28.9.10

Κουφάλα νεκροθάφτη


 Κουφάλα νεκροθάφτη, δε θα πεθάνουμε ποτέ

Δε θα μεγαλώσουμε ποτέ. Μεγάλα παιδιά είμαστε μόνο.
Καθημερινά βλέπω μεγάλους να ζούνε τη ρουτίνα της πόλης ή να βαριούνται να ζουν. Τους βλέπω να αναστενάζονται και να αναπολούν στιγμές που πέρασαν. Τους βλέπω να συζητάνε για όσα δεν έζησαν ή για όσα έζησαν αλλά πέρασαν.
Γιατί? Γιατί αν νιώθεις ότι μεγαλώνεις, τότε σιγά σιγά νιώθεις ότι δεν έχεις χρόνο για να ζήσεις κάποια πράγματα.
Τα φοιτητικά χρόνια πέρασαν, έχεις χρόνο μόνο για τη δουλειά σου, δουλεύεις σαν το σκυλί για να βγάζεις τα προ ζην ή να βγάζεις όσα νομίζεις ότι σου χρειάζονται για μια κανονική ζωή. Βγαίνεις ελάχιστα, για καμιά ώρα και αυτήν την ώρα θα την περάσεις με τα τυπικά, τύπου πώς ήταν η μέρα σου.
Ξεκόλλα. Πάντα υπάρχει χρόνος για να ζήσεις κάτι. Να ζήσεις όλα όσα δεν έζησες ποτέ ή να ξαναζήσεις κάτι που νοστάλγισες. Το κόλπο? Νιώσε όπως ένα μεγάλο παιδί.
Ναι είναι αλήθεια τα φοιτητικά χρόνια είναι τα καλύτερα και δεν αλλάζει. Είναι τα χρόνια που μπορείς να κάνεις ο,τι γουστάρεις, να νιώσεις παντελώς στον κόσμο σου, να κάνεις όσα δεν τόλμησες να κάνεις ποτέ. Αλλά σιγά μη κάτσουμε και με σταυρωμένα τα χέρια και στα χρόνια μετά το πανεπιστήμιο. Τελείωσε το πανεπιστήμιο, ε και? Κουφάλα νεκροθάφτη, δε θα σε αφήσουμε να μας στέλνεις παράφρωνες να μας ρουφάνε ό,τι καλό έχει απομείνει από εκείνα τα χρόνια και μπορούμε να το εκμεταλλευτούμε και τώρα. 
Η ζωή δεν είναι τόσο άδικη. Είναι όμορφη και μας περιμένει να χαμογελάσουμε. Υπάρχουν μπόρες που και που αλλά θα περάσουν και θα βγει το ουράνιο τόξο μετά να μας δειξει την ομορφιά της ζωής και να μας θυμίσει να χαμογελάμε.
Και αν λάβουμε υπόψιν τη θεωρία της σχετικότητας του Αϊνστάιν, ο,τιδήποτε καλό και όμορφο μπορούμε να το ζήσουμε οποιαδήποτε στιγμή, χθες, σήμερα, αύριο, μεθαύριο. Ή να ζήσεις μεθαύριο και να νιώθεις φοιτητής ξανά. Και θα αναρωτιέσαι πόσο περίεργη, αλλά όμορφη, είναι η ζωή...
Οκ, υπάρχουν και η άσχημη πλευρά της ζωής και ο,τιδήποτε άσχημο μπορούμε να το ζήσουμε κι αυτό χθες, σήμερα, αύριο, μεθαύριο αλλά στην τελική η ευτυχία θα μας ξανάρθει...

Κουφάλα νεκροθάφτη, είμαστε μεγάλα παιδιά και δε θα σε αφήσουμε να πεθαίνουμε σιγά σιγά...

ΥΓ1: Πριν κάποιους μήνες έκανα σκέψεις επειδή τα φοιτητικά μου χρόνια τελειώνουν και το τέλος τους θα σημαίνει την έναρξη της σκληρής ζωής. Αλλά κατέληξα στο αν το σκεφτόμαστε αυτό, δε ζουμε την κάθε μέρα άρα γινόμαστε απαισιόδοξοι. Μακριά.
ΥΓ2: Θέλω να πιστεύω ότι η παρών ανάρτηση θα είναι προφητική. Ακόμα και μετά από χρόνια θα ζούμε σαν μεγάλα παιδιά και θα κάνουμε παλαβά πράγματα. Γιατί έτσι θέλουμε και μπορούμε.
ΥΓ3: Αυτό είναι! Αν ο χρόνος είναι χρήμα όπως λένε, τότε σε εμάς ο χρόνος είναι εμπειρία.
ΥΓ4: Καλημέρα σας.

24.9.10

Dreams?



Χθες βράδυ είδα ένα όνειρο και δε μπορούσα να καταλάβω αν είναι χαρούμενο ή δυσάρεστο. Αν είναι αισιόδοξο ή απαισιόδοξο. Γιατί ήταν μισο, δηλαδή δεν είχε καμιά κατάληξη. Κανονικά, αν δεν είχε καμιά κατάληξη, θα σήμαινε ότι δε θα πραγματοποιηθεί, τουλάχιστον με την κατάληξη που θέλω. Αλλά, αν έμαθα κάτι απ'τα όνειρα, αυτό είναι ότι αυτό που ονειρευόμαστε και το βλέπουμε σαν ζωντανή εικόνα, χωρίς καμιά κατάληξη, ίσως σημαίνει ότι είναι μοιραίο να συμβεί.
Είναι σα να ονειρεύεσαι κάτι που το θέλεις πολύ, αλλά δε σου φανερώνεται καμιά κατάληξη. Είναι σα να σου έδειξε το υποσυνείδητό το δρόμο που πρέπει να διαβείς κι εσύ οπλίζεσαι με θάρρος και προχωράς, στην κατεύθυνση πάντα που σου έδειξε αυτή η φωνούλα μέσα σου.
Κάποτε ονειρευόμουν μια συγκεκριμένη ξανθιά. Την έβλεπα να στέκεται χαμογελαστή μερικά μέτρα απέναντι μου. Η εικόνα επαναλαμβανόταν. Ήταν μια ακίνητη εικόνα χωρίς κινήσεις. Τότε δεν έδωσα σημασία αλλά τώρα καταλαβαίνω ότι ίσως ήταν σημαδιακό. Βέβαια αυτή η ξανθιά τώρα έχει χαθεί από προσώπου γης...
Υπήρχαν και άλλα όνειρα, που είχαν μεν πολύ ωραία εξέλιξη και κατάληξη, αλλά η κατάληξη ήταν ακριβώς το αντίθετο απ'αυτό που θέλω. Και αποδείχθηκε ότι υποσυνείδητα ονειρευόμουν το χειρότερό μου φόβο. Και αφού ξεπέρασα το φόβο μου, σβήστηκε απ'το υποσυνείδητό μου και ξεπέρασα τέτοια όνειρα.

Και καθώς έγραφα αυτό το πόστ, θυμήθηκα μια παλιότερη μου ανάρτηση με θέμα τα όνειρα.

Οπότε δε γράφω τίποτα άλλο, μιας και γράφονται στο ποστ μου.
Τελικά έχουν πλάκα τα όνειρα και μαθαίνεις πώς πραγματικά σκέφτεται ο εαυτός σου.

20.9.10

Let it to leave


 Ό,τι αγαπάς, άφησέ το να φύγει. Aν επιστρέψει, τότε θα είναι δικό σου για πάντα, αν δεν επιστρέψει, τότε θα είναι σα να μην το είχες ποτέ.

Όλοι όσοι αγαπήσαμε είτε φιλικά είτε ερωτικά, πρέπει να αφεθούν κάποια στιγμή στην επιλογή του να φύγουν ή να μείνουν. Μόνο που εμείς θα πρέπει να τους δώσουμε την ευκαιρία να επιλέξουν. Γιατί τους αγαπάμε και δε πρέπει να τους "πιέζουμε". Έτσι δεν είναι?
Αν μείνουν τότε η αλήθεια θα θριαμβεύσει. Αν φύγουν τότε κερδίζει το ψέμα. Ένα ψέμα που ανεχτήκαμε [μάλλον?] όλο αυτό το καιρό. Κι αφού έφυγε, φύγαμε κι εμείς. Και γινόμαστε πιο προσεκτικοί πλέον.

Γιατί όμως να τους αφήσουμε να επιλέξουν? Γιατί δεν τους κρατάμε εστώ με το ζόρι? Μα, θα ήταν ψέμα αν το προσπαθούσαμε αυτό. Μπορεί κάτι να το αγαπάμε τόσο πολύ και να μη θέλουμε ή να φοβόμαστε να φύγει αλλα θα ήταν ψέμα. Ίσως δε το αγαπάμε αληθινά αλλά δε θέλουμε να το παραδεχτούμε. Τίποτα δε μένει με το ζόρι. Ή αν μένει, δεν είναι αληθινό.

11.9.10

Autumn begins


When Autumn begins, the best are coming

Όπως έγραφα τεσσερις αναρτήσεις πιο πίσω, το φθινόπωρο είναι η "μεταβατική" εποχή, η εποχή των αλλαγών, η εποχή που βάζεις νέους στόχους. Και είμαι πεπεισμένος ότι τα καλύτερα έρχονται. Ναι, τα καλύτερα κυκλοφορούν εκεί έξω σαν τους παράφρονες μόνο που δε θα σου ρουφήξουν κάθε ευτυχία, αλλά θα στην δώσουν σαν δώρο μαγικό. Απλώς περιμένουν την κατάλληλη στιγμή για να στο δώσουν.
Smile, the best are coming.

9.9.10

Λαϊφστάιλ


Το λαιφστάιλ είναι μαγικό. Από μηδενικό σε κάνει νούμερο. Και καλύτερα νούμερο παρά μηδενικό.

Αλλά σιγά μη κάτσουμε να προσπαθούμε να γίνουμε νούμερα. Νούμερο γίνεσαι επειδή γουστάρεις, όχι για τα μάτια του κόσμου. Νούμερο γίνεσαι επειδή ίδρωσες για αυτό που γουστάρεις να κάνεις, όχι επειδή ίδρωσες για αυτό που κάνει ο άλλος. Νούμερο γίνεσαι επειδή αγαπάς αυτό που κάνεις, όχι επειδή μισείς αυτό που κάνεις αλλά μόνο έτσι θα σε προσέξουν.
Νούμερο μπορώ να γίνω κάνοντας αυτό που γουστάρω, κάνοντας αυτό που αγαπώ, επειδή με γεμίζει χαρά, ευτυχία και γουστάρω.
Οκ, αστειεύομαι λιγάκι. Δεν είπα και καλά να δείξουμε και λίγο ποζεριλίκι για να γίνουμε νούμερα. Μάλλον αυτό που θέλω να πω, είναι ότι το να είσαι γαμάτος, είναι καλύτερο απ'το να είσαι νούμερο. Γιατί ο γαμάτος, είναι απ'τη φύση του γαμάτος, είναι έμφυτα νούμερο, ενώ το νούμερο είναι σαν τα μαθηματικά. Όσο μεγαλύτερος είναι ο αριθμός, τόσο το καλύτερο αλλά υπάρχει κίνδυνος να ξαναβρεθείς στο μηδεν με μια απλή αφαίρεση ή διαίρεση.  Ή εστώ πολλαπλασιασμό με το μηδεν [βλέπε, μηδενικό τύπο].
Να και μια απορία. Έχετε δει ποτέ σας νούμερο να κάνει παρέα με μηδενικό? Όχι, γιατί οι μηδενικοί τους χαλάνε το ίματζ.
Μάλλον γι'αυτό όταν λέμε πολλές φορές "αυτός είναι γαμάτος" εννούμε τον οριτζιναλ γαμάτο τύπο, τον κουλ τύπο, ενώ όταν λέμε "αυτός είναι νούμερο" εννοούμε τον ψεύτικο, που προσπαθεί να είναι ή είναι γαμάτος στα μάτια μερικών που κι αυτοί με τη σειρά τους θέλουν να γίνουν νούμερα.
Ψεύτικη μαγκιά και δήθεν σε όλο της το μεγαλείο. Ποζέρια παντού και αν έχει ποζέρια εκεί, πώς θα διασκεδάσεις? Ή εστώ να κάνεις αυτό που γουστάρεις? Κι ερωτώ, γιατί όπου έχει ποζέρια, πάντα ψάχνουν αφορμή για ταπεινωτικά σχόλια προς τον άλλον. Ή έχουν τα βλέμματα κολλημένα πάνω σου, έτοιμα να γελάσουν στην παραμικρή στραβή σου. Αρχίδια γενικώς.
Η ύστατη λύση φαίνεται να είναι ο εναλλακτικός τύπος. Αλλά κι εκεί μπήκαν οι ορδές από νούμερα. Πας να πιείς ένα χαλαρό ποτάκι στο στέκι σου, που ξέρεις ότι μαζεύει κουλ κόσμο, απ'αυτούς που γουστάρεις να βλέπεις. Αλλά τσουπ, το νούμερο που θα στην χαλάσει.
Όλα αυτά μου θυμίζουν κινήματα που είτε σταμάτησαν είτε χάθηκαν. Κινήματα όπως με τους χίπις, τους ίμο, τους χίπστερς. Μπορεί να συντηρούνται ακόμα μερικοί ορίτζιναλ [ο γαμάτος που λέγαμε] αλλά οι περισσότεροι χάθηκαν είτε επειδή βαρέθηκαν το όλο ποζεριλίκι είτε ήταν οι ίδιοι νούμερα και τώρα ψάχνουν άλλο κίνημα-θύμα.
Ε τεσπά, πολύς κόπος για το τίποτα μου φαίνεται. Ας κάνουμε εμείς αυτό που γουστάρουμε και στα αρχίδια μας τα νούμερα. Ας μας πάρουν τη γκόμενα ή την εύνοια μερικών μεγάλων. Αλλά εμείς θα πάρουμε άλλα πράγματα, πιο ανεκτίμητα.

ΥΓ: Αφορμή για αυτήν την ανάρτηση ήταν η ανάρτηση απ'τον γνωστό άγνωστο. Συμφωνούμε στην τελική. Ρίσπεκτ.

7.9.10

Αναμνήσεις


Είναι φορές που κάνεις κάτι και αυτόματα σου έρχονται αναμνήσεις απ'το παρελθόν. Κάνεις κάτι και μια νοσταλγία σε πιάνει. Κάνεις κάτι και μια επιθυμία σε πιάνει.
Υπάρχουν και φορές που πας κάπου, βλέπεις κάτι και ξαφνικά θυμάσαι. Θυμάσαι εκείνη την μέρα που σου άφησε σημάδι.
Και τότε βλέπεις ότι η ανάμνηση δε σου ήρθε έτσι ξαφνικά. Σου ήρθε επειδή κάτι, κάποιος, κάποια σου τη θύμησε. Και τότε συνειδητοποιεις πόσο μικρός είναι ο κόσμος σου.
Kαι φυσικά μιλάω για όμορφες αναμνήσεις από ανθρώπους που μας σημάδεψαν.

Τα δαχτυλικά αποτυπώματα δε φθείρονται ποτέ απ'τις ανθρώπινες ζωές που αγγίζουμε. Και πάντα κάτι μας το θυμίζει.
Οι ανθρώπινες ζωές που αγγίζουμε δε φθείρονται στο μυαλό μας. Είναι πάντα εκεί, όπως τους θυμόμαστε από εκείνη την τελευταία φορά. Με ένα χαμόγελο στα χείλη κι ένα βλέμμα γεμάτο ευτυχία...

Μπορεί να είχαμε άσχημη κατάληξη με αυτές τις ζωές όμως στις αναμνήσεις μας είναι πάντα χαμογελαστοί και ευτυχισμένοι, γιατί διαλέξαμε να κρατήσουμε τις χαρούμενες αναμνήσεις. Γιατί ξέρουμε ότι μόνο με τέτοιες αναμνήσεις θα μπορούμε να προχωράμε μπροστά με δύναμη και χαρά. Και ίσως αυτή η ανάμνηση επιστρέψει... Για λίγο ή πολύ, σημασία δεν έχει, σημασία έχει ότι επέστρεψε και την ξαναείδες στον πραγματικό κόσμο.

Πολλές φορές, το να επιστρέψει μια όμορφη ανάμνηση, να την δεις ζωντανά μια τελευταία φορά, να πεις όσα δεν μπόρεσες να πεις την τελευταία φορά, είναι το καλύτερο φάρμακο για την ψυχολογία σου.

3.9.10

Life in seconds


A few seconds of flying is your life all

Aναρωτήθηκες ποτέ πόσα δευτερόλεπτα διαρκεί η ζωή σου? Η ζωή διαρκεί πολλά χρόνια αλλά αυτό που ζεις? Το εξτρημ που ζεις για λίγο και νιώθεις ότι έζησες πολλά περισσότερα από μια στιγμή? 
Σε όλους εμάς που ασχολούμαστε με τα εξτρήμ αθλήματα είτε αυτό λέγεται surf, skateboard, snowboard είτε sky diving [ελεύθερη πτώση] και τα σχετικά, μερικά δευτερόλεπτα πτήσης είναι η ζωή μας όλη. Μερικά δευτερόλεπτα που αρκούν να σε κάνουν να νιώσεις γεμάτος και όλα τα υπόλοιπα δεν έχουν καμιά αξία μπροστά σ'αυτό που έζησες, ή μάλλον μπροστά στο drop που πέταξες. Αν δεν τα είχαμε εστώ λίγα απ'αυτά τα δευτερόλεπτα, σύμφωνοι θα ζούσαμε αλλά θα μας έλειπε το παραπάνω ρίσκο βρε παιδί μου που δίνει αξία.
Για άλλους, αυτή η αξία ίσως βρίσκεται κάπου αλλού, στον έρωτα, το σεξ, τον καφέ. Που σίγουρα είναι απολαύσεις. Αλλά όσο μεγαλύτερο ρίσκο, τόσο πιο γλυκιά είναι η ζωή. Για εσας?