13.12.12

Δρόμος & ποδήλατο


Η ανάρτηση τούτη είναι για να καταθέσω μια εμπειρία που είχα σήμερα (12/12/12) ενώ κυκλοφορούσα με το ποδήλατο. Τη γράφω με σκοπό να ξέρετε τι συμβαίνει γύρω μας.

Σκηνή πρώτη.
Επιστρέφοντας από τα νότια, ανεβαίνοντας τη Βουλιαγμένης, λίγο πριν το μετρό Αγ. Δημητρίου, ένας οδηγός λεωφορείου έγινε η προσωποποίηση του φονιά της άσφαλτου. Εξηγούμαι. Πίσω μου ήταν ένα λεωφορείο. Πήγε να με περάσει (σεβαστό), αλλά πολύ πριν περάσει ΟΛΟ, έκανε τέρμα δεξιά κι εγώ λίγο έλειψε να γλύψω το πεζοδρόμιο. Κανονικά, πρέπει (αφού είμαι ήδη τέρμα δεξιά), να περάσει όλο και μετά να διατηρήσει την πορεία του. Να σημειώσουμε ότι για να περάσει, βγήκε λίγο από την πορεία του, προς τα αριστερά. Και ξάφνου, πάλι δεξιά κι εγώ φρενάρω απότομα, για να γλυτώσω τα χειρότερα. Και αναρωτιέμαι, ο μαλάκας νομίζει ότι είναι νταλικέρης; Γιατί ως γνωστόν, οι νταλικέριδες γράφουν τους πάντες στα παπάρια τους.
Τελοσπάντων, περνάει ο καφρός και συνεχίζει. Σταματά σε μια στάση κι εγώ, περνάω από δίπλα του, από αριστερά, αφού τσέκαρα ότι δεν έρχεται κανένας από πίσω. Προχωράω κυριλέ αφού του ρίχνω ένα βλέμα "κοίτα τους καθρέφτες ρε μαλάκα, ο δρόμος ανοίκει σε όλους". Όλα καλά μέχρι εδώ, αλλά εδώ να δειτε τι έγινε.
Να σημειώσω πως ενώ οι περισσότεροι ποδηλάτες νομίζουν ότι πρέπει να βρίσκονται τέρμα δεξιά, αυτό είναι λάθος. Πρέπει να βρίσκονται στη μέση της δεξιάς λωρίδας, ώστε να "αναγκάσουν" αυτόν που βρίσκεται από πίσω, να αλλάξει λωρίδα. Έτσι κι εγώ αυτό έκανα κι αφού αντιλήφθηκα ότι βρίσκεται ο οδηγός πίσω μου, του κάνω νόημα να πάει αριστερά. Όπερ κι εγένετο. Αλλά έλα μου που πάλι έκανε το ίδιο κι έκανε πάλι δεξιά πριν περάσει ΟΛΟΚΛΗΡΟ το λεωφορείο και με ανάγκασε να πάω πάλι τέρμα δεξιά και να φρενάρω, μη πέσω πάλι στο πεζοδρόμιο.
Κι εδώ βλέπω το παράλογο.
Κάνει πάλι αριστερά για να κατευθυνθεί στον διαμορφωμένο χώρο του μετρό, εκεί που είναι το τέρμα των λεωφορείων, στη νησίδα δηλαδή ανάμεσα στη Βουλιαγμένης και Όλγας.
Και αναρωτιέμαι. Μα καλά πόσο ΜΑΛΑΚΑΣ είναι ώστε να πάει να με περάσει, να κάνει δεξιά με σκοπό να με "σταματήσει" και μετά πάλι αριστερά για την προκαθορισμένη πορεία; Δεν μπορούσε να πάει κατευθειάν αριστερά; Πόσο μαλάκας θέε μου.
Απλώνω χέρι αριστερά για να κατευθυνθώ κι εγώ στον χώρο με τα λεωφορεία. Οι οδηγοί πίσω μου, "υπάκουσαν" και με άφησαν. Ναι, πάλι καλά που σε τούτη τη χώρα, οι περισσότεροι ξέρουν τι εστί ποδηλάτης στους δρομους. Αλλά ναι, υπάρχουν μαλάκες που και που.
Στον χώρο λοιπόν, βλέπω τον οδηγό κι ενώ αρχικά προσπαθούσα να του μιλήσω ευγενικά, αυτός είπε "εσύ έπεσες πάνω μου, ήσουν μπροστά μου και πήγες αριστερά". ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ ΡΕ ΜΕΓΑΛΕ. Τον στολίζω γραφικά κι αυτός απαντά "εμείς δουλεύουμε ρε". "Ε κι εγώ τι θες να κάνω ρε; Έκανα δεξιά όπως πρέπει κι εσύ αντί να περιμένεις να περάσεις και να έχεις μια απόσταση, πας να πέσεις πάνω μου; Τι ήθελες, να σταματήσω;"
Τελοσπάντων, είχα τσαντιστεί τόσο, που πριν ξαναφύγει (κάνει κυκλική διαδρομή), πρόλαβα να φωτογραφίσω τις πινακίδες του.
Σας το λέω, μα το θεό, θα κάνω καταγγελία. Ο τύπος πήγε να πέσει πάνω μου. Αν δεν είχα γρήγορα αντανακλαστικά, θα έπεφτα σίγουρα πάνω του και η φόρα του θα με έριχνε στο πεζοδρόμιο.
Έρχεται μετά κι ένας μεγάλος, υποτίθεται είναι από αυτούς που κάθονται μέσα στα γκισέ της ΟΑΣΑ και με ρωτάει τι έγινε. Εντάξει, απόρησε ο άνθρωπος. Του απαντώ κι αντί να δείξει κατανόηση, μου λέει ότι εγώ φταίω. ΗΜΑΡΤΟΝ. Με ρωτάει γιατί φωτογράφισα τις πινακίδες και λέει, αν είναι δυνατόν, ότι θα μου κατασχέσει το κινητό και θα καλέσει τους μπάτσους. Άσε μας ρε μεγάλε, τους μπάτσους τους καλώ και μόνος μου και τότε θα δείτε.
Τελοσπάντων, φέυγω μες στα καντήλια, σιχτιρίζοντας τον. Το κουλό ήταν ότι τόσοι άνθρωποι είδαν την "λογομαχία" και δεν έκαναν τίποτα. Ρε παιδιά, πείτε κάτι κι εσείς. Τι κωλώνετε;

Μέχρι τώρα, όσες φορές με προσπερνούσε λεωφορείο, το έκανε αφήνοντας απόσταση τουλάχιστον 50 εκ από μένα, πρώτα περνούσε ολόκληρο από μένα και μετά "έστριβε" δεξιά για να διατηρήσει την πορεία του. Άλλες φορές μάλιστα, με άφηναν να προχωρήσω (επειδή θα σταματούσαν λίγο πιο κάτω στην τάδε στάση). Κι άλλες φορές άλλαζαν τελείως λωρίδα. Ούτε μισή. Ολόκληρη.

Σκηνή δεύτερη.
Κατεβαίνω πάλι τη Βουλιαγμένης από Σύνταγμα, στο ύψος του Αγ. Ιωάννη και ξαφνικά ένα σταματημένο αυτοκίνητο μπροστά μου (δεν είχε καν τα αλάρμ ανοιχτά), ανοίγει την πόρτα (του οδηγού) κι εγώ φρενάρω τόσο, που η πίσω ρόδα έκαψε λάστιχο. Ο οδηγός με είδε και μου ζήτησε συγνώμη και τέτοια. Καλά ρε μεγάλε, ούτε εσύ χρησιμοποιείς τους καθρέφτες σου; Του λέω "πρόσεχε ρε" και μου λέει "δικό μου το λάθος, συγχωρα με σε παρακαλώ". Οκ, ο άνθρωπος πάλι καλά που ζήτησε συγνώμη, όχι σαν κάτι άλλους σταρχιδιστές. Κανονικά, θα μπορούσα να κάνω αριστερά με το που άνοιγε την πόρτα, αλλά πίσω μου ερχόταν γκαζωμένος κάποιος άλλος. Οπότε δεν έπαιζε.

Σκηνή τρίτη.
Περνάω μια διασταύρωση. Το φαρνάρι έγινε πορτοκαλί και περνάω όσο πιο γρήγορα γίνεται, με τέρμα ταχύτητες. Περνάω, όλα καλά. Όπως συνηθήζω, σε τέτοιες περιπτώσεις, κοιτάω λίγο πίσω μου, να δω αν έχω το υπόλοιπο πλάτος του δρόμου ελεύθερο, έστω και για λίγο. Και ξαφνικά μπροστά μου πετάγεται ένα ζευγάρι. Ευτυχώς έχω γρήγορα αντανακλαστικά και πάλι φρέναρα, σε βαθμό ώστε να κάψω (πάλι) το πίσω λάστιχο. Έφαγα τέτοια τρομάρα, γιατί αν έπεφτα πάνω τους, θα τους σκότωνα σίγουρα. Και σκέφτομαι πάλι καλά που δεν έπεσα πάνω τους, αλλά κι αυτοί τι βιάζονται; Μόλις είχε ανάψει το πράσινο για τους πεζούς, δε μπρορούσαν να περιμένουν λίγα δεύτερα;
Δεν οδηγώ αυτοκίνητο, οπότε ποτέ δε φαντάστηκα τι εστί να βλέπεις κόσμο να πετάγεται μπροστά σου. Αλλά ακόμη και με ποδήλατο, τρόμαξα τόσο πολύ, που σταμάτησα επιτόπου να συνέλθω από το σοκ. Τους είδα ενώ είχαν περάσει απέναντι και με κοιτούσαν. Με κοιτούσαν κουλ, χωρίς ίχνος μετάνοιας. Ρε μαλάκες, εγώ φρέναρα για να μη σας σκοτώσω και πάλι καλά να λέτε κι εσείς είστε κουλ; Δεν πάμε καλά.

Σκηνή τέταρτη.
Έχει κίνηση. Στην Βουλιαγμένης πάλι, στο ύψος του μετρό Δάφνης. Κι εγώ περνάω ανάμεσα από (σταματημένα) αυτοκίνητα. Όπου χωράω δηλαδή. Περνάω κανονικά μέχρι που ξαφνικά ένα ταξί κάνει λίγο δεξιά ώστε να με εμποδίσει να περάσω. Κάνω λίγο πίσω, πάω αριστερά και πάλι τα ίδια εδώ. ΚΑΝΕΙ ΑΡΙΣΤΕΡΑ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ! Αν είναι δυνατόν. Τον ρωτάω γιατί το κάνει αυτό και μου απαντάει "ο δρόμος δεν είναι για ποδήλατα". Ασε μας ρε που θα πεις κάτι τέτοιο.


Γενικά έχω πολλές τέτοιες ιστορίες, αλλά μόνο σήμερα (12/12/12) έγιναν όλα αυτά μαζεμένα. Και τα γράφω για να ξέρετε. Τα μάτια σας ΔΕΚΑΤΕΣΣΕΡΑ ρε (και τα δικά μου βεβαιώς). Δε σας φταίμε σε κάτι εμείς οι ποδηλάτες. Τα μηχανοκίνητα είναι πιο γρήγορα, ας χάσετε κάποια δευτερόλεπτα πριν αλλάξετε λωρίδα, θα επιταχύνετε μετά, δε χάθηκε κι ο κόσμος.
Και όσον αφορά τον οδηγό του λεωφορείου, θα φάει μια μεγαλοπρεπέστατη καταγγελία, γιατί λίγο έλειψε να με στείλει στο νοσοκομείο. Έχω και τον αριθμό πινακίδας ρε φίλε, δε τη γλυτώνεις με τίποτα. Κάποιοι συνάδελφοί σου ξέρουν τι είναι ο ΚΟΚ. Εσύ ξέρεις;

Αν κάποια στιγμή διαβάσει αυτή την ανάρτηση κάποιο υψηλό στέλεχος της πολεοδομίας ή κάτι τέτοιο τελοσπάντων (λέμε τώρα), βάλτε ΠΟΔΗΛΑΤΟΔΡΟΜΟΥΣ, γαμώ τη μάνα σας.

8.12.12

Eπιλογές, συγκιρίες, τυχαίες στιγμές


Πρέπει κάποια στιγμή να γίνει ένας διαχωρισμός του αναγκαίου με το "τυχαίο".
Και το λέω αυτό, διότι πολλές φορές μπερδεύουμε το αναγκαίο με το "τυχαίο" και θαρρούμε πώς όλα είναι αποτέλεσμα επιλογών, με ό,τι κι αν συνεπάγεται αυτό. Οκ, ίσως όλα είναι θέμα επιλογών, αλλά σας έχω νέα. Ακόμα και οι επιλογές διαχωρίζονται σε αναγκαίες και "τυχαίες".
Τι θέλω να πω; Η ζωή μας αποτελείται από επιλογές. Επιλογές που καθορίζουν την πορεία μας. Επιλέγουμε να πάμε εκεί, με την τάδε παρέα, επιλέγουμε να κάνουμε αυτό κι εκείνο. Όμως τι γίνεται όταν επιλέγεις να πας ή να κάνεις κάτι επειδή το έχεις "ανάγκη"; Εδώ είμαστε.
Πάντα υποστήριζα ότι οι επιλογές μας καθορίζουν το είναι μας. Επιλέγεις να είσαι αυτό που είσαι. Αλλά επιλέγεις να είσαι αυτό που είσαι από "ανάγκη"; Παίζει. Αλλά αμφιβάλλω αν σε κάνει αυτό που είσαι. Το πολύ πολύ να σε κάνει κάτι που δεν είσαι τελικά.
Παρομοίως, τι γίνεται αν οι επιλογές σου δε καθορίζουν όλο σου το είναι; Αν οι επιλογές σου δηλαδή είναι πολύ λιγότερες από αυτές που πραγματικά μπορείς να κάνεις, αλλά κάπου κωλώνεις; Αυτό θα είναι, ντρέπεσαι. Στη ζωή μας, πολλές φορές ντρεπόμαστε να επιλέξουμε αυτό που πραγματικά θέλουμε και στο τέλος το αφήνουμε τελείως.

Υπάρχουν αυτοί που διστάζουν να κάνουν επιλογές, αυτοί που κάνουν επιλογές συνειδητά ή υποσυνείδητα, αυτοί που επιλέγουν από "ανάγκη", ενστικτωδώς δηλαδή. Ποιό από τα τρια προξενεί το περισσότερο κακό ή καλό;

Αλλά και οι "ανάγκες", είναι ανθρώπινες. Άνθρωποι είμαστε, αμαρτωλοί είμαστε, έχουμε ανάγκες. Ομοίως, άνθρωποι είμαστε, ντρεπόμαστε πολλές φορές.

Στη ζωή μου έχω κάνει πολλές επιλογές και πολλές μη-επιλογές. Άλλες από "ανάγκη", άλλες επειδή το φερε η τύχη, άλλες επειδή ντρεπόμαι. Ανθρώποι είμαστε, είπαμε.
Κάποιες "αναγκαίες" επιλογές, ήταν αναγκαίο κακό, γιατί τα φερε έτσι η ζωή και δε γινόταν αλλιώς. Άλλες πάλι, ήταν επειδή μίλησε "το ζώο μέσα μας" και πράξαμε ενστικτωδώς. Το πρώτο, ήταν αναγκαίο κακό είπαμε, δε μπορούσαμε να κάνουμε αλλιώς. Το δεύτερο όμως; Προσωπικά θα έλεγα ότι μπορει μεν να ικανοποίησαν τις ανάγκες μου ή με έκαναν να ξεχαστώ για μερικές ώρες ή λεπτά, αλλά αμφιβάλλω αν τελικά με άφησαν ικανοποιημένο, ακριβώς λόγω της βαθύτερης επιθυμίας μου, που κάθε άλλο παρά αυτό ήταν. Βάλε και τον παράγοντα χρόνο, που το έκανε να μοιάζει σαν κάτι που άρχισε και τελείωσε και αυτό ήταν. Το έκανε να μοιάζει κάτι που δεν αξίζει περίοπτη θέση στη μικρή μας ζωή.
Ναι, έχω επιλέξει να πάω ή να κάνω κάτι, επειδη το είχα "ανάγκη". Άλλες φορές μου βγήκε, άλλες όχι. Όταν βγήκε, ναι, νιώθουμε ότι καλύψαμε την ανάγκη μας, αλλά την ουσία την καλύψαμε; Όχι. Δεν ξέρω, αλλά μου φαίνεται ότι όσο πιο πολύ έχουμε ανάγκη κάτι, τότε δε μας βγαίνει η επιλογή μας...
Κάποιες "τυχαίες" πάλι, ήταν το αλατοπίπερο της ζωής. Αυτές δίνουν χρώμα στη ζωή σου κι ας χτυπάς πολλές φορές για τις "λάθος" επιλογές που έκανες. Αλλά και το λάθος στο κάτω κάτω δεν είναι ένας τρόπος να κάνεις κάτι; Έκανες μια λάθος επιλογή, ε και; Τουλάχιστον το τόλμησες, απλά δε σου βγήκε. Καλύτερο από το να μην το τόλμαγες καθόλου. Καλύτερα να αποδέχεσαι τις επιλογές της ζωής παρά να τους δίνεις πόρτα...
Κάποιοι θα πουν ότι θα προτιμούσαν να μην την είχαν κάνει καθόλου την τάδε επιλογή αν προέκυπτε μετά ότι ήταν λάθος, αλλά δε συμφωνώ. Αν δεν την έκανες καθόλου, πως θα ήξερες μετά; Πώς θα μπορείς να κάνεις την επόμενη επιλογή χωρίς να γνωρίζεις κάτι περισσότερο; Αυτό που θέλω να σας πω, είναι ότι δε μετανιώνω για τις επιλογές μου. Αυτές καθόρισαν το είναι μου, ευτυχώς η δυστυχώς. Αλοίμονο αν μετανιώναμε.
Κάποιες φορές όμως ντρεπόμαστε. Δεν κατηγορώ κανέναν σας, είναι μέσα μας. Όλοι μας έχουμε έναν εγωισμό, άλλοι περισσότερο, άλλοι λιγότερο, όπως και όλοι μας ντρεπόμαστε, άλλοι λιγότερο, άλλοι περισσότερο, αντιστοίχως. Αλλά ρε φίλε, είναι κρίμα να ντρεπόμαστε να επιλέξουμε αυτά που θα μας κάνουν να νιώθουμε πιο γεμάτοι. Είναι κρίμα να ντρέπεσαι να πεις ένα "σε αγαπώ", επειδή δε ξέρεις πως θα αισθανθεί ο άλλος. Αν το έλεγες, δε θα ένιωθες πιο γεμάτος; Ναι, θα ένιωθες.
Αλλά ντρεπόμαστε, γιατί φοβόμαστε. Μεγάλο πράγμα ο φόβος τελικά. Φοβόμαστε το τι θα γίνει μετά, φοβόμαστε να χαλάσει αυτό που υπήρχε μέχρι τώρα. Αλλά ρε συ. Αν φοβάσαι, θα ξέρεις τι θα γίνει μετά; Προτιμάς να αφήσεις την επιλογή και να ζεις με το δίλημμα "κι αν;"
Ναι, έχω ντραπεί να επιλέξω κάτι, έχω ντραπεί να πω τι νιώθω, έχω φοβηθεί για την επιλογή μου, έχω αναρωτηθεί "κι αν;", έχω περάσει μέρες ζώντας με το δίλημμα αυτό. Ακόμα αναρωτιέμαι "κι αν;" για μια επιλογή μου που δεν την τόλμησα επειδή δεν ήξερα τι θα γινόταν μετά, αν θα γινόταν κάτι καλό ή άσχημο. Και το άφησα, σκεπτόμενος ότι καλύτερα να μην το ρισκάρω και να το αφήσω να γίνει με "φυσιολογική ροή των πραγμάτων". Τελικά η φυσιολογική ροή δεν ήρθε ποτέ και φτάσαμε τώρα να αναρωτιέμαι ακόμα "κι αν;" Οπότε τι κατάλαβα; Ας μην είχες ντραπεί καθόλου, ας μην είχες φοβηθεί καθόλου, κι ας φας τα μούτρα σου μετά. Δεν αισθάνεσαι καλύτερα τώρα που άφησες πίσω ντροπές και φοβίες και τόλμησες; Δεν αισθάνεσαι τώρα πιο αισιόδοξος; Και ο άλλος μάλλον θα το εκτιμήσει περισσότερο απ'όσο νομίζεις. Παράξενο, αλλά έτσι είναι...
Εδώ να πούμε κάτι. Καλό να τολμάς, χωρίς ντροπές και φοβίες, αλλά, όπως όλα, υπάρχει κι ένα όριο εδώ, μη μας βγεις πιο εγωιστής απ'όσο είσαι πράγματι.
Κάποιοι βέβαια, ίσως είναι από τη φύση τους εγωιστές (και ναρκισσιστές) και χέστηκαν για το πόσο το παρακάνουν, οπότε πάω πάσο. Ας κάνουν αυτό που ξέρουν καλύτερα. Εμένα με αφήνουν αδιάφορο (όσο και να τους ζηλεύουμε μερικές φορές, διάολε, ακριβώς επειδή είναι τελείως σταρχιδιστές).

Στην τελική, τολμήστε για τις επιλογές σας. Η ζωή είναι μικρή, άλλα όσο πιο πολλές επιλογές κάνεις, τόσο περισσότερο "γεμίζει". Κι εγώ θα συνεχίζω να ρισκάρω για τις επιλογές μου, χωρίς να μετανιώνω για αυτές. Απλά μου μαθαίνουν κι από κάτι καινούριο.

7.12.12

Άλλος ένας Δεκέμβρης





Kαταρχήν να πω ότι μισώ την εικόνα. Θα καταλάβετε πιο κάτω. Απλά την έβαλα σαν ειρωνεία.

Πάντα είχα μια σχέση λατρείας-μίσους με τον Δεκέμβρη. Ευτυχώς ή δυστυχώς δηλαδή. Φαντάζομαι υπάρχουν κι άλλοι που νιώθουν έτσι.

Καταρχήν, ποτέ δεν κατάλαβα γιατί οι περισσότεροι, αν όχι όλοι, περιμένουν τις γιορτές για να τους συμβεί κάτι καλό. Είναι λες και ζουν κι αναπνέουν για αυτό. Με αυτή την έννοια, μισώ τον Δεκέμβρη. Είναι ο μήνας που όλο και κάποιος γιορτάζει, όλο και κάποιος θα σε θυμηθεί, όλο και κάποιος θα κάνει επικό πάρτυ, είτε τις παραμονές είτε μέσα στις γιορτές.
Κι αισθάνεσαι κι εσύ ότι όντως ζεις κι αναπνέεις μόνο για αυτό το μήνα (πλην των καλοκαιρινών μήνων, άντε και το πάσχα). Μη πούμε ότι παίζει και να είναι ο πιο ρομαντικός μήνας του χρόνου (πλην της 14ης Φλεβάρη γκούχου-γκούχου) κι εσύ θέλεις να μπεις στο πετσί του ρόλου. Ρε φίλε, ρομαντικοί άνθρωποι υπάρχουν, ναι, αλλά δεν περιμένουν συγκεκριμένες μέρες για να τον δείξουν...
Ας μην ξεχνάμε ότι είναι και καταθληπτικός μήνας για κάποιους. Πολύ απλά γιατί είναι ένας μήνας που "απαιτεί" οικογενειακές στιγμές, στιγμές με το έταιρον ήμισυ, θαλπώρη, δέντρο, τζάκι. Κι εσύ δεν είσαι ικανοποιημένος, γιατί νιώθεις πολύ μόνος. Το ρομαντικό που λέγαμε.
Ας το παραδεχτούμε όμως. Όσοι νιώθουν μόνοι, είναι συνήθως μοναχικοί άνθρωποι. Ή δεν έχουν βρει την θαλπώρη που χρειάζονται, στο πρόσωπο κάποιου συγκεκριμένου.
Και ναι, υπό αυτή την έννοια, ο Δεκέμβρης είναι ίσως ένας καταθληπτικός μήνας.
Σε όλο αυτό όμως, φταίει και το χόλιγουντ που υπερεκτίμησε το "πνεύμα των χριστουγέννων".

Αλλά ρε φίλε, υπάρχει μαγεία. Μια μαγεία που περιμένει εσένα να την ξυπνήσεις και να πας εσύ στο καλό. Όχι να έρθει εκείνο σε αυτό.
Σκέφτηκες ποτέ πώς όσα περιμένεις να έρθουν, ίσως περιμένουν εσένα να πας; Σκέφτηκες ποτέ πώς αν εμείς ψάχνουμε κάτι, τότε μας ψάχνει κι αυτό; (Π. Κοέλο)
Έτσι είναι φίλοι μου. Και ο Δεκέμβρης είναι ίσως ο μοναδικός μήνας που μας "προκαλεί" να πάμε σε αυτά που θέλουμε. Μας "προκαλεί" να πάμε στα άκρα.
Οι σημαντικότερες εμπειρίες του ανθρώπου, είναι αυτές που τον φέρνουν στα άκρα. (Μ. ντε Σαντ)Οκ, ίσως και το καλοκαίρι, αλλά εκείνους τους μήνες, δεν πας για μόνιμα, ε; Έλα, παραδέξου το κι αυτό.
Αλλά γιατί δεν κάνουμε τίποτα τότε; Φοβάσαι;
Αυτο ειναι, ντρεπεσαι. Ολη σου τη ζωη αγωνιζεσαι να κρυψεις απο ντροπη το πιο ομορφο συναισθημα του ανθρωπου. (Κ. Βήτα)
Μεταξύ μας όμως, τον Δεκέμβρη ίσως ντρέπεσαι λιγότερο. Ευτυχώς ή δυστυχώς δηλαδή, αλλά ακόμα κι έτσι, είναι καλύτερα από το να ντρέπεσαι τελείως.

Στην τελική ίσως το ψειριάζουμε πολύ. Ας αφήσουμε λοιπόν κι αυτή τη φορά το τυχαίο να μας κάνει τέτοια μάγια, όχι το αναγκαίο (Μ. Κούντερα). Γιατί αν είναι αναγκαίο, χαθήκαμε.

Μου φαίνεται τελικά μου βγήκε ένα πολύ άσχετο κείμενο. Ακόμα αρχές Δεκέμβρη είναι. Να φτάσουμε στις τελευταίες μέρες και τα ξαναλέμε τότε... Γιατί τότε θα έχουν ουσία τα λεγόμενα μου, νομίζω δηλαδή.