29.10.12

Οι άνθρωποι πάντα φεύγουν



People always leave
But
Sometimes, they come back

Οι άνθρωποι πάντα φεύγουν. Ή όχι;
Γίνεται ένας άνθρωπος να βρει όλα όσα θέλει σε κάποιον και να "φεύγει", επειδή φοβάται; Γίνεται ο ίδιος άνθρωπος να επιστρέψει ξανά σε εκείνον;
Ή μήπως γίνεται εκείνος να την αφήσει να "φύγει" για να επιστρέψει μετά, απαλλαγμένη από τον φόβο της;
Δυο δρόμοι χωρίζονται πριν καλά καλά ανταμωθούν. Γιατί χρειάζεται χρόνος για να καταλάβουν και οι δυο τι είχε συμβεί. Χρειαζόταν χρόνος για να καταλάβει εκείνη πώς στο καλό βρήκε κάποιον που έχει όλα όσα θέλει, πριν καν τον γνωρίσει καλά καλά. Χρειαζόταν χρόνος για να καταλάβει εκείνος τι πρόκειται κερδίσει από εκείνη, για να μπορέσει να της το ανταποδώσει αληθινά, με όλη του τη ψυχή.
Ναι, αυτοί οι δυο ανθρώποι είχαν "ερωτευτεί" πριν καλά καλά γνωριστούν. Για ένα μεταξύ τους βλέμμα, για ένα φιλί, πεθαίνουν από επιθυμία να ξανανταμωθούν. Αλλά φοβήθηκαν. Ίσως δεν είχαν συνειδητοποιήσει τι βρήκαν. Δεν είχαν συνειδητοποιήσει πόσο καλό είναι αυτό που βρήκαν.
Και το καλό έφυγε, πριν συμβεί... Όλα τα καλά πράγματα τελειώνουν πριν καλά καλά αρχίσουν...
Αλλά, δε φεύγουν όλοι οι άνθρωποι. Ίσως, κάποτε, κάπου, ξανανταμωθούν. Και για ένα τους βλέμμα, ένα τους φιλί, τη μέρα εκείνη, αξίζει η αναμονή. Και η γη θα τρέμει, ακριβώς επειδή για ένα τους βλέμμα, ένα τους φιλί, θα τρέμουν.
Ρεαλιστικό ή σουρρεαλιστικό; Ο χρόνος θα δείξει...


Και το σημερινό τραγούδι είναι: Take me out των Franz Ferdinand

27.10.12

Όνειρο εναντίον πραγματικότητας


Όλοι μας ονειρευόμαστε. Δεν είναι καθόλου κακό. Στα όνειρά μας, έχουμε πλάσει έναν φανταστικό κόσμο, που μας κάνει να νιώθουμε ευτυχισμένοι.
Τρου στόρυ.
Η πραγματικότητα όμως είναι σκληρή. Στον κόσμο που ζούμε, τα όνειρά μας, ίσως δεν έχουν θέση. Γιατί τα όνειρά μας είναι πολύ καλά για να ζήσουν στην μιζερία που ζούμε.
Τρου στόρυ κι αυτό, ε;
Όμως...
Όχι, δε θέλω να το πιστεύω. Μέσα στη μιζερία που ζούμε, μπορεί να δημιουργηθεί ένα όνειρο, που θα μας κάνει να "ξεχάσουμε" τον πραγματικό κόσμο που ζούμε. Γιατί εμείς θα προσπαθούμε να εστιάσουμε στην πραγματοποίηση του όνειρου, κι ας υπάρχουν χιλιάδες εμπόδια, για τον χ και ψ λόγο.
Αλλά είναι έτσι στην πραγματικότητα;
Μπορεί και ναι. Μπορεί και όχι. Μπορεί και να φοβόμαστε στην τελική. Φοβόμαστε το πως θα μπορέσουμε να προσαρμόσουμε το όνειρο στον μίζερο τούτο κόσμο. Φοβόμαστε ότι το όνειρο θα διαλυθεί με το που αρχίσει να γίνεται πραγματικότητα.
Είναι κακό αυτό; Όχι απαραίτητα... Το γεγονός και μόνο ότι προσπαθείς να υλοποιήσεις το όνειρο, αξίζει τα πάντα. Αξίζει η προσπάθεια. Κι ας είναι η φωτιά του να κάψει. Κι ας στο τέλος πέσουμε πιο κάτω απ'όσο είχαμε πέσει ποτέ. Η προσπάθεια και μόνο είναι που μετράει. Γιατί από τις προσπάθειες και μόνο, τρέφεσαι για ένα (πολύ) καλύτερο μέλλον.

Προσωπικά, ίσως δε φοβήθηκα ποτέ το όνειρο, πολύ απλά γιατί δεν ήθελα να φοβάμαι. Δε θέλω. Πίστευα ότι ο φόβος σου βάζει φρένο σε πολλά πράγματα. Δε φοβόμουν λοιπόν. Όσες φορές φοβόμουν, ήταν επειδή ίσως δε το ήθελα πραγματικά.
Όμως τώρα καταλαβαίνω. Καταλαβαίνω τι "φορτίο" είναι ο φόβος. Και δεν είναι ούτε αυτό κακό. Και θέλω να ζητήσω συγγνώμη σε όσους μου έλεγαν ότι φοβούνται κι εγώ τους "κατηγορούσα".
Αλλά στην τελική, πόσο χρόνο ζωής έχουμε; Ελάχιστο. Και σ'αυτόν τον ελάχιστο χρόνο ζωής, ο φόβος δεν έχει και πολύ χώρο.
Σταματήστε λοιπόν να φοβάστε κι ονειρευτείτε. Ονειρευτείτε και πραγματοποιήστε τα. Πραγματοποιήστε τα και χαμογελάστε. Είναι όμορφη η ζωή.
Κι αν φοβάστε, δε θα σας πω ότι κακώς κάνετε. Καλώς κάνετε, είναι φυσιολογικό. Απλά βρείτε λίγο περισσότερο θάρρος και ξεπεράστε τις φοβίες σας! Δεν ήταν και τίποτα, ε;

Σε έναν κόσμο που καταρρέει, εμένα συνένοχο δε θα με έχετε. Ονειρεύομαι και σίγουρα υπάρχουν κι άλλοι που ονειρεύονται μαζί μου. Κι εμείς θα χτίσουμε ένα καλύτερο αύριο, όχι με τα κριτήρια αυτού του κόσμου, αλλά με τα δικά μας κριτήρια.

25.10.12

Τάδε χρόνια μοναξιάς

 
Ωραία λοιπόν, ξαναγράφω, μόλις μερικές ώρες μετά. Πριν μερικές ώρες, έκανα μια ανάρτηση, μετά από καιρό. Τους τελευταίους μήνες, έγραφα σπάνια (μη με ρωτήσετε γιατί, αυτό είναι άλλη ιστορία), τώρα όμως, ξαναγράφω μόλις μερικές ώρες μετά την τελευταία μου ανάρτηση.
Μάλλον τρελάθηκα, δεν εξηγείται αλλιώς.
Να σας πω το λόγο που (ξανα)γράφω; Είναι κάποια γεγονότα, που σε φέρνουν τούμπα και σε κάνουν να θεωρείς ότι ό,τι άρχισες, το συνεχίζεις, ή, για να το πω σωστότερα, σε κάνουν να θεωρείς ότι η ζωή είναι όμορφη (τελικά). Ιδίως εαν έχεις υπέρτατο κίνητρο γι'αυτό. Ε να λοιπόν, να μαστε. Κάποια γεγονότα, κατάφεραν να με φέρουν τούμπα. Δεν μπορώ να ξέρω αν αυτά τα γεγονότα θα βγούν σε καλό ή σε κακό (άσχετα αν εγώ θέλω να πιστεύω ότι θα βγουν σε καλό), αλλά εκτιμώ το γεγονός ότι με ξύπνησαν από τη μιζερία που ζουσα καιρό τώρα. Είχαν αυτό το κάτι που χρειαζόμουν.
Εκεί που θέλω να καταλήξω είναι ότι πολλές φορές χρειαζόμαστε ένα "ηλεκτροσόκ" ικανό να μας κάνει να δούμε τη ζωή με άλλο μάτι, να αρχίσουμε κάποια πράγματα, να συνεχίσουμε άλλα πράγματα που τα είχαμε σταματήσει. Ή και να δούμε τους συνανθρώπους μας με καλύτερο μάτι.
Η ζωή είναι όμορφη τελικά και πρέπει να προσπαθούμε για ό,τι μας κάνει να χαμογελάμε, χωρίς να μας νοιάζει αν θα κρατήσει λίγο ή πολύ. Στο κάτω κάτω, ζωή είναι κι αυτό!

Κι εσύ, αναγνώστη, σκέψου το εξής:
Μήπως θα έπρεπε να νιώθεις χαρούμενος με τα όσα έχεις; Με τα όσα σου έχουν προσφέρει; Μήπως να κοιτάς καλύτερα τους συνανθρώπους σου; Τα βλέμματά τους κρύβουν πολλά και περιμένουν εσένα να ανακαλύψεις το νόημα τους.
Kι εσύ, σκέψου ότι η προσπάθεια και μόνο, δεν φτάνει. Οι πράξεις μετράνε...

24.10.12

Αμπελοσοφίες

Έμαθα για ένα άντρα που έμεινε εργένης σε όλη του τη ζωή, επειδή έψαχνε την τέλεια γυναίκα. Όταν έγινε 70 χρονών, κάποιος τον ρώτησε: "Ταξιδεύεις συνεχώς από Νέα Υόρκη στο Κανταμαντού, από Κανταμαντού στη Ρώμη, από την Ρώμη στο Λονδίνο κι έψαχνες. Δεν μπόρεσες να βρεις μια τέλεια γυναίκα; ούτε μια;". Ο γέρος στεναχωρήθηκε πολύ. Είπε: "Ναι μια φορά την βρήκα. Μια μέρα πριν πολύ καιρό, συνάντησα μια τέλεια γυναίκα." Ο άλλος ειπε: "Και τότε τι έγινε; γιατί δεν την κράτησες;" Θλιμμένος, ο γέρος ειπε: "Τι να κάνεις; Εψαχνε κι αυτή τον τέλειο άνδρα ..."
 
Το παραπάνω το διάβασα κάπου και πραγματικά σε κάνει να σκεφτείς.
Δεν υπάρχει τέλεια γυναίκα και τέλειος άνδρας αγαπητοί μου. Και οι περισσότεροι από εμάς, αν όχι όλοι, "συμβιβαζόμαστε" με ο,τι καλύτερο μπορούμε να έχουμε. Αλλά στο τέλος, το τέλειο είναι η χημεία...
Και ξέρετε κάτι, η χημεία βρίσκεται ακόμα και στα ελαττώματα εκείνης κι εκείνου.
Κατά καιρούς έχουν βγει βιβλία, περιοδικά, με συμβουλές για μια τέλεια σχέση. Λυπάμαι πολύ, δεν υπάρχει. Όσα και να διαβάσεις, όσα και να μάθεις, τέλεια σχέση δεν υπάρχει. Υπάρχει σχέση που αγγίζει το τέλειο, επειδή έχεις χημεία με τον άλλον και πραγματικά τον θελεις στη ζωή σου. Αυτά τα πράγματα, φίλε μου, δε τα μαθαίνεις από βιβλία ή περιοδικά. Τα μαθαίνεις μέσα από τη ζωή σου. 

Μιην ψάχνετε τον τέλειο άνθρωπο. Ψαχτείτε για εκείνον που σας κάνει να τον θέλετε δίπλα σας.
 

9.10.12

Ιτ ιζ φρίντευ!



Ii's friday, it's freeday!
Σίγουρα οι περισσότεροι από εσάς ξέρετε τι είναι το freeday. To freeday (για όσους δεν ξέρουν), είναι μια γιορτή του ποδηλάτου, που συμβαίνει κάθε παρασκευή. Κάθε παρασκευή, μαζευόμαστε στο Θησείο και βάζουμε πλώρη για διαφορετικό προορισμό κάθε φορά, σε απόσταση (πήγαινε-έλα) 50-60 χιλιόμετρων.
Καλά, αυτό το γνωρίζουμε. Αλλά γιατί γράφω για αυτό; Πολύ απλά γιατί είναι κάτι για το οποίο αξίζει να ζεις. Κάτι για το οποίο η ύπαρξή σου έχει λόγο. Είναι μοναδικό συναίσθημα να είσαι εσύ κι άλλοι 1000 ποδηλάτες (και λίγα λέω) και να πηγαίνετε στο άγνωστο. Οκ τον προορισμό τον ξέρουμε, αλλά το πως θα πάμε εκεί, δεν το γνωρίζουμε.
Στην επιστροφή βέβαια, οι ποδηλάτες "σπάνε", είτε επειδή κάποιοι επιστρέφουν σπίτια τους (που βρίσκονται κοντά στον δρόμο τους), είτε επειδή κουράστηκαν.
Προσωπικά, ξεκίνησα εδώ και μερικούς μήνες. Πριν, δεν είχα ποδήλατο! Μακάρι να το είχα ξεκινήσει πιο νωρίς όμως. Η μαγεία της διαδρομής, το αεράκι, οι μυρωδιές, οι γελαστές φάτσες, είναι κάτι το μοναδικό.
Ακριβώς όπως όταν πας για σνόουμπορντ ή για σερφ μόνο που το κάθε άθλημα έχει και τη δικιά της αίσθηση. Με τη διαφορά όμως ότι το ποδήλατο είναι πολύ πιο... λαϊκό άθλημα.
Η πρώτη μου φορά, ήταν τότε που πήγαμε Λούτσα. Συνολική διαδρομή, 70 χιλιόμετρα. Ήταν αρκετά ζορική, από άποψης απόστασης και μόνο. Εμένα όμως μια χαρά μου βγήκε, ακριβώς επειδή η διαδρομή ήταν όλο ευθεία. Υπάρχουν και πιο ζορικές όμως, από άποψης υψομετρικών (που όμως έχουν πολύ λιγότερα χιλιόμετρα). Τέτοια ήταν η ανάβαση στη Πεντέλη. Ενδιάμεσα είχαμε το Tour d Atene (παρωνυμία του Tour de France), όπου κάνουμε το γύρο της Αθήνας. Συνολική απόσταση, 140 χιλιόμετρα, με τερματισμό στις 9 το πρωί με γυαλιά ηλίου και καρφί για ομελέτα και καφέ! Πραγματικά γαμάτο συναίσθημα.
Όσοι έχετε ποδήλατο, να το δοκιμάσετε... Κάθε παρασκευή, στις 9.30 στο Θησείο. Η βόλτα διαρκεί 3-4 ώρες. Αν πάλι νομίζετε ότι... δε σας βγάζουν τόσες ώρες, δοκιμάστε να βολτάρετε μόνοι σας.
Η αντίληψη του κόσμου περί ποδηλάτου έχει αλλάξει άρδην τα τελευταία χρόνια. Μέχρι και η κουτσή μαρία ξέρει τι εστί ποδηλάτης στους δρόμους (με μια στοιχειώδης προσοχή όμως, πάντα).

* Oι φωτογραφίες είναι του John Caliva, ενός από τα παιδιά που διοργανώνουν τη γιορτή!