30.5.12

Παρουσίαση βιβλίου!


Θυμάστε που σας είχα ενημερώσει ότι έγραψα ένα βιβλίο;
Σε μιάμιση βδομάδα θα πραγματοποιηθεί και η παρουσίαση!
Προς το παρόν αφορά το Αθηναϊκό κοινό αλλά είμαστε σε συζητήσεις και για τη Θεσσαλονίκη!

Δείτε εδώ κι εδώ!

25.5.12

Ψευδαίσθηση


Γράφω ξανά μετά από καιρό... Το είχα σταματήσει γιατί βρέθηκα [μάλλον νόμιζα ότι βρέθηκα] σε μια περίοδο που δεν είχα κάτι να γράψω. Τελικά έκανα λάθος. Το γράψιμο είναι ζωή. Κι αν νόμιζα ότι το αποκορύφωμα του γραψίματος είναι η συγγραφή ενός βιβλίου, τότε κάνουμε μεγάλο λάθος.
Το καλό γράψιμο γίνεται από εκείνον που πεθαίνει από επιθυμία να γράψει κάτι, που είναι ερωτευμένος με τη ζωή, που αγαπά τις τέχνες, που παρατηρεί τον κόσμο γύρω του, που χαμογελά με το παραμικρό. Τελευταία, τίποτα από τα παραπάνω δεν ένιωθα. Αλλά τελικά, όπως λέει ο σοφός λαός, μια φορά να κάνεις κάτι, θα το κάνεις για πάντα. Το σταμάτησες για κάποιους λόγους, ε, θα το ξαναρχίσεις. Και τότε θα συνειδητοποιήσεις ότι τόσο καιρό ζούσες στη ψευδαίσθηση.
Πολλές φορές, νιώθουμε ότι κάτι καλό ή κακό θα μας γίνει. Ή νιώθουμε ότι το σύμπαν συνωμοτεί υπέρ ή κατά μας. Και ανάλογα με το τι νιώθουμε, είμαστε στα πάνω ή στα κάτω μας.
Όλα αυτά δεν ήταν τίποτα άλλο από μέρος της ψευδαίσθησης.
Άργησα αλλά το κατάλαβα [ή τουλάχιστον προσπαθώ να καταλάβω] κι αυτό.
Είναι χάσιμο χρόνου να ζεις σε μια ψευδαίσθηση ότι κάτι καλό θα σου συμβεί. Στο τέλος το καλό δεν έρχεται ποτέ κι εσύ πρέπει να κάτσεις να αναρωτηθείς. Γιατί δεν ήρθε; Επειδή επαναπαύτηκες στις δάφνες σου και το περίμενες "ουρανοκατέβατο"; Εντάξει, έγινα απόλυτος τώρα αλλά το πιάσατε το νόημα.
Σταμάτα λοιπόν να λες "το αισθάνομαι, αισθάνομαι ότι όλα θα φτιάξουν και κάτι καλό θα γίνει στο τέλος" και ξύπνα. Δε θα γίνει. Είναι ψευδαίσθηση. Κάνε κάτι, παλιό ή καινούριο, δεν έχει σημασία. Κάτι δημιουργικό, που σε φτιάχνει και τρέφεσαι από αυτό.
Αν για μένα το γράψιμο ήταν δημιουργία, τότε κακώς το σταμάτησα. Το γράψιμο, η ζωγραφική, η μουσική και ό,τι άλλο θες, είναι δημιουργία. Και σε τρέφει με ζωή για ένα καλύτερο αύριο. Ή αν δεν κάνεις τίποτα από τα παραπάνω τότε βγες. Παρατήρησε τον κόσμο γύρω σου και σκέψου. Πιάσε τη κουβέντα με όποιον μπορείς. Ερωτεύσου τα μικροπράγματα της ζωής. Και το καλό θα έρθει. Δύσκολο, αλλά ποτέ μην λες ποτέ.
Βγες από την ψευδαίσθησή σου και φτιάξε την ουτοπία σου.


3.5.12

Ένας λαός περήφανος...


Αλλά εγωιστής και παρεξηγησιάρης.

Θέλουμε να υπερηφανευόμαστε για τα κατορθώματά μας, τα λεγόμενά μας, τις πράξεις μας. Αλλά αν έρθει κάποιος άλλος και εναντιωθεί στα κατορθώματα, τα λεγόμενα, τις πράξεις μας, θα παρεξηγηθούμε. Ο άλλος ίσως βρει τα κατορθώματα, τα λεγόμενα, τις πράξεις μας λάθος, θα πει την άποψή του, προσπαθώντας να εξηγήσει γιατί είμαστε λάθος και αυτόματα, θα παρεξηγηθούμε.
Θέλουμε να υποστηρίζουμε ότι αυτά που κάναμε, αυτά που είπαμε, είναι σωστά και μόνο αυτό. Δε δεχόμαστε αντίθετη άποψη, προσπαθώντας να δείξουμε ότι είμαστε οι μοναδικοί σωστοί σε όλο τον κόσμο. Δε μας κάνει εγωιστές αυτό;
Κι αφού το είδαμε κι αυτό, γινόμαστε μάρτυρες ενός ανθρώπου εγωιστή, που παρεξηγιέται με το παραμικρό. Γινόμαστε μάρτυρες ενός ανθρώπου που προσπαθεί πάση θυσία να προστατέψει τις θέσεις του, λέγοντας ότι είναι οι μόνες σωστές.
Τελικά αυτοί οι άνθρωποι μήπως δεν είναι απλά εγωιστές και παρεξηγησιάρηδες αλλά κομπλεξικοί; Επειδή ακόμα κι αν παρεξηγηθούν, θα συνεχίζουν να υποστηρίζουν ότι είχαν δίκιο, σε βαθμό που η κουβέντα δε θα έχει τελειωμό. Ναι, αν πιάσεις κουβέντα μαζί του, κάποια στιγμή θα βαρεθείς από την επιμονή του ότι έχει δίκιο κι εσύ άδικο. Ακόμα κι έτσι να είναι όμως, ο διάλογος υπάρχει για να δώσει τροφή στο μυαλό μας. Στην περίπτωσή μας όμως ο διάλογος καταντά... διάλογος επιβεβαίωσης της ανωτερότητας του άλλου. Και ο άλλος δε θα σταματήσει να ψάχνει την επιβεβαίωση της ανωτερότητάς του. Θα το συνεχίσει.
Ναι, είμαστε περήφανος λαός για τα όσα έχουμε καταφέρει μέχρι τώρα, αλλά αυτός ο εγωισμός και η παρεξήγηση, θα μας οδηγήσουν στο πάτο μια μέρα. Και από ανθρώπους περήφανους και γενναίους, θα έχουμε ανθρώπους που μισούν άλλους επειδή παρεξηγήθηκαν με κάτι.
Τι γίνεται όμως αν τελικά ο κομπλεξικός ήταν αυτός που προσπάθησε να εναντιωθεί σ'αυτόν που υποστήριζε "πάση θυσία" ότι είναι σωστός; Επειδή όντως ήταν σωστός; Ο κομπλεξικός θέλει να τραβήξει την προσοχή, να επιβεβαιωθεί κι ας ήταν αυτός ο λάθος στο τέλος...

Και μετά κοιτάω ψηλά στον ουρανό και σιχτιρίζω. Εξαντλείται η υπομονή μου με κάποιους που θέλουν να μας αποδείξουν ότι είναι καλύτεροί μας. Μα, δεν υπάρχει καλύτερος ή χειρότερος. Όλοι είμαστε καλοί ή κακοί σε κάτι, αλλά όχι και ειδήμονες.