31.12.10

The new year begins


Άλλος ένας χρόνος φεύγει, άλλος ένας χρόνος μπαίνει. Αν με ρώταγες παλιότερα, θα σου έλεγα ότι για μένα δεν έχει καμιά απολύτως σημασία, καθώς είχα "κολλήσει" στις σεζόν και τις αλλαγές τους. Ας πούμε, νέα σεζόν γενικά που για μένα είναι απ'το τέλος των καλοκαιρινών διακοπών μέχρι το επόμενο καλοκαίρι, νέα σεζόν στα χιονοδρομικά, νέα σεζόν του καλοκαιριού. Αλλά για κάποιον περίεργο, ή όχι, λόγο, από φέτος πιστεύω στην νέα χρονιά και όχι στη νεα σεζόν.

Ας δούμε πρώτα τι έγινε στη χρονιά που μας πέρασε.
Ήταν μια χρονιά που πέρασα πολλές άνω κάτω περιόδους, μια άσπρο μια μάυρο και τα σχετικά. Τίποτε δεν ήταν σταθερό ή εστώ πήγαινε ομαλά. Τι λέω βασικά? Μέχρι πριν λίγους μήνες πίστευα ότι το σχέδιο μου προχωρούσε κανονικά, στο να πάνε όλα ομαλά μέχρι το μεγάλο μπαμ αλλά βγήκα ψεύτης. Τεσπά.
Σίγουρα έγιναν πολλά θετικά σε τούτη τη χρονιά και σίγουρα ήμουν πολύ πιο χαρούμενος σε σχέση με άλλες χρονιές. Συνέβησαν πολλά πράγματα για τα οποία είτε θα πρέπει να ευχαριστήσω κάποιους είτε εμένα για τα ρίσκα που πέρνω. Αλλά έγιναν και άλλα πράγματα απ'τα οποία είτε κάτι έμαθα είτε βγήκα δυνατότερος. Θα μπορούσα να πω ότι μετανιώνω γι'αυτά τα πράγματα όμως δε μου αρέσει. Προτιμώ να πω ότι κάτι έμαθα και θα πορευτώ πιο έξυπνα. Όπως και να χει, πολλά πράγματα έγιναν που με βοήθησαν να καταλάβω καλύτερα πώς λειτουργεί η ανθρωπότητα με την πάροδο του χρόνου.
Ο χειμώνας, άσχετα με το χιόνι, ήταν για μένα σκατά και όντως το χιόνι ήταν η μόνη μου διέξοδος απ'το σκατό. Οι μήνες περνούσαν μέχρι που η αρχή για την αναγέννηση μου πλησίαζε και όντως πολλά άλλαξαν. Άρχισα να αφιερώνω περισσότερο χρόνο εδώ στο μπλογκ μου και τις σκεπτόμενες αναρτήσεις μου, μέχρι που το καλό άρχισε να έρχεται. Γιατί χαλάρωσα, βρήκα την πνευματική και ψυχική μου ισορροπία και πλέον ήταν θέμα χρόνου να πάνε όλα καλά. Κι έτσι περνάμε στην αρχή του καλοκαιριού, όπου το μαγικό άρχιζε. Καταπληκτικοί φίλοι, καταπληκτική παρέα, καταπληκτικές συζητήσεις, καταπληκτική διασκέδαση, καταπληκτικό σεξ. Μόνο ονόματα δε θα θίξουμε. Καταπληκτικά όλα. Ήρθαν και οι καταπληκτικές διακοπές. Σεβασμός.
Το φθινόπωρο μπήκε συννεφιασμένο στα όνειρά μου και όλα έμοιαζαν ότι η μπόρα δε θα αργήσει. Τα πρώτα άνω κάτω ήταν εμφανή αλλά εγώ λέω σιγά το άνω και κάτω, όλα άνω θα γίνουν πάλι, αλλά τζίφος. Φυσικά και υπήρχαν μερικές πολύ άνω περίοδοι. Πολύ άνω όμως! Καταπληκτικό πάρτυ για τα γεννέθλιά μου, όλοι δήλωναν ότι πέρασαν και γαμώ, γεγονός που μου ανέβασε το ηθικό και μπορούσα να αντιμετωπίσω τον οποιονδήποτε με ένα χαμόγελο κι ένα βλέμμα "τώρα κάνω κουμάντο εγώ". Έλα μου ντε όμως που δε κράτησε πολύ αυτό και να που φτάσαμε τώρα, παραμονή πρωτοχρονιάς.
Φυσικά και προηγήθηκαν δυο καταπληκτικές μέρες στα χιόνια [ένας θεός να τις κάνει], με μεγάλη παρέα, που με έκαναν να λατρέψω ακόμα πιο πολύ αυτό που λατρεύω ήδη. Χιόνι γιοκ όμως και άντε πάλι απ'την αρχή... Σκατά.
Ήμουν βλάκας που πίστευα ότι με μια αναγέννηση μου, θα άλλαζαν πολλά. Η αναγγένηση θέλει κόπο, δουλειά και φυσικά χρόνο. Και ο χρόνος είναι συμμαχός σου. Ακόμα κι αν κάνεις μια βουτιά, πρέπει να βρεις τη δύναμη να ξανανεβείς. Όπως με τις βουτιές του χρηματιστήριου, που στο τέλος ανεβάινει. Καλά, εντάξει, το χρηματιστήριο μια συνεχόμενη βουτιά είναι έτσι κι αλλιώς αλλά λέμε τώρα.
Ήμουν βλάκας λοιπόν που πίστεψα σε αυτό. Γιατί μια βουτιά μου πριν μερικές βδομάδες με έριξε εντελώς κάτω. Αλλά αν αναγεννήθηκα μια φορά, θα αναγεννηθώ πολλές φορές. Γιατί έτσι είμαστε εμείς. Μπορούμε να τα καταφέρουμε. Μπορούμε τα αδύνατα.

Έτσι λοιπόν, είμαι πεπεισμένος ότι ο νέος χρόνος θα μας βρει δυνατότερους, πιο σοφούς, πιο ικανούς να διατηρίσουμε αυτή την πνευματική και ψυχική ισορροπία και όλα τα καλά θα έρθουν μόνα τους. Δε λέω ότι δε πρέπει να κινηγάμε τίποτα, απλά να το κινηγάμε μέχρι εκεί που μπορούμε. Γιατί από ένα σημείο και μετά το κινήγι μοιάζει ανόφελο. Θεωρώ ότι αν είσαι χαλαρός, ήρεμος, χαρούμενος και αισιόδοξος, όλα θα έρθουν μόνα τους. Αλλά μη κάτσεις και με σταυρωμένα τα χέρια, περιμένοντας το να πέσει απ'τον ουρανό!
Λέω όχι λοιπόν στα οποιαδήποτε σκατά μπορούν να με αποσυντονίσουν τη νέα χρονιά. Λέω ναι στα θετικά πράγματα. Και φυσικά λέω ναι στις νέες προκλήσεις και στόχους.

Ας ευχηθούμε όλοι μαζί ένα αισιόδοξο, χαρούμενο και γαμάτο νέο έτος. Εντάξει, ο καθένας το προσδιορίζει διαφορετικά το γαμάτο αλλά λέμε τώρα. Δε θα ευχηθώ τα κλισέ που εύχονται όλοι, του τύπου να έχουμε ό,τι επιθυμούμε, να χουμε υγεία και χαρά και τα σχετικά. Έλος με τις κλισέ ευχές! Εγώ εύχομαι το νέο έτος να ερωτευτώ, να σπάσω τα μούτρα μου άμα λάχει, να βγώ σώος και να ξαναερωτευτώ χωρίς να πέσω, μέχρι να βρεθεί η μοναδική, να έχω πολλές γαμάτες μέρες που θα τις θυμάμαι για πάντα, να τελειώνω [επιτέλους] με τη σχολή, να λέω πάντα ναι στην οποιαδήποτε πρόκληση και να έχω ένα μόνιμο χαμόγελο ζωγραφισμένο πάνω μου. Α και να είναι η κάθε μέρα και μια κοντή γιορτή. Εσείς τι εύχεστε?
Χαμόγελα, το 2011 είναι εδώ και περιμένει εσένα να αλλάξεις τα δεδομένα. Όλα στο χέρι σου είναι και την ευχή που θα κάνεις στον ευατό σου κι όχι σ'αυτά που θα ευχηθεί για σένα ο άλλος.
Κι αν είναι και το 2011 καταστρεμένο απ'τους εθισμούς σας, τι έγινε? Πάλι γαμάτα δεν περάσαμε? Γαμώ!

Kι επειδή προλαβαίνω ακόμα να γράψω ένα γράμμα στον Άγιο Βασίλη, θα γράψω...
Πάρε τους τάρανδους και τα ξωτικά σου και άσε μας! Ό,τι θέλω θα το πάρω μόνος μου, γιατί είμαι χαρούμενος και θα έρθει χαρούμενο στην αγκαλιά μου. Σε ευχαριστώ.

22.12.10

Destroyed Christmas


Είναι Χριστούγεννα, είναι διακοπές, είναι μερικές μέρες πριν μπει ο νέος χρόνος και μερικές αφού μπει.
Ατελείωτα πάρτυ, ατελείωτα ποτά, ατελείωτα ναρκωτικά, ατελείωτα μεθύσια. Ατελείωτοι άνθρωποι, ατελείωτες γνωριμίες, ατελείωτες συζητήσεις, ατελείωτο σεξ. Πάρτυ, ναρκωτικά, άνθρωποι, σεξ.
Τούτα τα Χριστούγεννα, εύχομαι όλοι σας να τα περάσετε με ατελείωτη δόση διασκέδασης. Σεξ, ναρκωτικά και ροκ εντ ρολλ. Να καταστραφείτε απ'τον εθισμό σας και να επιστρέψετε τη νέα χρονιά αναγεννημένοι απ'την καταστροφή σας. Γιατί τουλάχιστον ευχαριστηθήκατε πολύ σεξ , βγάλατε το αχτί σας και είστε πιο ευδιάθετοι για ένα νέο δυναμικό ξεκίνημα.
Αυτή είναι η ευχή μου προς όλους σας για το νέο έτος. Γιατί καιρός να ξεφύγουμε απ'τις κλισέ ευχές κι ας ευχηθούμε κάτι πιο πρωτότυπο. Εδώ που τα λέμε όμως, σιγά το πρωτότυπο, έτσι κι αλλιώς όλοι σας αυτό δε θέλετε? Κουφάλες! Σεξομανείς! Παρτάκιδες!
Οκ αστειεύομαι λιγάκι. Γιατί ποιός θα πηγαίνει σε ατελείωτα πάρτυ και ποιός θα κάνει ατελείωτο σεξ? Οκ κάποιοι ίσως το κάνουν, αλλά προφανώς με το έτερον ημισυ. Εγώ όμως μιλάω με διαφορετικό άτομο τη φορά ντε!
Ε, να λοιπόν, τη σήμερον εποχή, τούτες οι ευχές μοιάζουν με άπιαστο όνειρο. Κανείς δεν τα κάνει εκτός κι αν είσαι πραγματικά πρόθυμος να καταστραφείς.
Εγώ λέω, αφού μια μικρή ζωή έχουμε, πρέπει να την περνάμε με μεγάλες στιγμές κι ας καταστεφόμαστε. Ας καταστεφόμαστε απ΄τους εθισμούς μας όσο μπορούμε. Στο κάτω κάτω δε μας πολυνοιάζει η καταστροφή, αρκεί να νιώθεις αναγεννημένος.

Μου λείπουν όμως τέτοια πάρτυ. Σπάνια πηγαίνω πλέον και όποτε πηγαίνω, σπάνια διασκεδάζω. Δε μου βγαίνει ο χαβαλές βρε παιδί μου. Κάποτε χόρευα και χόρευαν μαζί μου. Κάποτε ίδρωνα και ίδρωναν μαζί μου. Μου λείπουν οι εποχές εκείνες που ένας αθώος χορός ήταν αρκετός για να καταλήξεις να φιλιέσαι με κάποια.
Εύχομαι σε σένα να χορέψεις όπως τότε ξανά, να κουνηθείς όπως τότε ξανά, να φλερτάρεις όπως τότε ξανά, να καταλήξεις σε ένα κρεβάτι όπως τότε ξανά και να απολαύσεις ένα παθιασμένο σεξ όπως τότε ξανά.
Επίσης εύχομαι σε σένα κοριτσάκι μου, μια τελευταία ευκαιρία να βρεθούμε στο κρεβάτι για ατελείωτο σεξ, στα όρια της αντοχής μας, γιατί με σένα κοριτσάκι μου νοιώθω άλλος άνθρωπος... Με σένα κοριτσάκι μου δε φοβάμαι πια μήπως με περάσουν για ανώμαλο οι επόμενες.

Οπότε... Καλές γιορτές να έχετε όλοι σας και μην ξεχνάτε, να καταστρέφεστε όσο μπορείτε γιατί χανόμαστε.

14.12.10

Bremen, meine Liebe


Η αφεντιά μου πέρασε ένα πενταήμερο στη Γερμανία και συγκεκριμένα στη Βρέμη. Για να γίνω πιο σωστός, τέσσερις μέρες. Θα εξηγήσω πιο κάτω. Σε γενικές γραμμές ήταν ένα απολαυστικό ταξίδι που κανονίστηκε σχετικά τελευταία στιγμή για τα δεδομένα [3 εβδομάδες νωρίτερα] με πολλά απρόοπτα, πολύ γέλιο [στην τελική], πολύ αλκοόλ και πολύ κρύο.
Ας τα πάρουμε όμως απ'την αρχή μιας κι εδώ διαδραματίζεται το πιο κουλ μέρος της επικής ιστορίας.
Το εισητήριο αναγράφει ξεκάθαρα. Πέμπτη βραδάκι πτήση με Λουφτχάνσα για Μόναχο. Αναμονή μισή ώρα εκεί και καρφί για Βρέμη, με την τελευταία πτήση της ημέρας για εκεί. Πέρασα το τσεκ ιν κανονικά, παρέδωσα τη βαλίτσα κανονικότατα και περιμένω. Έλα μου ντε όμως που η πτήση έχει καθυστέριση μισή ώρα. "Αυτό ήταν, θα την χάσω την επόμενη πτήση". Μια μελαχινή και αρκετά ελκυστική υπάλληλος της Λουφτχάνσα [τι λέω τώρα, υπάλληλος του αεροδρόμιου είναι σε γενικές γραμμές] με διαβεβαίωσε ότι θα την προλάβω την πτήση, γιατί συνήθως υπάρχουν καθυστερίσεις και στις ανταποκρίσεις της ίδιας εταιρίας τουλάχιστον. Χωρίς πολλά πολλά επιβίβαζομαι και φτάνω Μόναχο με μισή ώρα ακριβώς καθυστέριση. Τρέχω κανένα χιλιόμετρο προς την πύλη για Βρέμη και με έπιασε κρίση πανικού. Την έχασα. "Ωχ τι θα κάνω τώρα χριστιανός άνθρωπος εγώ?" σκέφτομαι.
Πάω στο γραφείο της εταιρίας και προσπαθώ να βγάλω την άκρη. Με το που βγάζω όμως τα εισητήρια μου, τα παίρνει ένας μεγαλόσωμος Γερμανός υπάλληλος με παγωμένο βλέμμα. "Ωχ, θα με γαμήσει αυτός και μου το λέγανε μην έχεις εμπιστοσύνη στους Γερμανούς τέτοιες μέρες που είναι" αλλά βγήκα ψεύτης. Πριν προλάβω να πω τίποτα. Μου γράφει σε τρια χαρτιά. Τα 2 χαρτιά ήταν για το ταξί πήγαινε-έλα και το 3ο για το ξενοδοχείο. Απόρρησα. Μου λέει ότι εφόσον έχασα την πτήση από καθυστέριση της εταιρίας και η επόμενη είναι την επόμενη μέρα, είναι υποχρεωμένοι να μου παρέχουν διαμονή για το βράδυ. Κάπου εδώ έμεινα μαλάκας καθώς δε μου έχει ξανατύχει παρόμοια περίπτωση. Και να φανταστείς ότι ήταν πολύ ευγενικός ο τύπος. Ναι, αυτός ο τύπος που νόμιζα ότι τα βράδια γίνεται υπερήρωας και τσακίζει στο ξύλο τους εγκληματίες. Μου δίνει λοιπόν τα τρια χαρτάκια και με συμβουλεύει να πάω να ρωτήσω για την αποσκευή μου, μιας και λογικά θα κόλλησε κι αυτή εδώ στο Μόναχο. Πάω λοιπόν αφού με χαιρέτησε όλο ευγένεια και μου εύχεται καλή διαμονή και μου λένε ότι δεν μπορούν να κάνουν τίποτα γιατί μπορεί και να έφυγε για Βρέμη. "Και πώς στο καλό έφυγε αφού εγώ δεν έφυγα?" "Ε, μπορεί να πήγε οδικώς. Έλα αύριο να το τσεκάρουμε" "Καλά ρε βλαμμένε δεν μπορούμε να το τσεκάρουμε τώρα? Εγώ θα μείνω εδώ κι αυτή θα ταξιδεύει? Ελπίζω να φτάσει Βρέμη πριν από μένα αλλιώς θα γίνει καμιά ζημιά" κι έφυγα. Πάω έξω στα ταξί και δειλά δειλά δείχνω το χαρτάκι σε έναν υπεύθυνο. Κι εκείνος το πέρνει, φωνάζει ταξί, το δίνει και μπαίνω μέσα. Και με πήγε στο ξενοδοχείο. Έτσι απλά.
Πριν φτάσω στο ξενοδοχείο σκέφτομαι "θα είναι καμιά τρύπα, μη περιμένεις και πολλά". Φτάνουμε λοιπόν κι έμεινα και πάλι μαλάκας. Ποια Ελλάδα ρε παιδιά? Εδώ [στην Γερμανία για να μην ξεχνιόμαστε] όλα σου τα δίνουν αν έχεις πρόβλημα. Η πρώτη εντύπωση ήταν πολύ θετική, μένει να δούμε και το δωμάτιο. Στη ρεσεψιόν, αφού παρέλαβα και χαρτάκι για τσάμπα δείπνο, ανέβηκα στο δωμάτιο. "Ώπα ρε μεγάλε, εδώ είμαστε" και καρφί για δείπνο. Ακόμα και το μίνι μπαρ άδειασα, εννοείται χωρίς να πληρώσω τίποτα. Όλα τσαμπέ ήταν και ήμουν άρχοντας. Έχα και δορυφορική τηλεόραση, έπιανα και ESPN μέχρι και τσόντες υπερπαραγωγές της Αμερικής. Μέχρι που κοιμήθηκα, σε ένα διπλό κρεβάτι για την πάρτη μου και μόνο. Κρίμα που ήταν κάπως κρύο. Εν τω μεταξύ έξω χιόνιζε.
Ξύπνημα στις 5 το πρωί και καρφί πέρνω ταξί. Με περίμενε απ'τις 5 παρά ο πούστης. Ένας Γερμανός με κρητικό μουστάκι. Μωρέ για δες πράγματα. Με πάει στο αεροδρόμιο και αφού είπα ένα "ευχαριστώ" μου ευχήθηκε καλό ταξίδι. Μπας και πρέπει να φέρουμε εδώ Αθήνα τέτοιους ταξιτζίδες? Τεσπά, μπαίνω στη πτήση κι επιτέλους φτάνω Βρέμη. Βαλίτσα όμως πουθενά. Στο γραφείο αποσκευών έκανα δήλωση εξαφάνισης, εγώ απόρησα γιατί δεν έφτασε ήδη και μετά από ψάξιμο μου λένε ότι είναι στο Μόναχο. Καλά τέτοια μαλακία? Είπα ότι θα βγώ έξω να βρώ τη φίλη μου και θα τη φέρω να δώσει διεύθυνση για να φέρουν τη βαλίτσα στο σπίτι. Κι έτσι έγινε. Και φύγαμε για το σπίτι.
Παρασκευή λοιπόν και η ένδειξη στο σάιτ της Λουφτχάνσα για τη χαμένη αποσκευή ήταν κολλημένη στο "αποσκευή αναζητείται, παρακαλούμε προσπαθήστε πάλι αργότερα". Προσπάθησα να μην το σκέφτομαι γιατί αρκετά με ξενέρωσε παρόλη τη καλοπέραση στο ξενοδοχείο. Κι έτσι βγήκαμε.
Σαββατο η ένδειξη πήγε στο "αποσκευή έφτασε, αναμένεται να παραδωθεί" και λέω επιτέλους. Λέω να κάτσουμε σπίτι μπας και μας πάρουν τηλέφωνο ότι έφτασε η αποσκευή στη πόρτα μας. Οι ώρες περνάνε, αποσκευή πουθενα. Αρχίζω να βρίζω μανάδες μέσα μου και μου έρχεται να σπάσω τα πάντα, αλλά δε γίνεται σε ξένο σπίτι, ντε. Η φίλη μου προσπαθεί να με ηρεμίσει αλλά εγώ τίποτα. Μου έρχεται να πάω να κάνω φόνο. Ε, δε γαμιέται λέω και βγάινουμε και σήμερα, αφήνοντας όμως το χαρτί της απόδειξεις στον σπιτονοικοκύρη του σπιτιού. Που παραπεμπόντως ήταν όλο ευγένεια και εξυπηρέτηση.
Κυριακή και βρίσκω την βαλίτσα έξω απ'το διαμέρισμά μας. Υπάρχει θεός τελικά. Επιτέλους ντουζ με ΔΙΚΟ μου σαμπουάν και αφρόλουτρο, επιτέλους ΚΑΘΑΡΑ ρούχα. Το ευχαριστήθηκα. Είχα αγοράσει σώβρακο και κάλτσες το Σάββατο αλλά ήταν τέτοια η ξενέρα που ήθελα να τα βγάλω κι αυτά. Κι έτσι απόλαυσα την τελευταία μου ολόκληρη μέρα στη Βρέμη. Τρομάρα μου δηλαδή. Την επόμενη έφευγα απόγευμα από εκεί και έκανα σταυρούς για να μην καθυστερίσουν κι αυτές οι πτήσεις, αλλιώς θα μιλάμε για τραγική [αλλά επική] οδύσσεια.

Ας μιλήσουμε λίγο για τη Βρέμη.
Δεν είναι ούτε μεγάλη ούτε μικρή, αντίθετα είναι ό,τι πρέπει να να ευχαριστηθείς καλοπέραση με βόλτες στη πόλη και σίγουρα παραπέμπει σε τυπική ευρωπαική πόλη που συνυπάρχει με την παλιά πόλη του μεσαίωνα με τις πλακόστρωτες πλατείες και τους καθεδρικούς ναούς. Έχει μεγάλο δίκτυο από τραμ και είναι πάντα στην ώρα τους και αν φτάσει νωρίτερα στη στάση, περιμένει κιόλας πριν φύγει, μιας και είναι το κύριο μεταφορικό μέσο. Μετρό δεν έχει αλλά είπαμε, είναι μικρή πόλη. Η ατμόσφαιρα πολύ καθαρή αν κι έκανε κωλόκρυο και γενικά η πόλη αξίζει να την περπατήσεις τόσο κατά μήκος του ποταμιού [χάθηκε να έχουμε κι εδώ ένα ζωντανό ποτάμι] όσο και στο κέντρο και τα στενά. Μερικά μάλιστα είχαν πλάτος μόλις 50 εκατοστά. Τα χριστουγεννιάτικα παζάρια πολύ μου άρεσαν κι ακόμα περισσότερο οι καντίνες που πρόσφεραν ζεστό αυστριακό κρασί [ή είναι γερμανικό? μπερδεύτικα] και κρατάς και το ποτήρι για ενθύμιο αν το θέλεις. Κοστίζει 4 ευρώ, με τα 2 ευρώ να σου επιστρέφονται αν επιστέψεις το ποτήρι.
Για τη νυχτερινή ζωή τι να πω? Ξέρουν να διασκεδάζουν αυτοί. Έχει τραμ και λεωφορεία και το βράδυ, οπότε βοηθάει στο να βγαίνει έξω ο κόσμος. Σε ένα κλαμπ που πήγαμε που γενικά ο κόσμος όλος ήταν πάνω κάτω κι όχι το κλασσικό "στέκομαι με το ποτό μου και κουνάω μόνο το κεφάλι μου πάνω κάτω σαν τις κότες" όπως εδώ, η είσοδος είχε από ΜΗΔΕΝ ευρώ μέχρι 4 ευρώ, ανάλογα με τον αριθμό που θα φέρεις στα ζάρια. Να λοιπόν που είναι χρήσιμο το τάβλι... Στις εξάρες! Η μπύρα 2 ευρώ και το τζιν τόνικ 4 ευρώ. Θα περάσουμε μια χαρά εδώ λέω και θα κάψουμε και τα άντερα. Έχει και ποδοσφαιράκι και πλεϊστέσιον εδώ. Κι ας απαγορεύεται αυστηρά το κάπνισμα.
Οι γερμανοί κατά τη γνώμη μου είναι μια ράτσα ευγενική και γενναία αλλά τον εγωισμό τον έχουν μέσα τους. Και τι με αυτό θα μου πεις και οι έλληνες τα έχουμε αυτά αλλά με μια διαφορά. Οι γερμανοί όταν πρέπει να κάνουν μια δουλειά, θα τη κάνουν με κέφι μάλιστα. Και να εξυπηρετήσουν τον άλλον [όπως εξυπηρέτησαν εμένα στο Μόναχο], δουλειά είναι γι'αυτούς. Γιατί έχουν κέφι όμως? Γιατί πληρώνονται πολύ καλά. Το φιλότιμο δυστυχώς δεν το έχουν σαν έννοια, αλλά μεταξύ των ερασμίτων φοιτιτών το φιλότιμο πάει σύννεφο. Τη μια μέρα βρέθηκα στο σπίτι ενός φίλου της φίλης μου στην εστία του πανεπιστημιου και τα πίναμε ομαδικώς. Την άλλη μέρα στο σπίτι μιας για δείπνο μετά κρασιών και παιχνιδιών. Παίξαμε κι ένα γαμάτο παιχνίδι στο οποίο ένα λάθος να κάνεις, έπρεπε να πιεις μια γουλιά απ'το ποτό σου.
Αν μου έφερναν την βαλίτσα τη Δευτέρα, την ημέρα της επιστροφής δηλαδή, σίγουρα θα έπαγα τα πάντα και θα έβριζα τους πάντες και θα απορούσαν από που ξεφύτρωσα. Αλλά τέλος καλό, όλα καλά. Κι επέστρεψα στην ώρα μου και όποιος βρισκόταν στα γραφεία της Λουφτχάνσα στο Ελ. Βενιζέλος, γλύτωσε το λιντσάρισμα.
Οπότε θα έλεγα ότι πέρασα μισό ξενέρωμα και μισό γαμάτα. Τα ταξίδια στο εξωτερικό πάντα είναι γαμάτα αλλά το συγκεκριμένο μου άφησε κάπως ανάμεικτα συναισθήματα. Αλλά στην τελική είχε πλάκα! Μου φαίνεται θέλω να ξαναπάω μια και καλή, χωρίς χαμένες αποσκευές και τέτοια!

8.12.10

My sweety loneliness


Σε τούτο το μάταιο κόσμο, είσαι μόνος σου. Μόνος σου αναπνέεις και ζεις και μόνος σου τα βγάζεις πέρα. Μπορεί να υπάρχουν άνθρωποι να σε πλαισιώνουν αλλά στην τελική είσαι μόνος σου.
Αχ μοναξιά μου γλυκιά...
Έχεις φίλους, έχεις άτομα που νοιάζονται για σένα, έχεις άτομα γαμάτα δίπλα σου, έχεις τις παρέες σου, έχεις άτομα για να μοιραστείς τις καφρίλες σου. Αλλά όταν θες να καταφέρεις κάτι, είσαι μόνος σου. Κανένας δεν υπολογίζεται και σε κανέναν δε δίνεις λογαριασμό. Μόνος σου θα το προσπαθήσεις, μόνος σου θα το καταφέρεις.
Φίλους έχω, άτομα που με νοιάζονται και με εκτιμούν έχω, παρέες έχω, άτομα για να μοιραστώ καφρίλες έχω. Αλλά κανένας τους δε θα με βοηθήσει αν θέλω να πετύχω κάτι. Κανένας δε θα βάλει το χεράκι του για να πετύχω κάτι. Θέλω να πετύχω αυτό κι εκείνο, μόνος μου θα τα πετύχω. Με τη δικιά μου σκέψη κι επιμονή και μόνο.
Ευτυχώς ή δυστυχώς, έχουμε καταντήσει εγωιστές και εγωκεντικοί που σκεφτόμαστε τη πάρτη μας και μόνο. Σκεφτόμαστε πώς θα καταφέρουμε εκείνο και το άλλο, μόνοι μας, χωρίς να μπλέκονται φίλοι μας ή τρίτοι. Θέλεις να τα πας καλά στη σχολή σου? Θέλεις να βρεις καινούριους φίλους? Θέλεις να μάθεις κάτι καινούριο και να ασχοληθείς με αυτό? Θέλεις να βρεις γκόμενο/γκόμενα? Μόνος σου θα τα βρείς όλα αυτά. Μη περιμένεις από κανέναν να σε βοηθήσει. Μόνος σου θα σκεφτείς πώς θα τα καταφέρεις και μόνος σου θα τα καταφέρεις.
Μη περιμένεις από κανέναν να σε βοηθήσει. Και δε θα βοηθήσουμε κανέναν αν θέλει κι αυτός να καταφέρει τα ίδια πράγματα. Ας τα καταφέρει μόνος του.
Αχ μοναξιά μου γλυκιά...
Δεν ξέρω αν εγώ είμαι έτσι τελικά αλλά έχω διαπιστώσει πώς ό,τι θέλω να καταφέρω, το καταφέρνω μόνος μου. Μόνος μου πέρναγα τα μαθήματα, μόνος μου έμαθα σνόουμπορντ και σερφ, μόνος μου βρήκα φίλους, μόνος μου βρήκα γκόμενα. Μόνος μου τα κατάφερα όλα αυτά κι άλλα τόσα. Δεν περίμενα να με βοηθήσουν να περάσω μαθήματα, να μου μάθουν σνόουμπορντ και σερφ, να μου βρουν φίλους, να μου βρουν γκόμενα. Εντάξει, ίσως με βοήθησαν κάπως σε κάποια πράγματα, αλλά και πάλι, αν δεν ύπηρχε το πάθος μου να τα καταφέρω, δε θα τα κατάφερνα.
Κάποτε ζητούσα απ'τους συμφοιτητές μου να με βοηθήσουν με τα μαθήματα. Με βοήθησαν ελάχιστα εως καθόλου, εκτός βεβαιώς από κάποιες [σπάνιες] περιπτώσεις, όπως να μου δώσουν κάποια παλιά θέματα και με τη δικιά μου προσπάθεια, τα πέρασα. Άρα αν δεν προσπαθήσεις ή δεν τους πιέσεις τότε μη περιμένεις βοήθεια. Πλέον μόνος μου προσπαθώ, μέσω των καθηγητών μου που μου δείχνουν κατανόηση.
Κάποτε ένιωθα την ανάγκη να ασχοληθώ με κάτι, με κάτι που να με κάνει να ξεχνιέμαι. Μόνος μου σκέφτηκα και μου ήρθε η ιδέα να μάθω σνόουμπορντ και σερφ. Δε μου είπε κανείς να μάθω. Ίσως να ήθελα να μάθω εξαιτίας των όσων έβλεπα από άτομα που ήταν ήδη μέσα στη φάση. Αλλά μόνος μου πήγα να μάθω. Και μόνος μου έμαθα. Δε μου έδειξε κανείς. Μόνο όταν άρχισα να ασχολούμαι περισσότερο, ήρθαν και οι παρέες. Αλλά τι να μου δείξουν? Ακόμα και τώρα, αν για παράδειγμα θέλω να μάθω καινούριο κόλπο, μόνος μου θα το προσπαθήσω. Θα σπάσω τα μούτρα μου αλλά θα τα καταφέρω. Χωρίς να μου δείξει κανείς.
Κάποτε είχα την ανάγκη να αποκτήσω νέους φίλους. Φυσικά και δε με βοήθησε κανείς, μόνος μου τους γνώρισα και μόνος μου κράτησα επαφή μαζί τους με αποτέλεσμα μερικές νέες φιλίες να γεννηθούν. Οκ, κάποιες φορές ίσως γνώριζα τους άλλους μέσω κάποιων αλλά και πάλι μόνος μου κηνυγούσα τη φιλία. Και μόνος μου κατάφερα να φτιάξω κάποιες πολύ καλές φιλίες. Δε μου έδειξε κανείς πώς είναι οι δυνατές φιλίες.
Κάποτε ήθελα να βρω γκόμενα. Μόνος μου γνώριζα κοπέλες, μόνος μου τις έπειθα να βγουν μαζί μου, μόνος μου τις κατάφερνα, μόνος μου τις έκανα δικές μου τελικά. Κανένας δε μου γνώρισε καμιά, κανένας δε μου έκανε κονέ, κανένας δε με βοήθησε με καμιά.
Ειδικά εδώ στο τελευταίο να τονίσω πώς όταν μπλέκεται τρίτος στην όλη υπόθεση, τότε το πράγμα γίνεται μπάχαλο. Ίσως γι'αυτό δε μου αρέσουν τα κονέ και προξενιά. Όταν προσπαθείς μόνος σου να κερδίσεις κάποιον, η επιτυχία μπορεί να φαντάζει δύσκολη αλλά στο τέλος η γεύση της νίκης θα είναι πολύ πιο ευχάριστη. Και θα τη γευτείς μόνο εσύ και ο άλλος που κέρδισες. Έχεις αναρωτηθεί πώς θα σου φαινόταν αν ανακοίνωνες στους φίλους σου εντελώς ξαφνικά ότι βρήκες κάποιον και να έμεναν με ανοιχτό το στόμα παρά να το γνωρίζουν ήδη, επειδή τυγχαίνει ο κάποιος να είναι φίλος με έναν απ'τους φίλους σου ή εστώ να τον γνώρισες μέσω των φίλων σου?
Αφού έμαθα σνόουμπορντ και σέρφ, μεγάλωσε η παρέα μου και προστέθηκαν κι άλλοι που ήξεραν λιγότερο ή ήθελαν να μάθουν περισσότερα. Με προθυμία τους βοηθούσα να κάνουν εκείνο και το άλλο, με προθυμία τους ανέβαζα επίπεδο, με προθυμία τους ενθάρρυνα και τους εμψύχωνα. Χαιρόμουν όταν κάποιος κατάφερνε να βγάλει ένα ολοκληρωμένο κόλπο και απογοητευόμουν όταν δεν το έβγαζε. Κανείς δε βρέθηκε στη θέση που είμαι τώρα και κανείς δε με ενθάρρυνε ή εμψύχωνε.
Αφού απέκτησα νέους φίλους, προστέθηκαν κι άλλοι που ήθελαν να με γνωρίσουν και με προθυμία τους γνώριζα και τους έλεγα εκείνο και το άλλο. Με προθυμία τους έδειχνα ότι ήθελα να προσπαθήσω για μια καλή φιλία. Κανείς δε βρέθηκε στη θέση που είμαι τώρα και κανείς δε μου έδειξε ότι κάνει πραγματικά προσπάθεια για μια καλή φιλία.
Αφού απέκτησα γκόμενα και γενικώς αποκτούσα κι έφυγα απ'την περίοδο που και καλά δεν ήξερα πώς να την πέφτω, προστέθηκαν κι άλλοι που ήταν στη θέση μου και ήθελαν βοήθεια, σχετικά με το πώς να τα καταφέρουν κι εκείνοι. Με προθυμία τους έδινα συμβουλές, με προθυμία τους γνώριζα υποψήφιες, με προθυμία τους παρακινούσα "έλα ρε μαλάκα, κάνε κίνηση, δείξε της ότι ενδιαφέρεσαι" και με αγωνία παρακολουθούσα την εξέλιξη. Χαιρόμουν όταν ήταν καλή η εξέλιξη, στεναχωριόμουν όταν δεν ήταν καλή. Κανείς δε βρέθηκε στη θέση που είμαι τώρα και κανείς δε μου έδειξε τα κόλπα και σίγουρα δε γνώρισα καμιά μέσω τρίτων.
Αχάριστοι όλοι τους, εγώ για όλους και κανένας για μένα.
Ποτέ μην περιμένουμε χέρι βοήθειας απ'τους άλλους. Μόνοι μας θα προσπαθήσουμε και θα καταφέρουμε να κάνουμε κάτι. Ό,τι κατάφερα, το κατάφερα μόνος μου, χωρίς βοήθεια από τρίτους. Ό,τι κατάφεραν το κατάφεραν με τη βοήθεια μου.
Εγώ για όλους και κανένας για μένα.
Εγώ για να βοηθήσω τους φίλους μου και γενικά όποιον θέλει να μάθει κάτι από μένα και κανένας για να με βοηθήσει ή να μου μάθει κάτι που γνωρίζει ήδη.

Αφού τα σκέφτηκα όλα αυτά, μετά σκέφτηκα και το άλλο. "Και γιατί δε μας βοηθάνε ρε? Έστω και λίγο, για το γαμώτο?"
Μερικά δευτερόλεπτα ήταν αρκετά για να θυμηθώ ότι είμαι κωφός. Τόσο εγώ όσο και οι φίλοι που έχω πλέον. Και τι με αυτό θα μου πεις. Κι όμως παίζει ρόλο. Ευτυχώς η δυστυχώς όλοι εμείς είμαστε καταδικασμένοι να προσπαθούμε μόνοι μας. Σας φαίνεται περίεργο που οι περισσότεροι κωφοί, αν όχι όλοι, κάνουν παρέα μόνο μεταξύ τους και δεν ασχολούνται με πράγματα που κάνετε εσείς? Είναι περίεργο, με μια διαφορά όμως. Οι άμοιροι δε βρήκαν βοήθεια για τόσα πράγματα και τα βγάζουν πέρα μόνοι τους. Ακόμη κι εμένα πολλές φορές με αντιμετώπιζαν με μια απροθυμία. Σε όλα. Στη σχολή, στις ασχολίες, στις φιλίες, στις γκόμενες.
Εγώ όμως επιμένω. Αν δεν είναι πρόθυμος ο άλλος να βοηθήσει τότε αυτός είναι ο κομπλεξικός. Αν δεν είναι πρόθυμος τότε είναι και ρατσιστής. Τότε είναι ανασφαλής και ηλήθιος.
Κι έτσι μόνος μου προσπαθώ για όσα δε μπορώ να βρω χέρι βοήθειας από κάπου και μόνος μου τα καταφέρνω. Κι επειδή όπως είπα και πιο πριν, εγώ για όλους και κανείς για μένα, στο τέλος μένουν μαλάκες με το πόσο γαμάτος τύπος είμαι. Χαχα.
Αλλά ακόμα κι έτσι, νιώθω με το ένα χέρι στη φωτιά και με το άλλο στον πάγο γιατί προσπαθώ να βοηθήσω τους κωφούς φίλους μου με όσα δε κατάφεραν να μάθουν σχετικά με τον κόσμο και παράλληλα κάνω τη δικιά μου προσπάθεια με τρίτους. Καταντάει κουραστικό το όλο αυτό. Χρειάζομαι κι εγώ τις ανάσες μου.
Τώρα που το σκέφτομαι, όταν έγραφα περί κατάθλιψης, ίσως και να ωφείλεται σε αυτό, ότι χρειαζόμουν ανάσεις, ότι χρειαζόμουν διάλειμμα απ'την όλη τη δράση, χωρίς να το είχα συνειδητοποιήσει. Ίσως λεω...

Μετά απ'όλα αυτά συνειδητοποίησα κάτι. Οι μόνοι άξιοι άνθρωποι που είναι ικανοί να σε βοηθήσουν σε όλα, με κάθε δυνατό τρόπο, είναι η οικογένειά σου. Η οικογένειά σου θα σε πάρει στις πλάτες τις, η οικογένειά σου θα σε οδηγήσει στη λύση. Η οικογένειά σου θα σε ενθαρρύνει και θα σε εμψυχώσει και θα σε βοηθήσει να βρεις τη λύση, αν δε γίνεται να σου δώσει τη λύση έτοιμη. Αλλά δε φτάνει μια οικογένεια για να λύσει όλους τους προσωπικούς ή μη προβληματισμούς ενός νέου. Για παράδειγμα μπορεί η μάνα σου να σου βρει γκόμενα? Χαχα καλό κι αυτό...

Όλοι για έναν και ένας για όλους, έλεγαν οι τρεις σωματοφύλακες, ο Άθως, ο Πόρθος και ο Άραμις.
Εγώ για όλους και κανένας για μένα, λέω εγώ.
Κανένας για έναν και ένας για κανέναν, πρέπει να ισχύει στην τελική.
Είσαι μόνος σου σε τούτο το κόσμο...

6.12.10

Γουστάρω



Γουστάρω  τους τύπους που είναι ο εαυτός τους και δε δείχνουν ότι προσπαθούν για κάτι. Γουστάρω τύπους που δε προσπαθούν να κάνουν κάτι, αλλά το κάνουν επειδή μπορούν. Τους γουστάρω επειδή μπορούν. Τους γουστάρω για όλα αυτά που είναι.
Γουστάρω τον τύπο που κατάφερε να κάνει κάτι και το αγαπά και κέρδισε επάξια τον τίτλο του αυθεντικού. Και γουστάρω τους αυθεντικούς γιατί κάνουν αυτό που αγαπάνε σα να γεννήθηκαν γι'αυτό.
Γουστάρω τον τύπο που βγάζει μια προσωπικότητα που σε επηρεάζει θετικά και σε κάνει να σκέφτεσαι πόσο γαμάτος είναι ο τύπος. Και γουστάρω τις προσωπικότητες γιατί όσα χρόνια και να περάσουν, δε ξεχνιούνται.
Ο τύπος αυτός είναι γαμάτος. Ο τύπος εκεί είναι θεός. Ο τύπος πιο κεί είναι αυθεντικός. Μπορούμε να μάθουμε πολλά απ'τους τύπους αυτούς. Αλλά πάντα θα υπάρχουν κάποιοι τέτοιοι τύποι που προφανώς απ'το πολύ φούσκωμα, πήραν τα μυαλά τους αέρα και θα μας το παίξουν σοβαροί, μούρη τρελή, με ναρκισσισμό.
Και στο τέλος ποιός είναι πιο γαμάτος? Ω, ναι, είναι αυτός που έχει προσωπικότητα, είναι αυθεντικός αλλά και μετριόφρων. Γιατί διοχετεύει τη γαματοσύνη του μόνο σ'αυτούς που αξίζουν και όχι σ'αυτούς που θέλουν να του μοιάσουν, έτσι, επειδή νομίζουν ότι άμα του μοιάσουν, θα γίνουν κι αυτοί γαμάτοι.

Ένας τέτοιος είναι ένας παλιός φίλος. Τον γουστάρω τον τύπο γιατί κάνει όσα κάνει επειδή γουστάρει να τα κάνει! Και θα συνεχίζει να τα κάνει επειδή γουστάρει τέρμα! Και θα γουστάρουμε παρέα. Stay heavy ρεεεεεεεεε \m/

3.12.10

Συνέντευξη στον εαυτό μου


1) Η απόλυτη ευτυχία για σας είναι;
Να βρίσκομαι στην κορυφή μιας χιονισμένης πλαγιάς και να χαμογελάω ατενίζοντας τη μεγαλοπρέπεια του τοπίου και το παγωμένο αεράκι να χαϊδεύει το πρόσωπό μου, πριν σερφάρω τη γλυκιά πούδρα μέχρι το τέλος της πλαγιάς. Και να έχω δίπλα μου κάποιον ή κάποια με την ίδια πώρωση με μένα [πράγμα λίγο δύσκολο όμως].

2) Τι σας κάνει να σηκώνεστε το πρωί;
Χμμμ... Η σκέψη ότι θα βρεθώ στη θάλασσα ή το βουνό, για μια μέρα γεμάτη με αδρεναλίνη. Αλλά δεν έχουμε κάθε πρωί τέτοιες σκέψεις.

3) Η τελευταία φορά που ξεσπάσατε σε γέλια;
Δε θυμάμαι. Έχω καιρό να γελάσω με τη ψυχή μου.

4) Το βασικό γνώρισμα του χαρακτήρα σας είναι;
Χμμμ... Συνήθως αφήνω τους άλλους να κρίνουν το χαρακτήρα μου. Άρα θα έλεγα ότι είμαι μετριόφρων.

5) Το βασικό ελάττωμά σας;
Εεεε... Είμαι λίγο οξύθυμος και νευριάζω εύκολα. Κυρίως όμως όταν με προκαλούν. Λιγάκι όμως!

6) Ποιοι είναι οι ήρωες σας σήμερα;
Μερικά πρόσωπα που μου έμαθαν πράγματα που δεν ήξερα ή δε βίωσα.

7) Με ποια ιστορική προσωπικότητα ταυτίζεστε περισσότερο;
Θα προτιμήσω τις σύγχρονες προσωπικότητες, όχι τις ιστορικές. Οπότε αν πρέπει να πω, θα έλεγα τον θρύλο του σνόουμπορντ Terje Haakonsen. Αλλά επειδή είναι θρύλος, θα διαλέξω κάποιον πιο... θνητό, τον Nima Jalali. Είναι τρελάρας ο τύπος!

9) Το αγαπημένο σας ταξίδι;
Τα ταξίδια στο εξωτερικό πάντα είναι αγαπημένα και αυτά στα χιονοδρομικά του εξωτερικού ακόμα πιο αγαπημένα αλλά το αγαπημένο απ' όλα είναι αυτό που δεν έχει πραγματοποιηθεί ακόμα... Πάντα θα υπάρχει ένα ταξίδι που θα είναι καλύτερο απ' τα προηγούμενα.

11) Ποια αρετή προτιμάτε σε μια γυναίκα;
Την ντομπροσύνη και την ικανότητα να με διορθώνει χωρίς να ντρέπεται ή να παρεξηγηθεί. Και προπάντως να έχει υπομονή και να μην παρεξηγιέται με το παραμικρό. Είναι πολλές οι τύπισσες που παρεξηγιούνται με το παραμικρό!

12) Και σε έναν άντρα;
Να μην είναι εγωιστής. Ξέρετε πόσοι φίλοι γίνονται πρωήν φίλοι επειδή κρατάνε τα πάντα για την πάρτη τους και δε δίνουν τίποτε στο φιλαράκι τους?

13) Το βιβλίο που σας σημάδεψε;
Η δύναμη του Υποσυνείδητου, Το κλειδί.

16) Η ταινία που σας σημάδεψε…
Η αδερφή μου κι εγώ [My sister's kepper] του Νικ Κασσαβέτη. Να με θυμάσαι [Remember me] του Άλλεν Κούλτερ. Βασικά είναι αρκετές που δε μου έρχονται πρόχειρα στο μυαλό μου.

17) Ο αγαπημένος σας ζωγράφος;
Bob Ross. Είναι θεός ο τύπος με την αφάνα. Κρίμα που μας άφησε για καλύτερους τόπους.

18) Το αγαπημένο σας χρώμα;
Το πράσινο και όλες οι αποχρώσεις του.

19) Ποια θεωρείτε ως τη μεγαλύτερη επιτυχία σας;
Μέχρι στιγμής ίσως το ότι κατάφερα να κερδίσω το σεβασμό κάποιων που ίσως με περιφρονούσαν ή δε με ήξεραν καλά. Αλλά είμαι σίγουρος ότι μεγαλύτερες επιτυχίες έπονται.

20) Το αγαπημένο σας ποτό;
Τζιν-τόνικ εννοείται. Και μια δικιά μου αλχημειά που το ονομάζω Godmother [κλεμμένο από ένα αγαπημένο μπαρ στις Βρυξέλες]. Περιέχει βότκα, αμαρέτο και χυμό λάιμ. Μπορεί αυτά να είναι τα αγαπημένα μου αλλά θέση στη καρδιά μου πάντα θα έχει η ψημένη ρακή.

21) Για ποιο πράγμα μετανιώνετε περισσότερο;
Προτιμώ να μετανιώνω για κάτι που έκανα παρά για κάτι που δεν έκανα. Και προτιμώ να μετανιώνω για σοβαρά πράγματα παρά για πράγματα που "ό,τι έγινε, έγινε, δε χάλασε και ο κόσμος". Οπότε θα έλεγα ότι έχω μετανιώσει για κάποια [σοβαρά] πράγματα αλλά στέκομαι στο ότι είτε κάτι έμαθα απ' αυτά είτε μου άφησαν χαρούμενες αναμνήσεις.

22)Τι απεχθάνεστε περισσότερο απ' όλα;
Τον εγωισμό, το ψέμα, την περιφρόνηση, τα λόγια πίσω απ' τη πλάτη σου, τα κόμπλεξ, να μη σου λένε αυτό που σκέφτονται για να μη σε χάσουν.

23)Όταν δεν γράφετε, ποια είναι η αγαπημένη σας ασχολία;
Ουυυυυυυ τι να σας πω... Σερφ, σνόουμπορντ, άραγμα με καφροπαρέα, σκίτσο. Είναι πολλά βασικά, είμαι πολυάσχολος τύπος και κουλτουριάρης, χαχα.

24)Ο μεγαλύτερος φόβος σας;
Να μου πέσει ο ουρανός στο κεφάλι μου. Οκ, αστειεύομαι, μα τον τούτατις! Να χάσω άτομα που αγαπώ κι εκτιμώ. Ή να πάθω κάτι που θα μου στερήσει αυτά που αγαπώ περισσότερο απ' όλα, τα σερφ και σνόουμπορντ.

25)Σε ποια περίπτωση επιλέγετε να πείτε ψέματα;
Προσπαθώ να μη λέω ψέματα γενικώς. Αν εγώ προτιμώ την σκληρή αλήθεια από ένα γλυκό ψέμα, γιατί να πω κι εγώ ψέματα; Αλλά εδώ που τα λέμε, ίσως να έλεγα ψέματα για να την γλιτώσω από κάτι...

26)Ποιο είναι το μότο σας;
Είναι αρκετά. Το πρώτο και καλύτερο είναι το Ride or Die, σε απλά ελληνικά σημαίνει ότι είτε θα κάνεις σερφ, σνόουμπορντ και τα ρέστα είτε θα πεθάνεις. Το δεύτερο είναι το Too fast to live, Too young to die, μότο που με εκφράζει γιατί η ζωή είναι πολύ μικρή για να τα κάνουμε όλα. Το τρίτο είναι και ο τίτλος του μπλογκ μου, Small life, Big times, μότο που νομίζω το καταλάβατε όλοι σας.

27) Πώς θα επιθυμούσατε να πεθάνετε;
Να πετάξω από ένα τελευταίο drop, το πιό ψηλό, σε μια ξεχασμένη πουδρένια πλαγιά, στο πιο ψηλό συννεφάκι, με ένα χαμόγελο στο πρόσωπό μου, έχοντας την αγαπημένη μου σανίδα στα πόδια μου... Να πετάξω και να ξέρω ότι πέθανα κάνοντας αυτό που αγαπώ περισσότερο απ'όλα. Και να σκορπίσουν την τέφρα μου στην κορυφή εκείνης της πλαγιάς ώστε το πνεύμα μου να είναι πάντα εκεί να κοιτά τους επόμενους που θα περάσουν από κει και να χαίρεται.

28) Εάν συνέβαινε να συναντήσετε τον Θεό, τι θα θέλατε να σας πει;
Σου δίνω μια δεύτερη ζωή. Χαχαχα.

29) Σε ποια πνευματική κατάσταση βρίσκεστε αυτόν τον καιρό;
Χμμμ... Πριν λίγες μέρες είχα κατάθλιψη αλλά την ξεπέρασα επειδή έκανα 3 μέρες σερφ, τώρα που δεν κάνω, δεν ξέρω... Μάλλον μπερδεμένος είμαι! Βασικά αυτόν τον καιρό κάθομαι σε αναμμένα κάρβουνα γιατί περιμένω το επόμενο κύμα και εννοείται τα χιόνια. Ή για να γίνω πιο σωστός, δεν ξέρω τι μου γίνεται. Γαμώτο!


Τη συνέντευξη να την κάνουν παρακαλώ:
Free Spirit
Amalthia
Fenia
Lefteris Savvidis
Aγανακτισμένη έφηβη

21.11.10

Days of depression


Εδώ και λίγο καιρό... Δεν κοιμάμαι καλά κι όταν κοιμάμαι, κοιμάμαι σε άκυρες ώρες, βλέπω παράξενα όνειρα, ξυπνάω αγχωμένος και ιδρωμένος λες και μου έκαναν ηλεκτροσόκ, κλείνομαι στον εαυτό μου και αντί να με ανακαλύπτω, δε με ανακαλύπτω, καθυστερώ και χάνω πτήσεις, άθελά μου στήνω την αγάπη στις αφίξεις κι άλλα πολλά...
Οκ, οι τελευταίες λέξεις είναι κλεμμένες απ'τον προσωπικό μου ύμνο [να σαι καλά Άσαρκε, γιο] αλλά καταλαβαίνετε που το πάω. Το πάω στο ότι άθελά μου χάνω τυχόν συναντήσεις με κάτι ή κάποιον ή εστώ χάνω αυτά για τα οποία "συμβαίνουν εκεί που δεν το περιμένεις και σου αλλάζουν τη ζωή".
Μάλλον ξέρω τι φταίει. Έχω χάσει όλη αυτή τη πνευματική και ψυχική ισορροπία που κατάφερα να δημιουργήσω και να διατηρήσω τους τελευταίους μήνες. Δε νοιώθω πλέον χαρούμενος, ερωτευμένος και ευγνώμων με τη ζωή και όλα όσα μου δίνει. Και εξαιτίας αυτού, μάλλον εκπέμπω αρνητική ενέργεια στους άλλους. Δε με βλέπουν χαρούμενο, δε με βλέπουν ερωτευμένο, με βλέπουν σε κατάθληψη και κατά κάποιο τρόπο με αντιμετωπίζουν ακριβώς έτσι. Καταθληπτικά. Ακόμα κι εδώ στο μπλογκ εχω σταματήσει να γράφω συχνά. Δεν έχω κάτι να γράψω. Δεν έχω κάτι χαρούμενο, ευχάριστο, ζεστό ή εστώ αισιόδοξες σκέψεις να μοιραστώ.
Που πήγε το γνωμικό μου? Μικρή ζωή, μεγάλες στιγμές? Πρέπει να χάθηκε στη πορεία και μου φαίνεται πρέπει να γυρίσω λίγο πίσω και να το ψάξω. Αλλά ο άτιμος ο χρόνος δε γυρνάει πίσω. Μόνο προχωράει.
Κάτι μου συμβαίνει. Μάλλον κάτι μέσα μου με βγάζει για λίγο απ'τη δράση. Δεν εξηγείται αλλιώς. Αλλά όσο με βγάζει απ'τη δράση, άλλο τόσο καταθληπτικά νιώθω. Και όσο πέφτω στο βαθύ πηγάδι, άλλο τόσο μου είναι δύσκολο να βγω. Μάλλον χρειάζομαι κάτι ή κάποιον να με τραβήξει, να με ταρακουνήσει και να με βρίσει για τις μαλακίες που κάνω στον εαυτό μου... Ή εστώ θέλω να πιστεύω ότι περνάω μια φάση ή ένα διάστημα ξενερώματος και θα επιστρέψω δυναμικά, που να χαλάσει κόσμος. Γαμώτο.

ΥΓ: Tο Σαββατόβραδο ήταν όαση στις καταθληπτικές μέρες. Αλλά και πάλι δε φτάνει ένα βράδυ για να νιώσεις πάλι καλά.

11.11.10

Peace & love


 All you need is peace and love, baby
John Lennon

Οι άνθρωποι χωρίς όνειρα είναι καταδικασμένοι να μείνουν μόνοι τους ενώ οι άνθρωποι με όνειρα είναι καταδικασμένοι να... αγαπηθούν. Ωχ, τι είπα πάλι?
Αυτοί που δεν έχουν όνειρα ζουν μια ρουτίνα που επαναλαμβάνεται κάθε μέρα ή εστώ ζουν το τώρα. Αυτό είναι καλό ή κακό? Το πρώτο σίγουρα δε μ'αρέσει, το δεύτερο μ'αρέσει. Η ρουτίνα μπορεί να είναι σάπια, εμετική, καταθληπτική και πάει λέγοντος αλλά αν ζεις το τώρα, ίσως συμβεί κάτι αναπάντεχο. Αλλά πόσο διαρκεί το τώρα? Λέω ναι στο να ζούμε το τώρα αλλά αν είναι κάτι πρόσκαιρο τότε μπα. Θέλω να πω, εγώ προτμώ να ζεις το τώρα συνέχεια αλλά αυτό είναι πρακτικά αδύνατον
Αντίθετα αυτοί που ονειρεύονται μπορεί να έχουν μια κάποια κατάθληψη για το τώρα γιατί σκέφτονται ή μάλλον ονειρεύονται υπερβολικά αλλά τουλάχιστον ονειρεύονται ένα ευτυχισμένο μέλλον με ευτυχισμένες στιγμές. Έτσι δεν είναι? Εστιάζονται στα όνειρα, εστώ κι αν αυτά έρχονται με κόπο και δουλειά και όταν αρχίζουν να πραγματοποιηθούν, τότε είναι με ένα μόνιμο χαμόγελο, με ένα βλέμμα ευγνωμοσύνης και χαράς. Και στο τέλος θα τον αγαπήσουν επειδή αγαπά να ονειρεύεται και θέλουν κι αυτοί να ονειρευτούν μαζί του. Κάποιοι θα τον αγαπήσουν για τα όμορφα όνειρά του, κάποιοι για την αγάπη του σε αυτό που κάνει. Ας μην μιλήσουμε γι'άυτούς που έχουν συμφέρον στην αγάπη. Λόγο στην αγάπη δε δίνει κανείς.
Έχεις ένα όνειρο. Έναν τρόπο ζωής. Έναν τρόπο ζωής που μοιάζει με όνειρο για σένα. Ο τρόπος ζωής που κάνεις είναι ο τρόπος σου για να ξεφύγεις απ'τα σκατά της καθημερινότητας. Και οι άλλοι ζηλεύουν τον τρόπο ζωής σου και το πώς περνάς και αρχίζουν κι αυτοί να ονειρεύονται. Να ονειρεύονται έναν τρόπο ζωής παρόμοιο αν όχι ίδιο με το δικό σου. Και καταλήγεις να έχεις κερδίσει έναν άνθρωπο...
Τρόπος ζωής είναι να νιώθεις ερωτευμένος. Να νιώθεις ελεύθερος. Να νιώθεις χαρούμενος. Να αγαπάς ένα χόμπυ. Να αφιερώνεσαι σε αυτό. Να αγαπάς ο,τιδήποτε κάνεις. Να αγαπάς τον εαυτό σου επειδή τα κάνεις όλα αυτά. Και στο τέλος θα νιώθουν μαζί σου και θα αγαπούν μαζί σου. Θα σε ερωτευτούν. Θα ελευθερωθούν μαζί σου. Θα χαρούν μαζί σου. Θα αγαπήσουν το ίδιο χόμπυ με σένα και θα αφιερωθούν σ'αυτό. Θα αγαπήσουν ο,τιδήποτε κάνουν. Θα αγαπήσουν τον εαυτό τους. Προπάντως επειδή τους έμαθες τον τρόπο ζωής σου που τόσο ζηλεύουν και θέλουν κι αυτοί...
Πολύ σκεφτόμαστε για το τίποτα τελικά. Πώς θα κάνουμε εκείνο, πώς θα κερδίσουμε τον άλλον, τι να φορέσουμε σήμερα, με ποιούς θα βγούμε, θα είναι κι εκείνος εκεί? Μπας κι έχει σημασία τελικά?
Εμείς, δηλαδή το υποσυνείδητο και το ένστικτο, καθορίζουμε αυτό που είμαστε και όχι οι τυχόν πράξεις μας που απέχουν πολύ απ'τον πραγματικό μας εαυτό.

Θεωρώ πώς η φράση του θρυλικού σκαθαριού είναι ακριβώς όλα τα παραπάνω. Ειρήνη και αγάπη σε ό,τι κάνεις. Ειρήνη και αγάπη σε όλους. Και στο τέλος αυτό που μεταδίδεις θα γυρίσει πάνω σου σαν μπουμερανγκ. Ό,τι θετικό εκπέμψεις στους άλλους, θα επιστραφεί. Και όλοι μας βγαίνουμε κερδισμένοι.

Peace & love.

7.11.10

Έρωτας και LSD


Έρωτας. Μια λέξη όμορφη αλλά και περίεργη ταυτόχρονα. Μια λέξη που σε στέλνει είτε στον παράδεισο είτε δυο μέτρα κάτω απ'τη γη.
Έχω ακούσει πολλά για τον έρωτα αλλά μάλλον δεν έχουμε καταλάβει πώς τον νιώθουμε.
Οι υπερεαλιστές θα πουν ότι ο έρωτας είναι κάτι που το νιώθεις τη στιγμή που δεις τον κατάλληλο.Οι ρεαλιστές θα πουν ότι ο έρωτας είναι κάτι που γεννιέται μέσα απ'τη σχέση.
Οι ονειροπόλοι θα πουν ότι ο έρωτας είναι κάτι που το νιώθεις συνέχεια και τον μεταδίδεις στους γύρω σου. Και αν ανταποκριθεί κάποιος, τότε αυτός είναι ο κατάλληλος.
Ο έρωτας είναι κάτι που δεν το προγραμματίζεις αλλά εγώ τείνω στο τρίτο. Να είσαι ερωτευμένος με τη ζωή, να είσαι ερωτευμένος με αυτό που κάνεις, να είσαι ερωτευμένος με τη χαρά σου, να το μεταδίδεις στους γύρω σου και τα υπόλοιπα θα έρθουν.
Ίσως γι αυτό όσοι κάνουν λες και πήραν LSD είναι πιο ερωτεύσιμοι... Kαι μας θεωρούν τρελούς.

1.11.10

This november is yours

Θυμάστε τις ιστορίες με τίτλο "This summer is yours"? Το πρώτο, δεύτερο και τρίτο κομμάτι?
Έφτασε η ώρα για τη συνέχεια. Μιας και τέτοια εποχη διαδραματίστηκε η συνέχεια... Χαλεποί καιροί!


Εσυ επέστρεψες στη σχολή σου κι αυτή έφυγε στο εξωτερικό για το έρασμους. Η μόνη σας επαφή ήταν μέσω κινητού και επικοινωνούσατε σπάνια. Όσο πέρναγε ο καιρός επικοινωνούσατε ολοένα και πιο σπάνια. Μέχρι που έφτασε μια ωραία ηλιόλουστη μέρα κι εσύ ξύπνισες με φουλ διάθεση. Ήταν εκείνη. Σε προσκαλεί στο σπίτι της στο εξωτερικό. Αρχικά σκέφτηκες ότι σου κάνει πλάκα αλλά τελικά δέχτηκες. Κανόνισες τέτοια εποχή να πεταχτείς με το αεροπλανάκι κάπου εκεί έξω και σε 3 ωρίτσες θα την έβλεπες. Όλα ωραία και μετά τις απαραίτητες ετοιμασίες έφτασε η τελευταία μέρα πριν φύγεις και έπεσες για ύπνο με ανεβασμένη διάθεση.
Η μεγάλη μέρα ξημέρωσε και ξύπνησες ελαφρώς αγχωμένος. Πήρες γραμμή για το αεροδρόμιο κι αφού έκανες τσεκ ιν, βγήκες έξω για καφέ και τσιγάρο. Καθώς άναβες το τσιγάρο, την σκεφτόσουν. Πώς θα σε υποδεχθεί? Πώς θα αντιδράσει? Πώς θα αντιδράσεις? Πώς θα περάσετε τη βδομάδα που θα είστε μαζί? Γρήγορα όμως τις σκέψεις εκείνες τις διαδέχτηκαν οι χαρούμενες σκέψεις από εκείνο το καλοκαίρι που ήταν δικό σας. Αναχώρησες γεμάτος αισιοδοξία και το ταξίδι ήταν ήρεμο. Όλα έδειχναν ότι τίποτε δε θα πάει στραβά.
Φτάνεις στον προορισμό σου μετά από 3 ωρίτσες και την περιμένεις. Ανάβεις πάλι τσιγάρο, να σου φύγει το άγχος και λίγο πριν το τελειώσεις, την βλέπεις. Το σβήνεις βιαστικά και μένεις με το βλέμμα σου καρφωμένο στο δικό της. Σε πλησιάζει, μένει να σε κοιτάει λίγο και σε αγκαλιάζει σφιχτά. Ανταποκρίνεσαι κι εσύ και χαιδεύεις τα ξανθά μαλλιά σου. Πήρατε ταξί και φυγατε. Στη διαδρομή απεφύγατε να μιλάτε αλλά μείνατε να κοιτάζεστε. Πρόσεξες κάτι παράξενο πάνω της. Το κίτρινο βραχιόλι που φόραγε το καλοκαίρι, δεν το φοράει πια. Θα μπορούσες να ρωτήσεις "γιατί?" αλλά δεν τόλμησες. Ένοιωθες ότι κάτι μέσα σου τσακίστηκε αλλά δεν έδωσες πολύ σημασία γιατί υποσχέθηκες στον εαυτό σου να μην αφήσεις τίποτε να σε ρίξει κάτω. Φτάσατε στο σπίτι της κι αφού το θαύμασες για την μοναδική του μινιμαλιστική αρχιτεκτονική του έξω και μέσα, αράξατε με καφέ. Αρχίσατε δειλά δειλά να μιλάτε. Επιτέλους έφτασες και άλλη μια ονειρεμένη εβδομάδα άρχιζε. Ή μήπως όχι?
Εκείνη την μέρα κοιμηθήκατε αμέσως μιας κι έφτασες βράδυ και ήσουν κουρασμένος. Προς μεγάλη σου έκπληξη, κοιμηθήκατε αγκαλιά. Και ξυπνήσατε αγκαλιά, πριν πάρετε ένα υπέροχο πρωινό. Το πρόγραμμα για σήμερα έλεγε ξενάγηση στη πόλη, καφές και ποτό το βράδυ. Σκεφτόσουν περισσότερο να δεις την πόλη παρά να την καταφέρεις ξανά. Αφού θάυμασες κτήρια, πλατείες, πάρκα πήρατε γραμμή για ένα μπαράκι, να τα πιείτε και να τα πείτε. Εκεί σκέφτηκες ότι καλύτερα θα ήταν να επιστρέψετε σπίτι κι εκεί να δοκιμάσεις. Όπως κι έγινε. Επιστρέψατε αλλά για κακή σου τύχη αυτή είχε νέυρα. Δεν το έδειχνε αλλά εσύ το κατάλαβες. Προσπάθησες να την ηρεμίσεις, να την αγκαλιάσεις, να την φιλήσεις, δίνοντάς της να καταλάβει ότι η εβδομάδα θα είναι όπως τότε ξανά. Δυστυχώς δεν τα κατάφερες και αυτόματα έπεσε τελείως η διάθεση σας. Εσύ κλέιστηκες στο μπάνιο και αναρωτιόσουν τι στο καλό έγινε, αυτή κλείστηκε στο δωμάτιό της και κοιμήθηκε. Εκείνη την μέρα εσύ κοιμήθηκες στον κανεπέ.
Την επόμενη, ήρθε και σε ξύπνησε με ένα βαθύ χαμόγελο και βλέμμα γεμάτο χαρά. Ξυπνάς και βλέποντάς την χαρούμενη, χαμογελάς κι εσύ. Σου δίνει ένα πεταχτό φιλί και σε προσκαλεί να φάτε πρωινό. Για μια στιγμή στάθηκες στον κατεπέ βλέποντάς την να περπατά και αναρωτιέσαι αν όντως άλλαξε η διάθεσή της ή είναι κόλπο για να σε δοκιμάσει. Όμως πήρες την απόφαση να τα αφήσεις όλα στο χέρι της. Εξάλου σε διακοπές είσαι και δεν έχεις κάτι να χάσεις. Και όντως έτσι έγινε, οι επόμενες 2 μέρες κύλισαν έτσι ακριβώς, όπως 2 καλοί φίλοι πηγαίνουν βόλτες, βλέπουν μέρη, μιλάνε και γελάνε. Αλλά κοιμόσασταν μαζί, αγκαλιά. Πλέον το πήρες απόφαση, θα την βλέπεις εντελώς φιλικά, τουλάχιστον μέχρι να παρουσιαστεί η ευκαιρία.
Κι έτσι φτάσαμε στη μέση της εβδομάδας. Άλλες 3 μέρες έμειναν μέχρι να φύγεις. Η μέρα όμως κάτι είχε και σου έφτιχνε τη διάθεση. Αφού περάσατε άλλη μια μέρα με βόλτες κι επίσκεψη στο πανεπιστήμιό της, καταλήξατε για ποτό σε ένα μέρος που έμελε να γίνει το αγαπημένο σου, σ'αυτή τη πόλη τουλάχιστον. Το σκηνικό ήταν πολύ βιομηχανικό, καθώς το μέρος ήταν σε έναν παλιό εγκαταλημένο σηδηροδρομικό σταθμό, στεγασμένο σε αίθριο και στη θέση των γραμμών είχαν φυτέψει διάφορα δεντράκια. Μαγεύτικες τόσο πολύ απ'το μέρος και απ'τον κανεπέ που καθόσασταν, κοιτάς τους πίνακες με τα παλιά τρένα, μέχρι που σου ψυθιρίζει "αυτό το μέρος θα είναι το δικό μας μέρος". Ξαφνιάστικες απ'τα λόγια της και το μόνο που κατάφερες να απαντήσεις είναι "στο μέρος αυτό θα σε σκέφτομαι και θα με σκέφτεσαι". Χαμογελάει και σε φίλάει παθιασμένα. Μέσα σου ένιωθες ότι ξαναβρήκες την κοπέλα που ήταν δικιά σου για πάντα, εστώ με μια μικρή καθυστέρηση. Κι έτσι αποχωρήσατε για το σπίτι σας. Εκεί, αφού ανεβήκατε στο δωμάτιο με σκοπό να κοιμηθήτε, σταθήκατε ακίνητοι ο ένας απέναντι στον άλλον, σε κοίταγε με βλέμμα όλο νόημα και χαμόγελο, την κοιτάς κι εσύ και χαμογελάς και χωρίς να καταλάβετε τι συμβαίνει, αρχίζετε να γδύσεστε μέχρι να μείνετε εντελώς γυμνοί. Την έβλεπες όπως ακριβώς την έβλεπες και το καλοκαίρι, χωρίς όμως το κίτρινο βραχιόλι της. Και σε έβλεπε ακριβώς όπως και το καλοκαίρι, χωρίς όμως το χρώμα που είχες πάρει. Το πρώτο σας σεξ μετά από μήνες είναι γεγονός και ένοιωθες ότι ήταν το σεξ που σου έλειπε. Τελειώσατε και πέσατε ξεροί, εξαντλημένοι, μιας και δεν είχατε δυνάμεις για τίποτε άλλο. Προφανώς ήταν τόσο παθιασμένο που όλες σας οι δυνάμεις δώθηκαν σ'αυτό. Και ξυπνήσατε το επόμενο πρωί, γυμνοί, μέσα απ'τα λευκά σεντόνια, με τις ακτίνες του ήλιου να σας χαιδεύουν, όπως τότε ξανά.
Κάτι άλλαξε ήταν εμφανές και οι επόμενες μέρες κίλησαν έτσι ακριβώς όπως τότε. Μόνο που θα ήταν σύντομες. Λίγο σε ένοιαζε όμως. Εδώ ήρθες περισσότερο για να κάνεις τις διακοπές σου και λιγότερο να ξαναβρεθείτε μαζί. Μέσα σου το ήθελες αλλά δεν ήθελες να το αφήσεις σα να εξαρτόνται όλα απ'αυτό. Οι μέρες περνούσαν με πολύ γέλιο, πολύ κρασί, πολύ σεξ. Μέχρι που έφτασε η τελευταία μέρα. Και όπως τότε ξανά, τσακωθήκατε. Πήγατε μαζί στον σταθμό με σκοπό να πάρεις μόνος σου το τρένο για το αεροδρόμιο και στη διαδρομή δε μιλούσατε. Αφού φτάσατε στο σταθμό και περιμένατε το τρένο, άρχισε να μιλάει και να σε βρίζει. Εσύ, μη έχοντας πλέον να χάσεις κάτι, δεν της έδωσες σημασία και μόνο λίγο πριν έρθει το τρένο, ένα δάκρυ κύλησε στο πρόσωπό σου. Ψελλίζεις "καλά, άσε με τώρα να φύγω". Αυτή σταμάτησε μεμιάς να μιλάει και έμεινε να σε κοιτάει που κοιτάς το τρένο. Πάς να ανεβείς, με ολοένα και περισσότερα δάκρυα στα μάτια σου και κάθισες στη θέση σου χωρίς να την κοιτάς απέξω. Πάς να κοιτάξεις στο παράθυρο και δεν τη βλέπεις πουθενά. Σκέφτηκες "καλά άσε μας τώρα εγώ φέυγω για πάντα" και χάθηκες στις σκέψεις σου μέχρι που την βλέπεις. Μπήκε κρυφά από άλλο βαγόνι γιατί μετάνοιωσε που σου φέρθηκε άσχημα. Έρχετε προς το μέρος σου με χαμόγελο, σηκώνεσαι και την κοιτάς σοκαρισμένος και αφού ψελλίζεις "τι έκανες τώρα?", αυτή σε αγκαλιάζει, σου ψυθιρίζει "συγγνώμη" και σε φιλάει παθιασμένα. Αφού μείνατε να φιλιέστε, κάθεστε στη θέση σου, αυτή πάνω σου ακουμπώντας το κεφάλι της στο στήθος σου κι εσύ χαιδεύεις τα ξανθά μαλιά της. Δε μιλούσατε, μείνατε να κοιτάτε την εξοχή έξω απ'το παράυθρο. Το μόνο αίσθημα που κυριαρχούσε μέσα σας ήταν η ζεστασία.
Φτάσατε στο αεροδρόμιο και αφού έκανες τσεκ ιν, πήρατε καφέ, κάτσατε έξω, αγκαλιά πάντα και φιλιόσασταν παθιασμένα, λες και είναι το τελευταίο σας φιλι για πάντα. Η ώρα της αναχώρησης έφτασε και πριν φτάσεις στην πύλη σταματάς, την κρατάς απ'το χέρι και έμεινες να την κοιτάς χωρίς να μπορείς να πεις τίποτα. Σε μιμήθηκε και λίγο αργότερα πήρε το θάρρος να μιλήσει. "Ξέρω πώς τίποτα δεν ήταν όπως το περίμενες αλλά τουλάχιστον σε είδα ξανά κι αυτό μου φτάνει" και ξέσπασε σε κλάματα. Της χαιδεύεις το πρόσωπό της, την αγκαλιάζεις και προσπαθείς να την καθησυχάσεις. Της δίνεις ένα τελευταίο παθιασμένο φιλί και φέυγεις για την πύλη. Φεύγοντας, της κρατάς το χέρι και σιγά σιγά οι άκρες των δάχτυλών σας απομακρύνονται. Μένεις να την κοιτάς που κλαίει κι εσύ εντελώς ξαφνικά αλλάζεις βλέμμα και κοιτάς μπροστά γιατί δεν αντέχεις να την βλέπεις να κλαίει. Θες να κλάψεις κι εσύ αλλά συγκρατείς τα δάκρυα και επιταχύνεις το βήμα σου. Περπατάς ολοένα και πιο γρήγορα και γυρνάς πρόσωπο να δεις αν είναι ακόμα εκεί. Είναι. Μόνο που αυτή τη φορά είναι όπως ακριβώς την γνώρισες, με μια λάμψη γύρω απ'το πρόσωπό της. Και αυτόματα επέστρεψε η χαρά στο πρόσωπό σου. Υψώνεις το χέρι σου για ένα τελευταίο αντίο, το ακουμπάς στη καρδιά σου και το απλώνεις προς το μέρος της, πράττει κι αυτή το ίδιο και χάνεσαι απ'το οπτικό της πεδίο. Μπήκες στο αεροπλάνο και το ταξίδι της επιστροφής είναι γεγονός. Σ'όλη τη διάρκεια ήσουν χαμογελαστός και μόνο χαρούμενες σκέψεις μπορούσες να κάνεις.
Έφτασες στο σπίτι και λίγο πριν κοιμηθείς σκέφτηκες ότι πλέον όλα θα είναι τόσο διαφορετικά. Θα ξαναβρείς κάποια κοπέλα να της χαρίσεις την καρδιά ή όχι? Θα μπορέσεις να ξαναερωτευτείς όπως την ερωτεύτηκες ή όχι? Θα ξαναζήσεις ξέγνοιαστα και ανέμελα ή όχι? Το μόνο σίγουρο είναι ότι εσύ θα προσωρήσεις μπροστά όπως σου αξίζει απλά θα έχεις στο μυαλό σου την χαρά και μόνο, όπως τότε ξανά και μ'αυτήν θα πορευτείς. Όσο για την κοπέλα... Είναι παρελθόν πλέον. Επέστρεψε απ'το έρασμους και χαθήκατε εντελώς. Αλλά εσύ χρησιμοποιείς τις αναμνήσεις με την ελπίδα για καλύτερες μέρες. Γιατί ξέρεις ότι άμα σε βλέπουν οι άλλοι χαρούμενο, τότε θα σου ανταποκριθούν κι αυτοί θετικά, ίσως και πολύ περισσότερο απ'όσο περιμένεις. Και είσαι σίγουρος ότι κι εκείνη το ίδιο κάνει.

ΤΕΛΟΣ

Τίτλοι τέλους: Μπορεί να μην υπάρχεις πλέον αλλά μου έδειξες τι σημαίνει χαρά σε μια εποχή που αναζητούσα την ταυτότητά μου και τη γαλήνη μέσα μου. Την ξαναβρήκα σε κάποια πρόσωπα που μου χάρισαν ιδιαίτερες στιγμές, ξαναβρήκα τι σημαίνει να απολαμβάνεις στο μέγιστο κάθε τι που κάνεις και θα την ξαναβρώ σε πρόσωπα άλλων. Χάρη σε σένα βρήκα χαρά σε άλλους. Όλα τα χρωστάω σε σένα κοριτσάκι μου... Σ'ευχαριστώ για όλα. Εις το επανιδείν.

25.10.10

Ανθρώπινες σχέσεις


Οι ανθρώπινες σχέσεις είναι πιό πολύπλοκες απ'όσο φαίνεται. Η σαπίλα τους δε σταματά ποτέ.
Έχουμε φτάσει σε εποχές που πρέπει να είσαι συνέχεια σε γνώση της κατάστασης για να μην την πατάς στο τέλος.
Οι σχέσεις μεταξύ ανθρώπων είτε φιλικές είτε ερωτικές πάντα θα κρύβουν κάτι. Ένοχο μυστικό ή κάτι άλλο ή ακόμη και καταστάσεις που γίνονται εν άγνοιά σου. Κάποια απ'αυτά μπορεί να είναι απλές δικαιολογίες αλλά ποιός τις γαμεί τις δικαιολογίες? Οι δικαιολογίες είναι για τους αδύναμους. Και όταν αυτό το κάτι αποκαλύπτεται νιώθεις προδομένος. Ή εστώ ξενερωμένος με την όλη κατάσταση.
Αν γίνονται όλα αυτά, τότε γιατί μπήκαμε στον κόπο να προσπαθήσουμε? Εστώ και λίγο? Αφού δε βγαίνει τίποτα απ'όλη αυτή την ιστορία. Κι όμως... Η ιντρίγκα, η διάθεση για ανατροπές είναι το αλατοπίπερο της ζωής και μας εξιτάρουν. Τι θα ήταν η ζωή χωρίς ιντρίγκες και ανατροπές? Ακόμα και εις βάρος σου.
Ναι, η αλήθεια είναι ότι μου αρέσουν τέτοια πράγματα γιατί η ζωή σου γίνεται πιο ενδιαφέρουσα. Απ'την άλλη όμως βαρέθηκα να την πατάω τόσο άσχημα συνέχεια. Μια, δυο, τρεις, τέσσερεις, ε, πόσες φορές? Βαρέθηκα να προσπαθώ για κάτι που μοιάζει με αδιέξοδο. Να προσπαθήσω και να αναγνωριστεί η προσπάθειά μου ναι, αλλά όχι και να μείνει αδιάφορη.
Κι έτσι καταλήγουμε στο συμπέρασμα στο ότι πρέπει να είμαστε σε γνώση της κατάστασης. Να μαθαίνεις απ'όπου μπορείς πληροφορίες για τον άλλον. Πληροφορίες που σε ενδιαφέρουν, για να μην την πατήσεις στο τέλος. Ακούγεται λίγο εγωιστικό αλλά έτσι είναι. Πόσοι δε ρωτούσαν όσους μπορούσαν για το τι παίζει με κάποιο μωρό? Να μάθουν για το μωρό? Αν το μωρό παίζει κι αλλού πέρα από σένα, αν είπε λόγια για σένα και λοιπά?
Εμένα όλα αυτά μου ακούγονται βλακείες καθώς είμαι υπέρμαχος του "όλα θα έρθουν άμα το θέλεις" αλλά με τα απανωτά σκατά που έγιναν τις τελευταίες εβδομάδες, δε πάει άλλο... Λυπάμαι αλλά έτσι είναι.
Ίσως πολύς κόπος για το τίποτα... Γιατί όπως έλεγα πάντα, κανένας στη σήμερον εποχή δε ξέρει τι θέλει... Και ποιός έχει χρόνο για σωστές επιλογές? Κανένας και όλοι θέλουν την επιλογή που τους συμφέρει στη παρούσα φάση.
Η σαπίλα των ανθρώπινων σχέσεων δε σταματά ποτέ.

17.10.10

Number 24


Number 24, a fucking yeahh bday party.
Ένα γαμημένο πάρτυ, καμιά τριανταριά άτομα, ένα πρόσωπο.
24 χρόνια είναι πολλά, να τ'αφήσω? Μεγαλώνουμε αλλά μυαλό δε βάζουμε. Μεγάλα παιδιά είμαστε άλλωστε και το έχω ξαναπει. Χρόνια μου πολλά λοιπόν και να με χάιρομαι!
Αν είστε καλά παιδιά ίσως σας κεράσω και τούρτα. Ό,τι έχει μείνει τελοσπάντων από χθες... Γιατί έγινε χαμός.
Fucking yeahh bday party was fucking rocknrolla with metal for real!

7.10.10

Ό,τι έχτισες...


Πόσο τραγικό είναι να παλεύεις για αρκετούς μήνες για την ψυχική σου γαλήνη και ηρεμία, να καταφέρνεις να μπεις στη φιλοσοφία της ζωής και της ηλικίας σου γενικώς, να σκέφτεσαι μόνο το παρόν, να σου έρχονται στο τέλος όλα τέλεια, περνώντας την κάθε μέρα με μεγάλες στιγμές, να τρέφεις ελπίδες για κάτι ευχάριστο και μαγικό παράλληλα με τη γενική φιλοσοφία που σχημάτισες, να αρχίζουν να μπαίνουν όλα σε έναν καλό δρόμο και στο τέλος να την πατάς τόσο άσχημα σα να σε γάμησαν σκληρά πολλές φορές?
Μα, πόσο τραγικό?
Ήταν μια περίοδος που αυτός ήταν τελείως σκατά ψυχολογικά. Πήρε όμως μια απόφαση. Θα αλλάξει τελείως τρόπο σκέψης, τόσο για τον εαυτό του, όσο και τη ζωή και τις χάρες της. Και το κατάφερε. Κι έτσι άρχισε να περνάει γαμάτα. Φίλοι, γυναίκες, σεξ. Μεγάλες στιγμές στη μικρή ζωή με μικροπράγματα.
Στο ενδιάμεσο τη γνώρισε. Μια κοπέλα η οποία έμελλε να γίνει στόχος του, να την καταφέρει. Οι μέρες πέρασαν, οι μήνες επίσης, αυτός ερχόταν ολοένα και πιο κοντά της κι αυτή το ίδιο. Άρχισαν να τρέφουν ο ένας για τον άλλον εκτίμηση. Όσο ευχάριστα άρχισε η γνωριμία τους, άλλο τόσο ευχάριστη εξελισσόταν η γνωριμία τους μέχρι να έρθει η ευχάριστη κατάληξη.
Όμως... Η πεποίθεσή του ότι εκείνη η πολλά υποσχόμενα κοπέλα θα έμελλε να αλλάξει πολλά στη ζωή του, ήταν ταυτόχρονα και η ταφόπλακά του στη ψυχή του. Η κοπέλα εκεί που άφηνε πολλές υποσχέσεις, ξαφνικά σταμάτησε την επικοινωνία μαζί του. Αυτός συνέχιζε να της κάνει προτάσεις για καφέ, εκείνη τίποτα. Μέχρι που αποφάσισε να το ξεκαθαρίσει. Τελικά τι έγινε? Αυτή η κοπέλα βρήκε έναν τύπο, δηλώνει ότι είναι πολύ καλά μαζί του κι αυτός έμεινε να αναρωτιέται τι στο καλό έγινε. Από πότε βλέπεις έναν άλλον τη στιγμή που σε χαρακτηρίζει καλό παιδί, έξυπνο, γλυκό, με χιούμορ και με χαρακτήρα?
Ηθικό δίδαγμα. Οι γυναίκες είναι και πολύ σκύλες τελικά. Η διπλοπροσωπία, το ψέμα, η εκμετάλλευση σε όλο της το μεγαλέιο. Οι γυναίκες είναι πανουργές και στην τελική μόνο ένα πράγμα θέλουν. Θέλουν κάποιον που στο μυαλό τους είναι η επιτομή του κωλόπαιδου. Το κακό παιδί. Κι έτσι μας γαμάνε.
Βέβαια εκεί που καταλήγουμε, είναι ότι από εκεί που κατάφερες να τα βάλεις όλα σε τάξη και να αρχίσεις να περνάς γαμάτα, έρχεται κάτι που σε προσγειώνει ατσαλά στην σκληρή πραγματικότητα. Είπαμε, είναι ωραία τα όνειρα και οι επιθυμίες μας αλλά καμιά φορά η πραγματικότητα είναι τόσο σκληρή που νομίζεις ότι τα πάντα μέσα σου γκρεμίστηκαν. Με λίγα λόγια ό,τι έχτισες με κόπο, γκρεμίστηκε σαν τοίχος από τραπουλόχαρτα.
Αλλά ας δούμε τη θετική πλευρά. Όλα αυτά ίσως γίνονται για κάποιον λόγο. Δεν ήταν γραφτό να γίνει ή εστώ χτύπησε το καμπανάκι ότι αυτή δεν είναι η κατάλληλη, άρα το σύμπαν τα έφερε έτσι ώστε να μη γίνουν. Και στο τέλος αυτές θα είναι οι άκυρες. Ή έστω στην τελική όλες οι δοκιμασίες υπάρχουν για να τις ξεπερνάμε. Σιγά μην κάτσουμε να κλαιγόμαστε με την κάθε μαλακία της ζωής. Αυτή έχασε, όχι εμείς. Εμείς θα κερδίσουμε στο τέλος.

Όλα τα παραπάνω παραπέμπουν σε μια παλιότερη μου ανάρτηση. Κι ακριβώς επειδή τα γράφω εκεί, δεν τα ξαναγράφω εδώ... Δειτε ΕΔΩ.

1.10.10

Εθισμένος σε ό,τι με καταστρέφει


Γυναίκες. Μεγάλη η αμαρτία του πάθους, αλλά και δηλητήριο ταυτόχρονα.
Έρωτας. Η βαρύτητα δε μπορεί να θεωρηθεί υπεύθυνη για τους ανθρώπους που πέφτουν στον έρωτα αλλα μπορείς να ξεφύγεις απ'τη δίνη?
Σεξ. Κανένας δεν αντιστάθηκε στο καλό σεξ και την απόλαυσή του, αλλά κάποια στιγμή καταλήγει σαν χιλιοφορεμένο ρούχο.
Ποτό. Τσιγάρο. Να πάνε κάτω τα σκατά της ζωής. Αλκοολικοί και φουγάρα καταντήσαμε.
Βουνό, αέρας, νερό. Πολύ απλά γιατί είναι ναρκωτικά. Ναρκωτικό η αφράτη αερινή πούδρα, ναρκωτικό το νερό και το κύμμα που φουσκώνει, ναρκωτικό και ο αέρας που δυναμώνει και δίνει ώθηση στο πανί. Και καταλήγεις με σπασμένα πλευρά και διαστρέμματα.
Και για τέλος, με την παρόν ανάρτηση τεριάζουν γάντι οι στίχοι του Άσαρκου. Ανθρώπινες φαγωμένες μηχανές καταντήσατε, ό,τι σιχαθήκατε γίνατε... Γαμώ τη νεολαία και τις αυτοκαταστροφικές τους τάσεις!

Kαλό μήνα και καλή καταστροφή... Ειδικά τώρα που έρχεται και χειμώνας.

ΥΓ: Αφιερωμένο στους αυτοκαταστροφικούς φίλους μου... Που όμως γουστάρουν!

28.9.10

Κουφάλα νεκροθάφτη


 Κουφάλα νεκροθάφτη, δε θα πεθάνουμε ποτέ

Δε θα μεγαλώσουμε ποτέ. Μεγάλα παιδιά είμαστε μόνο.
Καθημερινά βλέπω μεγάλους να ζούνε τη ρουτίνα της πόλης ή να βαριούνται να ζουν. Τους βλέπω να αναστενάζονται και να αναπολούν στιγμές που πέρασαν. Τους βλέπω να συζητάνε για όσα δεν έζησαν ή για όσα έζησαν αλλά πέρασαν.
Γιατί? Γιατί αν νιώθεις ότι μεγαλώνεις, τότε σιγά σιγά νιώθεις ότι δεν έχεις χρόνο για να ζήσεις κάποια πράγματα.
Τα φοιτητικά χρόνια πέρασαν, έχεις χρόνο μόνο για τη δουλειά σου, δουλεύεις σαν το σκυλί για να βγάζεις τα προ ζην ή να βγάζεις όσα νομίζεις ότι σου χρειάζονται για μια κανονική ζωή. Βγαίνεις ελάχιστα, για καμιά ώρα και αυτήν την ώρα θα την περάσεις με τα τυπικά, τύπου πώς ήταν η μέρα σου.
Ξεκόλλα. Πάντα υπάρχει χρόνος για να ζήσεις κάτι. Να ζήσεις όλα όσα δεν έζησες ποτέ ή να ξαναζήσεις κάτι που νοστάλγισες. Το κόλπο? Νιώσε όπως ένα μεγάλο παιδί.
Ναι είναι αλήθεια τα φοιτητικά χρόνια είναι τα καλύτερα και δεν αλλάζει. Είναι τα χρόνια που μπορείς να κάνεις ο,τι γουστάρεις, να νιώσεις παντελώς στον κόσμο σου, να κάνεις όσα δεν τόλμησες να κάνεις ποτέ. Αλλά σιγά μη κάτσουμε και με σταυρωμένα τα χέρια και στα χρόνια μετά το πανεπιστήμιο. Τελείωσε το πανεπιστήμιο, ε και? Κουφάλα νεκροθάφτη, δε θα σε αφήσουμε να μας στέλνεις παράφρωνες να μας ρουφάνε ό,τι καλό έχει απομείνει από εκείνα τα χρόνια και μπορούμε να το εκμεταλλευτούμε και τώρα. 
Η ζωή δεν είναι τόσο άδικη. Είναι όμορφη και μας περιμένει να χαμογελάσουμε. Υπάρχουν μπόρες που και που αλλά θα περάσουν και θα βγει το ουράνιο τόξο μετά να μας δειξει την ομορφιά της ζωής και να μας θυμίσει να χαμογελάμε.
Και αν λάβουμε υπόψιν τη θεωρία της σχετικότητας του Αϊνστάιν, ο,τιδήποτε καλό και όμορφο μπορούμε να το ζήσουμε οποιαδήποτε στιγμή, χθες, σήμερα, αύριο, μεθαύριο. Ή να ζήσεις μεθαύριο και να νιώθεις φοιτητής ξανά. Και θα αναρωτιέσαι πόσο περίεργη, αλλά όμορφη, είναι η ζωή...
Οκ, υπάρχουν και η άσχημη πλευρά της ζωής και ο,τιδήποτε άσχημο μπορούμε να το ζήσουμε κι αυτό χθες, σήμερα, αύριο, μεθαύριο αλλά στην τελική η ευτυχία θα μας ξανάρθει...

Κουφάλα νεκροθάφτη, είμαστε μεγάλα παιδιά και δε θα σε αφήσουμε να πεθαίνουμε σιγά σιγά...

ΥΓ1: Πριν κάποιους μήνες έκανα σκέψεις επειδή τα φοιτητικά μου χρόνια τελειώνουν και το τέλος τους θα σημαίνει την έναρξη της σκληρής ζωής. Αλλά κατέληξα στο αν το σκεφτόμαστε αυτό, δε ζουμε την κάθε μέρα άρα γινόμαστε απαισιόδοξοι. Μακριά.
ΥΓ2: Θέλω να πιστεύω ότι η παρών ανάρτηση θα είναι προφητική. Ακόμα και μετά από χρόνια θα ζούμε σαν μεγάλα παιδιά και θα κάνουμε παλαβά πράγματα. Γιατί έτσι θέλουμε και μπορούμε.
ΥΓ3: Αυτό είναι! Αν ο χρόνος είναι χρήμα όπως λένε, τότε σε εμάς ο χρόνος είναι εμπειρία.
ΥΓ4: Καλημέρα σας.

24.9.10

Dreams?



Χθες βράδυ είδα ένα όνειρο και δε μπορούσα να καταλάβω αν είναι χαρούμενο ή δυσάρεστο. Αν είναι αισιόδοξο ή απαισιόδοξο. Γιατί ήταν μισο, δηλαδή δεν είχε καμιά κατάληξη. Κανονικά, αν δεν είχε καμιά κατάληξη, θα σήμαινε ότι δε θα πραγματοποιηθεί, τουλάχιστον με την κατάληξη που θέλω. Αλλά, αν έμαθα κάτι απ'τα όνειρα, αυτό είναι ότι αυτό που ονειρευόμαστε και το βλέπουμε σαν ζωντανή εικόνα, χωρίς καμιά κατάληξη, ίσως σημαίνει ότι είναι μοιραίο να συμβεί.
Είναι σα να ονειρεύεσαι κάτι που το θέλεις πολύ, αλλά δε σου φανερώνεται καμιά κατάληξη. Είναι σα να σου έδειξε το υποσυνείδητό το δρόμο που πρέπει να διαβείς κι εσύ οπλίζεσαι με θάρρος και προχωράς, στην κατεύθυνση πάντα που σου έδειξε αυτή η φωνούλα μέσα σου.
Κάποτε ονειρευόμουν μια συγκεκριμένη ξανθιά. Την έβλεπα να στέκεται χαμογελαστή μερικά μέτρα απέναντι μου. Η εικόνα επαναλαμβανόταν. Ήταν μια ακίνητη εικόνα χωρίς κινήσεις. Τότε δεν έδωσα σημασία αλλά τώρα καταλαβαίνω ότι ίσως ήταν σημαδιακό. Βέβαια αυτή η ξανθιά τώρα έχει χαθεί από προσώπου γης...
Υπήρχαν και άλλα όνειρα, που είχαν μεν πολύ ωραία εξέλιξη και κατάληξη, αλλά η κατάληξη ήταν ακριβώς το αντίθετο απ'αυτό που θέλω. Και αποδείχθηκε ότι υποσυνείδητα ονειρευόμουν το χειρότερό μου φόβο. Και αφού ξεπέρασα το φόβο μου, σβήστηκε απ'το υποσυνείδητό μου και ξεπέρασα τέτοια όνειρα.

Και καθώς έγραφα αυτό το πόστ, θυμήθηκα μια παλιότερη μου ανάρτηση με θέμα τα όνειρα.

Οπότε δε γράφω τίποτα άλλο, μιας και γράφονται στο ποστ μου.
Τελικά έχουν πλάκα τα όνειρα και μαθαίνεις πώς πραγματικά σκέφτεται ο εαυτός σου.

20.9.10

Let it to leave


 Ό,τι αγαπάς, άφησέ το να φύγει. Aν επιστρέψει, τότε θα είναι δικό σου για πάντα, αν δεν επιστρέψει, τότε θα είναι σα να μην το είχες ποτέ.

Όλοι όσοι αγαπήσαμε είτε φιλικά είτε ερωτικά, πρέπει να αφεθούν κάποια στιγμή στην επιλογή του να φύγουν ή να μείνουν. Μόνο που εμείς θα πρέπει να τους δώσουμε την ευκαιρία να επιλέξουν. Γιατί τους αγαπάμε και δε πρέπει να τους "πιέζουμε". Έτσι δεν είναι?
Αν μείνουν τότε η αλήθεια θα θριαμβεύσει. Αν φύγουν τότε κερδίζει το ψέμα. Ένα ψέμα που ανεχτήκαμε [μάλλον?] όλο αυτό το καιρό. Κι αφού έφυγε, φύγαμε κι εμείς. Και γινόμαστε πιο προσεκτικοί πλέον.

Γιατί όμως να τους αφήσουμε να επιλέξουν? Γιατί δεν τους κρατάμε εστώ με το ζόρι? Μα, θα ήταν ψέμα αν το προσπαθούσαμε αυτό. Μπορεί κάτι να το αγαπάμε τόσο πολύ και να μη θέλουμε ή να φοβόμαστε να φύγει αλλα θα ήταν ψέμα. Ίσως δε το αγαπάμε αληθινά αλλά δε θέλουμε να το παραδεχτούμε. Τίποτα δε μένει με το ζόρι. Ή αν μένει, δεν είναι αληθινό.

11.9.10

Autumn begins


When Autumn begins, the best are coming

Όπως έγραφα τεσσερις αναρτήσεις πιο πίσω, το φθινόπωρο είναι η "μεταβατική" εποχή, η εποχή των αλλαγών, η εποχή που βάζεις νέους στόχους. Και είμαι πεπεισμένος ότι τα καλύτερα έρχονται. Ναι, τα καλύτερα κυκλοφορούν εκεί έξω σαν τους παράφρονες μόνο που δε θα σου ρουφήξουν κάθε ευτυχία, αλλά θα στην δώσουν σαν δώρο μαγικό. Απλώς περιμένουν την κατάλληλη στιγμή για να στο δώσουν.
Smile, the best are coming.

9.9.10

Λαϊφστάιλ


Το λαιφστάιλ είναι μαγικό. Από μηδενικό σε κάνει νούμερο. Και καλύτερα νούμερο παρά μηδενικό.

Αλλά σιγά μη κάτσουμε να προσπαθούμε να γίνουμε νούμερα. Νούμερο γίνεσαι επειδή γουστάρεις, όχι για τα μάτια του κόσμου. Νούμερο γίνεσαι επειδή ίδρωσες για αυτό που γουστάρεις να κάνεις, όχι επειδή ίδρωσες για αυτό που κάνει ο άλλος. Νούμερο γίνεσαι επειδή αγαπάς αυτό που κάνεις, όχι επειδή μισείς αυτό που κάνεις αλλά μόνο έτσι θα σε προσέξουν.
Νούμερο μπορώ να γίνω κάνοντας αυτό που γουστάρω, κάνοντας αυτό που αγαπώ, επειδή με γεμίζει χαρά, ευτυχία και γουστάρω.
Οκ, αστειεύομαι λιγάκι. Δεν είπα και καλά να δείξουμε και λίγο ποζεριλίκι για να γίνουμε νούμερα. Μάλλον αυτό που θέλω να πω, είναι ότι το να είσαι γαμάτος, είναι καλύτερο απ'το να είσαι νούμερο. Γιατί ο γαμάτος, είναι απ'τη φύση του γαμάτος, είναι έμφυτα νούμερο, ενώ το νούμερο είναι σαν τα μαθηματικά. Όσο μεγαλύτερος είναι ο αριθμός, τόσο το καλύτερο αλλά υπάρχει κίνδυνος να ξαναβρεθείς στο μηδεν με μια απλή αφαίρεση ή διαίρεση.  Ή εστώ πολλαπλασιασμό με το μηδεν [βλέπε, μηδενικό τύπο].
Να και μια απορία. Έχετε δει ποτέ σας νούμερο να κάνει παρέα με μηδενικό? Όχι, γιατί οι μηδενικοί τους χαλάνε το ίματζ.
Μάλλον γι'αυτό όταν λέμε πολλές φορές "αυτός είναι γαμάτος" εννούμε τον οριτζιναλ γαμάτο τύπο, τον κουλ τύπο, ενώ όταν λέμε "αυτός είναι νούμερο" εννοούμε τον ψεύτικο, που προσπαθεί να είναι ή είναι γαμάτος στα μάτια μερικών που κι αυτοί με τη σειρά τους θέλουν να γίνουν νούμερα.
Ψεύτικη μαγκιά και δήθεν σε όλο της το μεγαλείο. Ποζέρια παντού και αν έχει ποζέρια εκεί, πώς θα διασκεδάσεις? Ή εστώ να κάνεις αυτό που γουστάρεις? Κι ερωτώ, γιατί όπου έχει ποζέρια, πάντα ψάχνουν αφορμή για ταπεινωτικά σχόλια προς τον άλλον. Ή έχουν τα βλέμματα κολλημένα πάνω σου, έτοιμα να γελάσουν στην παραμικρή στραβή σου. Αρχίδια γενικώς.
Η ύστατη λύση φαίνεται να είναι ο εναλλακτικός τύπος. Αλλά κι εκεί μπήκαν οι ορδές από νούμερα. Πας να πιείς ένα χαλαρό ποτάκι στο στέκι σου, που ξέρεις ότι μαζεύει κουλ κόσμο, απ'αυτούς που γουστάρεις να βλέπεις. Αλλά τσουπ, το νούμερο που θα στην χαλάσει.
Όλα αυτά μου θυμίζουν κινήματα που είτε σταμάτησαν είτε χάθηκαν. Κινήματα όπως με τους χίπις, τους ίμο, τους χίπστερς. Μπορεί να συντηρούνται ακόμα μερικοί ορίτζιναλ [ο γαμάτος που λέγαμε] αλλά οι περισσότεροι χάθηκαν είτε επειδή βαρέθηκαν το όλο ποζεριλίκι είτε ήταν οι ίδιοι νούμερα και τώρα ψάχνουν άλλο κίνημα-θύμα.
Ε τεσπά, πολύς κόπος για το τίποτα μου φαίνεται. Ας κάνουμε εμείς αυτό που γουστάρουμε και στα αρχίδια μας τα νούμερα. Ας μας πάρουν τη γκόμενα ή την εύνοια μερικών μεγάλων. Αλλά εμείς θα πάρουμε άλλα πράγματα, πιο ανεκτίμητα.

ΥΓ: Αφορμή για αυτήν την ανάρτηση ήταν η ανάρτηση απ'τον γνωστό άγνωστο. Συμφωνούμε στην τελική. Ρίσπεκτ.

7.9.10

Αναμνήσεις


Είναι φορές που κάνεις κάτι και αυτόματα σου έρχονται αναμνήσεις απ'το παρελθόν. Κάνεις κάτι και μια νοσταλγία σε πιάνει. Κάνεις κάτι και μια επιθυμία σε πιάνει.
Υπάρχουν και φορές που πας κάπου, βλέπεις κάτι και ξαφνικά θυμάσαι. Θυμάσαι εκείνη την μέρα που σου άφησε σημάδι.
Και τότε βλέπεις ότι η ανάμνηση δε σου ήρθε έτσι ξαφνικά. Σου ήρθε επειδή κάτι, κάποιος, κάποια σου τη θύμησε. Και τότε συνειδητοποιεις πόσο μικρός είναι ο κόσμος σου.
Kαι φυσικά μιλάω για όμορφες αναμνήσεις από ανθρώπους που μας σημάδεψαν.

Τα δαχτυλικά αποτυπώματα δε φθείρονται ποτέ απ'τις ανθρώπινες ζωές που αγγίζουμε. Και πάντα κάτι μας το θυμίζει.
Οι ανθρώπινες ζωές που αγγίζουμε δε φθείρονται στο μυαλό μας. Είναι πάντα εκεί, όπως τους θυμόμαστε από εκείνη την τελευταία φορά. Με ένα χαμόγελο στα χείλη κι ένα βλέμμα γεμάτο ευτυχία...

Μπορεί να είχαμε άσχημη κατάληξη με αυτές τις ζωές όμως στις αναμνήσεις μας είναι πάντα χαμογελαστοί και ευτυχισμένοι, γιατί διαλέξαμε να κρατήσουμε τις χαρούμενες αναμνήσεις. Γιατί ξέρουμε ότι μόνο με τέτοιες αναμνήσεις θα μπορούμε να προχωράμε μπροστά με δύναμη και χαρά. Και ίσως αυτή η ανάμνηση επιστρέψει... Για λίγο ή πολύ, σημασία δεν έχει, σημασία έχει ότι επέστρεψε και την ξαναείδες στον πραγματικό κόσμο.

Πολλές φορές, το να επιστρέψει μια όμορφη ανάμνηση, να την δεις ζωντανά μια τελευταία φορά, να πεις όσα δεν μπόρεσες να πεις την τελευταία φορά, είναι το καλύτερο φάρμακο για την ψυχολογία σου.

3.9.10

Life in seconds


A few seconds of flying is your life all

Aναρωτήθηκες ποτέ πόσα δευτερόλεπτα διαρκεί η ζωή σου? Η ζωή διαρκεί πολλά χρόνια αλλά αυτό που ζεις? Το εξτρημ που ζεις για λίγο και νιώθεις ότι έζησες πολλά περισσότερα από μια στιγμή? 
Σε όλους εμάς που ασχολούμαστε με τα εξτρήμ αθλήματα είτε αυτό λέγεται surf, skateboard, snowboard είτε sky diving [ελεύθερη πτώση] και τα σχετικά, μερικά δευτερόλεπτα πτήσης είναι η ζωή μας όλη. Μερικά δευτερόλεπτα που αρκούν να σε κάνουν να νιώσεις γεμάτος και όλα τα υπόλοιπα δεν έχουν καμιά αξία μπροστά σ'αυτό που έζησες, ή μάλλον μπροστά στο drop που πέταξες. Αν δεν τα είχαμε εστώ λίγα απ'αυτά τα δευτερόλεπτα, σύμφωνοι θα ζούσαμε αλλά θα μας έλειπε το παραπάνω ρίσκο βρε παιδί μου που δίνει αξία.
Για άλλους, αυτή η αξία ίσως βρίσκεται κάπου αλλού, στον έρωτα, το σεξ, τον καφέ. Που σίγουρα είναι απολαύσεις. Αλλά όσο μεγαλύτερο ρίσκο, τόσο πιο γλυκιά είναι η ζωή. Για εσας?

31.8.10

Τhe last summer post


Tο καλοκαίρι πέρασε και κρατάμε τις όμορφες αναμνήσεις του. Αναμνήσεις ενός καλοκαιριού που δεν πεθαίνει ποτέ στην καρδιά μας. Εξάλου και οι όμορφες αναμνήσεις δεν πεθαίνουν ποτέ. Και τώρα?
Απ'τη στιγμή που πατάς το πόδι σου στην Αθήνα μετά τις καλοκαιρινές διακοπές μέχρι να μπει Σεπτέμβρης ή εστώ μέχρι να ξαναπάς στη σχολή σου, νιώθεις ότι ζεις σε μια μεταβατική περίοδο. Πραγμάτι, τα αισθήματά σου είναι αναίμικτα. Απ'τη μια ξενέρωσες που επέστρεψες, απ'την άλλη χάρηκες που ξαναείδες κάποιους, απ'την άλλη ανυπομονείς να ξαναδείς όσους δεν είδες ή να ξαναπάς σχολή, να ξαναζήσεις τη φάση.
Στα χαρτιά αύριο έχουμε Σεπτέμβρη, αν και η μητέρα φύση μάλλον έχει αντίθετη άποψη, αλλά όλα αυτά δεν έχουν καμιά απολύτως σημασία.
Σημασία έχει η "μεταβατική" περίοδος αποτοξίνωσης που χρειάζεσαι μεταξύ τέλους καλοκαιριού και αρχής φθινοπώρου. Γιατί σε αυτή τη περίοδο θα έχεις χρόνο να σκεφτείς τους στόχους για τη νέα σεζόν [θα έλεγα χρονιά, αλλά το σωστότερο είναι να πω σεζον], να σκεφτείς τα θέλω, τα πρεπει και τα μη. Να αφιερωθείς στο στόχο σου, να πεισμώσεις και να πεις μέσα σου ότι αυτό θα γίνει θέλει δε θέλει το σύμπαν.
Το καλοκαίρι είναι η εποχή των ονείρων. Η εποχή που κάνεις ό,τι γουστάρεις, βρίσκεσαι στον κόσμο σου και γενικώς δεν έχεις αίσθηση του χρόνου. Τα πάντα έμοιαζαν κολλημένα. Αλλά πέρασε και προχωραμε μπροστά.
Το φθινόπωρο είναι η εποχή των αλλαγών. Η εποχή που πολλά πράγματα αλλάζουν ή εστώ θέλεις να αλλάξουν. Η εποχή που ίσως έρθει η μεγάλη αλλαγή. Μια αλλαγή με διάρκεια. Όχι σαν τις αλλαγές του καλοκαιριού που κράταγαν για ένα φεγγάρι ή εστώ για ένα συμπληρωμένο φεγγάρι.

Στο τέλος του δρόμου βρίσκεται το καλό. Ο επιμένων νικά. Όσο πιο μακρύς είναι ο δρόμος, τόσο μεγαλύτερη διάρκεια θα έχει το καλό.
Ας απολαύσουμε τις τελευταίες καλοκαιρινές μέρες [και λέγοντας καλοκαιρινές, εννοώ στο μυαλό μας] μέχρι τη μέρα που όλα θα αρχίζουν να αλλάζουν.

26.8.10

Summer days: Ikaria


Aχ Μεσακτή αγάπη μου...
Το ταξιδάκι στην Ικαρία άξιζε και με το παραπάνω για ένα μόνο πράγμα. Το σερφ. Και τα μυαλά στα κάγκελα. Οκ, έγιναν κι άλλα πράγματα αλλά όπως και να το κάνουμε, ο,τιδήποτε έχει σχέση με σανίδα, έρχεται πρώτο. Και θα ξαναπάω μόνο και μόνο για το σερφ.
Έχει φάση να αράζεις στην Μεσακτή απ'την ώρα που ξυπνάς μέχρι λίγο πιο μετά τη δύση του ηλίου, μιας και τότε βγάζει μεγαλύτερα κύμματα. Και όλοι τρέχουν να πετύχουν το ιδανικό κύμμα.
Σε εμας, πιο κωλοφαρδία δε γίνεται. Το σπίτι μας ήταν λίγο παραδίπλα και λίγο πιο ψηλά. Μισό τσιγάρο δρόμος μέχρι το πρώτο μπιτς μπαρ της παραλίας . Στην Μεσακτή η μέρα μοιάζει να μένει κολλημένη. Οι περισσότεροι είναι εδώ απ'το πρωί και δεν το κουνάνε μέχρι να τα βλέπουν όλα μαύρα. Και η επόμενη είναι σαν επανάληψη της προηγούμενης. Υπάρχουν όμως και οι μέρες με καθόλου κύμματα αλλά ακόμα κι έτσι ο χαβαλές συνεχίζεται.
Όπως λέω κι εγώ, "board save my life" και τα λοκάλια συμφωνούν μαζί μου. Δεν έχει σημασία τι σανίδι καβαλάς. Σημασία έχει ότι καβαλάς σανίδα. Τέλεια και παύλα.
Στα υπόλοιπα τώρα. Η Ικαρία γενικώς είναι νησί για να νιώσεις εντελώς στον κόσμο σου. Οι Ικαριώτες οι περισσότεροι τουλαχιστον είναι παντελώς στον κόσμο τους και έχουν μια τρέλα μέσα τους, με την καλή έννοια φυσικά. Και σε ωθούν να τρελαθείς κι εσύ. Οι περισσότεροι εκεί κινούνται με ρυθμούς χαλαρούς, σε φάση μη βιάζεσαι, έχουμε μέρα ακόμη. Τουλάχιστον αυτό διαπίστωσα εγώ. Και ναι, δεν είναι κακό. Να γιατί πρέπει να είμαστε σε τέτοια φάση. Γαμώ.
Ικαριωτικο πανιγύρι? Ικαριώτικος γάμος? Καλύτερα δε γίνεται. Βέβαια μου θύμησαν λίγο τα αντίστοιχα που γίνονται στην Αμοργο και θα μου πεις σε όλα τα τέτοια νησιά έτσι γίνονται. Αλλά λιγάκι στο πιο τρελό.
Α και το άλλο το γαμάτο. Μπορείς να πας απ'το ένα σημείο στο άλλο με οτοστόπ. Ναι, έχει πλάκα. Και είναι πολύ ευγενικοί.
Και γενικώς δεν κλέβουν. Μπορείς να κοιμηθείς με ανοιχτά τα παράθυρα. Και αν σου κλέψουν κάτι, θα βρεθεί αμέσως. Τουλάχιστον έτσι μου έλεγαν Ικαριώτες γνωστοί μου που πέτυχα εκεί. Ναι, έχει πλάκα να συνειδητοποιείς πόσο μικρός είναι ο κόσμος τελικά. Και χαίρεσαι μόνος σου. Και χαίρονται μαζί σου.
Το μονο μειον του νησιου είναι οι απαράδεκτοι δρόμοι. Στενοί με αρκετά τυφλά σημεία.
Τεσπά. Πολλά λόγια για το τίποτα. Να πάτε να δείτε. Με μια λέξη, γαμώ ή με τρεις λέξεις, ride or die. Γειά σας!