23.4.11

Εβδομάδα πάθων


Υπάρχουν φορές που ερχόμαστε αντιμέτωποι με κρυφά πάθη του παρελθόντος. Πάθη κρυφά που πέρασαν για τους τάδε λόγους. Πάθη απ'το δημοτικό, το γυμνάσιο, το λύκειο. Κι όμως εκείνα τα καταραμένα πάθη επιστρέφουν κάποια στιγμή για να σου θυμίσουν ότι τίποτα δεν έχει τελειώσει. Εκεί που προχωράς τη ζωή σου αμέριμνος, τσουπ, το κρυφό εκείνο πάθος που σε αναστατώνει και τα πάντα μέσα σου γυρνάνε ανάποδα.
Ξυπνάς ένα όμορφο πρωινό, η μέρα φαίνεται υπέροχη με ντάλα ήλιο και ένας μεσημεριανός καφές επιβάλεται και τσουπ, αναστατώθηκες. Το κρυφό σου πάθος απ'το παρελθόν κατά τύχη βρέθηκε στην παρέα και τα πάντα έμοιαζαν με ένα πισωγύρισμα. Κάτι σαν τα φαντάσματα των πρωήν, όπως και στην ομώνυμη ταινία, μόνο που δεν υπάρχουν πρωήν, αλλά πάθη. Και αναγκάζεσαι να αναθεωρήσεις. Προχωράς τη ζωή σου, έχεις τα δικά σου και το μυαλουδάκι αναγκάζεται να επιστρέψει σε ένα καταραμένο πάθος που είχες όταν έβγαζες τις πρώτες τρίχες στο πούτσο/μουνί σου. Θέλεις να προχωρήσεις αλλά έχεις σκαλώσει. Γαμάτα δηλαδή.
Ναι, καλά καταλάβατε, πρόκειται για τον σχολικό έρωτα που δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ κι από τότε σου έμεινε η απορία. Τι θα γινόταν άραγε? Αλλά αντί να κάθεσαι να το ψειριάζεις, προχώρησες, ερωτεύτηκες άλλους, ξύρισες το πούτσο/μουνί σου, έκανες σεξ μαζί τους και τώρα τι? Τα χρόνια πέρασαν, αλλάξατε και οι δυο, γίνατε πολύ πιο όμορφοι, πολύ πιο εμφανίσιμοι, κούκλοι δηλαδή, απεκτήσατε εμπειρίες, ξέρετε τι θέλετε. Αλήθεια, ξέρετε? Τι γίνεται δηλαδή αν εκείνο το πάθος σου δεν είναι στο στυλ σου αλλά παρόλα αυτά κάτι μέσα σου καίγεται? Εγώ δεν είμαι και πολύ σίγουρος. Κανείς δεν είναι και πολύ σίγουρος. Γαμάτα δηλαδή. Εβδομάδα πάθων σου λέει μετά...

ΥΓ: Καλό Πάσχα τέκνα μου!

12.4.11

Η τελευταία εικόνα


Μια τελευταία αγκαλιά, ένα τελευταίο φιλί κι ένα τελευταίο χαμόγελο θέλω να έχω από σένα πριν σε ξαναδώ στην άλλη ζωή... Στην άλλη ζωή θα σε ξαναδώ γιατί αύριο δε θα είσαι εδώ και φυσικά ούτε κι εγώ θα είμαι εδώ. Θα έχουμε τραβήξει διαφορετικά μονοπάτια, για διαφορετικά ταξίδια. Και θέλω η τελευταία εικόνα που έχω από σένα να είναι μια ευχάριστη ανάμνηση, που τελείωσε με ένα χαμόγελο και μια γαλήνη μέσα μας. Και κάθε φορά που αναπολώ την εικόνα, να χαμογελώ, να λούζομαι απ'τη γαλήνη που μου έδωσε τούτη η ανάμνηση και να νιώθω ότι ο κόσμος έγινε πιό όμορφος και φωτεινός από ποτέ.
Ναι, όλα να τελειώνουν με μια τελευταία αγκαλιά, ένα τελευταίο φιλί, ένα τελευταίο χαμόγελο και όχι με έναν τελευταίο τσακωμό, μια τελευταία σφαλιάρα, ένα τελευταίο κλάμα.
Άραγε πόσο πιο ευτυχισμένοι θα είμασταν αν όλες οι τελευταίες εικόνες που έχουμε από κάποιον είναι μόνο χαρούμενες, με μια τελευταία αγκαλιά, ένα τελευταίο φιλί και ένα τελευταίο χαμόγελο?
Θα σε ξαναδώ στην άλλη ζωή λοιπόν... Θα συναντηθούμε ξανά αλλά όχι ακόμη.

8.4.11

Απόλυτο κενό


Βγήκε στην βεράντα, κάθισε αναπαυτικά στην ξύλινη πολυθρόνα του, αφήνοντας το μπουκάλι με ρούμι στο τραπέζι δίπλα του και άναψε τσιγάρο. Εκείνη τη μέρα επικρατούσε ησυχία και το μόνο που ακουγόταν ήταν το δροσερό αεράκι. Ο ουρανός ήταν κατάμαυρος και αναρωτήθηκε που πήγαν τα άστρα. Τραβώντας την πρώτη τζούρα, κοίταξε το απόλυτο κενό του ουρανού και σκέφτηκε ακριβώς αυτό, ότι η κοινωνία μας είναι ένα απόλυτο κενό. Φύσηξε τον καπνό της τζούρας στον κενό ουρανό και σκέφτηκε ότι δεν είναι και τόση κενή η κοινωνία τελικά. Αλλά ο καπνός διαλύθηκε, όπως διαλυόμαστε κι εμείς σε μια κενή κοινωνία...
Ναι, έτσι είναι, διαλυόμαστε μπροστά στα πάντα. Είμαστε τόσο ευάλωτοι στα πάντα.
Μετά, ήπιε μια γουλιά απ'το ρούμι του, η γουλιές έγιναν δυο και τρεις, μέχρι που το τελείωσε και κοίταξε το μπουκάλι. Ήταν κενό, όπως ο κόσμος του και του ήρθε η φαεινή ιδέα να γεμίσει το μπουκάλι με τον καπνό που θα φύσαγε. Το γέμισε, το έκλεισε και το πέταξε όσο πιο μακριά γίνεται. Το μπουκάλι όμως αντί να πέσει, έφυγε για ένα ταξίδι στον ουρανό, όπως τα μπουκάλια που έριχναν στη θάλασσα ή όπως τα μπαλόνια με ήλιο, μέχρι να καταλήξει κάπου. Και κατέληξε στα χέρια κάποιου, στην προκείμενη περίπτωση στα χέρια κάποιας, που το άνοιξε και διάβασε το περιεχόμενο του. Και τότε κάτι έγινε, κοίταξαν τον ουρανό και οι δυο αυτοί άνθρωποι κατάλαβαν ότι δε βρίσκονται μόνοι τους σε τούτη τη κενή κοινωνία... Κι ένα χαμόγελο ευτυχίας έλαμψε στα πρόσωπά τους.
Ναι, μπορεί να διαλυόμαστε σε τούτη τη κενή κοινωνία αλλά τελικά δεν είμαστε μόνοι μας...
Ή μήπως παραείμαι αισιόδοξος? Δε λένε ότι μόνος σου γεννιέσαι, μόνος σου πεθαίνεις? Ίσως, αλλά εγώ θέλω να πιστεύω ότι σε τούτο το κενό, κάπου υπάρχει κάποιος που θα μας κάνει να μη νιώθουμε κενοί.

3.4.11

The mirror of yourself


Στέκομαι μπροστά σε έναν καθρέφτη και αναρωτιέμαι αν αυτό που βλέπω είμαι εγώ. Πολλές φορές αυτό που βλέπω με μπερδεύει γιατί αλλιώς ορίζουν οι άλλοι αυτό που βλέπουν. Οπότε έχω διαφορετικούς ορισμούς από διαφορετικούς ανθρώπους, για αυτό που βλέπω στον καθρέφτη. Δεν ξέρεις αν αυτό που βλέπεις πρέπει να το ορίσεις όπως εσύ ξέρεις ή όπως σε όρισε ο άλλος. Αν αυτό που βλέπεις είναι μια μάσκα, πίσω απ'την οποία κρύβεται ο πραγματικός σου εαυτός.
Τώρα, σκέψου τον εαυτό σου μπροστά σε έναν καθρέφτη. Βλέπεις τον εαυτό σου όπως τον ορίζεις ή τον εαυτό σου με τον ορισμό κάποιου άλλου? Βλέπεις τον ευατό σου με μάσκα ή χωρίς?
Κάποτε ήθελα να βγαίνω και να γνωρίσω κόσμο για να αποκτήσω αναγνώριση και να ορίσουν αυτό που είμαι. Ήθελα να με αποδεχτούν, επειδή βγαίνω και είμαι μέσα σε όλα και να θέλουν να βγαίνουν μαζί μου. Όμως δε μου έφτανε. Πάντα ένιωθα ότι αυτό που βλέπω στον καθρέφτη δεν ήμουν εγώ. Με έβλεπα στον καθρέφτη και δεν ήξερα τι να σκεφτώ. Βλέπω αυτό που όρισε ο άλλος ή βλέπω αυτό που όρισα εγώ? Μετά κατάλαβα ότι όλα αυτά δε χρειάζονται. Δε ψάχνεις την αναγνώριση, να σε ορίσουν οι άλλοι.
Πρέπει να ορίσεις τον εαυτό σου, να δεις τα θέλω σου και να ξέρεις τι κάνεις. Αν αυτό που βλέπεις στον καθρέφτη είσαι εσύ, με τα θέλω σου και τις πράξεις σου, τότε είσαι εσύ, πίσω απ'τη μάσκα και πλέον θα βγεις έξω και ξέρεις τι θέλεις. Βγαίνεις και δείχνεις τον πραγματικό σου εαυτό και τα θέλω σου κι έτσι οι άλλοι δε θα σε ορίσουν επειδή θες αναγνώριση αλλά θα σε αναγνωρίσουν επειδή όρισες τον εαυτό σου.
Πλέον θα βγαίνω και ξέρω τι θέλω. Γιατί πριν βγω, βλέπω τον εαυτό μου στον καθρέφτη και βλέπω αυτό που θέλω. Το βλέπω στον καθρέφτη. Δε νιώθεις πιο αισιόδοξα τώρα?

ΥΓ: Σ'ευχαριστώ φίλε για την έμπνευση. Για μια ακόμη φορά κατάλαβα ότι έχω ακόμη δρόμο για να ανακαλύψω τον εαυτό μου και να αποκτήσω πλήρως πνευματική και ψυχική ισορροπία.