικ, σφηνάκια, μπύρες. Πότε πήγε εξίμιση το πρωί ούτε που το κατάλαβα.
Ναι, είναι αναζωογονητικό από το ναδίρ να φτάνεις στο ζενίθ της διάθεσής σου σε χρόνο dt. Κουλό, τρελό.
Ναι, έχει πλάκα από κει που κάθεσαι με το σκεπτικό ότι τώρα πάει, θα αράξεις μέσα, να κάνεις σαν τρελός για να προλάβεις το τελευταίο μετρό.
Ναι, ίσως το ότι είχα ένα προαίσθημα ότι θα τα σπάσουμε εκεί, επέσπευσε τις διαδικασίες.
Κάτι αλλάζει ή μου φαίνεται; Στην προηγούμενη ανάρτηση αυτό δεν έργαφα πάνω κάτω; Γουάτ δε φακ δηλαδή.

Αυτή τη στιγμή πίνω το δεύτερο καφέ και είμαι κομπλέ. Όταν ξύπνησα είχα ελαφρύ πονοκέφαλο, χανγκόβερ όμως δεν είχα, παρόλο που τα αδειάσαμε όλα χτες. Άλλες φορές έπινα λιγότερο και ξύπναγα με χανγκόβερ, σήμερα όμως μπα. Ίσως επειδή ήμουν [και είμαι ακόμη] στα πάνω μου; Πάλι γουατ δε φακ δηλαδή.

9.12.11

Ματωμένος Δεκέμβρης


Τρέχω, τρέχω, τρέχω...
Σχολή, εργασίες, βιβλίο. Η χρονιά μπήκε δυνατά στη σχολή, αν και καθυστερημένα. Οι εργασίες προχωράνε σε ικανοποιητικό βαθμό. Παράλληλα, αλληλογραφώ με το εκδοτικό ατελιέ που ανέλαβε την επιμέλεια του βιβλίου που πρόκειται να εκδόσω. Η αλληλογραφία προχωρά πολύ καλά, στην παρούσα φάση μάλιστα βρισκόμασε στο πρώτο στάδιο και όπου να ναι αναμένεται να προχωρήσουμε στο δεύτερο στάδιο.
Από βδομάδα πρέπει και να παραλάβω τα συγγράμματα των βιβλίων της σχολής. Τρέξιμο.
Ο Δεκέμβρης μπήκε με ένα σύντομο ταξιδάκι μου στο Λονδίνο και νιώθω τις μπαταρίες μου φορτισμένες. Άραγε πόσο καιρό θα μου πάρει να αποφορτιστώ;
Στις διακοπές λέω να αρχίσω να καθαρίζω το διαμέρισμα που κληρονόμησα, προκειμένου να γίνει το νέο μου σπιτικό. Υπόθεση καθόλου εύκολη όμως, καθώς το διαμέρισμα είναι "περίεργο" σχεδιαστικά και πρέπει να αλλάξω λίγο τη διάταξη. Για παράδειγμα, η τραπεζαρία να γίνει σαλόνι, το σαλόνι να γίνει υπνοδωμάτιο, το υπνοδωμάτιο να γίνει βεράντα. Τι σόι φοιτητής αρχιτεκτονικής είμαι; Παιχνιδάκι. Θα δούμε...
Σε γεννικές γραμμές, εδώ και λίγο καιρό, έχω μπει σε πρόγραμμα το οποίο θέλω να ακολουθήσω κατά γράμμα.
Γιατί τα κάνω όμως όλα αυτά; Μη βιαστείτε να πείτε ότι "αναγκαστικά" έτσι πρέπει να κάνουμε. Τα κάνω επειδή η χρονιά φέτος ήταν δύσκολη, τόσο ψυχολογικά όσο και πνευματικά, με άσχημα γεγονότα. Και το μόνο που χρειάζομαι αυτή τη στιγμή, είναι κάτι να ασχοληθώ, μακρυά από διασκεδάσεις και τα σχετικά. Πραγματικά νομίζω ότι χρειάζομαι ένα διάλλειμμα απ'όσα μας διασκεδάζουν και να συγκετρωθώ στον εαυτό μου. Έρχεται και το 2012, τρομάρα μας.
Τον Σεπτέμβρη, σε μια παλιότερη ανάρτησή μου, έλεγα πάνω κάτω τα ίδια. Ότι όλη αυτή η πεσμένη μου διάθεση τους τελευταίους μήνες, ίσως σημαίνει το τέλος για να έρθει μια νέα αρχή. Και τώρα αυτό θέλω να κάνω. Την αρχή την έκανε η συγγραφή του βιβλίου, το οποίο προχωρά πολύ καλά.
Κόντρα στη ροή των πραγμάτων, έρχεται και η είδηση ότι ο φετινός χειμώνας αναμένεται πολύ καλός, με ικανοποιητική χιονοκάλυψη από τις γιορτές. Ε ρε γλέντια που θα γίνουν. Κάποιοι λένε ότι το πολύ σε δυο εβδομάδες θα έχουν ανοίξει κάποια χιονοδρομικά. Ο Παρνασσός έχει ήδη ικανοποιητικό χιόνι στις πίστες.
Και μετά γιορτές και αφήνουμε πίσω το 2011...  Για μένα ήταν χάλια χρονιά, με κάποιες εξαιρέσεις όμως. Άραγε θα μπει δυνατά το 2012;
Θα αποφύγω να γίνω προφητικός αυτή τη φορά. Είδωμεν!

7.12.11

Άλλος για Λονδίνο;


Θαρρώ πως έχουν γραφτεί τόσα πολλά για το Λονδίνο που αν τα γράψω κι εγώ, θα καταλήξουμε όλοι γραφικοί. Αλλά έλα μου ντε που πέρασα πέντε μέρες εκεί και δε γίνεται να γράψω κάτιτις εδώ πέρα;

Τεσπά, αρχίζουμε με τα βασικά. Έχω φιλαράκι που κάνει μεταπτυχιακό εκεί, οπότε βρήκα ευκαιρία να ταξιδέψω προς τα κει.
Άφιξη Πέμπτη απόγευμα κι αντί να βρεθούμε αεροδρόμιο, είπαμε να βρεθούμε κατευθειάν Covent Garden για καμιά μπύρα και μετά γραμμή προς τις φοιτητικές εστίες του πανεπιστήμιου του Greenwich, που σπουδάζει. Να σημειώσω πώς πριν φτάσω, είχα φάει φρίκη που δεν μπορούσα να στείλω μηνύματα σε αγγλικό νούμερο. Τελικά ανακάλυψα ότι δεν έπρεπε να πληκτρολογήσω το 00 που σου λένε να κάνεις συνήθως, αλλά το "+" σκέτο και όλα κομπλέ.
Παρασκευή πήγαμε Tower Bridge και Big Ben.
Σάββατο, λόγω του φόρτου εργασιών του φιλαρακιού μου, κατέβηκα μόνος μου στο κέντρο. Τελικά δεν είναι και πολύ δύσκολο να βολτάρεις μόνος σου σε μια πόλη που πας πρώτη φορά. Ξεκίνησα από Green Park, ανηφόρησα προς Bond Street, περπάτησα κατά μήκος της Oxford Street, χωρίς βέβαια να παραλείψω να ψωνίσω κάποια πράγματα που είχα στο νου μου [οι.... τρέντυ ξέρουν για τι μιλάω], κατέληξα Covent Garden μέσω του Soho, πέρασα απέναντι στην περιοχή του Waterloo κι επιστροφή στο Greenwich.
Κυριακή κανόνισα να δω μια φίλη μου που επίσης σπουδάζει εκεί. Βρεθήκαμε στη Finchley Road‎, σε ένα διάλειμμά της απ'το διάβασμα. Όπως πληροφορήθηκα, τα μεταπτυχιακά εκεί είναι δύσκολα και ξεσκίζεσαι στο διάβασμα. Ευτυχώς είχαμε χρόνο να πιούμε το καφεδάκι μας και να τα πούμε. Στην επιστροφή, κατέβηκα London Bridge και είπα να πάω Greenwich με τα πόδια. Η απόσταση ήταν μεγάλη, αλλά μιας και βαριόμουν, είπα να περπατήσω τουλάχιστον. Χρόνος μια ώρα και κάτι, όση δηλαδή είναι και η απόσταση από τη σχολή μου στα Εξάρχεια μέχρη τη Δάφνη. Το διασκέδασα.
Αν δεν είχα κανονίσει να δω τη φίλη μου, θα πήγαινα Camden Town, να δω κι εκεί, αλλά δεν πειράζει, την επόμενη φορά.
Δευτέρα μια από τα ίδια με το φιλαράκι, κατεβήκαμε μέχρι κέντρο και μετά χωριστήκαμε, εγώ για το αεροδρόμιο, για την πτήση της επιστροφής.
Τι κράτησα:
Καθαρή ατμόσφαιρα κυρίως στα προάστια του Λονδίνου, όπως το Greenwich.
Η καπνοαπαγόρευση. Αν και καπνιστής, το μέτρο αυτό είναι πολύ θετικό καθώς έτσι πιάνεις τον εαυτό σου να καπνίζει πολύ λιγότερα τσιγάρα τη μέρα. Και ναι, μου άρεσε.
Τις βόλτες κυρίως γύρω από Tower Bridge και Big Ben.
Την Oxford Street και κάτι "μοδάτα" κοριτσάκια. Το βρήκατε!
Δεν είναι δα και τεράστια πόλη όπως νόμιζα. Και το δίκτυο μετρό δεν είναι δα και τόσο δύσκολο όπως νόμιζα. Αν έχεις καλό προσανατολισμό, ξέρεις που να πας.
Την περιοχή Docklads, στη στάση μετρό Canary Wharft . Ίσως επειδή μου τεριάζει η μοντέρνα αρχιτεκτονική με τους όγκους και τα γεωμετρικά σχήματα.
Τι δεν κράτησα:
Όταν έχει κοσμοσυρροή στους κεντρικούς δρόμους, ο κόσμος και κυρίως οι Λονδρέζοι, είναι αγενέστατοι. Σε σπρώχνουν για να περάσουν.
Οι οδηγοί είναι σαν τους ελληνες οδηγούς, αν όχι χειρότεροι. Είδα μπροστά στα μάτια μου τουλάχιστον 3 ατυχήματα με πεζούς. Δε θα έλεγα ότι τρέχουν τόσο γρήγορα, περισσότερο απρόσεκτοι είναι.
Τα τσιγάρα, τα ποτά και μερικά πράγματα, είναι υπερβολικά ακριβά.
Το μετρό. Κακογουστία σε όλο της το μεγαλείο. Εκτός από την καινούρια γραμμή Jubilee.

Σε γενικές γραμμές, το Λονδίνο μου άρεσε, αλλά μέχρι ένα σημείο. Να πας αν έχεις κάποιον που σπουδάζει εκεί για επίσκεψη, να βολτάρεις μόνος σου στο κέντρο, να ψωνίσεις. Να μην πας όμως αν θες να πας κάπου για διακοπές με παρέα. Η ζωή στο Λονδίνο κινείται με γρήγορους ρυθμούς και εμένα τουλάχιστον, δε μου αρέσει. Αν είναι να πάω κάπου για διακοπές, προτιμώ να πάω σε ένα μέρος με πιο χαλαρούς ρυθμούς ζωής, όπως η Βαρκελώνη.
Και μιας και ανάφερα τη Βαρκελώνη, σε σύγκριση, θεωρώ ότι το Λονδίνο είναι πιο... καθημερινό, ενώ η Βαρκελώνη πιο... weekend.
Θα ξαναπήγαινα Λονδίνο, μόνο και μόνο επειδή έχω φίλους που σπουδάζουν εκεί. Αλλιώς θα προτιμούσα και πάλι Βαρκελώνη. Με τα χίλια.
Όσο για τη νυχτερινή ζωή, προτιμώ της μικρές pub για μπύρες και χαλαρές καταστάσεις [δύσκολο] μιας και οι Λονδρέζοι όταν βγαίνουν για κλάμπινγκ, ξεφεύγουν πολύ. Πάρα πολύ.
Η μόνη νυχτερινή ζωή που μου άρεσε, ήταν αυτή του κλαμπ της εστίας του πανεπιστημίου, που οι θάμωνες ήταν φοιτητές. Αλλά και πάλι με επιφυλάξεις.
Δε θα γράψω κάτι άλλο, γιατί οι περισσότεροι ξέρουν περί τινός πρόκειται...
Α κι επίσης από που ξεφύτρωσαν όλοι αυτοί οι Έλληνες; Μπορούσα να τους μυριστώ από ακτίνα χιλιόμετρου.