Το ανοίκειο της μοναξιάς

Ας πούμε ότι ο κάθε άνθρωπος είναι γεννημένος για τον άλλον. Ας πούμε ότι οι άνθρωποι είναι γεννημένοι για να βρίσκεται ο ένας κοντά στον άλλον. Ας πούμε ότι ο καθένας μας είναι γεννημένος για να βρει κάποιον που θα βρίσκεται πλάι του σε κάθε στιγμή. Ας πούμε ότι από τη στιγμή που φτιάχτηκε η Εύα, ο κάθε Αδαμ αυτού του πλανήτη, γεννήθηκε για να βρει την Εύα του. Όχι απαραίτητα με την έννοια ότι η Εύα είναι γυναίκα, αλλά με την έννοια ότι η Εύα είναι ο άνθρωπος που θα βρίσκεται πλάι μας. Κακά τα ψέματα όμως, τείνουμε στην πρώτη έννοια...
Και τουμπαλίν βεβαιώς, η κάθε Εύα θελει τον Αδάμ της.

Αν τα πράγματα είναι έτσι, τότε όμως γιατί κάποιοι γεννιούνται για να είναι μοναχικοί; Το ξέρουν άραγε και είναι έτσι ή δεν το ξέρουν κι αποζητούν συντροφιά, χωρίς αυτή να έρχεται και καταλήγουν μοναχικοί; Ίσως. Παρατηρώ ότι υπάρχουν άνθρωποι που παρόλο που έχουν άλλους στο πλάι τους, τείνουν να είναι μοναχικοί. Προτιμάνε να ζουν στον κόσμο τους, που περιλαμβάνει δικά τους πράγματα. Πράγματα που τους γεμίζουν και τους κάνουν να "ξεχνάνε" τη μοναξιά τους. Ή θέλουν να περιτριγύζονται από άλλους ανθρώπους, ψάχνοντας την ταυτότητά τους, χωρίς να γνωρίζουν ότι είναι οι πιο μοναχικοί άνθρωποι;

Για τους μοναχικούς που γνωρίζουν την κατάστασή τους, ναι όντως υπάρχουν τέτοια πράγματα. Προτιμάνε να ταξιδεύουν, να παρατηρούν τον κόσμο γύρω τους, να ζουν τη ζωή τους μέσα από το ταξίδι τους.

Δυστυχώς ή ευτυχώς, ακόμα κι εκείνα τα "πράγματα" θα στερέψουν στο τέλος. Και δε θα χεις κάτι για να το αναπληρώσεις. Ίσως και να έχεις. Όσο ωραία και να είναι τα ταξίδια και να παρατηρείς τον κόσμο γύρω σου, θα έρθει ο καιρός που θα πεις "φτάνει πια". Είναι ο καιρός που "βαρέθηκες" τη μοναξιά σου και θέλεις κάτι παραπάνω. Που θες να το βρεις στην Εύα μας (ή και τον Αδάμ μας).

Τι γίνεται όμως αν αυτή η "μακροχρόνια" μοναξιά σου μες στον κόσμο σου, σε φέρνει αντιμέτωπο με μια ακόμα πρόκληση, την πρόκληση της ξανα-γνωριμίας του κόσμου, του κόσμου των ανθρώπων, που είχες ξεχάσει επειδή ήσουν στον κόσμο σου; Η κάποτε οικεία μοναξιά σου, έχει γίνει αν-οίκεια. Και ο κάποτε οικείος κόσμος με τους οικείους ανθρώπους, έχει γίνει πλέον αν-οίκειο μέσα σου και πράπει να το ξανα-κάνεις οικείο. Μόναχα έτσι θα μπορέσεις να ξανακερδίσεις τον κόσμο των άλλων.

Ο κόσμος σου μπορεί να είναι ο ιδανικά πλασμένος για σένα και να τον αποζητάς σε κάθε σου ταξίδι, αλλά δε συν-υπάρχει με τον κόσμο του άλλου. Και δεν φτάνει να κοιτάς τον κόσμο του άλλου, όσο κι αυτός να κοιτά το δικό σου κόσμο, αλλά να κοιτάτε προς τον κοινό κόσμο σας, που δεν είναι άλλος από το ταξίδι που θα κάνετε μαζί, σε τούτο τον κόσμο.

Είμαστε γεννημένοι για έναν κόσμο και τον άνθρωπο που βρίσκεται κι αυτός στον κόσμο και θα πρέπει να κοιτάξουμε προς την ίδια κατεύθυνση...










* ανοίκειο: εύκολα υποθέτει κάποιος πως είναι το αντίθετο του οικείου, αλλά δεν είναι.
** οι ονειροπόλοι να πέσουν να με φάνε αλλά δυστυχώς ή ευτυχώς η πραγματικότητα βρίσκεται κάτω από τα πόδια μας (και στα χέρια μας).
*** θα ήθελα να γράψω περισσότερα αλλά αδυνατώ να τα συντάξω με ομαλή ροή... έχω καιρό να γράψω και αυτό θα φταίει...

Fixed gear bikes. Άλλη μια μόδα;

Πρώτα απ'όλα να ξεκαθαρίσουμε κάτι. Έχω κι εγώ ποδήλατο "φιξί" και ίσως θεωρηθώ κι εγώ ένας απ'αυτούς που αρόρασε ένα απ'αυτά τα ποδήλατα επειδή έγιναν τρέντυ. Αλλά διερωτάμαι αν όντως είναι μια μόδα που θα πεθάνει κι αυτή όπως όλες που έρχονται και φέυγουν ή αν όντως δεν είναι μόδα, αλλά κάποιοι γνωστοί άγνωστοι την έκαναν μόδα.

Καταρχήν να πούμε ότι το φιξί δεν είναι το κλασσικό ποδήλατο, όπως το ξέρουμε όλοι, με τα φρένα και τις ταχύτητες. Ο καταλληλότερος ορισμός του είναι το αγωνιστικό ποδήλατο πίστας. Ανέυ ταχυτήτων, με σταθερή (φιξαρισμένη) αλυσίδα, χωρίς φρένα. Η γεωμετρία του σκελετού του μοιάζει πολύ με αυτόν μιας τυπικής κούρσας που παίρνει σλικ ελαστικά. Ανέυ ταχυτήτων και φρένων, τα φιξί είναι πανάλαφρα, δυνατά, με καλύτερο έλεγχο και το φρενάρισμα γίνεται με κόντρα πετάλ. Όταν κινείσαι δηλαδή και το πετάλι κινείται μαζί με τον τροχό, το πας κόντρα και η ρόδα σταματάει. Έτσι επιβραδύνεις και σταματάς.

Τι λέω τώρα, αυτά μάλλον τα ξέρετε οι περισσότεροι. Ας μπούμε στο θέμα μας.
Από πέρσυ σχεδόν κάνω ποδήλατο. Χρησιμοποιούσα το ηρωικό μάουντεν μπάικ των εφηβικών μου χρόνων, ποδήλατο 15ετίας μιλάμε, που το είχα παρατήσει από το λύκειο. Ο λόγος; Έβλεπα ότι ολοένα και περισσότερος κόσμος κυκλοφορεί με ποδήλατο. Κι έτσι μπήκα στο τρυπάκι να το ξαναρχίσω κι εγώ. Και έφτασα στο σημείο να θέλω να πηγαίνω παντού με το ποδήλατο. Όχι επειδή ολοένα και περισσότερος κόσμος κυκλοφορεί με ποδήλατο, αλλά επειδή το έβρισκα απελευθερωτικό και την έβρισκα με το "πάμε πεταλάκι". Αντί να πάρεις συγκινωνία σαν τους υπόλοιπους μίζερους Αθηναίους, παίρνεις το ποδηλατάκι σου. Όλα ωραία μέχρι εδώ.

Μετά ανακαλυψα κάτι λέξεις όπως φιξί, αγγελιοφόροι με ποδήλατα, χρωματιστοί σκελετοί, χίπστερ με φιξί, κλπ κλπ. Κι εγώ, σαν καλός ακόλουθος της "μόδας", τσίμπησα. Αλλά για σταθείτε.
Τι να το κάνω όταν έχω συνηθίσει το δικό μου με τις ταχυτητούλες του, τα φρενάκια του, που μπορώ να φρενάρω σε κάθε έτακτη ανάγκη;
Έλα μου ντε που όμως κάθε φορά που έβλεπα φιξάκια στο ίντερνετ, ψηνόμουν ολοένα και περισσότερο. Είδα ότι υπάρχουν και κάποιοι γνωστοί μου που έχουν τέτοια ποδήλατα. Άλλοι είναι πραγματικά χωμένοι στο χόρο, άλλοι είναι απλά ποζεράδες. Αγόρασαν φιξάκια μόνο και μόνο για να λένε ότι έχουν, άντε και για καμιά μικρή βολτούλα.

"Η μόδα του φιξί ήρθε για να μείνει".
Αυτό έγραφε ένα ον λάιν κατάστημα με ποδήλατα, για να προσελκύσει πελάτες.
Η αλήθεια είναι ότι η "μόδα" άρχισε όπως και η "μόδα" του σκέιτμπορντ, του σνόουμπορντ, του σερφ. Άλλοι θα την ακολουθήσουν και θα καταλήξουν να γουστάρουν πραγματικά, άλλοι θα την ακολουθήσουν μόνο και μόνο από ποζεριά και μετά από κάποιο καιρό, θα το παρατήσουν.
Όπως κι εκείνα, έτσι και με τα φιξί, κάποιοι άρχισαν να αγοράζουν, να τα προμοτάρουν, να το παίζουν κάπως. Άλλοι επειδή γούσταραν και ήθελαν, άλλοι επειδή ήθελαν να φαίνονται κάπως. Κι αυτό είναι το κακό με την κάθε "μόδα". Άλλοι μπορούν να το υποστηρίξουν, άλλοι πάλι όχι και καταλήγουν να φαίνονται γελοίοι, στην περίπτωσή μας ποζέρια.
Έτσι, καταλήξαμε με μια μερίδα κόσμου, νέων στην πλεοψηφία (όπως με σκειτ, σνοου, σερφ) που κι αυτοί "διαχωρίστηκαν" συνειδητά ή ασυνείδητα σε αυτούς που γουστάρουν τη φάση και σε αυτούς που έχουν απλά να λένε.
Οι πρώτοι θα πάρουν το φιξί τους για μια μεγάλη βόλτα χιλιόμετρων μέχρι να μην αντέχουν οι τετρακέφαλοί τους, θα το χρησιμοποιήσουν στις καθημερινές μετακινήσεις τους.
Οι δεύτεροι θα το πάρουν για μια βόλτα στην πλατεία που μαζεύει τα γκομενάκια, θα αράζουν με τη μπύρα στα δεξιά τους και το φιξί στα αριστερά τους, θα κατεβαίνουν και θα περπατάνε στις ανηφόρες/κατηφόρες, επειδή δεν έχουν κουράγιο για ορθοπεταλιά ή γρήγορο πετάλι αντίστοιχα. Προτιμάνε την ασφάλεια του επίπεδου. Και η Αθήνα ως γνωστόν δεν είναι επίπεδη παρά μόνο σε κάποιες περιοχές, πλατείες, κλπ.
Ναι, υπό αυτή την έννοια, το φιξί κατέληξε να είναι μια "μόδα" που εξαρτάται από τον καθένα αν θα γίνει κομμάτι της ζωής του επειδή τη βρίσκει με τέτοια εξτρημ ή της ποζέρικης του ζωής και θα το παρατήσει πριν καλά καλά το αρχίσει.

Εδώ έπαιξε ρόλο ένας φίλος μου, που έφτιαξε το δικό του φιξί, κομμάτι-κομμάτι.

"Ρε φίλε έχω ψηθεί πολύ, τι να κάνω"
"Να πάρεις! Θα σου αρέσει. Θα δεις. Απλά η γνώμη μου είναι να το πάρεις πρώτα με φρένα κι ελεύθερο τροχό και μετά αλλάζεις γρανάζι που θα σου φιξάρει την αλυσίδα. Μόνο να εισαι 100% σίγουρος ότι το θες, μην το πάρεις και καλά έπειδη είναι μόδα"

Τι εννούσε; Να έπαιρνα τέτοιο ποδήλατο, αλλά το γρανάζι στον πίσω τροχό να είναι "ελεύθερο" που σημαίνει ότι μπορείς και να προχωράς χωρίς να κάνεις πετάλι συνέχεια. Και να το έπαιρνα με την προοπτική να το χρησιμοποιώ τακτικά, όχι για καμιά βόλτα στις τόσο εξακολουθώντας να χρησιμοποιώ το μάουντεν μάικ στις καθημερινές μου μετακινήσεις.

Έφτασε μια στιγμή που τυχαία είδα ότι βγήκε ένα μοντέλο σε πολύ καλή τιμή και πάνω απ'όλα, ωραίο ποδήλατο. Και μάλιστα πασίγνωστης εταιρίας που θεωρείται από τις κορυφαίες. Ήταν καλή τιμή γιατί ήταν "complette" κι όχι κομμάτι κομμάτι όπως τα περισσότερα φιξάκια. Ήταν φιξί, όχι "single speed", αλλά με φρένα, μπρος και πίσω. Το πήρα εν τέλει και τώρα, δυόμισι βδομάδες μετά, κάθε φορά που βλέπω το ηρωικό μου ποδήλατο των εφηβικών μου χρόνων, λέω μέσα μου "βρε για δες με τι βαρύ ποδήλατο έκανα τότε..." και είναι αλήθεια. Εκείνο είναι 25+ κιλά, το φιξί μόλις 10.
Έβγαλα το πίσω φρένο μετά από λίγες μέρες αφού το έμαθα καλύτερα και θέλω όλη την ώρα να κυκλοφορώ με αυτό. Γιατί;

Το μικρό του βάρος όντως το κάνει πολύ πιο εύκολο στον έλεγχό του και τους ελιγμούς. Επιταχύνεις κι επιβραδύνεις με πολύ λιγότερο κόπο. Γιατί βάζεις στα πετάλια πολύ λιγότερο βάρος, άρα με την ίδια δύναμη, έχεις περισσότερα αποτελέσματα. Ή σωστότερα, με λιγότερη δύναμη, έχεις τα ίδια αποτελέσματα.
Μόνο στο φρενάρισμα με κόντρα πετάλ θέλει πολύ δύναμη αλλά είναι θέμα συνήθειας. Αρκεί να καταλάβεις τον τρόπο συμπεριφοράς του στο δρόμο και το φρενάρισμα γίνεται εύκολο. Εγώ βέβαια εξακολουθώ να έχω το μπροστινό φρένο για έτακτες περιπτώσεις.
Και στις ανηφόρες παρατήρησα μια ευχάριστη διαφορά με τα λοιπά ποδήλατα. Στα άλλα, ακόμα κι αν έχεις "μαλακές" ταχύτητες για να ανεβείς πιο εύκολα, το μεγάλο βάρος παίζει σημαντικό ρόλο, με αποτέλεσμα να κουράζεσαι πιο γρήγορα. Ενώ με το φιξί, ναι μεν θέλει κάποια προσπάθεια για να βγάλεις την ανηφόρα με ορθοπεταλιά χωρίς διακοπή και ναι κουράζεσαι, αλλά όχι τόσο, ακριβώς λόγω του μικρού βάρους του.
Σα να λέμε από τη μια τραβάς μια βαλίτσα γεμάτη κι από την άλλη μια βαλίτσα άδεια. Άρα;

Και εν τέλει, το φιξί, όπως και όλα τα εξτρήμ, θέλουν το χρόνο τους για να εξελιχθείς πάνω σε αυτό και να γίνεις καλύτερος. Όπως και με το σκέιτ, το σνόου, το σερφ, μετά από εξάσκηση, το φρενάρισμα θα σου φανεί παιχνιδάκι. Αλλά είπαμε, θέλει -πολύ- κόπο εκ μέρους σου.
Και να σκεφτείτε ότι το φιξί και γενικά το ποδήλατο, το βρίσκω στοιχειώδεις πιο ασφαλές με πχ το σνόου. Το πρώτο κινείται ευθεία ενώ το δεύτερο κάνει συνέχεια ελιγμούς κι μπορεί είτε εσύ να στουκάρεις σε βράχο/δέντρο, είτε να σε κλαδέψει (καταλάθως) κάποιος που έρχεται από πίσω. Αλλά εντάξει, όλα θέλουν προσοχή. Πολύ μεγάλη.

Όπως και να χει, όλα αυτά είναι επικίνδυνα. Όχι επειδή δεν μπορείς να μάθεις να τα ελέγχεις, αλλά πάντα θα παραμονεύει κάποιος άσχετος που είναι απρόσεκτος ή θέλει να σε προσπεράσει και θα παίξει με την ακαιρεότητά σου.

Κλείνοντας, θα έλεγα ότι όποιος θέλει να πάρει, αν δεν έχει κάποια εμπειρία σε κανονικό ποδήλατο στους δρόμους, να μην πάρει. Αν επιμένει, ας πάρει, το μόνο που θα πω είναι ότι κουράστηκα να βλέπω ποζέρια που αρχίζουν κάτι και το παρατάνε μετά. Αν είναι να το αρχίσεις, να το γουστάρεις. Να ψηθείς μέχρι αηδίας και να κάνεις σαν μικρό χαρούμενο παιδάκι κάθε φορά που τελειώνεις το ride σου. Όπως κάποιοι σνοουμπορνεράδες, σκειτεράδες, σερφάδες που απέκτησαν σεβασμό επειδή το γουστάρουν. Και το σημαντικότερο, μην παρασυρθείς από τους "αγγελιοφόρους με φιξί". Αυτοί είναι σε άλλο επίπεδο και πραγματικά ζουν δύσκολη ζωή ενιότε και ρισκάρουν για τη δουλειά τους. Έτσι απλά.

A new... what?

Έχει περάσει σχεδόν ένας μήνας από την τελευταία φορά που μιλήσαμε. Οκ, είμαι απαράδεκτος.
Καταρχήν καλή χρονιά σε όλους. Βρε λες να πιάσουμε το τζόκερ το 13 φέτος; Ναι καλά... Από τύχη άλλο τίποτα.

Κοιτάξτε, η χρονιά που μας πέρασε, δεν ήταν και η καλύτερη και οι περισσότεροι από εσάς συμφωνείτε μαζί μου. Αλλά μην ακούσω δικαιολογίες τύπου δε μου άρεσε επειδή έγινε αυτό κι εκείνο.
Η χρονιά που μας πέρασε μπορεί να είχε πολλά σκαμπανεβάσματα, πολλές ανατροπές, στιγμές ευτυχίας και λύπης, στιγμές μοναξιάς, στιγμές που ήσουν μονίμως μες στα νεύρα κι έβριζες μανάδες, αλλά εμένα μ'άρεσε! Ναι ρε φίλοι μου, μπορεί να ήταν μια χρονιά που κατά γενική ομολογία, πήγε για φούντες, αλλά τι θα ήταν χωρίς όλα αυτά; Πραγματικά χάλια. Εμένα λοιπόν μ'άρεσε, για τον λόγο ακριβώς ότι αν δεν υπήρχαν όλα αυτά, θα αφήναμε πίσω μας μια χρονιά μες στη ρουτίνα, χωρίς ιντρίγκες, χωρίς κάτι να σε φέρει τούμπα, να ταρακουνήσει τον κόσμο σου βρε παιδί μου. Κι εγώ απ'όλα αυτά έμαθα πολλά πράγματα. Ναι, δεν ήταν και πολύ καλή η χρονιά αλλά έμαθα πολλά και μ'άρεσε στην τελική.

Έτσι πάμε γερά για μια ακόμη χρονιά που, προσωπικά, θα κάνω τα αδύνατα δυνατά για να πετύχω τους στόχους μου.
Μπορεί να είμαι τύπος που πιστεύει ότι η χρονιά ξεκινά με το τέλος του καλοκαιριού (απωθημένο από τα σχολικά χρόνια ίσως), αλλά όσο δεν αλλάζει κάτι δραματικά τους φθινοπωρινούς μήνες, θα αλλάξει τώρα. Το πιστεύω. Αν έγινε κάτι τους φθινοπωρινούς μήνες που όμως δεν άλλαξε κάτι δραματικά, εγώ το βλέπω σαν προετοιμασία εδάφους για κάτι πολύ συνταρακτικό. Είδωμεν...
Για να γίνει το είδωμεν όμως, πρέπει να ρίξεις πολύ προσπάθεια. Και όταν λέω προσπάθεια, δεν εννοώ μια φορά προσπάθεια. Εννοώ πολλές φορές προσπάθεια μέχρι να το πετύχεις. Μέχρι να πεις "επιτέλους τα κατάφερα ρε γαμώτο" Με το συγκεκριμένο πράγμα, όχι με κάτι άλλο. Προσπαθούμε πολλές φορές για κάτι συγκεκριμένο παρά μια φορά για πολλά (που όμως τυγχαίνει να είναι ο ίδιος σκοπός)

Ένα άλλο σημαντικό που επιτέλους κατάλαβα (κι όταν λέω κατάλαβα, είναι γιατί τόσο καιρό ίσως το ήξερα αλλά δεν το είχα καταλάβει), είναι ότι όποιος βιάζεται, σκοντάφτει. Υπομονή, επιμονή κι όλα (τα καλά) έρχονται. Μη βιάζεσαι ρε φίλε, ακούς; Ξέρεις πόσος χρόνος χάθηκε επειδή βιαζόσουν;
Ξέρω, κάποιοι θα μου πουν ότι ο χρόνος είναι λίγος και βιάζονται, αλλά και η αναμονή έχει τη γλύκα της. Στο τέλος γίνεται το όμορφο, οπότε ας δείξουμε υπομονή κι επιμονή. Κι εγώ με τη σειρά μου θα υπομένω και θα επιμείνω για αυτά που θέλω.

Δε θα πω αν πέρασα ωραία ή άσχημα τις γιορτές. Θα πω ότι ήταν γιορτές σαν όλες τις άλλες. Δεν χρειαζόμαστε τις γιορτές για να περάσουμε όμορφα. Κάθε μέρα είναι μια ευκαιρία να δεις τον κόσμο με άλλο μάτι και να πεις πόσο όμορφος είναι τελικά. Ναι, ίσως με αυτή τη λογική, φτάσεις στο τέλος να περνάς όμορφα τη κάθε μέρα.

Στην τελική, η νέα χρονιά θα είναι μια χρονιά σαν όλες τις άλλες. Δε χρειαζόμαστε ευχές για ένα έτος γεμάτο ευτυχία, υγεία και μπλα μπλα μπλα. Στο χέρι μας είναι να αλλάξουμε τον τρόπο με τον οποίο περνάμε τις μέρες μας και να πετύχουμε τους στόχους μας.
Πάμε γερά λοιπόν φίλοι μου...!

Δρόμος & ποδήλατο

Η ανάρτηση τούτη είναι για να καταθέσω μια εμπειρία που είχα σήμερα (12/12/12) ενώ κυκλοφορούσα με το ποδήλατο. Τη γράφω με σκοπό να ξέρετε τι συμβαίνει γύρω μας.

Σκηνή πρώτη.
Επιστρέφοντας από τα νότια, ανεβαίνοντας τη Βουλιαγμένης, λίγο πριν το μετρό Αγ. Δημητρίου, ένας οδηγός λεωφορείου έγινε η προσωποποίηση του φονιά της άσφαλτου. Εξηγούμαι. Πίσω μου ήταν ένα λεωφορείο. Πήγε να με περάσει (σεβαστό), αλλά πολύ πριν περάσει ΟΛΟ, έκανε τέρμα δεξιά κι εγώ λίγο έλειψε να γλύψω το πεζοδρόμιο. Κανονικά, πρέπει (αφού είμαι ήδη τέρμα δεξιά), να περάσει όλο και μετά να διατηρήσει την πορεία του. Να σημειώσουμε ότι για να περάσει, βγήκε λίγο από την πορεία του, προς τα αριστερά. Και ξάφνου, πάλι δεξιά κι εγώ φρενάρω απότομα, για να γλυτώσω τα χειρότερα. Και αναρωτιέμαι, ο μαλάκας νομίζει ότι είναι νταλικέρης; Γιατί ως γνωστόν, οι νταλικέριδες γράφουν τους πάντες στα παπάρια τους.
Τελοσπάντων, περνάει ο καφρός και συνεχίζει. Σταματά σε μια στάση κι εγώ, περνάω από δίπλα του, από αριστερά, αφού τσέκαρα ότι δεν έρχεται κανένας από πίσω. Προχωράω κυριλέ αφού του ρίχνω ένα βλέμα "κοίτα τους καθρέφτες ρε μαλάκα, ο δρόμος ανοίκει σε όλους". Όλα καλά μέχρι εδώ, αλλά εδώ να δειτε τι έγινε.
Να σημειώσω πως ενώ οι περισσότεροι ποδηλάτες νομίζουν ότι πρέπει να βρίσκονται τέρμα δεξιά, αυτό είναι λάθος. Πρέπει να βρίσκονται στη μέση της δεξιάς λωρίδας, ώστε να "αναγκάσουν" αυτόν που βρίσκεται από πίσω, να αλλάξει λωρίδα. Έτσι κι εγώ αυτό έκανα κι αφού αντιλήφθηκα ότι βρίσκεται ο οδηγός πίσω μου, του κάνω νόημα να πάει αριστερά. Όπερ κι εγένετο. Αλλά έλα μου που πάλι έκανε το ίδιο κι έκανε πάλι δεξιά πριν περάσει ΟΛΟΚΛΗΡΟ το λεωφορείο και με ανάγκασε να πάω πάλι τέρμα δεξιά και να φρενάρω, μη πέσω πάλι στο πεζοδρόμιο.
Κι εδώ βλέπω το παράλογο.
Κάνει πάλι αριστερά για να κατευθυνθεί στον διαμορφωμένο χώρο του μετρό, εκεί που είναι το τέρμα των λεωφορείων, στη νησίδα δηλαδή ανάμεσα στη Βουλιαγμένης και Όλγας.
Και αναρωτιέμαι. Μα καλά πόσο ΜΑΛΑΚΑΣ είναι ώστε να πάει να με περάσει, να κάνει δεξιά με σκοπό να με "σταματήσει" και μετά πάλι αριστερά για την προκαθορισμένη πορεία; Δεν μπορούσε να πάει κατευθειάν αριστερά; Πόσο μαλάκας θέε μου.
Απλώνω χέρι αριστερά για να κατευθυνθώ κι εγώ στον χώρο με τα λεωφορεία. Οι οδηγοί πίσω μου, "υπάκουσαν" και με άφησαν. Ναι, πάλι καλά που σε τούτη τη χώρα, οι περισσότεροι ξέρουν τι εστί ποδηλάτης στους δρομους. Αλλά ναι, υπάρχουν μαλάκες που και που.
Στον χώρο λοιπόν, βλέπω τον οδηγό κι ενώ αρχικά προσπαθούσα να του μιλήσω ευγενικά, αυτός είπε "εσύ έπεσες πάνω μου, ήσουν μπροστά μου και πήγες αριστερά". ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ ΡΕ ΜΕΓΑΛΕ. Τον στολίζω γραφικά κι αυτός απαντά "εμείς δουλεύουμε ρε". "Ε κι εγώ τι θες να κάνω ρε; Έκανα δεξιά όπως πρέπει κι εσύ αντί να περιμένεις να περάσεις και να έχεις μια απόσταση, πας να πέσεις πάνω μου; Τι ήθελες, να σταματήσω;"
Τελοσπάντων, είχα τσαντιστεί τόσο, που πριν ξαναφύγει (κάνει κυκλική διαδρομή), πρόλαβα να φωτογραφίσω τις πινακίδες του.
Σας το λέω, μα το θεό, θα κάνω καταγγελία. Ο τύπος πήγε να πέσει πάνω μου. Αν δεν είχα γρήγορα αντανακλαστικά, θα έπεφτα σίγουρα πάνω του και η φόρα του θα με έριχνε στο πεζοδρόμιο.
Έρχεται μετά κι ένας μεγάλος, υποτίθεται είναι από αυτούς που κάθονται μέσα στα γκισέ της ΟΑΣΑ και με ρωτάει τι έγινε. Εντάξει, απόρησε ο άνθρωπος. Του απαντώ κι αντί να δείξει κατανόηση, μου λέει ότι εγώ φταίω. ΗΜΑΡΤΟΝ. Με ρωτάει γιατί φωτογράφισα τις πινακίδες και λέει, αν είναι δυνατόν, ότι θα μου κατασχέσει το κινητό και θα καλέσει τους μπάτσους. Άσε μας ρε μεγάλε, τους μπάτσους τους καλώ και μόνος μου και τότε θα δείτε.
Τελοσπάντων, φέυγω μες στα καντήλια, σιχτιρίζοντας τον. Το κουλό ήταν ότι τόσοι άνθρωποι είδαν την "λογομαχία" και δεν έκαναν τίποτα. Ρε παιδιά, πείτε κάτι κι εσείς. Τι κωλώνετε;

Μέχρι τώρα, όσες φορές με προσπερνούσε λεωφορείο, το έκανε αφήνοντας απόσταση τουλάχιστον 50 εκ από μένα, πρώτα περνούσε ολόκληρο από μένα και μετά "έστριβε" δεξιά για να διατηρήσει την πορεία του. Άλλες φορές μάλιστα, με άφηναν να προχωρήσω (επειδή θα σταματούσαν λίγο πιο κάτω στην τάδε στάση). Κι άλλες φορές άλλαζαν τελείως λωρίδα. Ούτε μισή. Ολόκληρη.

Σκηνή δεύτερη.
Κατεβαίνω πάλι τη Βουλιαγμένης από Σύνταγμα, στο ύψος του Αγ. Ιωάννη και ξαφνικά ένα σταματημένο αυτοκίνητο μπροστά μου (δεν είχε καν τα αλάρμ ανοιχτά), ανοίγει την πόρτα (του οδηγού) κι εγώ φρενάρω τόσο, που η πίσω ρόδα έκαψε λάστιχο. Ο οδηγός με είδε και μου ζήτησε συγνώμη και τέτοια. Καλά ρε μεγάλε, ούτε εσύ χρησιμοποιείς τους καθρέφτες σου; Του λέω "πρόσεχε ρε" και μου λέει "δικό μου το λάθος, συγχωρα με σε παρακαλώ". Οκ, ο άνθρωπος πάλι καλά που ζήτησε συγνώμη, όχι σαν κάτι άλλους σταρχιδιστές. Κανονικά, θα μπορούσα να κάνω αριστερά με το που άνοιγε την πόρτα, αλλά πίσω μου ερχόταν γκαζωμένος κάποιος άλλος. Οπότε δεν έπαιζε.

Σκηνή τρίτη.
Περνάω μια διασταύρωση. Το φαρνάρι έγινε πορτοκαλί και περνάω όσο πιο γρήγορα γίνεται, με τέρμα ταχύτητες. Περνάω, όλα καλά. Όπως συνηθήζω, σε τέτοιες περιπτώσεις, κοιτάω λίγο πίσω μου, να δω αν έχω το υπόλοιπο πλάτος του δρόμου ελεύθερο, έστω και για λίγο. Και ξαφνικά μπροστά μου πετάγεται ένα ζευγάρι. Ευτυχώς έχω γρήγορα αντανακλαστικά και πάλι φρέναρα, σε βαθμό ώστε να κάψω (πάλι) το πίσω λάστιχο. Έφαγα τέτοια τρομάρα, γιατί αν έπεφτα πάνω τους, θα τους σκότωνα σίγουρα. Και σκέφτομαι πάλι καλά που δεν έπεσα πάνω τους, αλλά κι αυτοί τι βιάζονται; Μόλις είχε ανάψει το πράσινο για τους πεζούς, δε μπρορούσαν να περιμένουν λίγα δεύτερα;
Δεν οδηγώ αυτοκίνητο, οπότε ποτέ δε φαντάστηκα τι εστί να βλέπεις κόσμο να πετάγεται μπροστά σου. Αλλά ακόμη και με ποδήλατο, τρόμαξα τόσο πολύ, που σταμάτησα επιτόπου να συνέλθω από το σοκ. Τους είδα ενώ είχαν περάσει απέναντι και με κοιτούσαν. Με κοιτούσαν κουλ, χωρίς ίχνος μετάνοιας. Ρε μαλάκες, εγώ φρέναρα για να μη σας σκοτώσω και πάλι καλά να λέτε κι εσείς είστε κουλ; Δεν πάμε καλά.

Σκηνή τέταρτη.
Έχει κίνηση. Στην Βουλιαγμένης πάλι, στο ύψος του μετρό Δάφνης. Κι εγώ περνάω ανάμεσα από (σταματημένα) αυτοκίνητα. Όπου χωράω δηλαδή. Περνάω κανονικά μέχρι που ξαφνικά ένα ταξί κάνει λίγο δεξιά ώστε να με εμποδίσει να περάσω. Κάνω λίγο πίσω, πάω αριστερά και πάλι τα ίδια εδώ. ΚΑΝΕΙ ΑΡΙΣΤΕΡΑ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ! Αν είναι δυνατόν. Τον ρωτάω γιατί το κάνει αυτό και μου απαντάει "ο δρόμος δεν είναι για ποδήλατα". Ασε μας ρε που θα πεις κάτι τέτοιο.


Γενικά έχω πολλές τέτοιες ιστορίες, αλλά μόνο σήμερα (12/12/12) έγιναν όλα αυτά μαζεμένα. Και τα γράφω για να ξέρετε. Τα μάτια σας ΔΕΚΑΤΕΣΣΕΡΑ ρε (και τα δικά μου βεβαιώς). Δε σας φταίμε σε κάτι εμείς οι ποδηλάτες. Τα μηχανοκίνητα είναι πιο γρήγορα, ας χάσετε κάποια δευτερόλεπτα πριν αλλάξετε λωρίδα, θα επιταχύνετε μετά, δε χάθηκε κι ο κόσμος.
Και όσον αφορά τον οδηγό του λεωφορείου, θα φάει μια μεγαλοπρεπέστατη καταγγελία, γιατί λίγο έλειψε να με στείλει στο νοσοκομείο. Έχω και τον αριθμό πινακίδας ρε φίλε, δε τη γλυτώνεις με τίποτα. Κάποιοι συνάδελφοί σου ξέρουν τι είναι ο ΚΟΚ. Εσύ ξέρεις;

Αν κάποια στιγμή διαβάσει αυτή την ανάρτηση κάποιο υψηλό στέλεχος της πολεοδομίας ή κάτι τέτοιο τελοσπάντων (λέμε τώρα), βάλτε ΠΟΔΗΛΑΤΟΔΡΟΜΟΥΣ, γαμώ τη μάνα σας.

Eπιλογές, συγκιρίες, τυχαίες στιγμές

Πρέπει κάποια στιγμή να γίνει ένας διαχωρισμός του αναγκαίου με το "τυχαίο".
Και το λέω αυτό, διότι πολλές φορές μπερδεύουμε το αναγκαίο με το "τυχαίο" και θαρρούμε πώς όλα είναι αποτέλεσμα επιλογών, με ό,τι κι αν συνεπάγεται αυτό. Οκ, ίσως όλα είναι θέμα επιλογών, αλλά σας έχω νέα. Ακόμα και οι επιλογές διαχωρίζονται σε αναγκαίες και "τυχαίες".
Τι θέλω να πω; Η ζωή μας αποτελείται από επιλογές. Επιλογές που καθορίζουν την πορεία μας. Επιλέγουμε να πάμε εκεί, με την τάδε παρέα, επιλέγουμε να κάνουμε αυτό κι εκείνο. Όμως τι γίνεται όταν επιλέγεις να πας ή να κάνεις κάτι επειδή το έχεις "ανάγκη"; Εδώ είμαστε.
Πάντα υποστήριζα ότι οι επιλογές μας καθορίζουν το είναι μας. Επιλέγεις να είσαι αυτό που είσαι. Αλλά επιλέγεις να είσαι αυτό που είσαι από "ανάγκη"; Παίζει. Αλλά αμφιβάλλω αν σε κάνει αυτό που είσαι. Το πολύ πολύ να σε κάνει κάτι που δεν είσαι τελικά.
Παρομοίως, τι γίνεται αν οι επιλογές σου δε καθορίζουν όλο σου το είναι; Αν οι επιλογές σου δηλαδή είναι πολύ λιγότερες από αυτές που πραγματικά μπορείς να κάνεις, αλλά κάπου κωλώνεις; Αυτό θα είναι, ντρέπεσαι. Στη ζωή μας, πολλές φορές ντρεπόμαστε να επιλέξουμε αυτό που πραγματικά θέλουμε και στο τέλος το αφήνουμε τελείως.

Υπάρχουν αυτοί που διστάζουν να κάνουν επιλογές, αυτοί που κάνουν επιλογές συνειδητά ή υποσυνείδητα, αυτοί που επιλέγουν από "ανάγκη", ενστικτωδώς δηλαδή. Ποιό από τα τρια προξενεί το περισσότερο κακό ή καλό;

Αλλά και οι "ανάγκες", είναι ανθρώπινες. Άνθρωποι είμαστε, αμαρτωλοί είμαστε, έχουμε ανάγκες. Ομοίως, άνθρωποι είμαστε, ντρεπόμαστε πολλές φορές.

Στη ζωή μου έχω κάνει πολλές επιλογές και πολλές μη-επιλογές. Άλλες από "ανάγκη", άλλες επειδή το φερε η τύχη, άλλες επειδή ντρεπόμαι. Ανθρώποι είμαστε, είπαμε.
Κάποιες "αναγκαίες" επιλογές, ήταν αναγκαίο κακό, γιατί τα φερε έτσι η ζωή και δε γινόταν αλλιώς. Άλλες πάλι, ήταν επειδή μίλησε "το ζώο μέσα μας" και πράξαμε ενστικτωδώς. Το πρώτο, ήταν αναγκαίο κακό είπαμε, δε μπορούσαμε να κάνουμε αλλιώς. Το δεύτερο όμως; Προσωπικά θα έλεγα ότι μπορει μεν να ικανοποίησαν τις ανάγκες μου ή με έκαναν να ξεχαστώ για μερικές ώρες ή λεπτά, αλλά αμφιβάλλω αν τελικά με άφησαν ικανοποιημένο, ακριβώς λόγω της βαθύτερης επιθυμίας μου, που κάθε άλλο παρά αυτό ήταν. Βάλε και τον παράγοντα χρόνο, που το έκανε να μοιάζει σαν κάτι που άρχισε και τελείωσε και αυτό ήταν. Το έκανε να μοιάζει κάτι που δεν αξίζει περίοπτη θέση στη μικρή μας ζωή.
Ναι, έχω επιλέξει να πάω ή να κάνω κάτι, επειδη το είχα "ανάγκη". Άλλες φορές μου βγήκε, άλλες όχι. Όταν βγήκε, ναι, νιώθουμε ότι καλύψαμε την ανάγκη μας, αλλά την ουσία την καλύψαμε; Όχι. Δεν ξέρω, αλλά μου φαίνεται ότι όσο πιο πολύ έχουμε ανάγκη κάτι, τότε δε μας βγαίνει η επιλογή μας...
Κάποιες "τυχαίες" πάλι, ήταν το αλατοπίπερο της ζωής. Αυτές δίνουν χρώμα στη ζωή σου κι ας χτυπάς πολλές φορές για τις "λάθος" επιλογές που έκανες. Αλλά και το λάθος στο κάτω κάτω δεν είναι ένας τρόπος να κάνεις κάτι; Έκανες μια λάθος επιλογή, ε και; Τουλάχιστον το τόλμησες, απλά δε σου βγήκε. Καλύτερο από το να μην το τόλμαγες καθόλου. Καλύτερα να αποδέχεσαι τις επιλογές της ζωής παρά να τους δίνεις πόρτα...
Κάποιοι θα πουν ότι θα προτιμούσαν να μην την είχαν κάνει καθόλου την τάδε επιλογή αν προέκυπτε μετά ότι ήταν λάθος, αλλά δε συμφωνώ. Αν δεν την έκανες καθόλου, πως θα ήξερες μετά; Πώς θα μπορείς να κάνεις την επόμενη επιλογή χωρίς να γνωρίζεις κάτι περισσότερο; Αυτό που θέλω να σας πω, είναι ότι δε μετανιώνω για τις επιλογές μου. Αυτές καθόρισαν το είναι μου, ευτυχώς η δυστυχώς. Αλοίμονο αν μετανιώναμε.
Κάποιες φορές όμως ντρεπόμαστε. Δεν κατηγορώ κανέναν σας, είναι μέσα μας. Όλοι μας έχουμε έναν εγωισμό, άλλοι περισσότερο, άλλοι λιγότερο, όπως και όλοι μας ντρεπόμαστε, άλλοι λιγότερο, άλλοι περισσότερο, αντιστοίχως. Αλλά ρε φίλε, είναι κρίμα να ντρεπόμαστε να επιλέξουμε αυτά που θα μας κάνουν να νιώθουμε πιο γεμάτοι. Είναι κρίμα να ντρέπεσαι να πεις ένα "σε αγαπώ", επειδή δε ξέρεις πως θα αισθανθεί ο άλλος. Αν το έλεγες, δε θα ένιωθες πιο γεμάτος; Ναι, θα ένιωθες.
Αλλά ντρεπόμαστε, γιατί φοβόμαστε. Μεγάλο πράγμα ο φόβος τελικά. Φοβόμαστε το τι θα γίνει μετά, φοβόμαστε να χαλάσει αυτό που υπήρχε μέχρι τώρα. Αλλά ρε συ. Αν φοβάσαι, θα ξέρεις τι θα γίνει μετά; Προτιμάς να αφήσεις την επιλογή και να ζεις με το δίλημμα "κι αν;"
Ναι, έχω ντραπεί να επιλέξω κάτι, έχω ντραπεί να πω τι νιώθω, έχω φοβηθεί για την επιλογή μου, έχω αναρωτηθεί "κι αν;", έχω περάσει μέρες ζώντας με το δίλημμα αυτό. Ακόμα αναρωτιέμαι "κι αν;" για μια επιλογή μου που δεν την τόλμησα επειδή δεν ήξερα τι θα γινόταν μετά, αν θα γινόταν κάτι καλό ή άσχημο. Και το άφησα, σκεπτόμενος ότι καλύτερα να μην το ρισκάρω και να το αφήσω να γίνει με "φυσιολογική ροή των πραγμάτων". Τελικά η φυσιολογική ροή δεν ήρθε ποτέ και φτάσαμε τώρα να αναρωτιέμαι ακόμα "κι αν;" Οπότε τι κατάλαβα; Ας μην είχες ντραπεί καθόλου, ας μην είχες φοβηθεί καθόλου, κι ας φας τα μούτρα σου μετά. Δεν αισθάνεσαι καλύτερα τώρα που άφησες πίσω ντροπές και φοβίες και τόλμησες; Δεν αισθάνεσαι τώρα πιο αισιόδοξος; Και ο άλλος μάλλον θα το εκτιμήσει περισσότερο απ'όσο νομίζεις. Παράξενο, αλλά έτσι είναι...
Εδώ να πούμε κάτι. Καλό να τολμάς, χωρίς ντροπές και φοβίες, αλλά, όπως όλα, υπάρχει κι ένα όριο εδώ, μη μας βγεις πιο εγωιστής απ'όσο είσαι πράγματι.
Κάποιοι βέβαια, ίσως είναι από τη φύση τους εγωιστές (και ναρκισσιστές) και χέστηκαν για το πόσο το παρακάνουν, οπότε πάω πάσο. Ας κάνουν αυτό που ξέρουν καλύτερα. Εμένα με αφήνουν αδιάφορο (όσο και να τους ζηλεύουμε μερικές φορές, διάολε, ακριβώς επειδή είναι τελείως σταρχιδιστές).

Στην τελική, τολμήστε για τις επιλογές σας. Η ζωή είναι μικρή, άλλα όσο πιο πολλές επιλογές κάνεις, τόσο περισσότερο "γεμίζει". Κι εγώ θα συνεχίζω να ρισκάρω για τις επιλογές μου, χωρίς να μετανιώνω για αυτές. Απλά μου μαθαίνουν κι από κάτι καινούριο.

Άλλος ένας Δεκέμβρης

Kαταρχήν να πω ότι μισώ την εικόνα. Θα καταλάβετε πιο κάτω. Απλά την έβαλα σαν ειρωνεία.

Πάντα είχα μια σχέση λατρείας-μίσους με τον Δεκέμβρη. Ευτυχώς ή δυστυχώς δηλαδή. Φαντάζομαι υπάρχουν κι άλλοι που νιώθουν έτσι.

Καταρχήν, ποτέ δεν κατάλαβα γιατί οι περισσότεροι, αν όχι όλοι, περιμένουν τις γιορτές για να τους συμβεί κάτι καλό. Είναι λες και ζουν κι αναπνέουν για αυτό. Με αυτή την έννοια, μισώ τον Δεκέμβρη. Είναι ο μήνας που όλο και κάποιος γιορτάζει, όλο και κάποιος θα σε θυμηθεί, όλο και κάποιος θα κάνει επικό πάρτυ, είτε τις παραμονές είτε μέσα στις γιορτές.
Κι αισθάνεσαι κι εσύ ότι όντως ζεις κι αναπνέεις μόνο για αυτό το μήνα (πλην των καλοκαιρινών μήνων, άντε και το πάσχα). Μη πούμε ότι παίζει και να είναι ο πιο ρομαντικός μήνας του χρόνου (πλην της 14ης Φλεβάρη γκούχου-γκούχου) κι εσύ θέλεις να μπεις στο πετσί του ρόλου. Ρε φίλε, ρομαντικοί άνθρωποι υπάρχουν, ναι, αλλά δεν περιμένουν συγκεκριμένες μέρες για να τον δείξουν...
Ας μην ξεχνάμε ότι είναι και καταθληπτικός μήνας για κάποιους. Πολύ απλά γιατί είναι ένας μήνας που "απαιτεί" οικογενειακές στιγμές, στιγμές με το έταιρον ήμισυ, θαλπώρη, δέντρο, τζάκι. Κι εσύ δεν είσαι ικανοποιημένος, γιατί νιώθεις πολύ μόνος. Το ρομαντικό που λέγαμε.
Ας το παραδεχτούμε όμως. Όσοι νιώθουν μόνοι, είναι συνήθως μοναχικοί άνθρωποι. Ή δεν έχουν βρει την θαλπώρη που χρειάζονται, στο πρόσωπο κάποιου συγκεκριμένου.
Και ναι, υπό αυτή την έννοια, ο Δεκέμβρης είναι ίσως ένας καταθληπτικός μήνας.
Σε όλο αυτό όμως, φταίει και το χόλιγουντ που υπερεκτίμησε το "πνεύμα των χριστουγέννων".

Αλλά ρε φίλε, υπάρχει μαγεία. Μια μαγεία που περιμένει εσένα να την ξυπνήσεις και να πας εσύ στο καλό. Όχι να έρθει εκείνο σε αυτό.
Σκέφτηκες ποτέ πώς όσα περιμένεις να έρθουν, ίσως περιμένουν εσένα να πας; Σκέφτηκες ποτέ πώς αν εμείς ψάχνουμε κάτι, τότε μας ψάχνει κι αυτό; (Π. Κοέλο)
Έτσι είναι φίλοι μου. Και ο Δεκέμβρης είναι ίσως ο μοναδικός μήνας που μας "προκαλεί" να πάμε σε αυτά που θέλουμε. Μας "προκαλεί" να πάμε στα άκρα.
Οι σημαντικότερες εμπειρίες του ανθρώπου, είναι αυτές που τον φέρνουν στα άκρα. (Μ. ντε Σαντ)Οκ, ίσως και το καλοκαίρι, αλλά εκείνους τους μήνες, δεν πας για μόνιμα, ε; Έλα, παραδέξου το κι αυτό.
Αλλά γιατί δεν κάνουμε τίποτα τότε; Φοβάσαι;
Αυτο ειναι, ντρεπεσαι. Ολη σου τη ζωη αγωνιζεσαι να κρυψεις απο ντροπη το πιο ομορφο συναισθημα του ανθρωπου. (Κ. Βήτα)
Μεταξύ μας όμως, τον Δεκέμβρη ίσως ντρέπεσαι λιγότερο. Ευτυχώς ή δυστυχώς δηλαδή, αλλά ακόμα κι έτσι, είναι καλύτερα από το να ντρέπεσαι τελείως.

Στην τελική ίσως το ψειριάζουμε πολύ. Ας αφήσουμε λοιπόν κι αυτή τη φορά το τυχαίο να μας κάνει τέτοια μάγια, όχι το αναγκαίο (Μ. Κούντερα). Γιατί αν είναι αναγκαίο, χαθήκαμε.

Μου φαίνεται τελικά μου βγήκε ένα πολύ άσχετο κείμενο. Ακόμα αρχές Δεκέμβρη είναι. Να φτάσουμε στις τελευταίες μέρες και τα ξαναλέμε τότε... Γιατί τότε θα έχουν ουσία τα λεγόμενα μου, νομίζω δηλαδή.

Αθήνα. Μια όμορφη πόλη.

Αθήνα. Μια πόλη που λατρεύεις και μισείς.
Τη μισείς γιατί είναι μεγάλη πόλη, με πολύ θόρυβο, με αυτοκίνητα που τρέχουν σα δαιμονισμένα και κορνάρουν ο ένας στον άλλον στις ώρες αιχμής. Οι φίλοι σου μένουν στου διάολου τη μάνα και σπαταλάς τουλάχιστον 1 ώρα από τη ζωή σου κάθε φορά για να τους βρεις. Έχει σκουπίδια παντού και ο τόπος βρωμάει. Τα πεζοδρόμια είτε είναι βομβαρδισμένα είτε πιασμένα από μηχανάκια κι αναγκάζεσαι να κάνεις μανούρβες. Ο κόσμος στους κεντρικούς δρόμους, σχεδόν τρέχει. Κι εκεί που ξαφνικά τρέχεις, πέφτεις πάνω σε μια γρια που δε σε αφήνει να περάσεις. Η Αθήνα είναι γεμάτη από μίζερους (όσους έχουν απομείνει δηλαδή) που πάνε στη βαρετή δουλειά τους, ή και από αγανακτισμένους άνεργους που δεν ξέρουν τι θα κάνουν σε τούτη τη ζωή.
Τη μισείς για πολλούς λόγους.
Αλλά...
Είναι όμορφη ρε φίλε. Αρκεί να την ψάξεις. Αρκεί να έχεις τα σωστά άτομα δίπλα σου. Αρκεί να έχεις φουλ διάθεση εκείνη τη στιγμή. Αλλιώς σου είναι μίζερη. Και το μόνο που θέλεις μετά, είναι να φύγεις.

Ποδήλατο. Πήγαινε στη σχολή σου ή στη δουλειά σου με το ποδήλατο. Η αίσθηση και μόνο ότι κάνεις πεταλάκι, εξαφανίζει τα καντήλια που θα έριχνες αν ήσουν σε μετρό/λεωφορείο/ταξί. Κυκλοφορώ με ποδήλατο. Και το βρίσκω κλάσσεις ανώτερο σε σύγκριση να μένεις ακίνητος μέσα σε κάποιο μέσο.
Αν δεν έχεις ποδήλατο, περπάτα. Έχει πλάκα. Μην ακούσω δικαιολογίες του τύπου δεν έχω χρόνο. Απλά βαριέσαι.
Κυκλοφορώντας με το ποδήλατο, είδα μέρη που δεν είχα ξαναδει ποτέ. Είδα κόσμο που υπό άλλες συνθήκες, δε θα έβλεπα επειδή έχω χαζέψει το ταβάνι του λεωφορείου. Και είναι καλή γυμναστική.
Πήγαινε καμιά Παρασκευή βράδυ στο Θησείο στην πλατεία και θα καταλάβεις πώς μπορεί το ποδήατο να σε κάνει να χαμογελάς. Τόσο απλά.
Και μην ακούσω βλακείες τύπου "φοβάμαι, είναι επικίνδυνο". Οκ, σε μεγάλες λεωφόρους όπως η Συγγρού, που όλοι πάνε γκαζωμένοι, καλύτερα να αποφεύγονται. Αλλά σε γενικές γραμμές προσέξτε τους ποδηλάτες που κυκλοφορούν και θα διαπιστώσετε ότι είναι κουλ και δεν είμαστε λίγοι. Και το βασικότερο, οι οδηγοί (οι περισσότεροι τουλάχιστον, αλλά πάντα θα υπάρχει ένας καφρός που ξεκινά με σπινάρισμα), το έχουν αντιληφθεί κι αυτό και συμπεριφέρονται αναλόγως, αρκεί κι εσύ να συμπεριφερθείς αναλόγως.

Άραγμα σε κάθε λογής πλατεία/πάρκο με κάποια από τα φιλαράκια σου. Μη μου πεις μαλακίες του τύπου "δεν έχουμε πλατείες, τι να κάνουμε εκει;". Έχουμε και μάλιστα μας φτιάχνουν και τη διάθεση. Αναφέρω ενδεικτικά, πάρκο γλυφάδας (εκεί που είναι η παιδική χαρά, η μεγάλη ντε), πάρκο ν. σμύρνης, πάρκο φλοίσβου. Κάθεσαι εσύ και άλλοι 2-3 κολλητοί και λέτε μαλακίες. Αυτό και μόνο αρκεί για να σου αλλάξει τη διάθεση. Την πλατεία στο γκάζι ας την αφήσουμε στην έξω αυτή τη φορά. Για πολλούς λόγους. Θα αράξεις στο πάρκο μια ωραία μέρα με τους φίλους σου, όχι μια νύχτα με όλα τα ρεμάλια εκεί να μαλακίζονται κι εσύ να τραβάς τα μαλλιά σου.

Έχεις δοκιμάσει να πας σε παραλία το χειμώνα; Όχι για να κολυμπίσεις, απλά για βόλτα. Το καλοκαίρι πας για να κάνεις μπάνιο. Ή καλύτερα, για να σταμπάρεις κανά κορμάκι με μικροσκοπικό μπικίνι. Ενώ το χειμώνα θα πας, άντε με μια φίλη σου, για χαλαρωτικό περίπατο πάνω στην αμμουδιά. Θα μου πεις, που έχει τέτοιες παραλίες; Κι όμως έχει.

Τις προάλλες ανέβηκα με κάτι φίλους μου στην κορυφή του Υμηττού, από Καισαριανή. Η βόλτα και μόνο τα έσπασε και η θέα, απλά μοναδική. Γυρνώντας το βλέμμα, βλέπεις και προς ανατολάς. Στην αρχή βαριόμουν, αλλά το αποτέλεσμα με αντάμειψε. Νιώθεις κι εσύ λίγη από την ελευθερία που μπορούμε να έχουμε όλοι μας. Σήκω λοιπόν και τρέχα στα βουνά! Kαι δεν είναι ανάγκη να τραβηχτείς μέχρι Υμηττό ή Πεντέλη. Ο λόφος του Φιλοπάππου, δε σου κάνει;

Αυτά ήταν μερικά από τα πράγματα που κάνουν τη ζωή σου στην Αθήνα πιο όμορφη. Ας πούμε τώρα και για μερικά μέρη που σαφώς δίνουν χρώμα στη μουντή πόλη μας.

Βιβλιοπωλεία.
Να σας πω την αλήθεια, είχα σταματήσει να διαβάζω βιβλία εδώ και καποια χρόνια, αλλά τώρα ξανάρχισα. Αλλά σε βιβλιοπωλείο μπορείς να πας και για να χαζέψεις. Coffee books, λεκώματα. Θα χαθείς σε έναν κόσμο και θα σε συναπάσει. Κι ας μην αγοράσεις τίποτα στο τέλος. Δεν αισθάνεσαι τώρα ότι ξέρεις κάτι παραπάνω, ε;

Ιστορικό τρίγωνο. Σύνταγμα-Ερμού-Αθήνας-Πραξιτέλους. Άντε και μερικά νέα σημεία όπως η πλατεία Αβυσσινιάς με πρώτο και καλύτερο το Λουκούμι και λίγο παραδίπλα, το Ταφ, ή η πλατεία Αγ. Ειρήνης (οκ, την πλατεία Αγ. Ειρήνης δεν την πολυπάω, αν και γίνεται πολύς ντόρος).
Χαλαρωτικό ποτάκι, κανένα μεζεδάκι. Το ιστορικό κέντρο "μοιράζει" τις αποτάσεις και νομίζω είναι το ιδανικότερο σημείο να συναντίσεις την παρέα σου, σε κάποιο "μικρό" μαγαζάκι. Ποιό γκάζι και μαλακίες; Πάμε στα πιο "εναλλακτικά" μαγαζιά (που μόνο εναλλακτικά δεν είναι στο τέλος, αλλά χαλάλι του)
Θα ξεκινήσω με το αγαπημένο μου αυτή την εποχή, το Drunk Sinatra. Μετά έχουμε και το διαχρονικό Booze, με λίγο πιο πάνω το επίσης παλιό, αν και δε με εμπνέει πλέον, Bartessera. Άξιο και το Baba au Rum, αν κι ακολουθεί μια φθίνουσα πορεία, στα χνάρια του θρυλικού Pop. Ακριβώς εκεί, υπάρχει και το Pure Bliss, που το βρίσκω πολύ ζεστό και παρεϊστικο.
Μια αναφορά αξίζει και τα 6 σκυλιά. Μπορεί μεν να με αφήνουν ψιλοαδιάφορο, αλλά ο κήπος τους, αξίζει, αν βρεις καμιά αιώρα ελέυθερη. Και φυσικά, βρίσκεται στον κάποτε πιο-θρυλικό-πεθαίνεις δρόμο του κέντρου, την Αβραμιώτου.

Τέτοια μαγαζιά βέβαια υπάρχουν κι αλλού, αλλά θέλουν ψάξιμο, καθώς βρίσκονται σε γειτονιές. Πρώτο και καλύτερο, ο Αρκούκατος, στην Αργυρούπολη, λίγο πιο μακριά από την πλατεία που υποτίθεται είναι το χοτ σημείο της περιοχής κι εμένα με αφήνει παντελώς αδιάφορο. Στον Αρκούκατο λοιπόν, θα πιείς καλό ρακόμελο ή οινόμελο, με ροκ υπόκρουση. Κάτι σαν τη θρυλική Ψείρρα, που ξεφτιλίστηκε από τα Οινοπνεύματα, που ναι μεν σερβίρει ρακόμελο, αλλά παραέγινε εμπορικό και μόνο παρεϊστικη διάθεση δε θυμίζει.
Τέτοια μαγιαζιά υπάρχουν κι αλλού. Αλλά εγώ δεν το έχω ψάξει. Ξέρω μόνο ένα κάπου στην Πανόρμου, λίγο πιο μακριά από τη γνωστή πιάτσα. Μικρό μεν, αλλά ζεστό, επίσης με ρακόμελα.
Α να μην ξεχάσω τον μέγιστο Τινιάκο. Αλήθεια, υπάρχει ακόμα; Δεν γνωρίζω μιας κι έχω πολύ καιρό να πάω προς τα κει.
Yπάρχει και η γειτονιά στα Πετράλωνα, με μεζεδοπωλεία και ρακάδικα. Τιμημένη γειτονιά. Αν βρεθείς γκάζι, περπάτα λίγο και θα βγεις στα Πετράλωνα.
Θησείο; Ούτε για αστείο. Μου θυμίζει καγκουροκαταστάσεις. Εκτός από 2-3 ρακάδικα προς το τέλος, προς την Πειραιώς δηλαδή.

Γενικώς εξάρχεια δε πολυβγαίνω τελευταία. Δεν ξέρω γιατί, αλλά δε με εμπνέουν πλέον. Τα βρίσκω πιο "ψυχρά" σε σχέση με το "ζεστό" ιστορικό κέντρο. Αλλά θα ήταν κρίμα να μην αναφέρουμε κάποια μαγαζιά από εκεί, που μεγάλωσαν γενιές φοιτητών. Δε θα πω συγκεκριμένα ονόματα, γιατί όπου κι αν πας, θα βρεις κι από ένα καλό μαγαζί εκεί.

Υπάρχει φυσικά και η τιμημένη γλυφάδα, που εξακολουθώ να πηγαίνω όχι μόνο λόγο της απόστασης, αλλά κι επειδή έχω φίλους εκεί. Το ότι την έχουν κάνει ψευτο-κυριλέ, εμένα με αφήνει αδιάφορο. Αλλά η γλυφάδα, ήταν και θα είναι, όπως και να το κάνουμε, η περιοχή που με μεγάλωσε και θα με μεγαλώνει ακόμα.
Σινεμά στο Σινέπολις με τους τότε συμμαθητές μου, μπόουλιγκ στα Μπλάνος. Τον καφέ στα μαγαζιά στη Ζησιμοπούλου δε θα αναφέρω γιατί τα έχω σιχαθεί. Πολύ ψευτομαγκιά για το τίποτα με τύπους έχω-λεφτά.
Εκεί που ποντάρω, είναι τα μικρά μαγαζιά γύρω από την πλ. Εσπερίδων και προς το κολυμβητήριο. Δε με νοιάζει αν μαζεύουν πολύ κόσμο ή είναι δήθεν. Μου αρέσουν. Γιατί κακά τα ψέματα, ωραία τα "εναλλακτικά" μαγαζιά, τα αράγματα σε πάρκα κλπ, αλλά πάντα θα έχεις κι ένα κυριλέ μέρος που θα πηγαίνεις, άσχετα αν λες ότι δε σου πάνε. Έλα, παραδέξου το.

Κολωνάκι; Χαχαχα καλό κι αυτό... Έχω να πάω χρόνια και χαίρομαι γι'αυτό.

Μακάρι να μπορούσα να γράψω κάτι και για Χαλάνδρι και βόρεια, αλλά δεν έχω πάει. Το βράδυ ντε. Όχι για δουλειές.

Α ξέχασα και τις κατά τόπους ταράτσες. Δε με ενδιαφέρει αν το μέρος είναι κάποιο ξενοδοχείο ή κυριλέ καφετέρια. Τουλάχιστον έχουν απίστευτη θέα. Το κακό είναι ότι πρέπει να ψάξεις πολύ για να βρεις μια ταράτσα-καφέ που δεν την ξέρουν πολλοί.

Και φυσικά μια μνεία αναφορά σε κατά τόπους "μέρη" που τα αγαπάς, πολύ απλά γιατί φασώθηκες εκεί με μια ή εκεί "κάνατε αιώνια την αγάπη σας" κι ας μην κράτησε αιώνια. Τα αγαπάς γιατί μένουν στην καρδιά σου, για το "μέρος" που την πήγαινες για να την ξεμοναχιάσεις. Καλά τα εστιατόρια και τα "ακριβά" μπαρ, αλλά τα "μέρη" είναι αναντικατάστατα. Μια συμβουλή μόνο. Μην τολμήσεις να πας εκεί την επόμενή σου. Αυτό ήταν το "μέρος" που μοιραζόσουν με μια μόνο. Θα περνάς από εκεί και μόνο αναμνήσεις θα έχεις. Τέτοια δεν αποκαλύπτονται. Οκ;

Πώς καταντήσαμε... (χώσιμο)

Καταρχάς, να ξεκαθαρίσουμε κάτι. Είναι από τις σπάνιες φορές που τα χώνω. Κι αυτό επειδή από τότε που έφτιαξα το μπλογκ, η φιλοσοφία του είναι κάθε άλλο παρά χώσιμο. Αλλά κάνουμε κάποιες εξαιρέσεις που και που. Απολάυστε.

Στην εποχή του facebook και του twitter, όποιος θέλει να φαίνεται γαμάτος, κάνει συγκεκριμένα πράγματα με ευβλάβεια.
Να ποια είναι αυτά τα πράγματα.
Τσεκάρει κάθε χιπστέρικο/αλτερνατιβ/κυριλέ μέρος στο οποίο βρίσκεται.
Ακούει μια ευφάνταστη δήλωση κάποιου και κάνει λογοπαίγνιο μ'αυτήν.
Ποστάρει ο,τιδήποτε ευαισθητοποιεί τους άλλους, ακόμα κι αν τον ίδιο δεν τον ενδιαφέρει καν.
Πουλάει την εικόνα του για να αυξήσει το κασέ του.

Ας τα πάρουμε τα πράγματα ένα-ένα.

Είσαι ένας κατά φαντασίαν χίπστερ. Θα δηλώσεις στον τοίχο σου ότι θα πας στο τάδε πάρτυ και την επόμενη θα ξανα-δηλώσεις στον τοίχο σου πόσο γαμάτα πέρασες εκεί. Και θα ανεβάσεις φωτογραφίες σε πόζες με περίεργες γκριμάτσες. Ασε μας ρε ρεμάλι. Προφανώς και δεν μπορούν όλοι αυτοί που αυτοαποκαλούνται "χιπστερ" να μπορούν να το υποστηρίξουν. Είναι πραγματικά ελάχιστοι πραγματικά χωμένοι στην κουλτούρα του χιπστερ, οι υπόλοιποι απλά προσπαθείτε. Και οι πραγματικά χωμένοι σας γράφουν όλους εσάς τους υπόλοιπους.
Είσαι σκυλάς; Θα δηλώσεις ότι πήγες στην τάδε πίστα και θα ανεβάσεις φωτογραφία με τον εαυτό σου να χορεύει τσιφτετέλι. Ακόμα χειρότερα αν είσαι γυναίκα και προσπαθείς να χωρεσεις στο μίνι που δε σε κολακεύει καθόλου και είσαι πάνω στο τραπέζι, με τα δωδεκάποντα, λιώμα και φωνάζεις το τραγούδι. Άσε μας κουκλίτσα μου.
Είσαι κυριλέ τύπος; Προφανώς θα κάνεις τσεκάρισμα στο πιο κυριλέ κλαμπ των βόρειων προάστιων, με φωτογραφία τον εαυτό σου ανάμεσα σε 2-3-4 κοπελίτσες, με μια σαμπάνια Moet στο τραπέζι, προφανώς για να δείξεις ότι είσαι ο "γαμάω και δέρνω με λεφτά". Άσε μας ρε μαμόθρεφτο. Επειδή έχεις γονείς με λεφτά, δε σημαίνει ότι το παίζεις και γαμιάς. Τα λεφτά του μπαμπά - και της μαμάς - ξοδεύεις. Και λες και την ατάκα έχω-αμάξι-να-σε-πάω-σπίτι-σου (που αμάξι, βάλτε με-ρσε-ντές ή μπε-μ-βέ ή και καμιά φε-ρά-ρι).

Της προάλλες, ανέβηκε το "πουλάκι τσίου" και αμέσως μετά το "γκολάκι πίου". Με το που έγιναν γνωστά, ο κάθε κολλημένος με το facebook, τα ανέβασε στον τοίχο του, με αποτέλεσμα κάθε 3 ποσταρίσματα, να βλέπω το ίδιο βίντεο. Μας τα πρίξατε ρε. Το ίδιο έγινε και με τον Τατσόπουλο και την περίφημη δήλωσή του "έχω πηδήξει τη μισή ελλάδα" και ο καθένας το σχόλιαζε με τον δικό του τρόπο - που αλλού; - στον τοίχο του. Σοβαρά ρε μεγάλε, πήδηξες τη μισή ελλάδα; Και θες να ασχοληθούμε μαζί σου; Χεστήκαμε. Δε θα ασχοληθώ με την πάρτη σου.
Κάτι ανάλογο έγινε και για την Χ.Α, όπου απέκτησε δημοσιότητα επειδή κάθε 3 και λίγο, να βλέπω κι από ένα ποστάρισμα που αφορά την Χ.Α. Ρε κουλάρετε, ξέρουμε τι είναι η Χ.Α, διαβάζουμε ειδήσεις στο νετ. Δε χρειάζεται να το μάθουμε από σένα ρε φλώρε που θες να αυτοαποκαλείσαι σαν κάποιος με πολιτικές απόψεις. Τις απόψεις σου να τις κρατάς για όταν συνομιλείς με άλλους, αλλά προς θεού, έξω από το facebook...

Βλέπετε κουταβάκια που ψάχνουν για υιοθεσία, βλέπετε εικόνες που κακοποιούν τα ζώα, βλέπετε ο,τιδήποτε κάνει τη ψυχή σας να πονά. Αλλά σοβαρά ρε μεγάλε, όντως ευαισθητοποιήθηκες τόσο πολύ και το λες στον τοίχο σου; Ή μήπως θέλεις να νομίζουν όλοι ότι είσαι αυαίσθητος;
Ας πούμε εδώ μια τραγική ειρωνεία... Μέχρι πριν 1 χρόνο, σχεδόν κανένας δεν είχε κατοικίδιο. Τώρα, σχεδόν όλοι έχουν και ξαφνικά το facebook πήρε φωτιά με σχόλια τύπου "αχ τι γλυκό, το θέλω..." και τον κάθε φιλόζωο να υιοθετεί κι από ένα κουτάβι. Μα γιατί τώρα; Πριν 1 χρόνο δηλαδή δεν υπήρχαν κουτάβια; Ασε μας ρε.
Τραγική ειρωνεία νούμερο δυο. Δε σας προκαλεί εντύπωση που οι "φιλοζωικές οργανώσεις" έχουν πολλαπλασιαστεί μέσα σε ένα χρόνο;
Σε όλη μου τη ζωή, είχα 4 σκυλιά. Κι έχω περάσει τα 25, τρομάρα μου. Και τώρα που βλέπω ότι όλοι έχουν σκυλί-γατί-ή-δεν-ξέρω-τι-άλλο, απορώ γιατί τώρα.
Καταλαβαίνετε γιατί το θεωρώ τραγική ειρωνία. Το facebook έκανε μόδα την υιοθεσία. Έλεος κι αυτό.

Είσαι τύπος που θέλει να αυξήσει τη δημοσιότητά του επειδή είναι fashion blogger, artist ή κάτι άλλο τελοσπάντων; Φτιάχνεις μια σελίδα στο facebook και τους καλείς όλους. Οκ, δεν είναι κακό αυτό. Αλλά να ποστάρεις κάθε τρεις και λίγο, στο προφίλ σου ή στη σελίδα σου εναλλάξ, είναι πιο υπερβολικό από υπερβολικό. Ποστάρεις σε ποιά έκθεση θα πας, ποιόν είδες εκεί, σε πιό ραδιόφωνο θα παίξεις (wannabe) μουσική, ποστάρεις ο,τιδήποτε ηλίθιο σκεφτείς. Σε καθημερινή βάση.
Δημιουργείς events με το παραμικρό, ακόμα κι αν δεν ενδιαφέρει κανέναν. Και τελικά πάνε όλα τα "θύματα" που θέλουν κι αυτοί με τη σειρά τους να είναι "κάποιοι". Το facebook τους έκανε διάσημους, όχι οι ίδιοι. Αν δεν υπήρχε, πώς θα μπορούσαν να γίνουν διάσημοι; Δε θα μπορούσαν. Τέλος.


** Υστερόγραφα με αγάπη προς όποιον μπορεί να παρεξηγήσει την ανάρτησή μου.

Έχω κάνει τσεκάρισμα σε μερικά μέρη που έχω πάει. Πολύ απλά είτε γιατί πήγαινα σε αυτό το στέκι πρώτη φορά και το βρίσκω πολύ γαμάτο, είτε γιατί είμαι εκεί με την αδερφική μου παρέα και τα σπάμε όπως μόνο εμείς ξέρουμε. Χωρίς δήθεν και ψευτομαγκιές.

Μπορεί κι εγώ να έχω ποστάρει μια δυο φορές κάτι που αφορά κάτι που είπε κάποιος και ταυτόχρονα να πήρε τεράστιες διαστάσεις στο νετ, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι θα κάτσω να ασχοληθώ με κάθε μαλακία που θα πει ο καθένας. Μας τα πρήξατε, τέλος.

Εννοείται ότι αγαπώ τα κατοικίδια. Και δε μου αρέσει να βλέπω εικόνες με ανθρώπους να κακοποιούν τα ζώα. Αλλά μέχρι εκεί. Δεν είναι ανάγκη να "δείξω" στους άλλους πόσο ευαισθητοποιημένος είμαι σε αυτό το θέμα, πόσο μάλλον κάθε τρεις και λίγο να τους το υπενθυμίζω.

Κοιτάξτε να δείτε. Έχω σελίδα εκεί. Αλλά αυτό δε σημαίνει ότι πρέπει να τους βομβαρδίζω με στάτους, τύπου "καλημέρα", "καλησπέρα", "καληνύχτα", σε καθημερινή βάση. Μόνο βαρετό είναι αυτό.


Φιλικά πάντα. Ελάτε, γελάστε λίγο!

It's a wonderful life

Επειδή το χαμόγελο είναι δύναμη.
Επειδή ένα χαμόγελο μπορεί να αλλάξει τον κόσμο.

Για να μη νομίζετε ότι είμαστε μόνο καταθλιπτικοί.

Με ελληνικούς υπότιτλους.

Ζω αρά ερωτεύομαι

Το να ερωτεύεσαι, είναι μια συνεχής αναζήτηση του εγώ σου. Κι ερωτεύεσαι πραγματικά όταν θα χεις ολοκληρώσει πλέον την αναζήτηση του εαυτού σου. Στο πρόσωπο του άλλου. Εκείνης στην προκείμενη. O έρωτας είναι μέσα μας, απλά περιμένει να τον ξυπνήσεις και το άλλο σου μισό να τον κρατήσει ξύπνιο.
Καλά δεν τα λέω; Αλλά για στάσου μισό λεπτό. Ενός λεπτού σιγή για όσους ερωτεύτηκαν, αληθινά ή μη, και μετά ένιωθαν ότι δεν είναι πια ερωτευμένοι.
Κάποτε, μου έλεγαν ότι δεν ξέρω τι είναι η αγάπη, πόσο μάλλον ο έρωτας. Μα, ήξερε κανένας, από τη στιγμή που γεννήθηκε; Όχι. Μαθαίνεις μέσα από τη ζωή. Έτσι έμαθα κι εγώ κι εσύ, όλοι μας. Από τι ζωή μαθαίνουμε να αγαπάμε, να ερωτευόμαστε. Μέχρι να καταλάβουμε ότι η ζωή είναι έρωτας. Μόνο έτσι θα έρθει κι ο έρωτας στο πρόσωπο του άλλου, εκείνης δηλαδή. Σωστά; Χμ, ίσως όχι πάντα.
Μπορεί να αγαπάμε τη ζωή μας, να αγαπάμε ο,τιδήποτε κάνουμε. Αλλά έχουμε αγαπήσει και διάφορους ανθρώπους, για τους σωστούς ή λάθος λόγους, τη σωστή ή τη λάθος στιγμή. Κανένας λόγος ή καμιά στιγμή δεν είναι ούτε σωστή ούτε λάθος.
Δε θέλω να μαθαίνω ότι η ζωή είναι ένα σωστό ή λάθος. Είναι γεμάτη από επιλογές, συγκυρίες, τυχαίες στιγμές. Ακόμα κι έτσι όμως, τι είναι σωστό και τι λάθος; Κανένας δεν ξέρει, μέχρι να ολοκληρώσει την αναζήτηση του εαυτού του και να είναι σίγουρος για την επιλογή του. Την σωστή επιλογή. Στο άλλο του μισό. Στο κάτω κάτω, και τα λάθη είναι ένας τρόπος να κάνεις κάτι.
Είναι μακρύς ο δρόμος για τη σωστή επιλογή, μέχρι τότε όμως, εξακολουθούμε να μαθαίνουμε για τις δυο τούτες αρετές...
Μήπως γι'αυτό ερωτευόμαστε εύκολα; Από την περιέργεια και μόνο; Ίσως. Αλλά οι πιο μεγάλοι έρωτες γεννήθηκαν από την περιέργεια να γνωρίσει ο ένας τον άλλον.
Κάποιοι θα πουν ότι είναι και θέμα εμπειριών. Μα γιατί; Δε θέλεις και πολύ εμπειρία στο "θέμα" αυτό για να ερωτευτείς κάποιον, εκείνη δηλαδή. Αλοίμονο αν ήταν έτσι, διότι αν ήταν, θα περιμέναμε κάμποσο καιρό ακόμη για να γεμίσουμε με εμπειρίες και να ερωτευτούμε.
Η ζωή είναι όμορφη. Στο λέω εγώ που έχω πολλές εμπειρίες από τη ζωή. Όχι ερωτικές απαραίτητα, αλλά και η ίδια η ζωή μας είναι ένας έρωτας, γιατί είναι η μεγαλύτερη αρετή που μπορεί να έχει κανείς. Και μέσα από την ομορφιά της ζωής, θα έρθει και το άλλο μας μισό.

Ο Μίλαν Κούντερα είχε γράψει:
"Το τυχαίο είναι που κάνει τέτοια μάγια, όχι το αναγκαίο . Για να είναι ένας έρωτας αξέχαστος πρέπει τα τυχαία να συναντιόνται σ΄αυτόν από την πρώτη στιγμή"
Η αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι.

Sometimes people are beautiful

Sometimes people are beautiful.
Not in looks.
Not in what they say.
Just in what they are.

Markus Zusak

Στο κάτω κάτω, δεν έχει σημασία τι "καλούπι" θέλουμε να έχει ο άλλος, αλλά τι είναι. Η ομορφιά μας βρίσκεται σε αυτό που είμαστε.
Δεν έχει σημασία αν έχεις την καλύτερη εμφάνιση. Δεν έχει σημασία τι λένε για σένα. Σημασία έχει αυτό που είσαι.
Όλοι μας, έχουμε ένα "πρότυπο" στο μυαλό μας αλλά όντως θα είναι αυτά που θέλουμε; Σημασία έχει να βρούμε έναν που θα συμπληρώνει όλο το είναι μας κι εμείς θα συμπληρώνουμε όλο του το είναι. Αυτό είναι που αποκαλύπτει την ομορφιά των ανθρώπων.

Δίλημμα

Ο Γ. και η Ν. ήταν καιρό φίλοι. Χάθηκαν για λίγα χρόνια, μέχρι που ξαναβρέθηκαν μια ωραία μέρα. Εκείνη την ωραία μέρα, ο Α. αισθάνθηκε ότι η Ν. θα γινόταν ο έρωτάς του. Και πράγματι, έγινε. Βγήκαν βόλτα κι εκείνη τη μέρα έγινε το μοιραίο. Και μια μέρα μετά, ο έρωτάς τους ολοκληρώθηκε στο κρεβάτι της Ν. Από την δεύτερη εκείνη μέρα, ο Α. σχεδόν κάθε βράδυ, κοιμάται στο σπίτι της Ν.
Όμως, ο έρωτάς τους, κάθε άλλο παρά ήταν. Ήταν καθαρά για το σεξ. Έβγαιναν σπάνια, κι όποτε έβγαιναν, έβγαιναν για λίγο, πριν επιστρέψουν στο σπίτι για σεξ.
Επικοινωνία υπήρχε, αλλά όταν ήταν χώρια, ο καθένας ζούσε τη ζωή του όπως γούσταρε. Χωρίς δράμα.
Ουσιαστικά, η σχέση τους ήταν για το σεξ. Όποτε ήταν μαζί, πέρναγαν πολύ όμορφα. Το σεξ ήταν αρκετά καλό, αλλά έλειπε το συναίσθημα. Όταν ήταν μαζί, όλα ήταν (οργανικά/οργασμικά/σαρκικά, βάλτε ότι θέλετε τελοσπάντων) τέλεια, όταν ήταν χώρια, αδιαφορούσαν για τη ζωή του άλλου. Όλα μοιάζουν πολύ καλά για να είναι αληθινά.

Ο Σ. και η Α. ήταν δυο άγνωστοι μεταξύ τους μέχρι που κανόνισαν ένα ραντεβού "στα τυφλά". Όμως ερωτεύτηκαν από την πρώτη ματιά. Και πράγματι κατέλειξαν μαζί, αλλά υπήρχε ένα μεγάλο "αν". Όταν ήταν οι δυο τους, πράγματι περνούσαν πολύ ωραία, μέχρι που ο Σ. της ζήτησε, ναι μεν να είναι μαζί, αλλά και να βγαίνουν με κοινές παρέες. Η Α. αρχικά αρνήθηκε. Οπότε συνέχισαν να βλέπονται, οι δυο τους όμως. Δεν έχουν ολοκληρώσει ακόμα τον έρωτά τους. Ίσως τον ολοκληρώσουν, ίσως όχι. Το μόνο σίγουρο είναι ότι και οι δυο συμφωνούν ότι η αναμονή κάνει τον έρωτα πιο μαγικό.
Αλλά το πάθος τους ήταν τέτοιο που σε μια στιγμή αδυναμίας τους, παραλίγο να κάνουν σεξ. Εκτός σπιτιού. Και ό,τι έχτισαν, κινδυνεύει να γκρεμιστεί.
Όταν ήταν μαζί, όλα φάνταζαν μαγικά, όταν ήταν χώρια, υπήρχε πολύ δράμα. Όλα μοιάζουν πολύ καλά για να είναι αληθινά.

Τελικά ποιό από τα δυο είναι πιο αληθινό; Κάποιοι θα πουν το πρώτο. Προτιμάνε το σκέτο σεξ στη σχέση. Κάποιοι θα πουν το δεύτερο. Προτιμάνε και συντροφιά στη σχέση.
Πριν διαλέξουμε, ας δούμε τι θέλουμε από τον εαυτό μας γιατί αν κάποιος επιλέξει το πρώτο και ο άλλος το δεύτερο ή τουμπαλίν, η σχέση δεν οδηγείται πουθενά.

Αλλά στο κάτω κάτω, η χημεία παίζει ρόλο. Είναι ο απόλυτος κριτής του παιχνιδιού. Η χημεία και τα κοινά ενδιαφέροντα.
Προσπαθούμε λοιπόν να επιλέξουμε το καλύτερο δυνατόν για εμας με βάση τις πληροφορίες που έχουμε... Ή μήπως όχι; Διαλέγετε και παίρνετε...

Αγαπάω...

Εντελώς τυχαία σήμερα θυμήθηκα ένα απόσπασμα που είχα δει να κρέμεται περίφανα στον τοίχο ενός από τα πιο κουλ μαγαζιά που έχω δει.
Το παραθέτω παρακάτω.

Αγαπάω τ'ό,τι είναι θλιμμένο στον κόσμο.
Τα θολά τα ματάκια, τους αρρώστους ανθρώπους, τα ξερά γυμνά δέντρα και τα έρημα πάρκα, τις νεκρές πολιτείες, τους τρισκότεινους τόπους.
Τους σκυφτούς οδοιπόρους που μ'ένα δισάκι για μια πολιτεία μακρινή ξεκινάνε, τους τυφλούς μουσικούς των πολύβοων δρόμων, τους φτωχούς, τους αλήτες, αυτούς που πεινάνε.
Τα χλωμά τα κορίτσια που πάντα προσμένουν τον ιππότην που είδαν μια βραδια στο όνειρό τους, να φανεί από τα βάθη του απέραντου δρόμου. Τους κοιμώμενους κύκνους πάνω στ'ασπροφτερό τους.
Τα καράβια που φεύγουν για καινούρια ταξίδια και δεν ξέρουν καλά - αν ποτέ θα 'ρθουν πίσω.
Αγαπάω, και θα 'θελα μαζί τους να πάω κι ούτε πια να γυρίσω
Αγαπάω τις κλαμένες ωραίες γυναίκες που κοιτάνε μακριά, που κοιτάνε θλιμμένα...
Αγαπάω σε τούτον τον κόσμο - ό,τι κλαίει γιατί μοιάζει μ'εμένα.

Π. Βαλχάλας

Περιττό να σας πω ότι είναι από τα πιο όμορφα κείμενα που έχω δει ποτέ. Και δε με άφησε ασυγκίνητο.

ΥΓ: Το βιβλίο που παίζει πολύ αυτές τις μέρες, είναι το 11 λεπτά του Πάουλο Κοέλιο. Όποιος ψάχνει κάτι να διαβάσει, ας το αγοράσει.

Έρως θέρος

Κάπου, κάποτε, ήταν ένα αγόρι κι ένα κορίτσι. Οι δύο αυτοί άνθρωποι, ήταν "άγνωστοι" μεταξύ τους. Είχαν "γνωριστεί" μέσω του διαδικτύου, μιας και οι δύο αυτοί, διατηρούσαν μπλογκ.
Διαβάζοντας ο ένας τον άλλον, "γνωρίστηκαν" καλύτερα. Μέχρι που έφτασε η στιγμή να γνωριστούν κι από κοντά. Μέχρι τη στιγμή εκείνη όμως, πολλά έγιναν. Ο ρομαντισμός τους και η πίστη και των δύο στον ανεκπλήρωτο έρωτα, τους έφερε πολύ κοντά, πολύ πριν την μοιραία μέρα.
Η μέρα έφτασε πανηγυρικά και ο καθένας σκεφτόταν πώς θα καταφέρουν να "ρίξουν" τον άλλον. Τελικά δε χρειάστηκε. Μια αγκαλιά, ένα βλέμμα, ήταν αρκετό. Έκατσαν να τα πούνε, κάπου κάπου έπιανε ο ένας το χέρι του άλλου. Έγιναν σίγουροι. Μάλλον αξίζει. Πήγαν βόλτα κι εκεί έγινε το μοιραίο. Έγινε κάτι και σταμάτησε ο χρόνος.
Από τότε, πολλά έγιναν. Η μαγεία της στιγμής μάλλον ήταν υπερβολικά μεγάλη κι αποφάσισαν να το λήξουν, πριν καλά καλά αρχίσει.

Όλα καλά μέχρι πριν την τελευταία μου πρόταση. Εγώ ένα πράγμα δεν καταλαβαίνω. Γιατί αποφάσισαν να το λήξουν πριν προχωρήσουν βαθύτερα και να δουν αν όντως αξίζει; Για μένα, ο έρως αρχίζει από κάτι και (μάλλον) τελειώνει όταν θα έχεις βαρεθεί και το τελευταίο πράγμα πάνω του. Εκείνοι οι δυο όμως, είναι ακόμα στην αρχή. Δεν έχουν φτάσει καν στον ολοκληρωτικό έρωτα. Το έληξαν όμως για διάφορους (ανεξήγητους) λόγους.

Μήπως τελικά, όταν μας κυριεύει ο απόλυτος έρωτας από τόσο νωρίς, φοβόμαστε μην πληγωθούμε στο τέλος και βάζουμε ένα τέλος πριν συμβει; Μπορεί... Απλά εγώ το βρίσκω τόσο μα τόσο κρίμα. Δε γεύεσαι τις μέρες που θα περάσουν όσο θα είστε μαζί, δε γεύεσαι τη σάρκα του άλλου, δε γεύεσαι τον πραγματικό έρωτα. Είναι πολύ κρίμα. Κι ακόμα περισσότερο κρίμα είναι αυτοί οι δυο άνθρωποι να έχουν βρεθεί μόναχα μια φορά κι όμως να έχουν ερωτευτεί τόσο παράφωνα. Αυτό που καταλαβαίνω, είναι ότι η αγάπη του ενός για τον άλλον, θέριεψε όσο θέριευε η δική του αρρώστια. Αν ήταν δηλαδή πραγματική αγάπη.

Ίσως κάπου, κάποτε, να ξανανταμωθούν αυτοί οι δύο. Αλλά κανείς δεν ξέρει αν τότε θα είναι ή δε θα είναι πολύ αργά πλέον... Αυτό που όμως μπορώ να πω με βεβαιότητα, είναι ότι αυτή η σχέση που ίσως να δημιουργούσαν, όσο και να κρατήσει, με τίποτα δε θα πήγαινε χαμένη...

Οι άνθρωποι πάντα φεύγουν

People always leave
But

Sometimes, they come back

Οι άνθρωποι πάντα φεύγουν. Ή όχι;
Γίνεται ένας άνθρωπος να βρει όλα όσα θέλει σε κάποιον και να "φεύγει", επειδή φοβάται; Γίνεται ο ίδιος άνθρωπος να επιστρέψει ξανά σε εκείνον;
Ή μήπως γίνεται εκείνος να την αφήσει να "φύγει" για να επιστρέψει μετά, απαλλαγμένη από τον φόβο της;
Δυο δρόμοι χωρίζονται πριν καλά καλά ανταμωθούν. Γιατί χρειάζεται χρόνος για να καταλάβουν και οι δυο τι είχε συμβεί. Χρειαζόταν χρόνος για να καταλάβει εκείνη πώς στο καλό βρήκε κάποιον που έχει όλα όσα θέλει, πριν καν τον γνωρίσει καλά καλά. Χρειαζόταν χρόνος για να καταλάβει εκείνος τι πρόκειται κερδίσει από εκείνη, για να μπορέσει να της το ανταποδώσει αληθινά, με όλη του τη ψυχή.
Ναι, αυτοί οι δυο ανθρώποι είχαν "ερωτευτεί" πριν καλά καλά γνωριστούν. Για ένα μεταξύ τους βλέμμα, για ένα φιλί, πεθαίνουν από επιθυμία να ξανανταμωθούν. Αλλά φοβήθηκαν. Ίσως δεν είχαν συνειδητοποιήσει τι βρήκαν. Δεν είχαν συνειδητοποιήσει πόσο καλό είναι αυτό που βρήκαν.
Και το καλό έφυγε, πριν συμβεί... Όλα τα καλά πράγματα τελειώνουν πριν καλά καλά αρχίσουν...
Αλλά, δε φεύγουν όλοι οι άνθρωποι. Ίσως, κάποτε, κάπου, ξανανταμωθούν. Και για ένα τους βλέμμα, ένα τους φιλί, τη μέρα εκείνη, αξίζει η αναμονή. Και η γη θα τρέμει, ακριβώς επειδή για ένα τους βλέμμα, ένα τους φιλί, θα τρέμουν.
Ρεαλιστικό ή σουρρεαλιστικό; Ο χρόνος θα δείξει...

Και το σημερινό τραγούδι είναι: Take me out των Franz Ferdinand

Όνειρο εναντίον πραγματικότητας

Όλοι μας ονειρευόμαστε. Δεν είναι καθόλου κακό. Στα όνειρά μας, έχουμε πλάσει έναν φανταστικό κόσμο, που μας κάνει να νιώθουμε ευτυχισμένοι.
Τρου στόρυ.
Η πραγματικότητα όμως είναι σκληρή. Στον κόσμο που ζούμε, τα όνειρά μας, ίσως δεν έχουν θέση. Γιατί τα όνειρά μας είναι πολύ καλά για να ζήσουν στην μιζερία που ζούμε.
Τρου στόρυ κι αυτό, ε;
Όμως...
Όχι, δε θέλω να το πιστεύω. Μέσα στη μιζερία που ζούμε, μπορεί να δημιουργηθεί ένα όνειρο, που θα μας κάνει να "ξεχάσουμε" τον πραγματικό κόσμο που ζούμε. Γιατί εμείς θα προσπαθούμε να εστιάσουμε στην πραγματοποίηση του όνειρου, κι ας υπάρχουν χιλιάδες εμπόδια, για τον χ και ψ λόγο.
Αλλά είναι έτσι στην πραγματικότητα;
Μπορεί και ναι. Μπορεί και όχι. Μπορεί και να φοβόμαστε στην τελική. Φοβόμαστε το πως θα μπορέσουμε να προσαρμόσουμε το όνειρο στον μίζερο τούτο κόσμο. Φοβόμαστε ότι το όνειρο θα διαλυθεί με το που αρχίσει να γίνεται πραγματικότητα.
Είναι κακό αυτό; Όχι απαραίτητα... Το γεγονός και μόνο ότι προσπαθείς να υλοποιήσεις το όνειρο, αξίζει τα πάντα. Αξίζει η προσπάθεια. Κι ας είναι η φωτιά του να κάψει. Κι ας στο τέλος πέσουμε πιο κάτω απ'όσο είχαμε πέσει ποτέ. Η προσπάθεια και μόνο είναι που μετράει. Γιατί από τις προσπάθειες και μόνο, τρέφεσαι για ένα (πολύ) καλύτερο μέλλον.

Προσωπικά, ίσως δε φοβήθηκα ποτέ το όνειρο, πολύ απλά γιατί δεν ήθελα να φοβάμαι. Δε θέλω. Πίστευα ότι ο φόβος σου βάζει φρένο σε πολλά πράγματα. Δε φοβόμουν λοιπόν. Όσες φορές φοβόμουν, ήταν επειδή ίσως δε το ήθελα πραγματικά.
Όμως τώρα καταλαβαίνω. Καταλαβαίνω τι "φορτίο" είναι ο φόβος. Και δεν είναι ούτε αυτό κακό. Και θέλω να ζητήσω συγγνώμη σε όσους μου έλεγαν ότι φοβούνται κι εγώ τους "κατηγορούσα".
Αλλά στην τελική, πόσο χρόνο ζωής έχουμε; Ελάχιστο. Και σ'αυτόν τον ελάχιστο χρόνο ζωής, ο φόβος δεν έχει και πολύ χώρο.
Σταματήστε λοιπόν να φοβάστε κι ονειρευτείτε. Ονειρευτείτε και πραγματοποιήστε τα. Πραγματοποιήστε τα και χαμογελάστε. Είναι όμορφη η ζωή.
Κι αν φοβάστε, δε θα σας πω ότι κακώς κάνετε. Καλώς κάνετε, είναι φυσιολογικό. Απλά βρείτε λίγο περισσότερο θάρρος και ξεπεράστε τις φοβίες σας! Δεν ήταν και τίποτα, ε;

Σε έναν κόσμο που καταρρέει, εμένα συνένοχο δε θα με έχετε. Ονειρεύομαι και σίγουρα υπάρχουν κι άλλοι που ονειρεύονται μαζί μου. Κι εμείς θα χτίσουμε ένα καλύτερο αύριο, όχι με τα κριτήρια αυτού του κόσμου, αλλά με τα δικά μας κριτήρια.

Τάδε χρόνια μοναξιάς

 
Ωραία λοιπόν, ξαναγράφω, μόλις μερικές ώρες μετά. Πριν μερικές ώρες, έκανα μια ανάρτηση, μετά από καιρό. Τους τελευταίους μήνες, έγραφα σπάνια (μη με ρωτήσετε γιατί, αυτό είναι άλλη ιστορία), τώρα όμως, ξαναγράφω μόλις μερικές ώρες μετά την τελευταία μου ανάρτηση.
Μάλλον τρελάθηκα, δεν εξηγείται αλλιώς.
Να σας πω το λόγο που (ξανα)γράφω; Είναι κάποια γεγονότα, που σε φέρνουν τούμπα και σε κάνουν να θεωρείς ότι ό,τι άρχισες, το συνεχίζεις, ή, για να το πω σωστότερα, σε κάνουν να θεωρείς ότι η ζωή είναι όμορφη (τελικά). Ιδίως εαν έχεις υπέρτατο κίνητρο γι'αυτό. Ε να λοιπόν, να μαστε. Κάποια γεγονότα, κατάφεραν να με φέρουν τούμπα. Δεν μπορώ να ξέρω αν αυτά τα γεγονότα θα βγούν σε καλό ή σε κακό (άσχετα αν εγώ θέλω να πιστεύω ότι θα βγουν σε καλό), αλλά εκτιμώ το γεγονός ότι με ξύπνησαν από τη μιζερία που ζουσα καιρό τώρα. Είχαν αυτό το κάτι που χρειαζόμουν.
Εκεί που θέλω να καταλήξω είναι ότι πολλές φορές χρειαζόμαστε ένα "ηλεκτροσόκ" ικανό να μας κάνει να δούμε τη ζωή με άλλο μάτι, να αρχίσουμε κάποια πράγματα, να συνεχίσουμε άλλα πράγματα που τα είχαμε σταματήσει. Ή και να δούμε τους συνανθρώπους μας με καλύτερο μάτι.
Η ζωή είναι όμορφη τελικά και πρέπει να προσπαθούμε για ό,τι μας κάνει να χαμογελάμε, χωρίς να μας νοιάζει αν θα κρατήσει λίγο ή πολύ. Στο κάτω κάτω, ζωή είναι κι αυτό!

Κι εσύ, αναγνώστη, σκέψου το εξής:
Μήπως θα έπρεπε να νιώθεις χαρούμενος με τα όσα έχεις; Με τα όσα σου έχουν προσφέρει; Μήπως να κοιτάς καλύτερα τους συνανθρώπους σου; Τα βλέμματά τους κρύβουν πολλά και περιμένουν εσένα να ανακαλύψεις το νόημα τους.
Kι εσύ, σκέψου ότι η προσπάθεια και μόνο, δεν φτάνει. Οι πράξεις μετράνε...

Αμπελοσοφίες

Έμαθα για ένα άντρα που έμεινε εργένης σε όλη του τη ζωή, επειδή έψαχνε την τέλεια γυναίκα. Όταν έγινε 70 χρονών, κάποιος τον ρώτησε: "Ταξιδεύεις συνεχώς από Νέα Υόρκη στο Κανταμαντού, από Κανταμαντού στη Ρώμη, από την Ρώμη στο Λονδίνο κι έψαχνες. Δεν μπόρεσες να βρεις μια τέλεια γυναίκα; ούτε μια;". Ο γέρος στεναχωρήθηκε πολύ. Είπε: "Ναι μια φορά την βρήκα. Μια μέρα πριν πολύ καιρό, συνάντησα μια τέλεια γυναίκα." Ο άλλος ειπε: "Και τότε τι έγινε; γιατί δεν την κράτησες;" Θλιμμένος, ο γέρος ειπε: "Τι να κάνεις; Εψαχνε κι αυτή τον τέλειο άνδρα ..."

 

Το παραπάνω το διάβασα κάπου και πραγματικά σε κάνει να σκεφτείς.

Δεν υπάρχει τέλεια γυναίκα και τέλειος άνδρας αγαπητοί μου. Και οι περισσότεροι από εμάς, αν όχι όλοι, "συμβιβαζόμαστε" με ο,τι καλύτερο μπορούμε να έχουμε. Αλλά στο τέλος, το τέλειο είναι η χημεία...
Και ξέρετε κάτι, η χημεία βρίσκεται ακόμα και στα ελαττώματα εκείνης κι εκείνου.

Κατά καιρούς έχουν βγει βιβλία, περιοδικά, με συμβουλές για μια τέλεια σχέση. Λυπάμαι πολύ, δεν υπάρχει. Όσα και να διαβάσεις, όσα και να μάθεις, τέλεια σχέση δεν υπάρχει. Υπάρχει σχέση που αγγίζει το τέλειο, επειδή έχεις χημεία με τον άλλον και πραγματικά τον θελεις στη ζωή σου. Αυτά τα πράγματα, φίλε μου, δε τα μαθαίνεις από βιβλία ή περιοδικά. Τα μαθαίνεις μέσα από τη ζωή σου. 

Μιην ψάχνετε τον τέλειο άνθρωπο. Ψαχτείτε για εκείνον που σας κάνει να τον θέλετε δίπλα σας.

 

Ιτ ιζ φρίντευ!

Ii's friday, it's freeday!
Σίγουρα οι περισσότεροι από εσάς ξέρετε τι είναι το freeday. To freeday (για όσους δεν ξέρουν), είναι μια γιορτή του ποδηλάτου, που συμβαίνει κάθε παρασκευή. Κάθε παρασκευή, μαζευόμαστε στο Θησείο και βάζουμε πλώρη για διαφορετικό προορισμό κάθε φορά, σε απόσταση (πήγαινε-έλα) 50-60 χιλιόμετρων.
Καλά, αυτό το γνωρίζουμε. Αλλά γιατί γράφω για αυτό; Πολύ απλά γιατί είναι κάτι για το οποίο αξίζει να ζεις. Κάτι για το οποίο η ύπαρξή σου έχει λόγο. Είναι μοναδικό συναίσθημα να είσαι εσύ κι άλλοι 1000 ποδηλάτες (και λίγα λέω) και να πηγαίνετε στο άγνωστο. Οκ τον προορισμό τον ξέρουμε, αλλά το πως θα πάμε εκεί, δεν το γνωρίζουμε.
Στην επιστροφή βέβαια, οι ποδηλάτες "σπάνε", είτε επειδή κάποιοι επιστρέφουν σπίτια τους (που βρίσκονται κοντά στον δρόμο τους), είτε επειδή κουράστηκαν.
Προσωπικά, ξεκίνησα εδώ και μερικούς μήνες. Πριν, δεν είχα ποδήλατο! Μακάρι να το είχα ξεκινήσει πιο νωρίς όμως. Η μαγεία της διαδρομής, το αεράκι, οι μυρωδιές, οι γελαστές φάτσες, είναι κάτι το μοναδικό.
Ακριβώς όπως όταν πας για σνόουμπορντ ή για σερφ μόνο που το κάθε άθλημα έχει και τη δικιά της αίσθηση. Με τη διαφορά όμως ότι το ποδήλατο είναι πολύ πιο... λαϊκό άθλημα.
Η πρώτη μου φορά, ήταν τότε που πήγαμε Λούτσα. Συνολική διαδρομή, 70 χιλιόμετρα. Ήταν αρκετά ζορική, από άποψης απόστασης και μόνο. Εμένα όμως μια χαρά μου βγήκε, ακριβώς επειδή η διαδρομή ήταν όλο ευθεία. Υπάρχουν και πιο ζορικές όμως, από άποψης υψομετρικών (που όμως έχουν πολύ λιγότερα χιλιόμετρα). Τέτοια ήταν η ανάβαση στη Πεντέλη. Ενδιάμεσα είχαμε το Tour d Atene (παρωνυμία του Tour de France), όπου κάνουμε το γύρο της Αθήνας. Συνολική απόσταση, 140 χιλιόμετρα, με τερματισμό στις 9 το πρωί με γυαλιά ηλίου και καρφί για ομελέτα και καφέ! Πραγματικά γαμάτο συναίσθημα.
Όσοι έχετε ποδήλατο, να το δοκιμάσετε... Κάθε παρασκευή, στις 9.30 στο Θησείο. Η βόλτα διαρκεί 3-4 ώρες. Αν πάλι νομίζετε ότι... δε σας βγάζουν τόσες ώρες, δοκιμάστε να βολτάρετε μόνοι σας.
Η αντίληψη του κόσμου περί ποδηλάτου έχει αλλάξει άρδην τα τελευταία χρόνια. Μέχρι και η κουτσή μαρία ξέρει τι εστί ποδηλάτης στους δρόμους (με μια στοιχειώδης προσοχή όμως, πάντα).

* Oι φωτογραφίες είναι του John Caliva, ενός από τα παιδιά που διοργανώνουν τη γιορτή!

Επιστροφή στη βάση

Το καλοκαίρι πέρασε. Άλλη μια χρονιά στη σχολή, στη δουλειά, είναι εδώ. Ωραία, και;
Οκ ας ανακεφαλαιώσω.
Δε σας κρύβω ότι το φετινό μου καλοκαίρι ήταν από τα χειρότερά μου εδώ και πολλά χρόνια. Αλλά όπως πάντα, υπήρχαν small times in big life. Στιγμούλες που θα τις θυμάσαι για πάντα. Γιατί ακόμα κι αν είμαστε στα χειρότερά μας, υπάρχουν στιγμές που μας ανεβάζουν.
Μέχρι να φτάσουμε όμως στο καλοκαίρι που μόλις μας πέρασε, πολλά συνέβησαν. Φιλίες διαλύθηκαν, έγιναν παρεξηγήσεις κι άλλα πολλά. Στον καθένα μας θα μπορούσε να συμβεί. Όμως μέσα στα χάλια, γεννιέται κάτι μικρό που μπορεί να εξελιχθεί σε κάτι μεγάλο, ικανό να μας συντροφεύει στις άσχημες μέρες μας.
Τι είναι αυτό όμως;
Μια ασχολία, μια ιδέα, ένα σκεπτικό, κάτι τελοσπάντων.
Προσωπικά, βρήκα μια ασχολία που θα με συντροφεύει μέχρι να έρθουν τα... καλύτερα. Α και ένα σκεπτικό. Το σκεπτικό είναι ότι όσο μόνος και να νιώθεις, πάντα θα έχεις κάποιους άλλους που σκέφτονται πόσα πράγματα έχεις καταφέρει και πόσο πιο δυνατούς τους έχεις κάνει. Ότι τους έχεις κάνει να σε εκτιμούν επειδή έχεις καταφέρει τόσα όσα κανείς άλλος κι ας μην σου το δείχνουν.
Και πράγματι, με αυτό θα πρέπει να πορευτούμε. Με την ιδέα ότι καταφέραμε έστω και σε λίγους, να αλλάξουμε την αντίληψη που έχουν για μερικούς. Ή και για τον κόσμο γενικότερα. Ότι δηλαδή μέσα στη μιζερία, υπάρχουν κάποιοι που μπορούν να αλλάξουν τα πάντα, πολύ απλά επειδή το γουστάρουν.
Ξέρω, θα μου πείτε "σιγά το πράγμα" αλλά δεν είναι ακριβώς έτσι τα πράγματα. Μια φίλη μου, είπε "είσαι κωφός, κάνεις τόσα πράγματα που τα γουστάρεις και θα αφιέρωνες τη ζωή σου για αυτά, έγραψες κι ένα βιβλίο που νομίζω όλοι το βρήκαν και πολύ γαμάτο, έχεις άτομα που σε εκτιμούν για αυτό που είσαι κι αυτό που μπορείς να κάνεις, ε, τι άλλο να κάνει κανείς; σε ζηλεύω."
Είμαι μετριόφων, όπως πάντα, αλλά είναι αλήθεια. Μέσα από τα πράγματα που κάνεις, μπορείς να δώσεις αφορμή στους άλλους για να σε εκτιμήσουν. Όχι επειδή το προσπάθησες, αλλά επειδή το κατάφερες μέσα από πράγματα που γουστάρεις και συγκινούν τους άλλους.
Και με αυτό το σκεπτικό, πάμε γερά για μια ακόμη χρονιά. Ίσως αυτή να είναι διαφορετική, θα δείξει. Πέρσυ, την ίδια εποχή, έγραφα ακριβώς το αντίθετο, άσχετα αν στην πορεία προσπάθησα να αποδείξω το αντίθετο (του αντιθέτου!).
Αφού φτάσαμε στο ναδίρ μας, τίποτα δε μας εμποδίζει να σκαρφαλώσουμε στο ναδίρ μας, ειδικά αφού ξέρουμε ότι έχουμε κερδίσει την εκτίμηση του κόσμου.
Στην τελική, κάντε αυτό που γουστάρετε, θα σας εκτιμήσουν για αυτό που γουστάρετε να κάνετε!

Όσο για την ασχολία; Λέγεται Stand Up Paddle κοινώς SUP και με αυτό πέρναγα τα μεσημέρια του καλοκαιριού μου. Όπως όλα τα αθλήματα, έτσι κι αυτό έχει τη μαγεία του. Είναι μοναδικό συναίσθημα να είσαι εσύ και το γαλάζιο της θάλασσας και να "περπατάς" πάνω σε αυτό. Οκ δε συνεχίζω άλλο. Την ξέρετε την τρέλα μου με τέτοια "αθλήματα".

Θα προσπαθήσω να γράφω τακτικά μετά από μια περίοδο που έγραφα σπαροδικά. Αλλά έχω στο μυαλό μου κι ένα άλλο πρότζεκτ (βιβλίο ντε!) που ίσως μου στερίσει το χρόνο να γράφω εδώ. Μείνετε συντονισμένοι και θα τα ξαναπούμε!