20.2.12

Ανάρτηση χωρίς τίτλο


Τα περίεργα όνειρα συνεχίζονται, το άγχος συνεχίζεται και εμείς βυθιζόμαστε ολοένα και περισσότερο στο χάος της καθημερινότητας.
Είμαστε στα πρόθυρα κατέρρευσης και αναρωτιέμαι ποιός θα μας σώσει. Ποιός θα μας δώσει ένα χεράκι βοήθειας για να βγούμε στην επιφάνεια και δούμε τον κόσμο όπως τον βλέπαμε κάποτε.
Αλλά στην τελική το χέρι δε θα μας το δώσει κανείς. Εμείς πρέπει να βρούμε τη δύναμη να ανεβούμε και να ανοίξουμε τα μάτια μας.
Αλλά πώς θα το κάνεις αν μέσα σου βρίσκεσαι σε χάος; Αν μέσα σου τα πάντα είναι μπερδεμένα και νιώθεις ότι βρίσκεσαι σε αδιέξοδο;
Που να είναι άραγε αυτές οι φωνούλες του υποσυνείδητου που όσο σπαστικές και να ναι, λένε πολλά; Μήπως τελικά εκείνα τα περίεργα όνειρα είναι η φωνή που σου "λέει" τι να κάνεις αλλά εσύ φοβάσαι να τα κάνεις;
Πάει, καταντήσαμε δειλοί όλοι μας. Πάει, χαλάσαμε...Να μασταν παιδιά που δε ξέραμε τι σημαίνει φόβος.

1.2.12

Περίεργο κενό


Περίεργα όνειρα, με περίεργους ανθρώπους, ανταλλάζοντας περίεργες αγκαλιές και περίεργα φιλιά.
Περίεργα όνειρα που αναρωτιέσαι γιατί τα είδες. Απωθημένο από το παρελθόν σου ή κρυφή επιθυμία; Είτε το ένα, είτε το άλλο, ίσως και τα δύο, ίσως και τίποτα από τα δύο. Απλά το υποσυνείδητο παίζει περίεργα παιχνίδια.
Ακόμα κι έτσι όμως, τι σημαίνουν εκείνα τα περίεργα όνειρα;
Όταν βλέπεις τέτοια όνειρα σχεδόν σε καθημερινή βάση, τότε κάτι περίεργο συμβαίνει. Τόσο περίεργο, που αναρωτιέσαι μήπως είσαι περίεργος τύπος τελικά. Τόσο περίεργος, που αναζητάς διέξοδο σε περίεργα πράγματα. Πράγματα που δεν είχες φανταστεί καν ότι θα κάνεις κάποια στιγμή.
Μήπως τελικά όσο περίεργος τύπος και να είσαι τελικά, το ζητούμενο για σένα είναι ένα; Ένα ζητούμενο που πιστεύεις ότι δύσκολα θα το βρεις; Ή ένα ζητούμενο που το βρήκες αλλά δεν ξέρεις αν είναι αυτό που ψάχνεις; Ή ένα ζητούμενο που το βρήκες αλλά εκείνο δε σε θέλει για να ασχοληθείς μαζί του;
Ίσως τελικά ο κόσμος μας φαίνεται περίεργος. Ή ίσως τελικά η ζωή μας φαίνεται περίεργη. Για αυτό κάνουμε περέργους συνειρμούς.
Μήπως για να μην μας φαίνεται τίποτα περίεργο, θα πρέπει να το εκλάβουμε ως φυσιολογικό; Μα τι φυσιολογικό υπάρχει σε τούτο το κόσμο ή σε τούτι τη ζωή; Τίποτα. Κενό εις το πηλίκον.
Κι όμως, ίσως να μην είναι τόσο κενός ο κόσμος τελικά... Απλά εμείς τα βλέπουμε έτσι. Γιατί εμείς νομίζουμε ότι είμαστε κενοί.