Τhe last summer post

Tο καλοκαίρι πέρασε και κρατάμε τις όμορφες αναμνήσεις του. Αναμνήσεις ενός καλοκαιριού που δεν πεθαίνει ποτέ στην καρδιά μας. Εξάλου και οι όμορφες αναμνήσεις δεν πεθαίνουν ποτέ. Και τώρα?
Απ'τη στιγμή που πατάς το πόδι σου στην Αθήνα μετά τις καλοκαιρινές διακοπές μέχρι να μπει Σεπτέμβρης ή εστώ μέχρι να ξαναπάς στη σχολή σου, νιώθεις ότι ζεις σε μια μεταβατική περίοδο. Πραγμάτι, τα αισθήματά σου είναι αναίμικτα. Απ'τη μια ξενέρωσες που επέστρεψες, απ'την άλλη χάρηκες που ξαναείδες κάποιους, απ'την άλλη ανυπομονείς να ξαναδείς όσους δεν είδες ή να ξαναπάς σχολή, να ξαναζήσεις τη φάση.
Στα χαρτιά αύριο έχουμε Σεπτέμβρη, αν και η μητέρα φύση μάλλον έχει αντίθετη άποψη, αλλά όλα αυτά δεν έχουν καμιά απολύτως σημασία.
Σημασία έχει η "μεταβατική" περίοδος αποτοξίνωσης που χρειάζεσαι μεταξύ τέλους καλοκαιριού και αρχής φθινοπώρου. Γιατί σε αυτή τη περίοδο θα έχεις χρόνο να σκεφτείς τους στόχους για τη νέα σεζόν [θα έλεγα χρονιά, αλλά το σωστότερο είναι να πω σεζον], να σκεφτείς τα θέλω, τα πρεπει και τα μη. Να αφιερωθείς στο στόχο σου, να πεισμώσεις και να πεις μέσα σου ότι αυτό θα γίνει θέλει δε θέλει το σύμπαν.
Το καλοκαίρι είναι η εποχή των ονείρων. Η εποχή που κάνεις ό,τι γουστάρεις, βρίσκεσαι στον κόσμο σου και γενικώς δεν έχεις αίσθηση του χρόνου. Τα πάντα έμοιαζαν κολλημένα. Αλλά πέρασε και προχωραμε μπροστά.
Το φθινόπωρο είναι η εποχή των αλλαγών. Η εποχή που πολλά πράγματα αλλάζουν ή εστώ θέλεις να αλλάξουν. Η εποχή που ίσως έρθει η μεγάλη αλλαγή. Μια αλλαγή με διάρκεια. Όχι σαν τις αλλαγές του καλοκαιριού που κράταγαν για ένα φεγγάρι ή εστώ για ένα συμπληρωμένο φεγγάρι.

Στο τέλος του δρόμου βρίσκεται το καλό. Ο επιμένων νικά. Όσο πιο μακρύς είναι ο δρόμος, τόσο μεγαλύτερη διάρκεια θα έχει το καλό.
Ας απολαύσουμε τις τελευταίες καλοκαιρινές μέρες [και λέγοντας καλοκαιρινές, εννοώ στο μυαλό μας] μέχρι τη μέρα που όλα θα αρχίζουν να αλλάζουν.