Τα περίεργα όνειρα συνεχίζονται, το άγχος συνεχίζεται και εμείς βυθιζόμαστε ολοένα και περισσότερο στο χάος της καθημερινότητας.
Είμαστε στα πρόθυρα κατέρρευσης και αναρωτιέμαι ποιός θα μας σώσει. Ποιός θα μας δώσει ένα χεράκι βοήθειας για να βγούμε στην επιφάνεια και δούμε τον κόσμο όπως τον βλέπαμε κάποτε.
Αλλά στην τελική το χέρι δε θα μας το δώσει κανείς. Εμείς πρέπει να βρούμε τη δύναμη να ανεβούμε και να ανοίξουμε τα μάτια μας.
Αλλά πώς θα το κάνεις αν μέσα σου βρίσκεσαι σε χάος; Αν μέσα σου τα πάντα είναι μπερδεμένα και νιώθεις ότι βρίσκεσαι σε αδιέξοδο;
Που να είναι άραγε αυτές οι φωνούλες του υποσυνείδητου που όσο σπαστικές και να ναι, λένε πολλά; Μήπως τελικά εκείνα τα περίεργα όνειρα είναι η φωνή που σου "λέει" τι να κάνεις αλλά εσύ φοβάσαι να τα κάνεις;
Πάει, καταντήσαμε δειλοί όλοι μας. Πάει, χαλάσαμε...Να μασταν παιδιά που δε ξέραμε τι σημαίνει φόβος.