25.2.11

Η αγάπη περνάει απ'το σεξ


Αυτός που δεν έχει μάθει να λέει "αυτή και καμιά άλλη", δεν ξέρει τι είναι αγάπη. Τάδε έφη, Van Gogh.

Το παραπάνω απόφθεγμα το έμαθα από κάποιον άλλον τις προάλλες κι έπρεπε να το μάθω απ'αυτόν για να αρχίσω μια συζήτηση με τον εαυτό μου. Τι θα παναπεί δηλαδή πρέπει να λες "αυτή και καμιά άλλη" για να καταλάβεις ότι αυτήν αγαπάς? Μήπως ο εν λόγω κυριούλης έκανε λάθος και ενώ το ήξερε, να πει δηλαδή "αυτή και καμιά άλλη", μετά έκανε λάθος και αγαπά άλλη?
Νομίζω σε όλους μας έχει τύχει λίγο ή πολύ να λέμε "αυτή θέλω τώρα, καμιά άλλη" αλλά μετά από κάποιο καιρό, το ξαναλένε για κάποια άλλη. Συμπερασματικά, ίσως δεν ξέρουμε τι είναι η αγάπη. Αν με ρώταγες παλιότερα, θα σου έλεγα το ίδιο. Αυτή και καμιά άλλη. Αλλά μου έλεγαν ότι δεν ξέρω τι είναι η αγάπη, άρα έχω δρόμο ακόμη. Και τώρα δηλαδή με αυτό το απόφθεγμα, ήξερα τι είναι η αγάπη αλλά την άφησα να φύγει? Για μισό λεπτό. Όχι, δε θεωρώ ότι είναι έτσι. Ας πούμε ότι το πω για κάποια συγκεκριμένη και μετά παιχτεί πουστιά και πω "γάμησέ μας τώρα, είναι τελειωμένη αυτή, πάμε για άλλα" κι ενώ είχα αποβάλει κάθε ερωτική ιδέα γι'αυτήν, ξαναλέω το ίδιο για την επόμενη. Κάπου μπάζει νερά.
Θα πω "αυτή και καμιά αλλη" αν την ερωτευτώ πραγματικά και κάνω τα πάντα για να την κρατήσω. Μέχρι τότε... Γάμησέ μας! Είμαστε σε μια φάση που δεν ξέρουμε τι θέλουμε, πόσο μάλλον ποιά θέλουμε. Τι μια θα είναι αυτή, την άλλη εκείνη.
Οπότε μάλλον δεν ξέρω τι είναι η αγάπη... Μπορεί να είμαι λάθος, δεν ξέρω αλλά η αγάπη σίγουρα δε βρίσκεται με μια ματιά. Και σίγουρα πολλές θα αντιδράσουν στην άποψή μου, λέγοντας ότι ξέρουν τι είναι η αγάπη. Αλήθεια, ξέρετε? Επειδή μένετε κολλημένες με κάποιον? Επειδή σκέφτεστε εκείνον ακόμα κι αν είστε με άλλον? Ή επειδή είστε με κάποιον και είστε γαμάτα? Παπαριές ξέρετε ρε.
Βέβαια υπάρχουν και οι εξαιρέσεις, οπότε πάω πάσο. Αδιαφορώ. Είστε ερωτευμένοι και περνάτε καλά κι εμείς καλύτερα. Εγώ αγαπώ τις γυναίκες γενικότερα κι αυτές αγαπούν τους άντρες. Τόσες γυναίκες και τόσοι άντρες δηλαδή. Και όπως είπα και σ'αυτόν που μου το είπε, βασικά κανένας δεν έχει μάθει τίποτα, γι'αυτό η αγάπη είναι ένα μπέρδεμα τελικά. Μήπως γι'αυτό κάνουμε πολύ σεξ? Για να βρούμε την αγάπη απ'το σεξ? Ή μήπως τελικά αυτό που ήθελε να πει ο κύριος είναι ότι θέλουμε αυτήν για σεξ? Όπως με την γόμενα της φωτογραφίας? Εαν ναι, τότε το πράγμα αλλάζει κι ας μην το παραδεχόμαστε. Κομπλεξικοί!

ΥΓ: Τα πάντα είναι λίγο άνω κάτω μέσα μου και δεν μπορώ να τα βάλω σε μια σειρά. Τι σκατά έχω πάθει?

18.2.11

Για ένα όνειρο ρε γαμώτο


Φίλε, αξίζει να υπάρχεις για ένα όνειρο κι ας είναι η φωτιά του να σε κάψει...
Ζούμε σε μια εποχή όπου όλοι καταντήσαμε ρεαλιστές, μηδενιστές και ακραίοι. Ζούμε σε μια εποχή που πρέπει να δουλεύεις για να ζεις. Ζούμε σε μια εποχή όπου τη βρίσκουμε με τη μοναξιά μας, το σπιτάκι μας, την τηλεόραση, τον υπολογιστή. Ζούμε σε μια εποχή διαφθοράς, που τα φακελάκια είναι απαραίτητα για να ζεις. Ζούμε σε μια εποχή συκοφαντίας και πρέπει να προσέχεις τα νώτα σου. Ζούμε σε μια εποχή άγχους και καθημερινά βυθιζόμαστε στο χάος. Σε αυτή τη χώρα, που όλοι θέλουμε να αποκαλούμαστε μορφωμένοι άνθρωποι, στέλνουμε τα παιδιά μας να γίνουν αυτό που θέλουμε εμείς. Οι γιατροι τους στέλνουν στην ιατρική, οι δικηγόροι στη νομική, άντε και οι μπάτσοι στην αστυνομική σχολή. Τους εξασφαλίζουμε ένα καλύτερο μέλλον, με τα δικά μας κριτήρια. Τι διάολο? Που καταντήσαμε ρε πούστη μου? Αυτή την κατάντια το κερατό μου μέσα, να καίγεται η χώρα, να βυθιζόμαστε καθημερινά κι εμείς να ασχολούμαστε κάθε χρόνο με αριθμούς και μόρια με εξοργίζει. Όπως και με εξοργίζει το ότι όλοι έχουμε καλομάθει, κοιτάμε μόνο τον εαυτό μας και των παιδιών μας και δε μας καίγεται καρφί για το μέλλον της χώρας μας.
Καλά εντάξει το ξέρω ότι υπάρχουν πράγματα για τα οποία πρέπει να παλεύεις, να παλεύεις για τις σπουδές σου, τη δουλειά σου, τη σχέση σου, την οικογένεια σου. Αλλά για μισό λεπτό. Τι γίνεται αν οι σπουδές σου δεν είναι αυτό που θέλεις? Τι γίνεται αν η δουλειά σου δεν είναι αυτή που θέλεις? Τι γίνεται αν η σχέση σου δεν είναι αυτή που θέλεις? Τι γίνεται αν η οικογένεια σου δεν είναι αυτή που θέλεις? Πρέπει δηλαδή και καλά να πλάσουμε έναν ιδανικό κόσμο στα μάτια των άλλον για να είμαστε πρότυπα? Ο ιδανικός κόσμος υπάρχει μόνο σ'αυτούς που φαίνονται ψεύτικοι. Και σε τούτο τον κόσμο ζούμε με δανεικά, με ημερομηνία λήξεως και αναγκαστικά πράγματα, για να ζήσουμε. Σπουδάζεις κάτι που δε θέλεις, κάνεις μια δουλειά που δε θέλεις. Πες ότι έχεις και μια γκόμενα που δε τη θες πραγματικά αλλά είσαι μαζί της για το σεξ. Πες ότι παντρεύτικες μια άλλη γκόμενα επειδή έχει λεφτά, φαγητό και σπίτι για να σε ζήσει αλλά εσύ δε τη θες επειδή είναι άσχημη και δε κάνετε σεξ. Και την κερατώνεις κιόλας. Καταλήγεις με διαζύγιο και τα παπούτσια στο χέρι και παρακαλάς για δουλειά σπουπιδιάρη, μπας και ζήσεις.
Υπάρχουμε για ένα όνειρο ρε πούστη μου. Το δικό μας όνειρο. Πρέπει να κυνηγάμε το όνειρο, να ψαχνόμαστε και να μην εγκαταλείπουμε, να ακούμε τις φωνούλες μέσα μας και μόνο αυτούς που θέλουν το καλό μας, αλλά με κάποια όρια, τα όρια που θα βάλουμε εμείς. Εδώ που τα λέμε όμως, αναρωτιέμαι αν είναι και πολλοί αυτοί που θέλουν το καλό μας. Τεσπά. Κανένας δε θα μας γκρεμίσει τα όνειρα, κανένας δε θα μας εμποδίσει να κάνουμε πράξη τα όνειρα. Θέλεις να σπουδάσεις κάτι που γουστάρεις? Προσπάθησέ το. Θέλεις να δουλέψεις σε έναν τομέα που γουστάρεις? Προσπάθησέ το. Θέλεις να κερδίσεις τη γκόμενα που σου γυάλισε? Προσπάθησέ το. Θέλεις να φτιάξεις μια οικογένεια, έτσι όπως την ονειρεύεσαι? Ε, προσπάθησέ το κι αυτό. Κι ας φας τα μούτρα σου στους τοίχους, τουλάχιστον προσπάθησες και τρέφεσαι με την προσπάθεια.
Μπήκα σε μια σχολή που γουστάρω, άσχετα αν οι γονείς μου ασχολούνται με άλλο τομέα, θέλω να δουλέψω σε διάφορους τομείς που γουστάρω, άσχετα με τη σχολή μου, προφανώς επειδή μου αρέσουν αυτά τα πράγματα. Θέλω να ασχοληθώ με τις τέχνες, άσχετα αν μια τα κάνω μια τα παρατάω. Θέλω να έχω χρόνο για να κάνω αυτά που αγαπώ περισσότερο απ'όλα, το σνόουμπορντ και το σερφ, άσχετα με τη σχολή, τη δουλειά και τα λοιπά και να ταξιδεύω πολύ για τις αγάπες μου αυτές. Θέλω να τα κάνω όσο μπορώ, αλλιώς να πεθάνω. Θέλω μια γκόμενα που με γουστάρει κι αυτή. Καλά, για οικογένεια βλέπουμε...
Κατά καιρούς βλέπω και διαβάζω για τύπους που αγαπάνε ο,τιδήποτε κάνουν και λέω "μωρέ μπράβο τους". Προφανώς και κάνουν το όνειρό τους πραγματικότητα και προσπαθούν να ζουν απ'αυτό. Ένας τύπος έφυγε για χειμώνα στο εξωτερικό για να γίνει πιστέρ σε ένα χιονοδρομικό και να φτιάχνει πάρκα. Γιατί γουστάρει τέρμα. Ένας άλλος τύπος βγάζει λεφτά σχεδιάζοντας πρωτότυπα έπιπλα και το διασκεδάζει κιόλας. Ένας άλλος είχε ένα όραμα να αλλάξει τον κόσμο. Και το κατάφερε. Ήταν ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ. Ένας άλλος ήθελε να γίνει ποδοσφαιριστής επειδή το αγαπούσε κι έγινε επαγγελματίας και πήρε του σκασμού τα λεφτά και συνεχίζει να ασχολείται με το άθλημα εστώ και μακριά απ'τα γήπεδα. Ήταν ο Ζινεντίν Ζιντάν. Ένας άλλος ήθελε να παίζει κιθάρα, να έχει γκόμενες, να πέρνει ναρκωτικά, να έχει λεφτά και να ζήσει στα άκρα, λες και η κάθε μέρα είναι η τελευταία του κι ας πεθάνει. Και ναι, πέθαναν πολλοί αλλά τουλάχιστον έμειναν στην ιστορία για τα όνειρά τους. Και η λίστα μεγαλώνει. Κανείς δεν τους ανάγκασε να τα κάνουν όλα αυτά. Αλίμονο.
Δυστυχώς αναγκαζόμαστε να συμβιβαζόμαστε με πολλά πράγματα, αναγκαζόμαστε να τρέχουμε παράλληλα με την κοινωνία. Έτσι είναι, όλα αυτά συντελούν στον πνευματικό ύπνο των λαών. Αλλά ρε πούστη μου κατάντησε κουραστικό. Εμένα συνένοχο στο φόνο δε θα με έχετε, εγώ ακολουθώ άλλο μονοπάτι, αλλά επιτρέψτε μου σας παρακαλώ να ονειρεύομαι και να έχω στόχους. Αξίζει να ζούμε για ένα όνειρο, για το γαμώτο τους κι ας είναι η φωτιά του να μας κάψει. Τουλάχιστον ζήσαμε το όνειρο. Αφήστε με λοιπόν να ζω. Κι αν έρθει κάποιος να μου πει ότι η ζωή δεν είναι όπως στις φωτογραφίες απ'τις διακοπές ή ότι η ζωή είναι χρόνος και χρήμα, να πάει να κοιταχτεί στον καθρέφτη του γιατί προφανώς και δεν έχει ζήσει...

Τώρα τελευταία βέβαια, μου φαίνεται έχω μια πλήρη αδιαφορία για όλα και όλους. Σίγουρα δε φταίει το ότι θέλω να κάθομαι μέσα και να βαριέμαι μόνος μου, αλλά σίγουρα φταίει το ότι βαρέθηκα να κάνω τα ίδια και τα ίδια. Συμφιλιώθηκα με τον εαυτό μου και κατάλαβα ότι αν θέλεις κάτι, πρέπει να το προσπαθήσεις. Αλλά πώς να προσπαθήσω αν όλοι κάθονται και ξύνουν τα παπάρια τους ή αγχώνονται στην καθημερινότητα? Ξυπνήστε ρε, ελάτε να κάνουμε κάτι διαφορετικό. Κι εσύ κοριτσάκι μου, ξύπνα, έλα να παίξουμε, να ονειρευτούμε μαζί. Κι αν χαλάσουν τα όνειρα, δεν πειράζει, υπάρχουν κι άλλα όνειρα. Δείξτε μου πράγματα που δεν έχω ξανακάνει και θα σας δείξω πράγματα που δεν έχετε ξανακάνει. Ξυπνάτε ρε! 

10.2.11

Ο θυμός δεν κάνει καλό


Πόσες φορές έχουμε θυμώσει, τσαντιστεί, εκνευριστεί με καταστάσεις ή κάποιους? Πόσες φορές έχουμε φτάσει στα όρια μας και θελήσαμε να τα σπάσουμε όλα? Να τα κάνουμε όλα γυαλιά καρφιά?
Ναι, παραδέχομαι ότι έχω θυμώσει και τσαντιστεί με καταστάσεις και με κάποιους κυρίως. Αλλά ποτέ δε μου ήρθε να τα κάνω όλα γυαλιά καρφιά. Δεν είναι το στυλ μου. Και μια μέρα αναρωτήθηκα πώς και δε μου έχει έρθει ποτέ να τα σπάσω όλα.
Ίσως ανακάλυψα ότι κατά βάθος δε μου αρέσει με τίποτα να νιώθω θυμωμένος, άσχετα με ποιόν και με ποιά κατάσταση. Μου αρέσει να είμαι μονίμως γαλήνιος και χαρούμενος, άσχετα αν δεν μπορώ να το βγάζω συνέχεια. Από την άλλη όμως αν δε βγάζεις το θυμό σου και ξεσπάσεις κάπου, πώς θα νιώσεις πιο χαλαρός? Οι ψυχολόγοι έλεγαν να βγάζουμε το θυμό μας κάπου συγκεκριμένα, να ξεδίνουμε σε αυτό το συγκεκριμένο και μετά να δείτε που θα νιώθουμε πολύ καλύτερα.
Ας αρχίσουμε με κάποιες καταστάσεις που με εκνεύρισαν. Όχι απαραίτητα επειδή έφταιγε ο άλλος αλλά επειδή έφταιγα κι εγώ σε μερικές περιπτώσεις. Τη μια εκνευρίστηκα με έναν φίλο, την άλλη με μια κοπελιά, εκνευρίστηκα και με την όλη κατάσταση και στο τέλος εκνευρίστηκα που τσαντίστηκα με κάποιους και προκάλεσα καταστάσεις από λάθος μου. Στο τέλος αναρωτήθηκα μήπως ο θυμός δεν κάνει καλό τελικά? Αν τσαντίστικα με αυτές τις καταστάσεις και προκάλεσαν το θυμό μου και τους διαολόστειλα όλους και στο τέλος νομίζουν ότι εγώ φταίω, τότε τι να πω?
Οκ, δεν έφταιγα εγώ αλλά ίσως γίνομαι υπερβολικός με κάποιους, σε σημείο ώστε να νομίζω ότι παίζουν μαζί μου, ξεχνώντας όμως ότι όντως υπάρχουν κι άλλοι παράγοντες που προκαλούν τη συγκεκριμένη κατάσταση. Κι έτσι φτάνουμε να μην φταίει ούτε ο ένας ούτε ο άλλος αλλά ο συγκεκριμένος παράγοντας, εν άγνοιά μου. Κι εγώ άθελά μου, έβριζα μανάδες και γινόμουν εγώ ο φταίχτης στο τέλος.
Σε μια κατάσταση, είχα τσαντιστεί με κάτι που έμαθα κι επέμενα να ξεκαθαριστεί το τοπίο. Στο τέλος, το μόνο που κατάφερα να προκαλέσω είναι χάος. Ο άλλος νόμιζε ότι εγώ είμαι αυτός που έχω κολλήματα και επιμένω ακόμα για κάτι που έγινε πριν ένα χρόνο, άρα εγώ έχω πρόβλημα. Στο τέλος, για να σταματήσω να επιμένω, μου παραδέχεται ότι αυτό που έγινε πριν ένα χρόνο, δεν έχει τελειώσει. Τελικά δεν ξέρω αν έχει τελειώσει ή όχι αλλά δεν έχει σημασία πλέον και αυτό που ξέρω είναι ότι χειρίστηκα την κατάσταση με λάθος τρόπο.
Με όλα αυτά, το μόνο που ήθελα, ήταν να ξεφύγω απ'όλα τα σκατά που με βασανίζουν, να κάτσω να σκεφτώ το ένα και το άλλο και να επιστρέψω. Και αν οι ψυχολόγοι λένε να ξεσπάς κάπου, όχι απαραίτητα να τα κάνεις όλα γυαλιά καρφιά, για μένα αυτό το ξέσπασμα ήταν το βουνό. Έτσι πήγα δυο μέρες Παρνασσό και ξέδωσα κάπως. Ολομόναχος. Και απόλαυσα το αγαπημένο μου άθλημα και το διασκέδασα και σκέφτηκα τις καταστάσεις και το πώς θα τις χειριστώ. Βέβαια επέστρεψα και το μόνο που θέλω είναι να ξαναπάω αλλά έχουμε ακόμα μαθήματα να δώσουμε. Αυτό όμως είναι άλλο θέμα.
Εκεί που κατέληξα είναι ότι ο θυμός δεν κάνει καλό. Είτε μαθαίνουμε κάτι είτε δε μας βγαίνει κάτι, είναι ανώφελο να εκνευριζόμαστε. Πρέπει πρώτα να λάβουμε υπόψιν μας κι άλλους παράγοντες που θέλουν να παρεμβούν για το δικό μας κακό. Η καλύτερη λύση ίσως είναι να αδιαφορίσεις εντελώς. Να μην αφήσεις παράγοντες να σε επηρεάσουν κι εσύ να προχωράς με αυτό που θέλεις. Αργά ή γρήγορα, αυτό που θέλεις θα γίνει. Όταν είσαι θυμωμένος, πώς θα γίνει δικό σου αυτό που θέλεις? Ας μην ξεχνάμε ότι ο άλλος επιστρέφει μόνο όταν είσαι χαρούμενος και όχι θυμωμένος.
Θα μπορούσα τώρα να κάνω πώς τίποτα απ'όσα έγιναν, δεν έγιναν αλλά αφού έγιναν, κρατάω και μια πισινή. Με λίγα λόγια, ας προχωρίσω με ένα χαμόγελο, προσπαθώντας γι'αυτό που θέλω, κρατώντας όμως μια μικρή πισινή. Στο κάτω κάτω δεν μπορούμε να αγνοήσουμε τίποτα. Ας προχωρήσω λοιπόν όπως θέλω, δηλαδή ως ένα χαρούμενο παιδί που ζει τη ζωή του και θα ανταποκριθούν και οι άλλοι χαρούμενα και στο τέλος αυτό το κάτι που θέλεις θα γίνει δικό σου. Αν σε δουν θυμωμένο, θα νομίζουν ότι είσαι άνθρωπος γεμάτος θυμό και κανείς δε θέλει τέτοιο άνθρωπο, ενώ αν σε δουν χαρούμενο, θα σε θέλουν γιατί όλοι θέλουν χαρούμενους ανθρώπους δίπλα τους.
Μέχρι στιγμής αυτό το κάτι δε γινόταν δικό μου γιατί στο τέλος θύμωνα και ο θυμός δεν κάνει καλό τελικά...
Ένα ελάτωμά μου είναι ότι θυμώνω πολύ εύκολα και με το παραμικρό ενώ όσες φορές προσπάθησα να μην θυμώνω και να έχω υπομονή, στο τέλος ανταμείφθηκα. Άτιμο πράγμα ο θυμός!
Πραγματικά μου λείπουν εκείνες οι μέρες όπου ένιωθα χαρούμενος και ελεύθερος κάθε μέρα, ήμουν λες και δεν με ένοιαζε τίποτα και δεν υπήρχε δείγμα θυμού μέσα... Ήταν πραγματικά όμορφες μέρες. Αγάπη ρε.

7.2.11

Andy Warhol and the world

Τις προάλλες τελείωσα την εργασία μου για τον Άντι Γουόρχολ. Θα μου πείτε γιατί έκανα εργασία για τον Άντι αφού είναι τόσο γνωστός και θα μπορούσα να διαλέξω κάποιον άλλον. Θα μπορούσα να διαλέξω το κίνημα του νέο-εξπρεσιονισμού, το αρ νουβό ή τον Ρόι Λίχτενσταϊν, έτερο καλλιτέχνη της ποπ αρτ.
Όμως κακά τα ψέματα, ο Άντι έχει κάτι που με μαγεύει και δεν είναι μόνο ποπ αρτ. Είναι πολλά περισσότερα. Ο Άντι είναι ίσως ο μοναδικός άνθρωπος που θεμέλιωσε όλα όσα ξέρουμε σήμερα γύρω απ'την κουλτούρα της τέχνης, του σινεμά, της μουσικής, ακόμα και της μόδας. Είναι επίσης ο άνθρωπος που κρύβεται πίσω απ'την έννοια του underground και το ρητό sex, drugs and rock n roll. Χωρίς τον Άντι, δε θα γνωρίζαμε την κουλτούρα της μουσικής όπως την ξέρουμε σήμερα, με τα πολλά ναρκωτικά, τα ατελείωτα μεθύσια, τα αχαλινωτά σεξ. Χωρίς τον Άντι δε θα γνωρίζαμε την απενεχοποίηση του σινεμά, με το γυμνό, τις βρισιές και γενικώς τις ταινίες με unrated περιεχόμενο.
Στην αρχή σκέφτηκα, ότι είναι μια καλή ευκαιρία να μάθω περισσότερα για τον Άντι, μιας και οι περισσότεροι τον ξέρουμε για τους πίνακές του, τα ποπ πορτρέτα του. Κανείς, ή εστώ οι περισσότεροι, δεν ξέρουν για το περίφημο "silver factory" του, το "εργοστάσιο" όπου ήταν το επίκεντρο της παρακμιακής ζωής, τις ταινίες του, τη δυνατότητά του να ανεβάζει ή να κατεβάζει πρόσωπα. Ο ίδιος ήταν ο πρώτος που είπε τη περίφημη φράση "στο μέλλον όλοι θα είναι διάσημοι για 15 λεπτά". Διαφωνεί κανείς?
Ήταν μια εποχή που ήθελε να ασχοληθεί με το σινεμά και ήταν ο πρώτος που εισήγαγε τον όρο "reallity", ήταν ουσιαστικά ο πατέρας των σημερινών σόου τύπου Big Brother. Στην ταινία "Blowjob", ο Άντι κινηματογραφούσε σε πραγματικό χρόνο το πρόσωπο ενός άνδρα, ενώ του έπερναν πίπα ή το "Sleep" όπου κινηματογραφούσε έναν τύπο ενώ κοιμόταν. Την ταινία "Brokeback Mountain" την ξέρει κανείς, ε? Η ταινία αυτή δεν είναι παρά μια αντιγρφή του "Cowboys" του Γουόρχολ. Θα μπορούσα να γράψω και για άλλες τόσες που έφεραν επανάσταση στον σύγχρονο κινηματογράφο. Όπως επίσης θα μπορούσα να πω ότι ο Γουόρχολ ήταν αυτός που εισήγαγε ουσιαστικά την έννοια της τσόντας στο σινεμά. Περιττό, ε? Εξάλου ο ίδιος είχε πει "ο κόσμος ισχυρίζεται μερικές φορές ότι ο τρόπος με τον οποίο συμβαίνουν τα πράγματα στις ταινίες είναι εξωπραγματικός, στην ουσία, όμως, εξωπραγματικός είναι ο τρόπος με τον οποίο συμβαίνουν τα πράγματα στη ζωή".
Και όχι μόνο αυτό. Πολλές απ'τις σημερινές ταινίες ή σειρές, δανείζονται στοιχεία που είχαν πρωτοπαρουσιαστεί στις ταινίες του Γουόρχολ. Αυτά είναι ο πραγματικός χρόνος και split screen. Ακόμα και οι ταινίες του Ταραντίνο ή του Frank Miller δανείζονται στοιχεία του Γουόρχολ. Μόνο που σαφώς και δε φαίνεται η διαφορά λόγω σύγχρονων μέσων και ψηφιακής τεχνολογίας που δεν είχαν τότε.
Ο Άντι ήταν και ο άνθρωπος που μπορούσε να ανεβάσει ή να κατεβάσει πρόσωπα. Ανακάλυψε ηθοποιούς ασήμαντους και τους έκανε σταρ, σουπερστάρ. Μια απ'αυτές ήταν η Ίντι Σέτζγουικ, μια κοπέλα ασήμαντη που έγινε σουπερστάρ αλλά έμεινε στην αφάνεια αφού την εγκατέλειψε ο Άντι. Κάποιοι άλλοι ήταν ο Πολ Αμέρικα και ο Τζο Νταλεσσάντρο, τύποι που ξεχώρισαν με την ομορφιά τους και γοήτευσαν τον Άντι και κάτω απ'την προστασία τους, έγιναν διάσημοι.
Όσον αφορά την κουλτούρα της μουσικής, στις μέρες μας που το sex, drugs and rock n roll μοιάζει τόσο ξεθωριασμένο όσο και οι χίπιδες και το πανκ μοιάζει να χει πεθάνει προ πολλού αλλά επιζεί ακόμα χάρη στη διαχρονικότητα των Sex pistols, πρέπει να παραδεχτούμε ότι απ'τον Γουόρχολ ξεκίνησαν όλα. Όλα ξεκίνησαν απ'το Silver Factory του όπου έκανε όργια, τα ναρκωτικά κυκλοφορούσαν ελεύθερα και δεν υπήρχε όριο στην σεξουαλικότητα των παρευρεσκόμενων, μιας και ο Άντι ήταν γκέι. Οι περισσότεροι άλλωστε ήταν αμφισεξουαλικοί. Εκεί μέσα λοιπόν γνώρισε και ανέβασε τους Velvet Underground, πρωτομάστορες της ροκ-πανκ σκηνής, τη Νίκο, τους Rolling Stones. O Γουόρχολ είναι λοιπόν αυτός που κρύβεται πίσω απ'τον κάθε επαναστάτη έφηβο ή νέο, που θέλει να το παίξει "ξέρεις ποιος είμαι εγώ ρε μαλάκα?". Είναι ο τύπος που κρύβεται πίσω από κάθε αγρίμι, πίσω από κάθε πάνκη, από κάθε τύπο που θέλει να ζει στα άκρα, από κάθε νέο Τζέημς Ντιν. Ο κάθε τύπος δηλαδή που θέλει να ζει στην παρακμή ή η κάθε τύπισσα που θέλει να το παίξει ντίβα, ζώντας στο παρακμιακό γκλαμ ή την παρακμιακή τέχνη.
Ακόμα και σήμερα που πολλοί τραγουδιστές, ηθοποιοί ή μοντέλα που δείχνουν ότι ζουν τη μεγάλη ζωή, δεν είναι παρά φτηνή αντιγραφή των όσων ζούσαν οι σουπερσταρ του Γουόρχολ. Θα νομίζετε ότι όλα αυτά τα λάνσαραν τύποι όπως ο Τζον Λένον, ο Κερτ Κομπέιν, οι πάνκιδες των Sex Pistols, ο Πίτερ Ντόχερτι, η Κέιτ Μος. Λάθος. Μπορεί να ζούνε στα άρκρα όπως αυτοί ξέρουν, αλλά η όλη κουλτούρα προέρχεται απ'τα σπλάχνα του Silver Factory.
Ο Άντι είχε πει κάποτε "οι καλές μπίζνες είναι η ωραιότερη τέχνη", λανσάροντας την έννοια του ότι η τέχνη είναι κάτι που πουλάς. Χωρίς τον Άντι, δε θα φτάναμε σήμερα να έχουμε αντικείμενα τέχνης με αστρονομικό ποσόν. Αλλά τι θα έκανε στην εποχή που το διαδύκτιο μεταφέρει πληροφορίες με ταχύτητα και ό,τι κάνει ο άλλος, θέλει να το κάνει και ο άλλος? Σε μια εποχή που θεωρείς ότι μαγκιά είναι να κλέβεις την ιδέα του άλλου? Τότε, ο Άντι ήταν ο πρωτοπόρος τώρα όμως το μόνο που βλέπει είναι ότι τα πάντα ζουν εξαιτίας του...
Για όλα ο Άντι φταίει. Θέλεις να ζήσεις όλη αυτή την παρακμιακή χλίδη? Ο Άντι φταίει! Θες να ζήσεις σαν εκκεντρικός καλλιτέχνης με αντισυμβατικά έργα? Ο Άντι φταίει. Θες να ζήσεις σαν ρεμάλι? Ο Άντι φταίει. Έχετε προσέξει ότι έγιναν μόδα οι Polaroid και οι Lomography φωτογραφικές ή οι μαρινιέρες και οι καπαρντίνες στα ρούχα? Ο Άντι φταίει. Θες να πειραματιστείς με τη κάμερα και να ανακαλύψεις κάτι νέο στη τέχνη του σινεμά? Μάλλον σε πρόλαβε ο Άντι. Για όλα ο Άντι φταίει...
Είστε μαλάκες, τέλος! Τελικά ισχύουν το ότι μια ωραία ιδέα πάντα τη κλέβει κάποιος και το ότι όλοι αντιγράφουμε όλους! Δείτε τον εαυτό σας πρώτα και μετά αναρωτηθείτε. Ο Άντι το είχε κάνει πρώτος από εσάς λούγκρες! Κουφάλες!
Οκ, σνόουμπορντ και σερφ, τα έκανε άλλος πρώτα οπότε πάω πάσο.