22.11.11

Αντρική φιλία


Έχω δυο παλιόφιλους. Τα τελευταία χρόνια έχουμε χαθεί εντελώς. Αλλά όποτε βρισκόμαστε, ακολουθούμε αυστηρά ένα πρωτόκολλο. Συμπεριφερόμαστε λες και δεν πέρασε ούτε μια μέρα από την τελευταία φορά που ειδωθήκαμε κι ας ήταν πριν από μήνες. Πίνουμε καφέ στα "οικογενειακά" στέκια μας κι ας μην μαζεύουν πλέον κόσμο. Γελάμε, λέμε και τις μαλακίες μας, σχολιάζουμε κανά κοριτσάκι, λέμε και τι κάναμε εκείνο το καλοκαίρι που πήγαμε στην ψωροκώσταινα κι ας ήταν πριν από χρόνια. Και οι ώρες περνάνε χωρίς να το καταλάβουμε. Καμιά φορά κάνουμε και μίνι διακοπές γι'αυτό το σκοπό.
Καμιά φορά κερνάμε και χάνουμε το μέτρημα για το ποιός είναι ο επόμενος στη σειρά. Αλλά δεν πειράζει.
Έχω κι άλλους δυο παιδικούς που είχαμε χαθεί για πολλά χρόνια και τώρα είμαστε σα να μην είχαμε χαθεί ποτέ. Συμπερασματικά, η αντική φιλία ισχυροποιείται με την πάροδο του χρόνου...

Σε αντίθεση με τις γυναίκες, εμείς θα βρεθούμε και θα καφριλιάσουμε όσο πάρει, γελώντας με κάθε πιθανό και απίθανο τρόπο.
Υπάρχει και μια διαφορά μεταξύ ανδρών και γυναικών ως προς την φιλία. Οι άνδρες δεν είναι τόσο χαρισματικοί στον λόγο όσο οι γυναίκες, για αυτό και οι φιλίες τους βασίζονται περισσότερο σε κοινές δραστηριότητες και ενδιαφεροντα.
Ε ναι φίλοι μου, γι'αυτό και οι άντρες γουστάρουν να κάνουν παρέα διάφορα πράγματα. Και αυτά τα πράγματα κάνουν τους άντρες.
Από την άλλη, στις γυναίκες αρέσει περισσότερο να μεταφέρουν τις εμπειρίες τους και να αναλύουν τα συναισθήματά τους, για αυτό και η γυναικεία φιλία βασίζεται περισσότερο στην επικοινωνία. Με άλλα λόγια, μπορεί οι άνδρες να μην περνούν τέσσερις ώρες καθημερινά μιλώντας στο τηλέφωνο με τους φίλους τους, αναλύοντας τα πάντα, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι ο ένας δεν καταλαβαίνει τον άλλον. Η ανδρική φιλία εξελίσσεται κάτω από διαφορετικές παραμέτρους, καθώς ψάχνεις να βρεις το άτομο με το οποίο θα μοιράζεστε πράγματα που γουστάρετε, όπως το να παίζετε μπάσκετ ή ποδόσφαιρο, να πηγαίνετε για σνόουμπορντ ή σερφ κι εννοείται να παρακολουθείτε το Τσάμπιονς Λιγκ, με πίτσα και μπύρες, ενώ η γυναικεία φιλία νομίζω έρχεται πιο εύκολα και εναλλάσσεται πιο εύκολα. Οι γυναίκες έχουν μια κολλητή η οποία μετά από κάποιο καιρό, θα αντικατασταθεί με κάποια άλλη. Εμείς δεν έχουμε ακριβώς κολλητούς. Έχουμε παλιόφιλους, που εδραιώθηκαν στη φιλία μας για τους συγκεκριμένους λόγους και στο βλέμμα τους αποτυπώνεται η αντρική φιλία που δε φθείρεται στο πέρασμα των χρόνων.
Όσο για σύγκριση μεταξύ ανδρικής και γυναικείας φιλίας; Στις γυναικείες φιλίες υπάρχει πολλή ζήλια, ανταγωνισμός και κουτσομπολιό που δυσκολεύουν την αληθινή φιλία σε αντίθεση με τις αντρικές γι'αυτό οι ανδρικοί δεσμοί φιλίας είναι οι ισχυρότεροι.
Ποια είναι τα χαρακτηριστικά της ανδρικής φιλίας; Ο βασικός κοινός παρονομαστής είναι η εμπιστοσύνη. Σε αυτήν οδηγούν η διάθεση να μοιραστεί κανείς πράγματα για τον εαυτό του με τον άλλον, να υπάρχει αμοιβαιότητα σε αυτή την διάθεση και όρεξη να διατηρηθεί. Υπάρχουν κάποια πράγματα στην ανδρική φιλία, τα οποία είναι καθημερινή ρουτίνα σε μια γυναικοπαρέα. Και εξηγούμαι. Οι άνδρες δεν συνηθίζουν να ασκούν κριτική ο ένας στον άλλον και αν κάτι δεν τους αρέσει πάνω στον άλλον, θα του το πούν άμεσα, όχι εμμέσως, όπως οι γυναίκες. Όταν κάτι τους πειράζει, το λένε αμέσως, χωρίς να το κρατούν μέσα τους και να δημιουργούνται ίντριγκες.

Για τέτοιες στιγμές εξακολουθείς να ζεις. Για εκείνο το βλέμμα τους ζεις, που ξέρεις ότι φανερώνει πόσο καλοί παλιόφιλοι είστε.
Η αντική φιλία είναι το τελευταίο πράγμα που θα πεθάνει σε τούτο τον πλανήτη.

17.11.11

Εδώ πολυτεχνείο


Κλισέ τίτλος, άλλη μια ανάρτηση για το Πολυτεχνείο, μέρα που είναι σήμερα. Αλλά η ανάρτηση είναι κάτι περισσότερο από μια απλή αναφορά σε εκείνη την ιστορική μέρα.
Αναρωτιέμαι πόσα πράγματα έχουν αλλάξει από τότε. Πόσο έχουμε αλλάξει εμείς; Πόσο έχουν αλλάξει οι χωροφύλακες; Η αλήθεια είναι ότι μάλλον τίποτα δεν έχει αλλάξει και σίγουρα κανένας δεν άλλαξε. Τότε οι χωροφύλακες εισέβαλαν στο Πολυτεχνείο, έπειτα από διαταγή της χούντας. Που θα εισβάλουν τώρα, έπειτα από διαταγή της κυβέρνησης; Τότε έπεσε η χούντα και πρόσφατα. Τι θα πέσει τώρα; Μου φαίνεται ότι σε γενικές γραμμές βιαζόμαστε πολύ. Και μετά τι θα γίνει;
Κάθε φορά που αισθανόμαστε την ανάγκη για επανάσταση, γίνεται σε χρόνο dt. Και το αποτέλεσμα;
Οι άνθρωποι κέρδισαν τα δικαιώματά τους με την πάροδο του χρόνου, ενώ εμείς βιαζόμαστε για τα δικαιώματα αυτά και πλέον αναρωτιέμαι αν είναι καλύτερα να περιμένουμε να έρθουν όλα με την πάροδο του χρόνου. Μπορεί οι μάχες να κερδίζονται άμεσα, αλλά ο πόλεμος κερδίζεται στο τέλος. Ε, άμα θέλουμε να κερδίσουμε τον πόλεμο από την αρχή, πώς στο διάολο περιμένουμε να είναι όλα καλά από την επόμενη;
Η γενιά του Πολυτεχνείου μας θυμίζει κάτι. Ο πόλεμος κερδίζεται στο τέλος, με σωστό σχεδιασμό και σωστό συγχρονισμό.
Εκείνη η γενιά όμως μάλλον έχει ξεθωριάσει, τα παιδιά εκείνα έχουν βάλει τα κουστούμια τους, τις γραβάτες τους, στρογγυλοκάτσανε στα γραφεία τους και γεμίζουν τις τσέπες τους. Ναι, η γενιά αυτή, είναι η γενιά των πολιτικών σήμερα.
Κι εμείς, κάνουμε επίθεση στους πολιτικούς. Κάνουμε επίθεση στους ίδιους, που απαξίωσαν τη γενιά αυτή. Αλλά ένα πράγμα μάλλον πρέπει να αναρωτηθούμε. Μήπως... βιαζόμαστε να τους κάνουμε επίθεση;
Πλην ορισμένων περιπτώσεων, όλοι άνθρωποι είμαστε και όταν βρισκόμαστε σε κατάσταση πανικού, δεν ξέρουμε τι να κάνουμε. Πράττουμε με βάση το ένστικτο, το αίσθημα της επιβίωσης, που μας οδηγεί συχνά σε λάθος συμπεράσματα. Ίσως η λύση είναι ένας ποιοτικός σχεδιασμός αντιμετώπισης του πανικού.
Αλλά έλα μου ντε που κι αυτοί οι άμοιροι έχουν πάνω από τα κεφάλια τους κάτι τύπους που αδιαφορούν για τη τύχη μας. Μόνο η σωτήρια του ευρώ τους νοιάζει...
Σε άλλα πράγματα, έχουμε κολλήσει δεκαετίες πίσω. Στον κόσμο, όλα έχουν αλλάξει. Μάυρος για πρόεδρος, γυναίκες στην εξουσία, ομοφυλόφιλοι σε υψηλόβαθμες θέσεις. Εμείς έχουμε κολλήσει σε προκαταλειμμένες ιδέες και τρομάζουμε στην ιδέα της απενοχοποίησης των ταμπού. Εδώ μήπως να βιαστούμε;

* Στην φωτογραφία είναι ο προαύλιος χώρος του Πολυτεχνείου [αρχιτεκτονική σχολή], με φόντο το κτήριο Αβέρωφ.

10.11.11

Η καρδιά ακούγεται πάντα


Πριν από μερικούς μήνες, μου γεννήθηκε η ιδέα να γράψω ένα βιβλίο. Και πρέπει να ομολογήσω ότι αν δεν ήσασταν κι εσείς οι αναγνώστες μου, δε θα είχα προσπαθήσει καν. Ναι, μερικοί από εσάς με προτρέψατε να το προσπαθήσω. Ναι, εσείς που διαβάσατε της ιστορίες του Πέτρου και της Νίκης ή την ιστορία "this summer is yours" με τη συνέχεια της και με τα σχόλια σας, δώσατε τροφή στο μυαλό μου για ένα νέο και τολμηρό εγχείρημα.
Σημαντική ήταν και η υποστήριξη μερικών καλών φίλων μου, που ενθουσιάστηκαν με την ιδέα της πιθανής έκδοσης ενός βιβλίου μου.
Έτσι, με χαρά σας ανακοινώνω ότι δημιουργήθηκε ένα νέο μπλογκ που θα αναφέρεται αποκλειστικά στην επικείμενη έκδοση του βιβλίου μου.
Το βιβλίο θα έχει τίτλο "Η καρδιά ακούγεται πάντα" κι από εκείνο το μπλογκ θα μπορείτε να ενημερώνεστε για τις εξελίξεις.

Συντονιστείτε [και] εκεί και θα τα λέμε συχνότερα!

Πολιτική επικαιρότητα sucks

 
Αρνούμαι πεισματικά να γράψω για πολιτική σε τούτο το μπλογκ γιατί το μπλογκ μου θέλω να έχει σαν θέμα τη ζωή και ό,τι αφορά αυτήν, από τα μικροπράγματα ως τα σημαντικά.
Μικρή ζωή, μεγάλες στιγμές, όπως και ο τίτλος. Εδώ καταγράφονται εμπειρίες, προσωπικές ή μη, που μας βοηθάνε να βρούμε μια ισορροπία, ώστε να απολαμβάνουμε την κάθε στιγμή.
Αλλά ρε φίλε, τούτη η κατάσταση της χώρας μας έχει με το ένα πόδι στο γκρεμό και τίποτα δεν περνά ασχολίαστο. Έχω τόσα πολλά να σχολιάσω, να καταθέσω τις ενστάσεις μου σε διάφορα θέματα, αλλά στην τελική ένα πράγμα πρέπει να πούμε.
Τελειώνετε επιτέλους με τούτη την κατάσταση ώστε να χαρούμε κι εμείς την [λιγοστή] ζωή που μας απέμεινε.

ΥΓ: Όταν έγραφα τα παραπάνω, δεν είχε βγει "υπηρεσιακός" πρωθυπουργός ο Παπαδήμος. Άσχετα απ'αυτό όμως, πάλι τελειώνετε ρε παιδιά. Βαρεθήκαμε. Κι εσύ, κ. Λουκά, το ότι ήσουν πρώην αντιπρόεδρος της ΕΚΤ, δε μου λέει τίποτα. Τσιράκι του Γιωργάκη και του Αντωνάκη θα γίνεις.