29.3.11

Πόσα gigabyte αναμνήσεων έχεις?


Πριν πάμε παρακάτω, κάνε στον εαυτό σου την ερώτηση του τίτλου της ανάρτησης. Αθήθεια, πιστεύεις ότι υπάρχει περιορισμός στον αποθηκευτικό σου χώρο ή η μνήμη σου είναι απέραντη?
Η μνήμη σήμερα έχει ταυτιστεί με την αποθήκευση, με μέτρο του μεγέθους των gigabyte. Οι αναμνήσεις, των φίλων, των διακοπών, των παιδικών χρόνων, υπάρχουν μόνο στο μέτρο που μπορούν να αποθηκευτούν, μόνο αν υπάρχουν σαν αντίστοιχες αναπαραστάσεις [φωτογραφίες, βίντεο] είτε στον σκληρό δίσκο του υπολογιστή είτε στην απέραντη "μνήμη" του διαδικτύου, στα φέισμπουκ και άλλα, μέσα στα αντίστοιχα προφίλ.
Κάποτε αποθηκεύαμε τις αναμνήσεις στο μυαλό μας και θυμόμασταν, εστώ και αμυδρά, την κάθε ανάμνηση. Εμφανίστηκαν οι φωτογραφικές και οι βιντεοκάμερες και αποθηκεύαμε τις αναμνήσεις στο σκληρό δίσκο. Εμφανίστηκαν και τα κοινωνικά προφίλ και δημοσιεύουμε τις αναμνήσεις στο ίντερνετ. Κάποτε είχαμε τις αναμνήσεις για την πάρτη μας και μόνο και τώρα έχουμε τις αναμνήσεις για την κοινωνική προβολή μας.
Οι υπολογιστές και ο κυβερνοχώρος είναι ένα εργαλείο, αλλά όχι με τον ίδιο τρόπο που ήταν κάποτε το τσεκούρι. Είναι ένα εργαλείο που πατάει πάνω σε σχέσεις όπως η φιλία και έννοιες όπως η μνήμη και τις επαναπροσδιορίζει. Με τέτοιο τρόπο και τέτοιο βαθμό που αυτές οι αλλαγές θα γίνουν καθολικές. Μνήμη τελικά θα είναι όσα κατάφερες να αποθηκεύσεις. Ακόμη και οι διηγήσεις θα γίνονται συνάρτησει των αποθηκευμένων δεδομένων. Ακόμη και τα όσα γράφω εδώ στο μπλογκ μπορεί να με καταστρέψουν στο τέλος. Ναι, έτσι είναι, στο τέλος το διαδίκτυο θα πάρει όλες τις "αποθηκευμένες" πληροφορίες μας, θα συμβάλλει στον πνευματικό μας ύπνο και θα στρέψει τον έναν εναντίον του άλλου.  Γι'αυτό πρόσεχε που βάζεις τις αναμνήσεις σου και κυρίως τι αναμνήσεις είναι αυτές.
Σίγουρα θα έχεις αμφιβολίες για όλα αυτά και το κατά πόσο τελικά το διαδίκτυο και ο κυβερνοχώρος μπορεί να πατήσει πάνω στις ανθρώπινες σχέσεις, να τις χτίσει ή τις καταστρέψει. Αλλά να θυμάσαι ότι οι αμφιβολίες δεν αποθηκεύονται στον κυβερνοχώρο αλλά μόναχα μέσα σου. Ας σώσουμε την α-μήχανη σκέψη μας λοιπόν.

27.3.11

Winter days: Mayrhofen im Zillertal


 Vans Penken Park

Thanks god, it's always snowning here

Η συνάντηση ήταν ένα όμορφο [πολύ] πρωινό του Σαββάτου στο αεροδρόμιο, για πτήση προς το όνειρο, ή ό,τι έχει απομείνει από αυτό τελοσπάντων. Κι έτσι οι τρεις φίλοι πήραν γραμμή για το Μέιρχοφεν της Αυστρίας, στην περιοχή του Τιρολό και συγκεκριμένα στην κοιλάδα του Zillertaler, μέσω Μονάχου. Η πρώτη μέρα κύλισε όμορφα, με βόλτα στο χωριό, αφού ξεπεράσαμε το αρχικό σοκ της μη ύπαρξης χιονιού πουθενά. Κι όταν λέω πουθενά, εννοώ εκεί που βλέπαμε, μιας και στα ψηλά είχε ομίχλη και δε βλέπαμε. Βλέπαμε το λιφτ που σε ανεβάζει στις πίστες να χάνεται κυριολεκτικά στα σύννεφα και λέγαμε ότι σε πάει στο Θεό. Σημειωτέον ότι το χωριό βρίσκεται στα 600 μέτρα υψόμετρο, πράγμα που δικαιολογεί εν μέρει την έλλειψη χιονιού τέτοια εποχή.
Η πρώτη μέρα ξημέρωσε και κατεβαίνουμε βιαστικά για πρωινό μιας και δεν έχουμε υπομονή για τίποτα και βουρ για πάνω μέχρι που όταν φτάνουμε στη βάση του λιφτ, διαπιστώνω το τραγικό γεγονός. Είχα ξεχάσει τη μάσκα στο ξενοδοχείο και ξενέρωσα. Επιστρέφω πίσω, μες στα νεύρα και βρίζοντας μανάδες. Ξανά στη βάση του λιφτ και άντε να ανεβούμε πάνω. Στο τέλος της μέρας, διαπιστώνουμε ότι παρά την καθυστέρηση, λόγω της μαλακίας μου, μια χαρά ήταν. Όχι σαν τις πίπες του Παρνασσού που αν αργήσεις να πας, έχασες τη μισή μέρα. Στον Παρνασσό θες 5 λεπτά να ανεβείς και 1 λεπτό να κατεβείς, εδώ θες το ανάποδο. Στο περίπου, λέμε τώρα.
Είμασταν πολύ τυχεροί, καθώς παρόλο που είχε να χιονίσει πάνω από μήνα εδώ πέρα, τη μέρα που φτάσαμε, χιόνιζε πάνω στις πίστες κι έτσι τα βρίκαμε όλα λευκά, εκτός από εδώ κάτω, στο χωριό. Για Αυστρία βέβαια είναι πρωτάκουστο που έχει να χιονίσει από Φλεβάρη μήνα, αλλά είναι αλάνια σε αυτά τα θέματα και μπορούν να κρατήσουν χιόνι ακόμα κι αν δεν υπάρχει. Ενδεικτικό είναι ότι μια πίστα που σε κατεβάζει στο χωριό, είχε χιόνι ενώ δεξιά και αριστερά δεν έχει ούτε για δείγμα. Να είναι καλά τα κανονάκια παραγωγής τεχνιτού χιονιού... Και η κωλοφαρδία μας συνεχίστηκε αφού απ'τη πρώτη μέρα που ανεβήκαμε στο χιονοδρομικό μέχρι την τελευταία είχε τρελό ήλιο. Που μεταρφάζεται σε τρελά γκάζια σε πλήρη ορατότητα.
Οι επόμενες μέρες κύλισαν με ζέστη κι όταν λέω ζέστη, εννοώ ζέστη για τα δεδομένα του χιονοδρομου, αφού οι θερμοκρασίες άγγιζαν μέχρι και τους 10 βαθμούς ενώ την τελευταία μέρα έφτασε μέχρι και τους 15 βαθμούς. Εμείς δεν πτοούμαστε όμως και γυρνάμε το βουνό, απ'τη μια άκρη στην άλλη. Μετά την "αναγνωριστική" πρώτη μέρα, είμασταν πλέον στη φάση για τρελά γκάζια, έχοντας τον [φλώρο] σκιερ της παρέας πίσω μας, βιντεοσκοπώντας με την helmet cam του. Ναι, είναι μια κάμερα πολύ μικρή που είναι κολλημένη στο κράνος. Και μετά απ'όλα αυτά τα τρελά γκάζια, καταλήγαμε στο πάρκο, το περίφημο Vans Penken Snowpark, ένα απ'τα καλύτερα της Αυστρίας. Δυστυχώς δεν το πετύχαμε στο 100% του, μιας και το χιόνι δεν είναι αρκετό αλλά ακόμη κι έτσι είχε πολύ πράγμα. Άλματα τέρατα για βλαμμένους και μόνο, rails και boxes για όλα τα γούστα, halfpipe κι ένα κωλοφτιαγμένο λοφάκι από χιόνι που έχει από άλμα που σε πετάει κάθετα μεχρι wallride, spins και quarterpipe. Υπήρχε κι ένα άλλο μικρότερο πάρκο, για πιο αρχάριους, που όμως κατά τη γνώμη μου ήταν και το πιό παιχνιδιάρικο, καθώς είχε 5 "κουτιά" στη σειρά και τα βγάζεις και τα 5 όπως γουστάρεις! Δεν είναι τυχαίο ότι ισχύει το μότο "snowpark is heaven". Μια σημείωση μόνο. Αν είχε πούδρες ατελείωτες, ποιός το γαμεί το πάρκο, οι πούδρες με τα naturalpipes είναι κλάσεις ανώτερες. Αλλά δεν είχε...
Δεν έλειψαν και τα λοκάλια που έβγαζαν παλαβά πράγματα, κάνοντάς μας να νιώθουμε λίγοι. Ο ένας με double cork, ο άλλος με cork 5, αρκετοί με 5ρια, 7ρια και 9ρια και ακόμα περισσότεροι με cabs 5. Εγώ όμως λέω δε γαμιέται όλη μέρα μαλακίες θα κάνουμε δε θα προσπαθούμε για τίποτα? Ας προσπαθήσουμε να μάθουμε κάτι καινούριο εδώ πέρα. Ας φάμε τα μούτρα μας. Και το αποτέλεσμα ήταν ένα καρούμπαλο στην ουρά της σπονδυλικής μου στήλης. Βέβαια αυτό το απέκτησα επειδή έπεσα ατσαλά πάνω στον πάγο μετά από άλμα στο quarterpipe την δεύτερη μέρα αλλά επιδεινώθηκε την τελευταία μέρα που έπεφτα συνέχεια απ'τα "κουτιά" προσπαθώντας να βγάλω καινούρια κόλπα. Καλά μου λένε λοιπόν ότι είμαι τρελός. Και μυαλό δε θα βάλω ποτέ.
Την προτελευταία μέρα είχα κάτι που θα με στοιχειώνει για πάντα. Ένα τρακάρισμα με έναν άσχετο σκιερ. Όπως κατεβαίναμε την πίστα, εγώ ήμουν δεξιά κι αυτός αριστερά. Μπροστά μας ήταν μια διχάλα, ευθεία σε πάει στο λιφτ του πάρκου και δεξιά σε ένα άλλο λιφτ. Έβλεπα τον σκιερ που ήταν αριστερά μου να διατηρεί την πορεία και σκέφτομαι ότι προφανώς θα πηγαίνει ευθεία, οπότε ας πάω κι εγώ ευθεία και σχεδόν πάνω στη διχάλα, ενω εγώ συνέχιζα ευθεία προς το πάρκο, αυτός ξαφνικά στρίβει για να πάει δεξιά κι εγώ πάω να φρενάρω όσο είναι καιρός ακόμη αλλά η ταχύτητα ήταν τέτοια που η σύγκρουση ήταν αναπόφευκτη. Τρακάρουμε λοιπόν με πολλά χιλιόμετρα κι εγώ τρώω μια τούμπα στον αέρα και καταλήγω μερικά μέτρα πιο κάτω, με το κεφάλι προς τα κάτω. Για λίγα δευτερόλεπτα δε μπορούσα να κουνηθώ και ήρθε αυτός να ζητήσει συγγνώμη και τέτοια. Αφού ξεπέρασα το σοκ, σηκώθηκα κι έφυγα, διατηρώντας την ψυχραιμία μη του πω τίποτα γραφικό. Μπορεί εγώ να έπεσα πάνω του αλλά το φταίξιμο ήταν καθαρά δικό του αφού έστριψε απότομα και δε μου άφησε καθόλου χρόνο να φρενάρω.
Ο δεκάλογος του καλού χιονοδρόμου λέει ότι ο μπροστινός μας εχει προτεραιότητα και γενικά αν είναι αργός, πρέπει να βρούμε ένα ασφαλές σημείο για προσπέραση. Κι αν ο από κάτω, ο μπροστινός δηλαδή θέλει να αλλάξει πορεία, να στρίψει δηλαδή επιτόπου για να πάει σε άλλο διάδρομο, πρέπει να ελέγχει αν έρχεται κάποιος "γκαζωμένος" από πάνω. Ε λοιπόν, έχουν και τα χιονοδρομικά Κ.Ο.Κ.
Τεσπά, για λίγο πόναγα στο καλάμι μου απ'το τρακάρισμα αλλά σιγά τα λάχανα. Άμα είσαι σκληρός τότε δεν έγινε και τίποτα. Συνεχίζω και αφού κατέβηκα στο ξενοδοχείο, άρχισα να πονάω. Την επόμενη δεν πόναγα προφανώς λόγω ψυχολογίας αλλά στο ξενοδοχείο μετά, πάλι πόναγα. Αμάν πια αυτή η ψυχολογία. Ναι, είναι η ίδια ψυχολογία που σου δίνει το θάρρος να γκαζώνεις ή να τολμάς παλαβά πράγματα στο πάρκο.
Στο ενδιάμεσο της τρελής εβδομάδας μας, πήγαμε στον παγετώνα που βρίσκεται δίπλα και σε υψόμετρο 3200 μέτρων και συμπεριλαμβάνεται στη κάρτα σκι που αγοράσαμε για 6 μέρες. Εκεί τα πράγματα ήταν πολύ καλύτερα, το χιόνι πολύ καλύτερο, η ποιότητα επίσης, η θερμοκρασία σε νόρμαλ επίπεδα, γύρω στους μηδέν βαθμούς και ένα ελαφρώς παγωμένο αεράκι να σε χαϊδεύει. Οι συνθήκες εκεί θύμιζαν χειμώνα. Kι επειδή η ποιότητα του χιονιού ήταν καλύτερη, τα γκάζια ήταν πιο τρελά. Γκαζωμένοι όσο δεν πάει.
Την τελευταία μέρα το βράδυ, αφού δώσαμε τα ρέστα μας εκεί πάνω, τόσο στις πίστες όσο και στο πάρκο, πήγαμε σε ένα μπαράκι που είχε πολύ θέμα. Μας είχε καλέσει μια πολύ άντε γειά κοπέλα που γνωρίσαμε στις πίστες κι εμείς ως καλά παιδιά, ανταποκριθήκαμε στο κάλεσμα. Το μέρος άρχισε να γεμίζει, το θέμα άρχισε να γίνεται καλύτερο και περισσότερα δε λέω. Μόνο να είναι καλά τα σφηνάκια jagermeister. Χα.
Α να μην ξεχάσω και το θέμα που είχε στο χιονοδρομικό. Θέμα με τύπισσες τρελές, κυρίως στο πάρκο. Ε ναι, οι τύπισσες της φάσης είναι οι αγαπημένες μου. Φαρδιά παντελόνια, κοτσιδάκια, στύλ της φάσης και κουλτούρα. Ποιά ψωνάκια με βυζί και κώλο έξω? Γαμώτο μου. Θα γράψω γι'αυτές κάποια στιγμή. Χα.
Μετά απ'όλα αυτά, επιστέψαμε μετά από μια εβδομάδα με βαριά καρδιά και μια ελπίδα για καλύτερες μέρες. Καλύτερες μέρες έρχονται, ακούτε?

18.3.11

Αναποφάσιστος ή όχι


Είμαι αναποφάσιστος ή όχι. Δεν ξέρω. Αυτόν τον καιρό έχω τάσεις φυγής ή όχι? Έχω μπερδευτεί τελείως. Απ'τη μια θέλω να φύγω απ'τη μιζερία που με πνίγει αλλά απ'την άλλη θέλω να μείνω γιατί κάτι μέσα μου φωνάζει να μείνω και δε θα το μετανιώσω.
Σε μια παλιότερη μου ανάρτηση είχα γράψει ότι πολύ θα ήθελα να εξαφανιστώ και όταν επιστρέψω να τα βρω όλα διαφορετικά αλλά δε γίνεται. Τις αλλαγές τις προκαλούμε εμείς, είτε μείνουμε είτε φύγουμε. Όμως δεν έχω καταλήξει. Θέλω να φύγω? Θέλω να μείνω? Η συνείδηση μου λέει να φύγω, το υποσυνείδητο μου λέει να μείνω. Μάλλον τείνω προς το δεύτερο. Δεν ξέρω.
Φταίει μια ευχάριστη είδηση για μια πιθανή συνεργασία που θα συμβάλλει πολλά στο μέλλον μου? Φταίει η προετοιμασία μου για μια έκθεση που θα κάνω τον Μάιο? Και το σημαντικότερο, φταίει μια ευχάριστη γνωριμία που είχα με κάποια? Και το ευχάριστο ποτάκι μας? Πραγματικά δεν ξέρω. Όπως είπα, τείνω στο δεύτερο, δηλαδή στο να μείνω αλλά και πάλι δεν ξέρω. Και πραγματικά έχω βαρεθεί να μένω αναποφάσιστος για πολλά πράγματα. Δε φταίει κανείς, ούτε η είδηση για συνεργασία, ούτε η έκθεση, ούτε η κάποια και το ελαφρύ μεθύσι απ'τα κοκτέιλς, αλλά εγώ. Μια ζωή αναποφάσιστος είμαι, ουφ.
Άσχετο αλλά η εβδομάδα που μας τελειώνει σήμερα, μάλλον ήταν σημαδεμένη. Έκανα πράγματα που παλιότερα θα ήμουν στα σίγουρα αναποφάσιστος αν θα τα κάνω ή όχι. Τι σκατά έχω πάθει ξαφνικά?

Προς το παρόν είμαι σε αναμονή για ένα ταξιδάκι μου στην Αυστρία, σε κάτι λιγότερο από 24 ώρες και όταν επιστρέψω ίσως αποφασίσω οριστικά. Εκτός από μια βεβαιώς που το είχα αποφασίσει εδώ και χρόνια. Ride or die ρε γαμώτο. Να είναι μεγάλη η χάρη του Αγ. Πουδρόκερου*, του προστάτη των αναπάντεχων χιονοδρόμων, χα!

*ετοιμ: πούδρα + κέρβερος δηλαδή ο κέρβερος της πούδρας και του χιονιού, τεσπά.

10.3.11

Χώσε και σώσε vol.1


Βρίσκομαι στο κρεβάτι μου και ύπνο δεν έχω. Πέρασαν απ'το μυαλό μου γεγονότα και φάσεις, από γαμάτες και τέτοια μέχρι για τον πούτσο και τέτοια. Ήρθε στο μυαλό μου μια συνομιλία που είχα με μια φίλη μου, νωρίτερα σήμερα. Τι λέω τώρα, βασικά πολλές συνομιλίες ήρθαν στο μυαλό μου.
Και μετά σκέφτηκα που στο διάολο πάμε. Αρκετοί, αν όχι όλοι, είμαστε για πολύ χώσιμο. Κι εγώ θέλω το χώσιμό μου, το παραδέχομαι, αλλά το αφήνω σε άλλους να μου τα χώσουν, μπας και ξυπνήσω απ'τον πνευματικό ύπνο μου.
Παρακάτω θα ρίξω λίγο χώσιμο σε κάποια πολύ γαμάτα άτομα για μένα. Τους τα χώνω αλλά στην τελική τους αγαπώ διάολε. Είναι γαμάτα για μένα αλλά κανείς δεν είναι τέλειος κι επειδή ούτε εγώ είμαι, όποιος μου κάνει στο τέλος το χώσιμο που μου αξίζει, κερδίζει τα ρίσπεκτ μου.

Είναι μια φίλη μου η οποία έχει εξαφανιστεί τελείως. Ναι, είναι με έναν τύπο και οκ δεν με αφορά αλλά το ποτήρι ξεχείλησε. Όπου κι αν πάει, βρίσκεται κι αυτός. Όπου κι αν τη δω, βλέπω κι αυτόν. Όποιον και να γνωρίσει, θέλει να του γνωρίσει τον δικό της. Όπου κι αν κάτσει, κάθεται κι αυτός. Ρε παιδιά ξεκολάτε επιτέλους. Ούτε ο Ρωμαίος με την Ιουλιέτα δεν τα έκαναν αυτά.
Στην αρχή βέβαια ήταν ένα τυπικό ζευγάρι. Αλλά στην πορεία το πράγμα ξέφυγε. Ρε κοπελιά πάψε να δηλώνεις σε όποιον γνωρίζεις "κι από δω το αγόρι μου", λες και θέλεις να δείξεις ότι έχεις γκόμενο ή φοβάσαι να σε φάνε. Και πάψε να τον κοιτάζεις χαριτολογώντας και να τον ταίζεις κάθε φορά που είσαι σε μια παρέα. Εδώ είμαστε παρέα ρε, όχι ζευγαράκια. Ό,τι κι αν κάνετε όταν βρίσκεστε οι δυο σας είναι δικό σας θέμα αλλά όταν βρίσκεστε έξω, να συμπεριφέρεστε νόρμαλ. Όλες αυτές οι αγάπες και τα γλυκανάλατα θα σας οδηγήσουν στην βαρεμάρα. Να το θυμάσαι και αν έρθεις μετά να με ψάχνεις και να μου κλαίγεσαι, τότε εγώ χέστηκα. Δεν φταίω εγώ που χάθηκες. Σου έλεγα εκείνο και το άλλο όταν χώρισες με τον πρωήν σου, πίστεψα ότι άλλαξες γιατί άλλη κοπέλα ήσουν πριν κι άλλη μετά, σου έλεγα μπράβο που βρήκες κάποιον τύπο για να περνάς καλά και τώρα τι? Χέσε μας ρε. Μη σου πω κιόλας ότι κρυφά με γουστάρεις και το έχω καταλάβει, δεν είμαι μαλάκας. Πόσες φορές ντρεπόσουν να με αγκαλιάσεις και φιλήσεις σταυρωτά μπροστά σε κάποιον τύπο? Πόσες φορές μου έκλεινες το μάτι πονηρά? Και πόσες φορές έλεγες χαζοχαρούμενα "α, όχι είσαι φίλος μου, χιχιχι" όταν σε πείραζα αθώα? Αλλά στα αρχίδια μου, όταν σε γνώρισα με απέρριψες "γιατί δε σε ξέρω καλά" και τώρα που με ξέρεις, με θέλεις κι ας μην το παραδέχεσαι? Πάλι χέσε μας ρε.
Έχω την εντύπωση ότι η φίλη μου αυτή έχει επηρεαστεί τόσο πολύ από μένα που ενώ στην αρχή έκανε πάνω κάτω τα ίδια πράγματα που έκανα, τώρα σαν από αντίδραση, κάνει τα ακριβώς αντίθετα απ'αυτά που θα έκανα... Βασικά ξέρω ότι αυτά που κάνει τώρα δεν τα κάνει επειδή τα θέλει κατά βάθος, αλλά επειδή ο τύπος της έκανε πλύση εγκέφαλου. Προσπάθησα να της το πω εμμέσως αλλά μπα. Στην κοσμάρα της. Ερωτοχτυπημένη σου λέει μετά. Έτσι ήσουν και με τους πρωήν σου και σε γάμησαν στο τέλος.
Μου χρωστά πολλά νομίζω. Ναι ρε, είμαι τόσο γαμάτος που μου χρωστάς. Κάποια στιγμή θα το καταλάβεις.

Είναι μια άλλη φίλη μου που ενώ στην αρχή, τουλάχιστον τους πρώτους μήνες που τη γνώρισα, μου είχε δώσει την εντύπωση της κοπέλας που περιγράφω πιο πάνω. Ερωτοχτυπημένη μέχρι αηδίας. Αλλά βγήκα ψεύτης και της βγάζω το καπέλο. Οκ, είναι ερωτοχτυπημένη μιας και είναι με ένα πολύ καλό παιδί που την αγαπά και τον αγαπά, αλλά έχει θέσει αυστηρά όρια. Βγαίνει όπου γουστάρει, ντύνεται όπως γουστάρει, μιλάει με όποιον γουστάρει. Γιατί ξέρει ποιά είναι και τι θέλει. Θέλει αυτόν και μόνο και όλα τα υπόλοιπα είναι απλά χαβαλές. Ποτέ δεν μπερδεύει τις φιλικές σχέσεις με τα ερωτικά, με εκείνον δηλαδή. Πάντα μοιράζει το χρόνο ανάμεσα σε φίλους και αίσθημα, εκτός βέβαια απ'τη δουλειά και τη σχολή. Με λίγα λόγια είναι ένα πολύ ερωτοχτυπημένο ζευγάρι αλλά με σαφέστατα όρια στη ζωή του καθενός. Μάλλον γι'αυτό την λατρεύω τούτη τη φίλη μου. Γιατί είναι ένας τύπος που ξέρει τι θέλει, έχει τόσο εγωισμό όσο χρειάζεται για να κάνεις αυτό που γουστάρεις χωρίς να ξεφεύγεις, είναι τόσο κωλόπαιδο όσο χρειάζεται για να πέρνεις αυτό που θέλεις. Aλλά ρε συ, κόψε και κάτι. Έχεις γίνει πολύ απόλυτη με κάποια πράγματα και πιστεύεις ότι επειδή αυτό είναι έτσι, τότε έτσι είναι. Ρε συ, στην εποχή μας τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται. Και άσε μερικά παραθυράκια, μονίμως τα έχεις κλειστά. Κι επιπλέον μην γίνεσαι τόσο παρεξηγισιάρα όταν σου αρνούμαστε κάτι. Είπαμε, έχεις εγωισμό, αλλά μέχρι εκεί.
Παρόλα αυτά όμως, της χρωστάω πολλά, μιας και κάποια πράγματα μου τα έμαθε εκείνη. Κρίμα που έχει αγόρι. Και όχι δεν θα την κλέψω γιατί ο τύπος είναι πολύ γαμάτος και τη λατρεύει μέχρι θανάτου. Γαμώτο.

Είναι ένας φίλος μου που μου θυμίζει πολύ τον εαυτό μου στην ηλικία του. Δε θα μπορούσα να βρω άλλον τύπο που να θυμίζει έντονα εμένα παλιότερα. Είναι λοιπόν ένας τύπος με γαμάτο χαρακτήρα, βγάζει μια γαμάτη προσωπικότητα και όλοι τον συμπαθούν αλλά μέχρι εκεί. Τον συμπαθούν για τα αστεία που λέει, για τον χαβαλέ που αποπνέει. Αλλά καμιά δεν τον γουστάρει. Μάλλον τον γουστάρουν αλλά ο φίλος δεν κάνει τίποτα κι έτσι το όλο πράγμα μένει στο ντουλάπι. Φταίει κάποιο κόμπλεξ? Φταίει η χαμηλή αυτοεκτίμηση? Φταίει κάτι άλλο? Ρε φίλε, αφού είπαμε, είσαι γαμάτος τύπος και έχεις μια προσωπικότητα τέτοια, ικανή να κάνει κοπέλες να λιώσουν. Οκ, μου θυμίζεις εμένα παλιότερα που έτρωγα τις χυλόπιτες τη μια μετά την άλλη αλλά ρε συ, είσαι ικανός για πολλά περισσότερα. Κοίτα να δεις, κάποια στιγμή θα καταλάβεις ότι αν χρησιμοποιήσεις την προσωπικότητά σου σαν όπλο, όλα σου έρχονται χωρίς καν να κουνήσεις το δαχτυλάκι σου. Μην κοιτάς εμένα τώρα που περνάω μια φάση δικιά μου, μια φάση απόλυτης βαρεμάρας για όλα και όλους. Απλά εγώ ξέρω ότι θα επιστρέψω. Είχες τη στιγμή σου με μια τύπισσα και την φάσωσες κιόλας και με το δίκιο σου τσαντίστηκες μετά για τη μαλακία που σου πέταξε στο τέλος. Ηλίθια είναι η τύπισσα. Γάμα την, υπάρχουν κι άλλες. Μόνο σε ένα πράγμα έκανες κι εσύ μαλακία ρε φίλε. Η τύπισσα σου είπε να πάτε σπίτι σου κι εσύ νόμιζες ότι το πάτε βιαστικά. Ρε φίλε, για γαμήσι ήταν η τύπισσα. Δεν πειράζει, έτσι ήμουν κι εγώ παλιά, θα έρθει η στιγμή που θα κλείσεις πολλά σπίτια.
Αυτό το φιλαράκι λοιπόν είναι σαν το μικρό μου αδερφάκι. Που θα καταλήξει γαμάτος τύπος σαν εμένα. Όχι που δεν είναι ήδη δηλαδή. Φτάνει να μην σκέφτεται τόσο πολύ όπως εγώ, τρομάρα μου δηλαδή.

Είναι κι ένας άλλος φίλος μου που μάλλον χάρη σε αυτόν έμαθα να έχω ελπίδες για το μετά. Δεν έχω και πολλά να πω για εκείνον γιατί περισσότερα μου έμαθε παρά του έμαθα, θα πω κάτι μόνο. Ρε φίλε πρόσεχε τον έρωτα, είναι ύπουλος μερικές φορές. Οκ, χώρισες μια κοπέλα επειδή δεν πήγαινε άλλο αλλά έπρεπε να το είχες κάνει νωρίτερα. Και τώρα που έχεις άλλη κοπέλα, πρόσεχε τα νώτα σου γιατί δε θα ξέρεις από που θα σου έρθει τι. Χαίρομαι πραγματικά που με εμπιστέυτικες και ελπίζω να έχεις ανοιχτό μυαλό και να μην αφήσεις καμιά να επηρεάσει την κρίση σου. Αχ, τι ύπουλο πράγμα αυτός ο έρωτας... Είναι ικανός να χτίσει ή να γκρεμίσει σπίτια.
Με αυτόν τον τύπο πήγαμε στο δημοτικό, στο γυμνάσιο, το λύκειο, άσχετα αν έχουμε λίγα χρόνια διαφορά, μόνο πανεπιστήμιο δεν πήγαμε μαζί. Αν και αναρωτιέμαι τι θα γινόταν αν πηγαίναμε στο ίδιο. Μάλλον ξέρω τι θα γινόταν. Δε θα ήμουν εδώ στο μπλογκ τον τελευταίο χρόνο να γράφω μαλακίες. Αυτός ο τύπος λοιπόν είναι ο μεγάλος αδερφός μου.

Είναι και άλλοι πολλοί που κάλλιστα θα μπορούσαν να μπουν στη λίστα μου για λίγο χώσιμο αλλά δεν αξίζει. Είναι έξω απ'τον πολύ στενό μου κύκλο και αδιαφορώ παντελώς. Θα γράψω για εκείνους κάποια στιγμή αλλά μέχρι τότε... Ας κάνει ο καθένας του κεφαλιού του. Δεν με ενδιαφέρετε όπως κι εσάς δε σας ενδιαφέρει τι κάνω. Θα γίνω το κωλόπαιδο που έλεγα στην προηγούμενη ανάρτηση, με τον εγωισμό που χρειαζόμαστε, αλλά όχι για τα παραπάνω άτομα. Οι υπόλοιποι, καλημέρα σας. Χα!

7.3.11

The return vol.1


Ο χειμώνας πέρασε, οι αποκριές πέρασαν και σιγά σιγά έρχεται η άνοιξη. Πολλές μέρες πέρασαν και δεν έχω γράψει τίποτα εδώ. Η αλήθεια είναι ότι δε νιώθω ότι έχω κάτι συγκεκριμένο να γράψω. Είτε θα σκεφτώ κάτι μπερδεμένο και δεν μπορώ να το συντάξω σωστά, είτε δε θα σκεφτώ τίποτα απολύτως. Σας έχω πει ότι τις τελευταίες βδομάδες περνάω μια περίοδο βαρεμάρας? Με την έννοια ότι βαρέθηκα να σκέφτομαι ο,τιδήποτε, βαρέθηκα να κάνω ο,τιδήποτε και γενικώς βαρέθηκα τα πάντα. Προτιμάω να εξαφανίζομαι στα χιονισμένα βουνά και να βρίσκω τη ψυχή μου εκεί. Και ναι, όσο περισσότερο την ξανα-βρίσκω, τόσο περισσότερο νιώθω ότι θα επιστρέψω δυμύτερος. Την τρέλα μου με τα χιόνια την ξέρετε.
Βέβαια δεν έλειψαν και οι μέρες που χανόμουν στους δρόμους της Αθήνας και κατέληγαν με πολύ αλκοόλ και χανγκόβερ τα πρωινά αλλά εδώ υπάρχει μια διαφορά. Παλιότερα έβγαινα πιο συχνά και όταν επέστρεφα, πάντα αναρωτιόμουν το ίδιο πράγμα, αν η βόλτα μου πρόσφερε κάτι καινούριο. Ενώ τώρα που βγαίνω πιο σπάνια, πρέπει να παραδεχτώ ότι περνάω πολύ πιο ωραία. Παλιότερα έβγαινα με ο,τι να ναι κόσμο, οπουδήποτε μπορείς να φανταστείς και πάντα ένιωθα ότι κάτι μου λείπει, ότι μου λείπει το πρωτότυπο βρε παιδιά. Ενώ τώρα βγαίνω με λίγα και καλά άτομα και πάντα έχουμε κάτι καινούριο να κάνουμε, κάτι καινούριο να πούμε. Και όχι μόνο αυτό. Ακριβώς για τον λόγο ότι βγαίνω σπάνια πλέον, oι απρόσμενες προκλήσεις έγιναν περισσότερες πλέον και αυτό το απρόσμενο είναι που δίνει χρώμα στη ζωή σου. Κάποτε, όταν έβγαινα, ψαχνόμουν να βρώ κι άλλους, πλέον μου λένε να πάω εκεί, χωρίς να το περιμένω και οι εκπλήξεις γίνονται περισσότερες.
Και σκέφτομαι ότι καλύτερα να κάνεις λίγα και καλά πράγματα, με άτομα που ξέρεις ότι οι ώρες θα σου φανούν ατελείωτες. Και νιώθω ότι αυτή η βαρεμάρα μου, μου κάνει καλό. Νιώθω ότι κάτι καλό θα ξανά-ρθει στο τέλος. Ξέρω, το έχω πει πολλές φορές αλλά έτσι νιώθω. Νιώθω ότι μετά από μια περόδο ξενερώματος με όλους και όλα, κάτι καλό ξανά-ρχετε.
Προς το παρόν είμαι σε αναμονή για ένα ταξιδάκι μου στις Άλπεις, εκτός βέβαια από τα μαθήματα στη σχολή που αρχίζουν αύριο και κάτι μέσα μου νιώθει ενθουσιασμό και αισιοδοξία. Παλιότερα θα φαινόμουν ενθουσιασμένος αλλά μέσα μου είμαι απαισιόδοξος, αλλά τώρα τελευταία βλέπω το αντίθετο. Φαίνομαι απαισιόδοξος σε φάση "ντάξει, σιγά το σπουδαίο" αλλά μέσα μου κρύβω έναν ενθουσιασμό που δεν τον δείχνω, ή τουλάχιστον προσπαθαθώ να μην τον δείχνω γιατί έμαθα πλέον ότι αν δείχνεις υπερβολικό ενθουσιασμό, την πατάς στο τέλος. 
Παράλογο, ε? Κι όμως, νιώθω ότι μόνο έτσι θα σωθώ. Και στο τέλος θα είμαι ο εγωιστής και το κωλόπαιδο που όλοι θέλετε να γίνετε κατά βάθος και θα σας φάω όλους. Άντε γειά τώρα.