27.11.12

Αθήνα. Μια όμορφη πόλη.


Αθήνα. Μια πόλη που λατρεύεις και μισείς.
Τη μισείς γιατί είναι μεγάλη πόλη, με πολύ θόρυβο, με αυτοκίνητα που τρέχουν σα δαιμονισμένα και κορνάρουν ο ένας στον άλλον στις ώρες αιχμής. Οι φίλοι σου μένουν στου διάολου τη μάνα και σπαταλάς τουλάχιστον 1 ώρα από τη ζωή σου κάθε φορά για να τους βρεις. Έχει σκουπίδια παντού και ο τόπος βρωμάει. Τα πεζοδρόμια είτε είναι βομβαρδισμένα είτε πιασμένα από μηχανάκια κι αναγκάζεσαι να κάνεις μανούρβες. Ο κόσμος στους κεντρικούς δρόμους, σχεδόν τρέχει. Κι εκεί που ξαφνικά τρέχεις, πέφτεις πάνω σε μια γρια που δε σε αφήνει να περάσεις. Η Αθήνα είναι γεμάτη από μίζερους (όσους έχουν απομείνει δηλαδή) που πάνε στη βαρετή δουλειά τους, ή και από αγανακτισμένους άνεργους που δεν ξέρουν τι θα κάνουν σε τούτη τη ζωή.
Τη μισείς για πολλούς λόγους.
Αλλά...
Είναι όμορφη ρε φίλε. Αρκεί να την ψάξεις. Αρκεί να έχεις τα σωστά άτομα δίπλα σου. Αρκεί να έχεις φουλ διάθεση εκείνη τη στιγμή. Αλλιώς σου είναι μίζερη. Και το μόνο που θέλεις μετά, είναι να φύγεις.

Ποδήλατο. Πήγαινε στη σχολή σου ή στη δουλειά σου με το ποδήλατο. Η αίσθηση και μόνο ότι κάνεις πεταλάκι, εξαφανίζει τα καντήλια που θα έριχνες αν ήσουν σε μετρό/λεωφορείο/ταξί. Κυκλοφορώ με ποδήλατο. Και το βρίσκω κλάσσεις ανώτερο σε σύγκριση να μένεις ακίνητος μέσα σε κάποιο μέσο.
Αν δεν έχεις ποδήλατο, περπάτα. Έχει πλάκα. Μην ακούσω δικαιολογίες του τύπου δεν έχω χρόνο. Απλά βαριέσαι.
Κυκλοφορώντας με το ποδήλατο, είδα μέρη που δεν είχα ξαναδει ποτέ. Είδα κόσμο που υπό άλλες συνθήκες, δε θα έβλεπα επειδή έχω χαζέψει το ταβάνι του λεωφορείου. Και είναι καλή γυμναστική.
Πήγαινε καμιά Παρασκευή βράδυ στο Θησείο στην πλατεία και θα καταλάβεις πώς μπορεί το ποδήατο να σε κάνει να χαμογελάς. Τόσο απλά.
Και μην ακούσω βλακείες τύπου "φοβάμαι, είναι επικίνδυνο". Οκ, σε μεγάλες λεωφόρους όπως η Συγγρού, που όλοι πάνε γκαζωμένοι, καλύτερα να αποφεύγονται. Αλλά σε γενικές γραμμές προσέξτε τους ποδηλάτες που κυκλοφορούν και θα διαπιστώσετε ότι είναι κουλ και δεν είμαστε λίγοι. Και το βασικότερο, οι οδηγοί (οι περισσότεροι τουλάχιστον, αλλά πάντα θα υπάρχει ένας καφρός που ξεκινά με σπινάρισμα), το έχουν αντιληφθεί κι αυτό και συμπεριφέρονται αναλόγως, αρκεί κι εσύ να συμπεριφερθείς αναλόγως.

Άραγμα σε κάθε λογής πλατεία/πάρκο με κάποια από τα φιλαράκια σου. Μη μου πεις μαλακίες του τύπου "δεν έχουμε πλατείες, τι να κάνουμε εκει;". Έχουμε και μάλιστα μας φτιάχνουν και τη διάθεση. Αναφέρω ενδεικτικά, πάρκο γλυφάδας (εκεί που είναι η παιδική χαρά, η μεγάλη ντε), πάρκο ν. σμύρνης, πάρκο φλοίσβου. Κάθεσαι εσύ και άλλοι 2-3 κολλητοί και λέτε μαλακίες. Αυτό και μόνο αρκεί για να σου αλλάξει τη διάθεση. Την πλατεία στο γκάζι ας την αφήσουμε στην έξω αυτή τη φορά. Για πολλούς λόγους. Θα αράξεις στο πάρκο μια ωραία μέρα με τους φίλους σου, όχι μια νύχτα με όλα τα ρεμάλια εκεί να μαλακίζονται κι εσύ να τραβάς τα μαλλιά σου.

Έχεις δοκιμάσει να πας σε παραλία το χειμώνα; Όχι για να κολυμπίσεις, απλά για βόλτα. Το καλοκαίρι πας για να κάνεις μπάνιο. Ή καλύτερα, για να σταμπάρεις κανά κορμάκι με μικροσκοπικό μπικίνι. Ενώ το χειμώνα θα πας, άντε με μια φίλη σου, για χαλαρωτικό περίπατο πάνω στην αμμουδιά. Θα μου πεις, που έχει τέτοιες παραλίες; Κι όμως έχει.

Τις προάλλες ανέβηκα με κάτι φίλους μου στην κορυφή του Υμηττού, από Καισαριανή. Η βόλτα και μόνο τα έσπασε και η θέα, απλά μοναδική. Γυρνώντας το βλέμμα, βλέπεις και προς ανατολάς. Στην αρχή βαριόμουν, αλλά το αποτέλεσμα με αντάμειψε. Νιώθεις κι εσύ λίγη από την ελευθερία που μπορούμε να έχουμε όλοι μας. Σήκω λοιπόν και τρέχα στα βουνά! Kαι δεν είναι ανάγκη να τραβηχτείς μέχρι Υμηττό ή Πεντέλη. Ο λόφος του Φιλοπάππου, δε σου κάνει;

Αυτά ήταν μερικά από τα πράγματα που κάνουν τη ζωή σου στην Αθήνα πιο όμορφη. Ας πούμε τώρα και για μερικά μέρη που σαφώς δίνουν χρώμα στη μουντή πόλη μας.

Βιβλιοπωλεία.
Να σας πω την αλήθεια, είχα σταματήσει να διαβάζω βιβλία εδώ και καποια χρόνια, αλλά τώρα ξανάρχισα. Αλλά σε βιβλιοπωλείο μπορείς να πας και για να χαζέψεις. Coffee books, λεκώματα. Θα χαθείς σε έναν κόσμο και θα σε συναπάσει. Κι ας μην αγοράσεις τίποτα στο τέλος. Δεν αισθάνεσαι τώρα ότι ξέρεις κάτι παραπάνω, ε;

Ιστορικό τρίγωνο. Σύνταγμα-Ερμού-Αθήνας-Πραξιτέλους. Άντε και μερικά νέα σημεία όπως η πλατεία Αβυσσινιάς με πρώτο και καλύτερο το Λουκούμι και λίγο παραδίπλα, το Ταφ, ή η πλατεία Αγ. Ειρήνης (οκ, την πλατεία Αγ. Ειρήνης δεν την πολυπάω, αν και γίνεται πολύς ντόρος).
Χαλαρωτικό ποτάκι, κανένα μεζεδάκι. Το ιστορικό κέντρο "μοιράζει" τις αποτάσεις και νομίζω είναι το ιδανικότερο σημείο να συναντίσεις την παρέα σου, σε κάποιο "μικρό" μαγαζάκι. Ποιό γκάζι και μαλακίες; Πάμε στα πιο "εναλλακτικά" μαγαζιά (που μόνο εναλλακτικά δεν είναι στο τέλος, αλλά χαλάλι του)
Θα ξεκινήσω με το αγαπημένο μου αυτή την εποχή, το Drunk Sinatra. Μετά έχουμε και το διαχρονικό Booze, με λίγο πιο πάνω το επίσης παλιό, αν και δε με εμπνέει πλέον, Bartessera. Άξιο και το Baba au Rum, αν κι ακολουθεί μια φθίνουσα πορεία, στα χνάρια του θρυλικού Pop. Ακριβώς εκεί, υπάρχει και το Pure Bliss, που το βρίσκω πολύ ζεστό και παρεϊστικο.
Μια αναφορά αξίζει και τα 6 σκυλιά. Μπορεί μεν να με αφήνουν ψιλοαδιάφορο, αλλά ο κήπος τους, αξίζει, αν βρεις καμιά αιώρα ελέυθερη. Και φυσικά, βρίσκεται στον κάποτε πιο-θρυλικό-πεθαίνεις δρόμο του κέντρου, την Αβραμιώτου.

Τέτοια μαγαζιά βέβαια υπάρχουν κι αλλού, αλλά θέλουν ψάξιμο, καθώς βρίσκονται σε γειτονιές. Πρώτο και καλύτερο, ο Αρκούκατος, στην Αργυρούπολη, λίγο πιο μακριά από την πλατεία που υποτίθεται είναι το χοτ σημείο της περιοχής κι εμένα με αφήνει παντελώς αδιάφορο. Στον Αρκούκατο λοιπόν, θα πιείς καλό ρακόμελο ή οινόμελο, με ροκ υπόκρουση. Κάτι σαν τη θρυλική Ψείρρα, που ξεφτιλίστηκε από τα Οινοπνεύματα, που ναι μεν σερβίρει ρακόμελο, αλλά παραέγινε εμπορικό και μόνο παρεϊστικη διάθεση δε θυμίζει.
Τέτοια μαγιαζιά υπάρχουν κι αλλού. Αλλά εγώ δεν το έχω ψάξει. Ξέρω μόνο ένα κάπου στην Πανόρμου, λίγο πιο μακριά από τη γνωστή πιάτσα. Μικρό μεν, αλλά ζεστό, επίσης με ρακόμελα.
Α να μην ξεχάσω τον μέγιστο Τινιάκο. Αλήθεια, υπάρχει ακόμα; Δεν γνωρίζω μιας κι έχω πολύ καιρό να πάω προς τα κει.
Yπάρχει και η γειτονιά στα Πετράλωνα, με μεζεδοπωλεία και ρακάδικα. Τιμημένη γειτονιά. Αν βρεθείς γκάζι, περπάτα λίγο και θα βγεις στα Πετράλωνα.
Θησείο; Ούτε για αστείο. Μου θυμίζει καγκουροκαταστάσεις. Εκτός από 2-3 ρακάδικα προς το τέλος, προς την Πειραιώς δηλαδή.

Γενικώς εξάρχεια δε πολυβγαίνω τελευταία. Δεν ξέρω γιατί, αλλά δε με εμπνέουν πλέον. Τα βρίσκω πιο "ψυχρά" σε σχέση με το "ζεστό" ιστορικό κέντρο. Αλλά θα ήταν κρίμα να μην αναφέρουμε κάποια μαγαζιά από εκεί, που μεγάλωσαν γενιές φοιτητών. Δε θα πω συγκεκριμένα ονόματα, γιατί όπου κι αν πας, θα βρεις κι από ένα καλό μαγαζί εκεί.

Υπάρχει φυσικά και η τιμημένη γλυφάδα, που εξακολουθώ να πηγαίνω όχι μόνο λόγο της απόστασης, αλλά κι επειδή έχω φίλους εκεί. Το ότι την έχουν κάνει ψευτο-κυριλέ, εμένα με αφήνει αδιάφορο. Αλλά η γλυφάδα, ήταν και θα είναι, όπως και να το κάνουμε, η περιοχή που με μεγάλωσε και θα με μεγαλώνει ακόμα.
Σινεμά στο Σινέπολις με τους τότε συμμαθητές μου, μπόουλιγκ στα Μπλάνος. Τον καφέ στα μαγαζιά στη Ζησιμοπούλου δε θα αναφέρω γιατί τα έχω σιχαθεί. Πολύ ψευτομαγκιά για το τίποτα με τύπους έχω-λεφτά.
Εκεί που ποντάρω, είναι τα μικρά μαγαζιά γύρω από την πλ. Εσπερίδων και προς το κολυμβητήριο. Δε με νοιάζει αν μαζεύουν πολύ κόσμο ή είναι δήθεν. Μου αρέσουν. Γιατί κακά τα ψέματα, ωραία τα "εναλλακτικά" μαγαζιά, τα αράγματα σε πάρκα κλπ, αλλά πάντα θα έχεις κι ένα κυριλέ μέρος που θα πηγαίνεις, άσχετα αν λες ότι δε σου πάνε. Έλα, παραδέξου το.

Κολωνάκι; Χαχαχα καλό κι αυτό... Έχω να πάω χρόνια και χαίρομαι γι'αυτό.

Μακάρι να μπορούσα να γράψω κάτι και για Χαλάνδρι και βόρεια, αλλά δεν έχω πάει. Το βράδυ ντε. Όχι για δουλειές.

Α ξέχασα και τις κατά τόπους ταράτσες. Δε με ενδιαφέρει αν το μέρος είναι κάποιο ξενοδοχείο ή κυριλέ καφετέρια. Τουλάχιστον έχουν απίστευτη θέα. Το κακό είναι ότι πρέπει να ψάξεις πολύ για να βρεις μια ταράτσα-καφέ που δεν την ξέρουν πολλοί.

Και φυσικά μια μνεία αναφορά σε κατά τόπους "μέρη" που τα αγαπάς, πολύ απλά γιατί φασώθηκες εκεί με μια ή εκεί "κάνατε αιώνια την αγάπη σας" κι ας μην κράτησε αιώνια. Τα αγαπάς γιατί μένουν στην καρδιά σου, για το "μέρος" που την πήγαινες για να την ξεμοναχιάσεις. Καλά τα εστιατόρια και τα "ακριβά" μπαρ, αλλά τα "μέρη" είναι αναντικατάστατα. Μια συμβουλή μόνο. Μην τολμήσεις να πας εκεί την επόμενή σου. Αυτό ήταν το "μέρος" που μοιραζόσουν με μια μόνο. Θα περνάς από εκεί και μόνο αναμνήσεις θα έχεις. Τέτοια δεν αποκαλύπτονται. Οκ;

23.11.12

Πώς καταντήσαμε... (χώσιμο)


Καταρχάς, να ξεκαθαρίσουμε κάτι. Είναι από τις σπάνιες φορές που τα χώνω. Κι αυτό επειδή από τότε που έφτιαξα το μπλογκ, η φιλοσοφία του είναι κάθε άλλο παρά χώσιμο. Αλλά κάνουμε κάποιες εξαιρέσεις που και που. Απολάυστε.

Στην εποχή του facebook και του twitter, όποιος θέλει να φαίνεται γαμάτος, κάνει συγκεκριμένα πράγματα με ευβλάβεια.
Να ποια είναι αυτά τα πράγματα.
Τσεκάρει κάθε χιπστέρικο/αλτερνατιβ/κυριλέ μέρος στο οποίο βρίσκεται.
Ακούει μια ευφάνταστη δήλωση κάποιου και κάνει λογοπαίγνιο μ'αυτήν.
Ποστάρει ο,τιδήποτε ευαισθητοποιεί τους άλλους, ακόμα κι αν τον ίδιο δεν τον ενδιαφέρει καν.
Πουλάει την εικόνα του για να αυξήσει το κασέ του.

Ας τα πάρουμε τα πράγματα ένα-ένα.

Είσαι ένας κατά φαντασίαν χίπστερ. Θα δηλώσεις στον τοίχο σου ότι θα πας στο τάδε πάρτυ και την επόμενη θα ξανα-δηλώσεις στον τοίχο σου πόσο γαμάτα πέρασες εκεί. Και θα ανεβάσεις φωτογραφίες σε πόζες με περίεργες γκριμάτσες. Ασε μας ρε ρεμάλι. Προφανώς και δεν μπορούν όλοι αυτοί που αυτοαποκαλούνται "χιπστερ" να μπορούν να το υποστηρίξουν. Είναι πραγματικά ελάχιστοι πραγματικά χωμένοι στην κουλτούρα του χιπστερ, οι υπόλοιποι απλά προσπαθείτε. Και οι πραγματικά χωμένοι σας γράφουν όλους εσάς τους υπόλοιπους.
Είσαι σκυλάς; Θα δηλώσεις ότι πήγες στην τάδε πίστα και θα ανεβάσεις φωτογραφία με τον εαυτό σου να χορεύει τσιφτετέλι. Ακόμα χειρότερα αν είσαι γυναίκα και προσπαθείς να χωρεσεις στο μίνι που δε σε κολακεύει καθόλου και είσαι πάνω στο τραπέζι, με τα δωδεκάποντα, λιώμα και φωνάζεις το τραγούδι. Άσε μας κουκλίτσα μου.
Είσαι κυριλέ τύπος; Προφανώς θα κάνεις τσεκάρισμα στο πιο κυριλέ κλαμπ των βόρειων προάστιων, με φωτογραφία τον εαυτό σου ανάμεσα σε 2-3-4 κοπελίτσες, με μια σαμπάνια Moet στο τραπέζι, προφανώς για να δείξεις ότι είσαι ο "γαμάω και δέρνω με λεφτά". Άσε μας ρε μαμόθρεφτο. Επειδή έχεις γονείς με λεφτά, δε σημαίνει ότι το παίζεις και γαμιάς. Τα λεφτά του μπαμπά - και της μαμάς - ξοδεύεις. Και λες και την ατάκα έχω-αμάξι-να-σε-πάω-σπίτι-σου (που αμάξι, βάλτε με-ρσε-ντές ή μπε-μ-βέ ή και καμιά φε-ρά-ρι).

Της προάλλες, ανέβηκε το "πουλάκι τσίου" και αμέσως μετά το "γκολάκι πίου". Με το που έγιναν γνωστά, ο κάθε κολλημένος με το facebook, τα ανέβασε στον τοίχο του, με αποτέλεσμα κάθε 3 ποσταρίσματα, να βλέπω το ίδιο βίντεο. Μας τα πρίξατε ρε. Το ίδιο έγινε και με τον Τατσόπουλο και την περίφημη δήλωσή του "έχω πηδήξει τη μισή ελλάδα" και ο καθένας το σχόλιαζε με τον δικό του τρόπο - που αλλού; - στον τοίχο του. Σοβαρά ρε μεγάλε, πήδηξες τη μισή ελλάδα; Και θες να ασχοληθούμε μαζί σου; Χεστήκαμε. Δε θα ασχοληθώ με την πάρτη σου.
Κάτι ανάλογο έγινε και για την Χ.Α, όπου απέκτησε δημοσιότητα επειδή κάθε 3 και λίγο, να βλέπω κι από ένα ποστάρισμα που αφορά την Χ.Α. Ρε κουλάρετε, ξέρουμε τι είναι η Χ.Α, διαβάζουμε ειδήσεις στο νετ. Δε χρειάζεται να το μάθουμε από σένα ρε φλώρε που θες να αυτοαποκαλείσαι σαν κάποιος με πολιτικές απόψεις. Τις απόψεις σου να τις κρατάς για όταν συνομιλείς με άλλους, αλλά προς θεού, έξω από το facebook...

Βλέπετε κουταβάκια που ψάχνουν για υιοθεσία, βλέπετε εικόνες που κακοποιούν τα ζώα, βλέπετε ο,τιδήποτε κάνει τη ψυχή σας να πονά. Αλλά σοβαρά ρε μεγάλε, όντως ευαισθητοποιήθηκες τόσο πολύ και το λες στον τοίχο σου; Ή μήπως θέλεις να νομίζουν όλοι ότι είσαι αυαίσθητος;
Ας πούμε εδώ μια τραγική ειρωνεία... Μέχρι πριν 1 χρόνο, σχεδόν κανένας δεν είχε κατοικίδιο. Τώρα, σχεδόν όλοι έχουν και ξαφνικά το facebook πήρε φωτιά με σχόλια τύπου "αχ τι γλυκό, το θέλω..." και τον κάθε φιλόζωο να υιοθετεί κι από ένα κουτάβι. Μα γιατί τώρα; Πριν 1 χρόνο δηλαδή δεν υπήρχαν κουτάβια; Ασε μας ρε.
Τραγική ειρωνεία νούμερο δυο. Δε σας προκαλεί εντύπωση που οι "φιλοζωικές οργανώσεις" έχουν πολλαπλασιαστεί μέσα σε ένα χρόνο;
Σε όλη μου τη ζωή, είχα 4 σκυλιά. Κι έχω περάσει τα 25, τρομάρα μου. Και τώρα που βλέπω ότι όλοι έχουν σκυλί-γατί-ή-δεν-ξέρω-τι-άλλο, απορώ γιατί τώρα.
Καταλαβαίνετε γιατί το θεωρώ τραγική ειρωνία. Το facebook έκανε μόδα την υιοθεσία. Έλεος κι αυτό.

Είσαι τύπος που θέλει να αυξήσει τη δημοσιότητά του επειδή είναι fashion blogger, artist ή κάτι άλλο τελοσπάντων; Φτιάχνεις μια σελίδα στο facebook και τους καλείς όλους. Οκ, δεν είναι κακό αυτό. Αλλά να ποστάρεις κάθε τρεις και λίγο, στο προφίλ σου ή στη σελίδα σου εναλλάξ, είναι πιο υπερβολικό από υπερβολικό. Ποστάρεις σε ποιά έκθεση θα πας, ποιόν είδες εκεί, σε πιό ραδιόφωνο θα παίξεις (wannabe) μουσική, ποστάρεις ο,τιδήποτε ηλίθιο σκεφτείς. Σε καθημερινή βάση.
Δημιουργείς events με το παραμικρό, ακόμα κι αν δεν ενδιαφέρει κανέναν. Και τελικά πάνε όλα τα "θύματα" που θέλουν κι αυτοί με τη σειρά τους να είναι "κάποιοι". Το facebook τους έκανε διάσημους, όχι οι ίδιοι. Αν δεν υπήρχε, πώς θα μπορούσαν να γίνουν διάσημοι; Δε θα μπορούσαν. Τέλος.


** Υστερόγραφα με αγάπη προς όποιον μπορεί να παρεξηγήσει την ανάρτησή μου.

Έχω κάνει τσεκάρισμα σε μερικά μέρη που έχω πάει. Πολύ απλά είτε γιατί πήγαινα σε αυτό το στέκι πρώτη φορά και το βρίσκω πολύ γαμάτο, είτε γιατί είμαι εκεί με την αδερφική μου παρέα και τα σπάμε όπως μόνο εμείς ξέρουμε. Χωρίς δήθεν και ψευτομαγκιές.

Μπορεί κι εγώ να έχω ποστάρει μια δυο φορές κάτι που αφορά κάτι που είπε κάποιος και ταυτόχρονα να πήρε τεράστιες διαστάσεις στο νετ, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι θα κάτσω να ασχοληθώ με κάθε μαλακία που θα πει ο καθένας. Μας τα πρήξατε, τέλος.

Εννοείται ότι αγαπώ τα κατοικίδια. Και δε μου αρέσει να βλέπω εικόνες με ανθρώπους να κακοποιούν τα ζώα. Αλλά μέχρι εκεί. Δεν είναι ανάγκη να "δείξω" στους άλλους πόσο ευαισθητοποιημένος είμαι σε αυτό το θέμα, πόσο μάλλον κάθε τρεις και λίγο να τους το υπενθυμίζω.

Κοιτάξτε να δείτε. Έχω σελίδα εκεί. Αλλά αυτό δε σημαίνει ότι πρέπει να τους βομβαρδίζω με στάτους, τύπου "καλημέρα", "καλησπέρα", "καληνύχτα", σε καθημερινή βάση. Μόνο βαρετό είναι αυτό.


Φιλικά πάντα. Ελάτε, γελάστε λίγο!

19.11.12

It's a wonderful life


Επειδή το χαμόγελο είναι δύναμη.
Επειδή ένα χαμόγελο μπορεί να αλλάξει τον κόσμο.
Για να μη νομίζετε ότι είμαστε μόνο καταθλιπτικοί.
Με ελληνικούς υπότιτλους.

14.11.12

Ζω αρά ερωτεύομαι


Το να ερωτεύεσαι, είναι μια συνεχής αναζήτηση του εγώ σου. Κι ερωτεύεσαι πραγματικά όταν θα χεις ολοκληρώσει πλέον την αναζήτηση του εαυτού σου. Στο πρόσωπο του άλλου. Εκείνης στην προκείμενη. O έρωτας είναι μέσα μας, απλά περιμένει να τον ξυπνήσεις και το άλλο σου μισό να τον κρατήσει ξύπνιο.
Καλά δεν τα λέω; Αλλά για στάσου μισό λεπτό. Ενός λεπτού σιγή για όσους ερωτεύτηκαν, αληθινά ή μη, και μετά ένιωθαν ότι δεν είναι πια ερωτευμένοι.
Κάποτε, μου έλεγαν ότι δεν ξέρω τι είναι η αγάπη, πόσο μάλλον ο έρωτας. Μα, ήξερε κανένας, από τη στιγμή που γεννήθηκε; Όχι. Μαθαίνεις μέσα από τη ζωή. Έτσι έμαθα κι εγώ κι εσύ, όλοι μας. Από τι ζωή μαθαίνουμε να αγαπάμε, να ερωτευόμαστε. Μέχρι να καταλάβουμε ότι η ζωή είναι έρωτας. Μόνο έτσι θα έρθει κι ο έρωτας στο πρόσωπο του άλλου, εκείνης δηλαδή. Σωστά; Χμ, ίσως όχι πάντα.
Μπορεί να αγαπάμε τη ζωή μας, να αγαπάμε ο,τιδήποτε κάνουμε. Αλλά έχουμε αγαπήσει και διάφορους ανθρώπους, για τους σωστούς ή λάθος λόγους, τη σωστή ή τη λάθος στιγμή. Κανένας λόγος ή καμιά στιγμή δεν είναι ούτε σωστή ούτε λάθος.
Δε θέλω να μαθαίνω ότι η ζωή είναι ένα σωστό ή λάθος. Είναι γεμάτη από επιλογές, συγκυρίες, τυχαίες στιγμές. Ακόμα κι έτσι όμως, τι είναι σωστό και τι λάθος; Κανένας δεν ξέρει, μέχρι να ολοκληρώσει την αναζήτηση του εαυτού του και να είναι σίγουρος για την επιλογή του. Την σωστή επιλογή. Στο άλλο του μισό. Στο κάτω κάτω, και τα λάθη είναι ένας τρόπος να κάνεις κάτι.
Είναι μακρύς ο δρόμος για τη σωστή επιλογή, μέχρι τότε όμως, εξακολουθούμε να μαθαίνουμε για τις δυο τούτες αρετές...
Μήπως γι'αυτό ερωτευόμαστε εύκολα; Από την περιέργεια και μόνο; Ίσως. Αλλά οι πιο μεγάλοι έρωτες γεννήθηκαν από την περιέργεια να γνωρίσει ο ένας τον άλλον.
Κάποιοι θα πουν ότι είναι και θέμα εμπειριών. Μα γιατί; Δε θέλεις και πολύ εμπειρία στο "θέμα" αυτό για να ερωτευτείς κάποιον, εκείνη δηλαδή. Αλοίμονο αν ήταν έτσι, διότι αν ήταν, θα περιμέναμε κάμποσο καιρό ακόμη για να γεμίσουμε με εμπειρίες και να ερωτευτούμε.
Η ζωή είναι όμορφη. Στο λέω εγώ που έχω πολλές εμπειρίες από τη ζωή. Όχι ερωτικές απαραίτητα, αλλά και η ίδια η ζωή μας είναι ένας έρωτας, γιατί είναι η μεγαλύτερη αρετή που μπορεί να έχει κανείς. Και μέσα από την ομορφιά της ζωής, θα έρθει και το άλλο μας μισό.

Ο Μίλαν Κούντερα είχε γράψει:
"Το τυχαίο είναι που κάνει τέτοια μάγια, όχι το αναγκαίο . Για να είναι ένας έρωτας αξέχαστος πρέπει τα τυχαία να συναντιόνται σ΄αυτόν από την πρώτη στιγμή"
Η αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι.

12.11.12

Sometimes people are beautiful


Sometimes people are beautiful.
Not in looks.
Not in what they say.
Just in what they are.
Markus Zusak

Στο κάτω κάτω, δεν έχει σημασία τι "καλούπι" θέλουμε να έχει ο άλλος, αλλά τι είναι. Η ομορφιά μας βρίσκεται σε αυτό που είμαστε.
Δεν έχει σημασία αν έχεις την καλύτερη εμφάνιση. Δεν έχει σημασία τι λένε για σένα. Σημασία έχει αυτό που είσαι.
Όλοι μας, έχουμε ένα "πρότυπο" στο μυαλό μας αλλά όντως θα είναι αυτά που θέλουμε; Σημασία έχει να βρούμε έναν που θα συμπληρώνει όλο το είναι μας κι εμείς θα συμπληρώνουμε όλο του το είναι. Αυτό είναι που αποκαλύπτει την ομορφιά των ανθρώπων.

10.11.12

Δίλημμα


Ο Γ. και η Ν. ήταν καιρό φίλοι. Χάθηκαν για λίγα χρόνια, μέχρι που ξαναβρέθηκαν μια ωραία μέρα. Εκείνη την ωραία μέρα, ο Α. αισθάνθηκε ότι η Ν. θα γινόταν ο έρωτάς του. Και πράγματι, έγινε. Βγήκαν βόλτα κι εκείνη τη μέρα έγινε το μοιραίο. Και μια μέρα μετά, ο έρωτάς τους ολοκληρώθηκε στο κρεβάτι της Ν. Από την δεύτερη εκείνη μέρα, ο Α. σχεδόν κάθε βράδυ, κοιμάται στο σπίτι της Ν.
Όμως, ο έρωτάς τους, κάθε άλλο παρά ήταν. Ήταν καθαρά για το σεξ. Έβγαιναν σπάνια, κι όποτε έβγαιναν, έβγαιναν για λίγο, πριν επιστρέψουν στο σπίτι για σεξ.
Επικοινωνία υπήρχε, αλλά όταν ήταν χώρια, ο καθένας ζούσε τη ζωή του όπως γούσταρε. Χωρίς δράμα.
Ουσιαστικά, η σχέση τους ήταν για το σεξ. Όποτε ήταν μαζί, πέρναγαν πολύ όμορφα. Το σεξ ήταν αρκετά καλό, αλλά έλειπε το συναίσθημα. Όταν ήταν μαζί, όλα ήταν (οργανικά/οργασμικά/σαρκικά, βάλτε ότι θέλετε τελοσπάντων) τέλεια, όταν ήταν χώρια, αδιαφορούσαν για τη ζωή του άλλου. Όλα μοιάζουν πολύ καλά για να είναι αληθινά.

Ο Σ. και η Α. ήταν δυο άγνωστοι μεταξύ τους μέχρι που κανόνισαν ένα ραντεβού "στα τυφλά". Όμως ερωτεύτηκαν από την πρώτη ματιά. Και πράγματι κατέλειξαν μαζί, αλλά υπήρχε ένα μεγάλο "αν". Όταν ήταν οι δυο τους, πράγματι περνούσαν πολύ ωραία, μέχρι που ο Σ. της ζήτησε, ναι μεν να είναι μαζί, αλλά και να βγαίνουν με κοινές παρέες. Η Α. αρχικά αρνήθηκε. Οπότε συνέχισαν να βλέπονται, οι δυο τους όμως. Δεν έχουν ολοκληρώσει ακόμα τον έρωτά τους. Ίσως τον ολοκληρώσουν, ίσως όχι. Το μόνο σίγουρο είναι ότι και οι δυο συμφωνούν ότι η αναμονή κάνει τον έρωτα πιο μαγικό.
Αλλά το πάθος τους ήταν τέτοιο που σε μια στιγμή αδυναμίας τους, παραλίγο να κάνουν σεξ. Εκτός σπιτιού. Και ό,τι έχτισαν, κινδυνεύει να γκρεμιστεί.
Όταν ήταν μαζί, όλα φάνταζαν μαγικά, όταν ήταν χώρια, υπήρχε πολύ δράμα. Όλα μοιάζουν πολύ καλά για να είναι αληθινά.

Τελικά ποιό από τα δυο είναι πιο αληθινό; Κάποιοι θα πουν το πρώτο. Προτιμάνε το σκέτο σεξ στη σχέση. Κάποιοι θα πουν το δεύτερο. Προτιμάνε και συντροφιά στη σχέση.
Πριν διαλέξουμε, ας δούμε τι θέλουμε από τον εαυτό μας γιατί αν κάποιος επιλέξει το πρώτο και ο άλλος το δεύτερο ή τουμπαλίν, η σχέση δεν οδηγείται πουθενά.

Αλλά στο κάτω κάτω, η χημεία παίζει ρόλο. Είναι ο απόλυτος κριτής του παιχνιδιού. Η χημεία και τα κοινά ενδιαφέροντα.
Προσπαθούμε λοιπόν να επιλέξουμε το καλύτερο δυνατόν για εμας με βάση τις πληροφορίες που έχουμε... Ή μήπως όχι; Διαλέγετε και παίρνετε...

7.11.12

Αγαπάω...


Εντελώς τυχαία σήμερα θυμήθηκα ένα απόσπασμα που είχα δει να κρέμεται περίφανα στον τοίχο ενός από τα πιο κουλ μαγαζιά που έχω δει.
Το παραθέτω παρακάτω.

Αγαπάω τ'ό,τι είναι θλιμμένο στον κόσμο.
Τα θολά τα ματάκια, τους αρρώστους ανθρώπους, τα ξερά γυμνά δέντρα και τα έρημα πάρκα, τις νεκρές πολιτείες, τους τρισκότεινους τόπους.

Τους σκυφτούς οδοιπόρους που μ'ένα δισάκι για μια πολιτεία μακρινή ξεκινάνε, τους τυφλούς μουσικούς των πολύβοων δρόμων, τους φτωχούς, τους αλήτες, αυτούς που πεινάνε.
Τα χλωμά τα κορίτσια που πάντα προσμένουν τον ιππότην που είδαν μια βραδια στο όνειρό τους, να φανεί από τα βάθη του απέραντου δρόμου. Τους κοιμώμενους κύκνους πάνω στ'ασπροφτερό τους.

Τα καράβια που φεύγουν για καινούρια ταξίδια και δεν ξέρουν καλά - αν ποτέ θα 'ρθουν πίσω.
Αγαπάω, και θα 'θελα μαζί τους να πάω κι ούτε πια να γυρίσω

Αγαπάω τις κλαμένες ωραίες γυναίκες που κοιτάνε μακριά, που κοιτάνε θλιμμένα...
Αγαπάω σε τούτον τον κόσμο - ό,τι κλαίει γιατί μοιάζει μ'εμένα.

Π. Βαλχάλας

Περιττό να σας πω ότι είναι από τα πιο όμορφα κείμενα που έχω δει ποτέ. Και δε με άφησε ασυγκίνητο.

ΥΓ: Το βιβλίο που παίζει πολύ αυτές τις μέρες, είναι το 11 λεπτά του Πάουλο Κοέλιο. Όποιος ψάχνει κάτι να διαβάσει, ας το αγοράσει.

2.11.12

Έρως θέρος


Κάπου, κάποτε, ήταν ένα αγόρι κι ένα κορίτσι. Οι δύο αυτοί άνθρωποι, ήταν "άγνωστοι" μεταξύ τους. Είχαν "γνωριστεί" μέσω του διαδικτύου, μιας και οι δύο αυτοί, διατηρούσαν μπλογκ.
Διαβάζοντας ο ένας τον άλλον, "γνωρίστηκαν" καλύτερα. Μέχρι που έφτασε η στιγμή να γνωριστούν κι από κοντά. Μέχρι τη στιγμή εκείνη όμως, πολλά έγιναν. Ο ρομαντισμός τους και η πίστη και των δύο στον ανεκπλήρωτο έρωτα, τους έφερε πολύ κοντά, πολύ πριν την μοιραία μέρα.
Η μέρα έφτασε πανηγυρικά και ο καθένας σκεφτόταν πώς θα καταφέρουν να "ρίξουν" τον άλλον. Τελικά δε χρειάστηκε. Μια αγκαλιά, ένα βλέμμα, ήταν αρκετό. Έκατσαν να τα πούνε, κάπου κάπου έπιανε ο ένας το χέρι του άλλου. Έγιναν σίγουροι. Μάλλον αξίζει. Πήγαν βόλτα κι εκεί έγινε το μοιραίο. Έγινε κάτι και σταμάτησε ο χρόνος.
Από τότε, πολλά έγιναν. Η μαγεία της στιγμής μάλλον ήταν υπερβολικά μεγάλη κι αποφάσισαν να το λήξουν, πριν καλά καλά αρχίσει.

Όλα καλά μέχρι πριν την τελευταία μου πρόταση. Εγώ ένα πράγμα δεν καταλαβαίνω. Γιατί αποφάσισαν να το λήξουν πριν προχωρήσουν βαθύτερα και να δουν αν όντως αξίζει; Για μένα, ο έρως αρχίζει από κάτι και (μάλλον) τελειώνει όταν θα έχεις βαρεθεί και το τελευταίο πράγμα πάνω του. Εκείνοι οι δυο όμως, είναι ακόμα στην αρχή. Δεν έχουν φτάσει καν στον ολοκληρωτικό έρωτα. Το έληξαν όμως για διάφορους (ανεξήγητους) λόγους.

Μήπως τελικά, όταν μας κυριεύει ο απόλυτος έρωτας από τόσο νωρίς, φοβόμαστε μην πληγωθούμε στο τέλος και βάζουμε ένα τέλος πριν συμβει; Μπορεί... Απλά εγώ το βρίσκω τόσο μα τόσο κρίμα. Δε γεύεσαι τις μέρες που θα περάσουν όσο θα είστε μαζί, δε γεύεσαι τη σάρκα του άλλου, δε γεύεσαι τον πραγματικό έρωτα. Είναι πολύ κρίμα. Κι ακόμα περισσότερο κρίμα είναι αυτοί οι δυο άνθρωποι να έχουν βρεθεί μόναχα μια φορά κι όμως να έχουν ερωτευτεί τόσο παράφωνα. Αυτό που καταλαβαίνω, είναι ότι η αγάπη του ενός για τον άλλον, θέριεψε όσο θέριευε η δική του αρρώστια. Αν ήταν δηλαδή πραγματική αγάπη.

Ίσως κάπου, κάποτε, να ξανανταμωθούν αυτοί οι δύο. Αλλά κανείς δεν ξέρει αν τότε θα είναι ή δε θα είναι πολύ αργά πλέον... Αυτό που όμως μπορώ να πω με βεβαιότητα, είναι ότι αυτή η σχέση που ίσως να δημιουργούσαν, όσο και να κρατήσει, με τίποτα δε θα πήγαινε χαμένη...