30.9.11

Αιώνια εφηβεία


Αλητεία, ποτά, σεξ, ναρκωτικά και ροκ εντ ρολ. Η γενιά αυτή ζει και βαζιλεύει στις μέρες μας.
Σάββατο βράδυ στην πιάτσα του Κεραμεικού, της Κωσταντινουπόλεως και ένας θεός ξέρει που αλλού, δεκάδες έφηβοι συγκετρωμένοι με τις μπύρες παραμάσχαλα, αράζουν και μαλακίζονται. Οι έφηβοι της παλαί ποτέ πιάτσας της Αβραμιώτου είναι εδώ.
Έφηβοι που δε θα μεγαλώσουν ποτέ. Έφηβοι από όλες τις φυλές, από ροκάδες με μακριά μαλλιά, στενά παντελόνια και μολύβι στα μάτια, μέχρι σκέιτερς με τατουάζ και στριφτό στο αυτί. Έφηβοι από κάθε κουλτούρα, κουλτούρα της ψευτομαγκιάς. Προσθέστε και τα γκομενάκια που ζουν το παρακμιακό γκλαμ, που το παίζουν από ροκ μέχρι χίπις και το αντίστροφο.
Καταναλώνουν τις μπύρες μέχρι αηδίας, καπνίζουν κανά μπάφο που και που, την πέφτουν στις ψευτογκόμενες της παρέας, κοινώς την πέφτουν στην γνωστή του γνωστού τους. Θα τους γυαλίσει καμιά, θα τη φασώσουν, ίσως και την πηδήξουν λίγο παραπέρα, εκεί που δεν έχει φως, πίσω από έναν σκουπιδοτενεκέ. Εκεί, στα όρθια.
Τους βρίσκεις σχεδόν κάθε Σάββατο εκεί, άντε και Παρασκευή. Όλοι μαζί έχουν κάνει μια τεράστια παρέα, έστω κι αν οι φυλές δεν μιλάνε οι μια με την άλλη. Σαν τις συμμορίες, που όμως συνυπάρχουν ειρηνικά στο ίδιο καζάνι. Όλοι νομίζουν ότι είναι δημοφηλείς. Ότι τους ξέρουν όλους και όλοι τους ξέρουν.
Οι έφηβοι αυτοί βαριούνται. Θέλουν κάτι να κάνουν, κάτι το διαφορετικό κι αυτό το κάτι είναι αλητεία, ποτά, σεξ, ναρκωτικά και ροκ εντ ρολ. Για αυτούς, αυτά είναι "κάτι το διαφορετικό", για να μην βαριούνται. Κάθε φορά που πάνε εκεί, θα κάνουν τα ίδια πράγματα, αλλά για αυτούς είναι "κάτι το διαφορετικό" από την καθημερινότητα.
Αλήθεια, στα πόσα ποτά πεθαίνεις; Στα πόσα ναρκωτικά πεθαίνεις; Μα καλά δεν βαρέθηκες να τα κάνεις; Κι αν νομίζεις ότι τα χρειάζεσαι για να πηδήξεις κάποιο γκομενάκι που τυγχάνει να είναι γνωστή του γνωστού σου, τότε τι να πω. Μάλλον μεγάλωσα για αυτά. Ναι, αλήθεια, με πήραν τα χρόνια για κάτι τέτοια πράγματα. Δεν είμαι ούτε αλήτης, ούτε μπεκρής, ούτε ναρκομανής. Και δεν πρέπει να γίνω τέτοιος για να πηδήξω κάποιο απ'αυτά τα γκομενάκια.
Δυστυχώς ή ευτυχώς, τέτοια γκομενάκια, θέλουν τέτοιους τύπους. Αλήτες. Κωλόπαιδα. Κι αυτοί αν θέλουν τέτοιες, τότε εγώ ευχαριστώ αλλά δε θα πάρω. Ναι, με πήραν τα χρόνια για να ασχοληθώ με κάποιες που ζουν στην ψευδαίσθηση της αιώνιας εφηβίας. Ναι, με πήραν τα χρόνια για να εξακολουθώ να ζω στην ψευδαίσθηση αυτή.
Ναι, είναι ωραία η ψευδαίσθηση αυτή. Είναι ωραία να αράζεις μέχρι το πρωί, να πίνεις μέχρι να μην αντέχεις, να καπνίζεις, να την πέφτεις σε γκομενάκια, να τις φασώνεις, να τις πηδάς. Είναι ωραία να νοιώθεις μέλος της κουλτούρας αυτής, να νοιώθεις ότι τα γκομενάκια πέφτουν στην αγκαλιά σου, επειδή είσαι μέλος της κουλτούρας αυτής. Αλλά για πόσο ακόμα; Για πόσο θα κρατήσουν όλα αυτά; Μέχρι να ξυπνήσεις;
Τις προάλλες, ένα σαββατόβραδο, ήμουν κι εγώ εκεί, ανάμεσα σε όλους αυτούς. Έβλεπα παντού γνωστούς μου, χαιρετούσα όποια γκόμενα ήξερα, έστω κι αν δεν μιλούσαμε ποτέ, έπινα, κάπνιζα. Και όλα αυτά γιατί; Επειδή τα κάνουν και οι άλλοι; Ή επειδή έτσι ένοιωθα κι εγώ μέρος της κουλτούρας; Παπαριές ρε. Η κουλτούρα αυτή έχει σαπίσει, έχει παρηκμάσει και μαζί με αυτήν σαπίζουμε κι εμείς. Αλλά εγώ, όχι ευχαριστώ, δε θα σαπίσω. Στα αρχίδια μου όλοι εσείς οι ψευτοκουλτουριάριδες που θέλετε να λέγεστε και αλήτες, που λέτε κιόλας ότι κάνετε μπάφους.
Αλήθεια, όλοι αυτοί, γιατί ζουν μέσα σ'αυτή την κουλτούρα, σ'αυτή την ψευδαίσθηση, της αιώνιας εφηβίας; Σίγουρα κάποιος λόγος θα υπάρχει. Ψυχολογικά προβλήματα; Κατάλοιπα από μια άλλη εποχή; Πολλά πράγματα συμβάλλουν στο να σε κάνουν να γίνεις ένας απ'αυτούς.
Όσο για μένα... Ναι, είχα κάποια ψυχολογικά προβλήματα, ναι είχα κάποια κατάλοιπα από μια άλλη εποχή. Ναι, ήθελα να νοιώσω ότι με ξέρουν όλοι. Ναι, ήθελα να ζήσω κάποια χρόνια που έχασα κάποτε. Πήγαινα εκεί όχι μόνο επειδή πάει η παρέα μου, αλλά κι επειδή ήξερα ότι εκεί θα βρω γνωστούς μου και το κυριότερο, γνωστές μου, γκομενάκια. Αλλά όλα αυτά για τι; Για μερικά φασώματα και μερικά πηδήματα της στιγμής; Άσε μας ρε.
Θα μπορούσα να τα κάνω όλα αυτά εν τέλει. Να το παίξω αλήτης, κωλόπαιδο, με μια δόση κατάθλιψης, που καπνίζει, πίνει, παίρνει ναρκωτικά. Αλλά δεν μου πάει βρε παιδί μου. Ναι, έχω μια κάποια κατάθλιψη, αλλά μέχρι εκεί. Δεν μπορώ να το παίξω κάποιος που δεν είμαι. Κάποιοι το κάνουν, γιατί μπορούν, αλλά εγώ δεν μπορώ. Δεν μου πάει βρε παιδί μου. Δεν είμαι μαλάκας για να το παίξω μαλάκας.
Αναρωτιέμαι τι σκατά κάνω εκεί πέρα, ανάμεσα σε όλους αυτούς. Γιατί; Στην τελική, είμαι απλά θεατής. Γιατί στα αρχίδια μου τι κάνουν οι άλλοι. Εντάξει, δεν έλειπαν οι στιγμές που κι εγώ μαλακιζόμουν, όπως και οι άλλοι και νοιώθαμε όμορφα, αλλά κατάντησε κουραστικό. Κάθε φορά τα ίδια. Οι μαλακίες που κάνουμε για να μην βαριόμαστε, έγιναν εχθρός. Εμένα τουλάχιστον με κάνουν να βαριέμαι πλέον. 
Και στο τέλος τι κατάλαβα; Για ποιό λόγο γίνονται όλα αυτά; Μπορεί κάποιοι από αυτούς να είναι από τα πιο μοναχικά άτομα που υπάρχουν. Ναι, ίσως κι εγώ να νοιώθω μοναχικό άτομο, με την έννοια ότι νοιώθω ότι έχω χάσει κάποια χρόνια από τη ζωή μου. Ναι, τελικά ίσως όλοι εμείς θέλουμε να ζήσουμε την αιώνια εφηβία για να γεμίσουμε την μοναξιά που νοιώθουμε μέσα μας. Αλλά κάτι δεν στέκει βρε παιδί μου. Η αιώνια εφηβεία, ευτυχώς ή δυστυχώς τελειώνει και τότε τι μένει να γίνει; 

Όλοι εσείς που δε θέλετε να βαριέστε και γι'αυτό ζείτε σ'αυτήν την ψευδαίσθηση, ίσως πρέπει να ξυπνήσετε, να καταλάβετε ότι υπάρχει ζωή και μετά την εφηβεία εκείνου του τρόπου ζωής... Ή ακόμα καλύτερα, βρείτε τη χαμένη σας εφηβεία σε άλλα πράγματα που γεμίζουν τη ζωή σου με φωτεινά χρώματα και όχι με σκοτεινά. Αναπληρώστε τον χαμένο χρόνο με πράγματα ουσίας, όχι με μαλακίες.
Ο άνθρωπος από τη φύση του, θέλει κι άλλα, τίποτα δεν του φτάνει. Θέλει κι άλλα, κι άλλα, μέχρι τουλάχιστον να καταλάβει ότι όλα αυτά είναι μαλακίες κι έτσι είναι γιατί δε θα βρεί σ'αυτές αυτό που πραγματικά θέλει από τη ζωή του.

Σεξ, αλητεία και παρακμή λοιπόν.

27.9.11

Τα όνειρα μας απόμειναν


Αισιόδοξος για το παρόν και απαισιόδοξος για το μέλλον σου ή απαισιόδοξος για το παρόν αλλά αισιόδοξος για το μέλλον σου;
Προσωπικά, προτιμώ το δεύτερο. Ας είμαι απαισιόδοξος για το παρόν αλλά τουλάχιστον επιτρέψτε μου να είμαι αισιόδοξος για το μέλλον. Γιατί ονειρεύομαι ένα μέλλον όπως το θέλω. Κι έτσι θέλω να πιστεύω ότι θα είναι.
Καθημερινά βλέπω κόσμο να βυθίζεται στο χάος της απαισιοδοξίας για το μέλλον τους, επειδή βλέπουν την κατάσταση της χώρας μας να πέρνει τον κατήφορο. Ο κόσμος αυτός έχει το σπιτικό του, τα λεφτά, την οικογένεια, το ταίρι του, θα έπρεπε να είναι χαρούμενος για όλα όσα έχει και να βλέπει με αισιοδοξία το παρόν, αλλά παρόλα αυτά, βυθίζεται στο αβέβαιο μέλλον.
Μπορώ να καταλάβω σε τι κατάσταση είμαστε, αλλά ένα πράγμα δεν μπορώ να καταλάβω. Γιατί να βυθιστούμε στο αβέβαιο μέλλον; Καταλαβαίνω ότι όντως έτσι είναι τα πράγματα, αλλά επιτρέψτε μου να σας πω ότι δεν είναι καλό. Όσο περισσότερο βυθίζεσαι, τόσο δυσκολότερο θα είναι να ξανανεβείς στην επιφάνεια.
Προτιμώ να βυθιστώ τώρα και στο μέλλον να σκαρφαλώσω στα πιο ψηλά βουνά. Όχι επειδή είμαι πεπεισμένος ότι αυτή η χώρα θα βγει από τη κρίση, αλλά επειδή μόναχα τα όνειρα για ένα αισιόδοξο μέλλον μας έχουν απομείνει... Και κανείς μα κανείς δε θα μου σκοτώσει τούτα τα όνειρα. Και ναι, προτιμώ να καώ απ'τα ίδια μου τα όνειρα παρά να μείνω στην αβεβαιότητα.

ΥΓ: Όπως καταλάβατε, μιλάω εμμέσως για την κρίση μας αλλά όσο και να με θλίβει αυτό, δε θα γράψω γι'αυτήν. Γιατί μάλλον αυτό θα πρέπει να είναι το λιγότερο που μας απασχολεί... Ψυχραιμία πάνω απ'όλα.

22.9.11

Επανάσταση


Καμιά επανάσταση δεν ξεκίνησε χωρίς κανένα σκοπό. Όσοι ένοιωσαν ότι δεν πάει άλλο, επαναστάτησαν. Σε όλα, για όλους. 
Όλοι είχαν και από έναν σκοπό για να επαναστατήσουν. Αν δεν ήταν εκείνος ο σκοπός, ποιός ο λόγος να επαναστατήσεις; Αν δεν ένοιωθες ότι σου πήραν τον σκοπό, τότε γιατί να επαναστατήσεις;
Φυσικά και αναφέρομαι για κάθε πράγμα που αξίζει να επαναστατήσεις. Στην φιλία, την αγάπη, τον έρωτα. Επανάσταση για να κερδίσεις πίσω τους σκοπούς σου.
Δε μιλάω για επαναστάσεις λαών, αλλά για επαναστάσεις βαθύτερες, με προσωπικό σκοπό. Και ο αγώνας που δίνεις είναι βαθύτερος, προσωπικός.

12.9.11

Η δύναμη του χαμόγελου


Ήταν κάποιος, κάποτε, που στεκόταν παραδίπλα μου, βουβός, με παγωμένο και σχεδόν δολοφονικό βλέμμα και μου έδινε την εντύπωση ότι είναι μοναχικός, καταθλιπτικός, ψυχικά τσακισμένος. Το πρόσωπό του έμοιαζε άχρωμο. Σπάνια χαμογελούσε και όταν χαμογελά, είναι λες και προσπαθεί. Φοβήθηκα να τον πλησιάσω. Τέτοιοι άνθρωποι με θλίβουν και τραβάνε την προσοχή μου.
Λίγες μέρες μετά, εκείνος ο μοναχικός με το παγωμένο και σχεδόν δολοφονικό βλέμμα, μόλις μου έκανε το πιό όμορφο χαμόγελο του κόσμου, εκείνη τη στιγμή. Σίγουρα δεν ήταν το ποιό όμορφο, αλλά στα μάτια μου έτσι φάνηκε. Τη στιγμή εκείνη, το βλέμμα του έγινε ζεστό, το πρόσωπό του φωτεινό κι έμοιαζε να ξαναβρήκε το χρώμα του. Το χαμόγελό του με γοήτευσε και με έκανε να τον προσέξω ακόμη περισσότερο, λες και έχει κάτι το ιδιαίτερο. Λες κι εκείνος χρειάζεται κάτι, για να χαμογελά ξανά. Λες κι εκείνος χαμογέλασε για μένα, λες και περιμένει κάτι από μένα. Λες και το χαμόγελο ήταν από μόνο του αρκετό.
Τέτοιοι άνθρωποι με κάνουν να θέλω να τους δώσω αυτό που αναζητούν. Να τους δώσω αυτό που ψάχνουν για να χαμογελούν ξανά. Σε εκείνες στην προκείμενη.

Τι είναι τελικά το χαμόγελο και πώς καταφέρνει να μας γοητέψει; Το χαμόγελο έχει διάφορους τύπους, ανάλογα με το συναίσθημα που έχουμε εκείνη τη στιγμή και επηρεάζει τους άλλους αναλόγως. Τελικά, το χαµόγελο ίσως δεν είναι απλώς η έκφραση ενός εσωτερικού συναισθήµατος, αλλά και το φανερό κοµµάτι της «συνάντησης» δύο ανθρώπων. Και το χαμόγελο εκείνο, ίσως είναι η αρχή. Εκείνου κι εκείνης στην προκείμενη.

5.9.11

O κόσμος είναι όμορφος


O κόσμος είναι όμορφος ακριβώς επειδή αποτελείται από χιλιάδες αγόρια και κορίτσια που αναζητούν την αγάπη και την ευτυχία.
Κι αν υπάρχουν κάποιοι που πιστεύουν ότι την είχαν ήδη βρει και την έχασαν, ας πιστέψουν ότι η διαρκής αναζήτηση της ευτυχίας είναι που μας κάνει "αθάνατους". Η πίστη για καλύτερες μέρες θα πρέπει να μας δίνουν όρεξη για ζωή.
Όσοι πιστεύουν το αντίθετο, είναι εγκεφαλικά νεκροί.
Η αγάπη, ο έρωτας, η ευτυχία, η πίστη εβρίσκονται στο μυαλό και τη ψυχή σου. Όχι σε αυτά που βλέπεις.
Ο κόσμος είναι σκάρτος μόνο οπτικά.Ο κόσμος γίνεται όμορφος στο μυαλό και τη ψυχή σου. Ο κόσμος είναι όμορφος ρε.

Η καθημερινότητα μας συνθλίβει, αλλά η πίστη δεν πεθαίνει ποτέ.

2.9.11

Fall, the beginning or the end?


Φθινόπωρο. Για τους περισσότερους από εμάς, είναι η αρχή ή το τέλος για κάτι. Κατάλοιπο από τα σχολικά μας χρόνια; Κατάλοιπο από τη φοιτητική μας ζωή;
Τέτοιες μέρες κάνεις ξεκαθάρισμα σκέψεων, βάζεις στόχους, εφικτούς ή μη, κάνεις όνειρα. Ναι, είμαι από αυτούς που θεωρούν ότι το φθινόπωρο είναι η κατάληλη εποχή για να αλλάξεις τα θέλω σου. Και ναι, συνήθως αυτή την εποχή αλλάζω. Ανάλογα με τα ξεκαθαρίσματα, τους στόχους, τα όνειρα, αυτή τη νέα χρονιά θα είμαι διαφορετικός σε σχέση με άλλες. Αισοδοξία; Απαισιοδοξία; Η αλήθεια είναι ότι δεν μπορώ να γνωρίζω, ξέρω όμως πολύ καλά ότι τέτοια εποχή, τα περισσότερα αλλάζουν. Κι αν το φθινόπωρο είναι η περίοδος που θέτεις τις βάσεις για αυτές τις αλλαγές, τότε με την είσοδο του νέου χρόνου, αυτές οι αλλαγές θα γίνουν εφικτές.
Αλλά υπέρχει και το άλλο. Ύπηρξαν κάποια φθινόπωρα που όσο πανηγυρικά και να μπήκαν, δε σου επέτρεψαν να ξεκαθαρίσεις κάποια πράγματα, με αποτέλεσμα ο νέος χρόνος να μπει σκοτεινός για σένα.  Να μπει σχεδόν άκαρπος και να συνεχιστεί το ίδιο σχεδόν άκαρπα, μέχρι άλλο ένα καλοκαίρι να περάσει.
Κύκλοι που γίνονται μερικές φορές...
Η αλήθεια είναι ότι τις περισσότερες φορές, όταν ο Σεπτέμβρης μπαίνει ήρεμος, με ένα ίχνος αισιοδοξίας κι εσύ νομίζεις ότι δεν έχεις όρεξη για τίποτα, όλο το μέσα σου βρίσκεται σε εγρήγορση. Αντίθετα όταν ο Σεπτέμβρης μπαίνει ενθουσιώδης κι εσύ αναπάυσεσαι στις δάφνες, ίσως επειδή νομίζεις ότι βρίσκεσαι σε μια φάση  που σ'αρέσει, το μέσα σου βρίσκεται σε ύπνωση και η συνέχεια προβλέπεται άκαρπη.
Τι να πω, ίσως φταίει η ενέργεια που έχεις μέσα σου, η αύρα, το γιν γιανκ. Τα αντίθετα προκαλούν τα αντίθετα. Κι όλα αυτά το φθινόπωρο.
Αυτήν την εποχή βρίσκομαι σε μια κατάσταση ηρεμίας, χωρίς να προσδοκώ για κάτι, χωρίς να επιθυμώ κάτι. Αλλά είμαι αισιόδοξος για τη νέα χρονιά. Άραγε θα επαληθευτούν όλα τα παραπάνω και φέτος;