This summer is yours, ep. 1

 Είναι περασμένες μεσάνυχτα στην καλοκαιρινή Αθήνα, τέλη Ιούνη, αμέσως μετά την εξεταστική κι εσύ αράζεις σε μια πλατεία με τα φιλαράκια σου, με μια μπύρα στο χέρι. Έχει ζέστη και υγρασία, αλλά όχι αρκετή ώστε να ιδρώνεις ενώ κάθεσαι και απολαμβάνεις την παγωμένη μπύρα σου. Λίγο πιο πέρα, κάθεται μια παρέα από κορίτσια και απολαμβάνουν κι αυτές τις μπύρες τους. Φαίνεται ότι συζητάνε για τις διακοπές τους και είναι αναποφάσιστες για τον προορισμό τους. Εσύ με τους φίλους σου το ίδο κάνετε ή μάλλον το ίδιο προσπαθείτε να κάνετε, μιας και η κουβέντα σας ξεκινάει από ένα θέμα και καταλήγει σε κάποιο παντελώς άσχετο θέμα.
Κάποιος απ'την παρέα σου, βλέποντας και ακούγοντας τα κορίτσια, είχε την πρωτοβουλία να τους συστηθεί και να τους προτείνει να πάνε διακοπές όλοι μαζί. Ώπερ κι εγένετο. Συστήθηκε, τα κορίτσια αρχικά γέλασαν, αλλά έμειναν έκπληκτες από το θάρρος του, συστήθηκαν κι αυτές και τις κάλεσε στην παρέα σας. Τις συστήνει σε όλη τη παρέα, συστήνεσαι κι εσύ, αλλά παραμένεις ντροπαλός κι αμήχανος. Η συζήτηση συνεχίζεται, μόνο που τώρα συμμετέχουν περισσότερα άτομα. Και αρχίζουν να συζητάνε για τις διακοπές και τα όνειρά μας για το ερχόμενο καλοκαίρι. Ο ένας θέλει ηρεμία και μαγευτικές παραλίες, ο άλλος θέλει κοσμοπολίτικο νησί και κόσμο, ο εκείνος θέλει λιβάδια και λιμνούλες με ελεύθερο κάμπινγκ και πάει λέγοντος. Υπάρχουν και κάποιοι που διατηρούν σπίτι σε νησί, αλλά προφανώς δεν το λένε ευθεώς μιας και δε θέλουν να καρφωθούν μεμιάς με τις πονηρές προθέσεις τους στους υπόλοιπους που μόλις γνώρισαν.
Εσύ, ντροπαλός ακόμα, απλώς ακούς τη συζήτηση και το βλέμμα σου διασταυρώνεται με το βλέμμα της ξανθιάς της παρέας με τα μπλε μάτια και το λαστιχένιο κίτρινο βραχιόλι της. Σε κοιτάει κι αυτή, αλλά εσύ, ντροπαλός, αλλάζεις γρήγορα βλέμμα και χαζεύεις το κίτρινο βραχιόλι της που τράβηξε τη προσοχή σου. Κάτι έχει αυτό το βραχιόλι που σε γεμίζει αισιοδοξία. Περίεργο αλλά αληθινό. Την ξανακοιτάς και βλέπεις ότι κοιτάει την πανσέληνο που λάμπει ακριβώς πάνω απ'την απέναντι πολυκατοικία. Κι έτσι όπως λάμπει, ανάμεσα στα σύννεφα, το πρόσωπό της μοιάζει χαρούμενο, έχει ένα ύφος ταξιδιάρικο και χαμογελάς. Σε κοιτάει, βλέπει το χαμόγελό σου κι εσύ, μη μπορώντας να αντιδράσεις, "παγώνεις" τη στιγμή, διατηρείς το -αμήχανο- χαμόγελό σου και συνεχίζεις να παρατηρείς τα μάτια της. Αυτή ανταποκρίνεται κι έρχεται δίπλα σου. Εσύ, λιγότερο ντροπαλός απ'ότι πριν, αρχίζεις να ψελίζεις "γεια, τι κάνεις? πολυ σκεπτική σε βλέπω... νοσταλγείς κάτι?". Μόλις είπες τη μαγική φράση "νοσταλγείς κάτι?" κι αμέσως χτύπισες το ευαίσθητό της σημείο.
Αρχίσατε να μιλάτε, η συζήτηση γίνεται ολοένα και πιο ευχάριστη, οι άλλοι ούτε που πρόσεξαν ότι συζητάτε μεταξύ σας. Λέγατε για τις διακοπές. Εσύ θα πάς στο νησί των γονιών σου. Αυτή θα πάει στο εξοχικό της θείας της. Εσύ θα πας Ιούλιο και Αύγουστο. Αυτή θα πάει τον Αύγουστο. Τον Ιούλιο σκέφτεται να πάει διακοπές όπου να ναι. Με λίγα λόγια, όπου κανονίσει η παρέα της. Κι εσύ της ψέλισες "θα ήταν καλή φάση να ερχόσουν στο νησί μου". Κι αυτή, χαμογελώντας απάντησε "πολυ θα το ήθελα..." και επέστρεψε στις φίλες της. Κάτι μέσα σου γύρισε ανάποδα, ένιωσες το στομάχι σου κόμπο και συνέχιζες να την κοιτάς με ένα χαμόγελο, πράγμα που το έκανε κι αυτή.
Το φως της ημέρας άρχισε να φαίνεται και τα κορίτσια έπρεπε να φύγουν. Φεύγοντας, αυτή κοντοστέκεται, εσύ την βλέπεις και προχωράς προς το μέρος της. Της δίνεις το τηλέφωνό σου, σημειώνοντάς το στην παλάμι του χεριού της, χωρίς να πάρεις το δικό της. Και οι δρόμοι όλων χωρίστηκαν. Μια νέα μέρα ξημέρωσε και όλοι σε ρωτάνε τι παίχτικε. Εσύ, πάντα μετριόφων, απαντάς "όχι μωρε, τίποτα δε παίχτικε, απλά είχαμε μια ωραία κουβεντούλα". Οι άλλοι, πειραχτήρια πάντα, επέμεναν αλλά εσύ δεν έδινες σημασία. Συνεχίσατε το δρόμο σας μέχρι που φτάσατε στα σπίτια σας. Εσύ δε μπορούσες να κοιμηθείς, γιατί σκεφτόσουν την ξανθιά με τα μπλε μάτια και το λαστιχένιο κίτρινο βραχιόλι της.
Πέρασαν 3 μέρες μέχρι που δέχτηκες μήνυμα από άγνωστο αριθμό. Είναι αυτή. Δέχεται τις διακοπές μαζί σου, με τον όρο πως θα βρεθείτε άλλη μια φορά πριν φύγεται για το νησί. Δέχεσαι, με ένα χαμόγελο να σχηματίζεται στα χείλη σου. Κι έτσι, μετά από 5 μέρες, συναντιέστε, στην ίδια πλατεία. Την περιμένεις, γεμάτος αγωνία αλλά και μια μικρή γαλήνη μαζί σου. Δεν ξέρεις τι πρόκειται να συμβεί, αλλά κατά βάθος, είσαι χαλαρός. Τα λεπτά περνάνε και την βλέπεις. Σε αγκαλιάζει, σα να σε ξέρει καιρό, ανταποκρίνεσαι και της δίνεις ένα φιλί στο μέτωπό της. Η χαρά είναι σχηματισμένη στα μάτια σας και κάτι μέσα σας λέει ότι όλα θα πάνε φανταστικά. Η βραδιά κύλησε όμορφα, με χαλαρές συζητήσεις αρχικά και λίγο πιο σοβαρές συζητήσεις αργότερα που αφορύν τον εαυτό σας σε στυλ "πες μου για σένα...". Προς το τέλος η συζήτηση έφτασε στο επίμαχο σημείο. Αυτό που περιμένατε και οι δυο, επιτέλους κανονίστηκε. Διακοπές οι δυό σας, στο νησί σου. Αναχώριση μέσα Ιούλη, χωρίς εισητήριο επιστροφής. Γιατί συμφωνήσατε ότι οι ανέμελες διακοπές δεν έχουν ημερομηνία λήξεως, τουλάχιστον μέχρι να τελειώσει το καλοκαίρι. Αφού όλα κανονίστηκαν όμορφα, αποχωρήσατε και οι δυο σας. Αποχωρήσατε με μια ζεστή αγκαλιά κι ένα βέμμα αθώο αλλά όλο νόημα και κοιταζόζασταν μέχρι που ο ένας χάθηκε απ'τον άλλον, προς τις αντίθετες κατευθύνσεις.
Η μεγάλη μέρα έφτασε. Η ώρα ήταν νωρίς το απόγευμα κι εσύ την περίμενες στο λιμάνι του Πειραιά. Είχατε συμφωνήσει να μην επικοινωνίσετε ξανά μεταξύ σας, μέχρι το μεγάλο ραντευού, ακριβώς μπροστά απ'το βαπόρι της άγονης γραμμής. Το βαπόρι θα έφευγε σε δέκα λεπτά κι αυτή δεν εμφανίστηκε. Η απογοήτευση είναι εμφανής στα μάτια σου αλλά επιμένεις. Περιμένεις μέχρι και το τελευταίο δευτερόλεπτο. Τα λεπτά περνάνε, εκείνη δεν εμφανίζεται και σκέφτεσαι να μπεις μόνος σου στο βαπόρι. Μια φωνούλα μέσα σου όμως λέει ότι θα έρθει. Και ήρθε. Σε πλησιάζει, την πιάνεις απ'το χεράκι της και με ύφος βιαστικό, την τραβάς και τρέχεις προς το βαπόρι. Αυτή αρχικά φοβάται, αλλά ξέρει ότι έχεις αγχωθεί. Ανεβαίνετε στο κατάστρωμα και κάθεστε σε ένα τραπεζάκι. Το ταξίδι είναι γεγονός πλέον, οι ώρες είναι πολλές αλλά δε σας νοιάζει, μιας και είστε μαζί πλέον. Κατά τη διάρκεια, συζητάτε διάφορα, πέφτετε ολοένα και σε μεγαλύτερο βάθος, φτάνετε στα προσωπικά. Λες ότι το μόνο που θες είναι ένα ξέγνοιαστο καλοκαίρι, πριν επιστρέψεις για μια χρονιά ακόμη στη σχολή σου. Το ίδιο θέλει κι αυτή, μιας και μετά θα φύγει εξωτερικό για έρασμους. Θέλει ένα καλοκαίρι για να το θυμάται για πάντα, να θυμάται ότι πέρασε ένα ανέμελο καλοκαίρι που τα έχει όλα. Σου κλείνει το ματάκι της και σου πιάνει το χεράκι σου. Κι εσύ, με ένα χαμόγελο στα χείλη σου, το μόνο που μπόρεσες να πεις είναι "είμαι σίγουρος ότι θα περάσουμε ένα καταπληκτικό καλοκαίρι κι αυτό επειδή και οι δυο το θέλουμε τόσο πολύ...", λόγια που την έκαναν να ανατριχιάσει και στιγμαία τράβηξε το βλέμμα της απ'τα μάτια σου. Εσύ για μια στιγμή φοβήθηκες αλλά δε σε ένοιαζε. Είσαι μαζί της και μόνο αυτό μετράει. Και οι τελευταίες ώρες του ταξιδιού, αργά το βράδυ, συνεχίστηκαν με αυτήν να κοιμάται στην αγκαλιά σου κι εσύ να χαζεύεις το πέλαγος.


Η ιστορία συνεχίζεται... Ναι, είναι φανταστική αλλά κρύβει και κάποια αλήθεια. Και ναι, αυτή την ιστορία σκέφτηκα με βάση την αληθινή καθώς καθόμουν στην βεράντα παρέα με κρασάκι... Σε κάνει αισιόδοξο, έτσι δεν είναι? Θα επανέλθω με την συνέχειά της [σε 3 μέρη], αλλα μπορείτε να δώσετε και μια φανταστική συνέχεια!