Πρώτο ξύπνημα στις 12 το μεσημερι. "Ρε είναι ακόμα χαράματα"
Δεύτερο ξύπνημα στις 2 το μεσημέρι. "Κοιμήσου κανά μισάωρο ακόμη ρε"
Τρίτο ξύπνημα στις 3 το μεσημέρι. "Άντε ξύπνα ρε, ώρα για μπάνιο, να πάρουμε και χρώμα"
Αυτές οι προτάσεις κυριαρχούσαν όσες μέρες ήμουν Αμοργό. "Το καλοκαίρι στο πατρικό μου θα επιστρέψω", κλασσικό νησιότικο άσμα που αντιπροσωπεύει όλους εμάς τους καταγόμενους από δω. Αλλά αυτό λίγη σημασία έχει.
Μπάνιο στην Αγ. Άννα, στη σκιά της Παναγιάς της Χοζοβιότισσας, ή παραδίπλα, με το κομμάτι για γυμνιστές. Στον Μούρο στην Κάτω Μεριά, με τις σπηλιές. Στην Καλοταρίτισσα στο νοτιοδυτικό άκρο με το πιο όμορφο κατά τη γνώμη μου ηλιοβασίλεμα. Στον όρμο της Αιγιάλης. Στον Λεμβροσσό. Στο Μαλτέζι ή στις Πλάκες στα Κατάπολα.
Στην Αγ. Άννα αν θες ηρεμία, καταπληκτική θέα στο Απέραντο Γαλάζιο και βουτιές τύπου "είμαι ο σούπερμαν". Στην Αιγιάλη αν θες ένταση, νεαρόκοσμο, χύμα καταστάσεις και φλερτ. Ανάμεσα σ'αυτά τα δυο σημειώσατε Χ.
Χτυπάς το καφεδάκι σου μια, δυο, τρεις, όσες φορές χρειαστεί. Αράζεις την βαριά σου πέτσα στην παραλία, χαλαρώνεις. Πέφτεις σε γνωστούς και φίλους από Αθήνα. Κάποιοι είναι συμφοιτητές σου. Ωραία πράγματα. Λίγο μπλα μπλα, κανονίζεις να τα πιειτε το βράδυ. Δέχεσαι μήνυμα στο κινητό σου "είσαι αμοργό ρε?". Μα όλοι εδώ μαζευτίκανε? Πολύ ωραία πράγματα.
Ο ήλιος λίγο θέλει για να χαθεί στον ορίζοντα κι εσύ, λες και είσαι κουτσός, δυσκολεύεσαι να σηκωθείς. Ντάξει, πεινάς και λιγάκι αλλά βολεύτικες τόσο ωραία στην αμμουδερή παραλία αλλά νιώθεις πολύ βαρύς για να σηκωθείς.
Διάλεξες το ταβερνάκι, κάθεσαι, φουσκώνεις και πάλι βαριέσαι να σηκωθείς. Αλλά σηκώθηκες. Γιατί σε τρώει το αλάτι μέσα απ'τη μπλούζα σου. Και καρφί για μπάνιο, πριν περάσει η ώρα, μιας και μια ατελείωτη βραδιά σε περιμένει. Και επιστρέφεις όταν ξυπνάει ο κόκορας. Μεθυσμένος αλλά είπαμε, δε σερνεσαι κιόλας.
Λέξεις κλειδιά
Καλογερικό στη Χώρα πάνω απ΄τον γκρεμό με μοναδική θέα τόσο στο απέραντο γαλάζιο όσο και στα αστέρια με τα νεφελώματα και ο ήχος απ΄το αλμυρό αεράκι να ηχεί στα αυτιά μου. Και στα βράχια χαραγμένες λέξεις από ζευγάρια που βρέθηκαν εδώ. Κάποτε θα μπεί το αρχικό μου με το αρχικό της εκλεκτής της καρδιάς μου.
Μπαγιόκο και η ομόνυμη πίτα, λίγο πριν βγει ο Κώστας με το μπουζούκι του και η ψημένη αρχίσει να ρέει άφθονη.
Γιασεμί και κουλ κόσμος, με κουλ μουσική και κουλ ντεκόρ. Εδώ μπορεί να πετύχεις φερέλπιδες συγγραφείς, φιλόσοφους, μουσικούς, ζωγράφους και λοιπά παιδιά της τέχνης.
Μποτίλια και θεϊκά κοκτέιλς. Φέτος, η σερβιτόρα μας ήταν η Κατερίνα. Γεία σου ρε Κατερίνα με το χαμογελαστό πρόσωπο!
Πέτρινο, Βασιλίσκος και Λιοτρίβι στη Χώρα με καταπληκτικά πιάτα.
Απάνεμο στην Κολοφάνα της Κάτω μεριάς με γεμιστά καλαμαράκια και Ταβερνάκι του Νικόλα στην Λαγκάδα της Αιγιάλης με γεμιστά με κιμά, φέτα και ντομάτα.
Αμόργιαλος στην Αιγιάλη με ψημένη ρακή και μεζεδάκια.
Άμμος με ντεκόρ καραϊβικής και ωραίο κόσμο.
Και φυσικά το Que, που έφτασε να είναι τόσο διάσημο στα παιδιά του στυλ του, όσο το Quzel της Μυκόνου αντίστοιχα στα παιδιά του στυλ του. Το μαγαζί αυτό δε φαίνεται να κλείνει ποτέ. Ξεκινάς το μεσημέρι απλώνοντας την πετσέτα σου κάπου εκεί κοντά, μιας και είναι χτισμένο πάνω στην παραλία, εφοδιάζεσαι με καφέ, συνεχίζεις με μπύρες, αράζεις σε κάποια απ'τις αυτοσχέδιες "πέτρινες" φωλίτσες, αισθάνεσαι σαν χίπις στην εποχή των λουλουδιών. Ω ναι, η εποχή των λουλουδιών είναι και πάλι εδώ. Το βράδυ δεν έχει σχετικά πολύ κόσμο, αλλά τις πρώτες πρωινές ώρες γεμίζει όπως οι μέλισσες στο μέλι, εξάλου το μαγαζί θεωρείται άφτερ. Αρχικά τη βγάζεις στον εξωτερικό χώρο, σε φάση "αράζω την πέτσα μου, κι αύριο μέρα είναι" ή έξω, με τα πόδια στο κρύο νερό της θάλασσας. Εδώ ο κόσμος μοιάζει βγαλμένος από ελεύθερο κάμπινγκ. Ποιος νοιάζεται άλλωστε? Η φάση συνεχίζει μέσα με μουσικές από παλιό ξεθωριασμένο ροκ, φανκ και ντίσκο μέχρι reggae, ska & dnb. Η μέρα αρχίζει και προσέχεις σλίπινγκ μπαγκς εδώ γύρω, μιας και αρκετοί είτε ήρθαν έτσι χύμα, είτε περιμένουν το βαπόρι για να επιστρέψουν -με βαριά καρδιά-.
Να μην παραλείψω τα πανιγύρια που γίνονται "έτσι για να διασκεδάσει ο κόσμος". Γιορτή της ψημένης, γιορτή του Χριστού, γιορτή του Παστελιού, όλα είναι αφορμή για γλέντι μέχρι πρωίας. Αγοράζω ένα μπουκαλάκι νερού που περιέχει ψημένη χύμα για την πάρτη μου και το γλέντι αρχίζει. Κάποιοι τρώνε πατατάτο, το κλασσικό αμοργιανό πιάτο με αγριοκάτσικο τριφερό και συνεχίζουν με κρασάκι χύμα. Στο κέντρο, παραδοσιακοί χοροί και παραδίπλα η ορχίστρια με τοπικούς τραγουδοποιούς. Αυτά είναι.
Η Αμοργός ήταν, είναι και θα είναι στην καρδιά μου. Θα την επισκέπτομαι κι ας μην είμαι σε θέση να περπατήσω πλέον. Η Αμοργός με μεγάλωσε τα καλοκαίρια της και θα με μεγαλώσει ξανά.
Α και κάτι ακόμα. Όλοι οι καλοί χωράνε στην Αμοργό. Γειά σας!
