Ο θυμός δεν κάνει καλό

Πόσες φορές έχουμε θυμώσει, τσαντιστεί, εκνευριστεί με καταστάσεις ή κάποιους? Πόσες φορές έχουμε φτάσει στα όρια μας και θελήσαμε να τα σπάσουμε όλα? Να τα κάνουμε όλα γυαλιά καρφιά?
Ναι, παραδέχομαι ότι έχω θυμώσει και τσαντιστεί με καταστάσεις και με κάποιους κυρίως. Αλλά ποτέ δε μου ήρθε να τα κάνω όλα γυαλιά καρφιά. Δεν είναι το στυλ μου. Και μια μέρα αναρωτήθηκα πώς και δε μου έχει έρθει ποτέ να τα σπάσω όλα.
Ίσως ανακάλυψα ότι κατά βάθος δε μου αρέσει με τίποτα να νιώθω θυμωμένος, άσχετα με ποιόν και με ποιά κατάσταση. Μου αρέσει να είμαι μονίμως γαλήνιος και χαρούμενος, άσχετα αν δεν μπορώ να το βγάζω συνέχεια. Από την άλλη όμως αν δε βγάζεις το θυμό σου και ξεσπάσεις κάπου, πώς θα νιώσεις πιο χαλαρός? Οι ψυχολόγοι έλεγαν να βγάζουμε το θυμό μας κάπου συγκεκριμένα, να ξεδίνουμε σε αυτό το συγκεκριμένο και μετά να δείτε που θα νιώθουμε πολύ καλύτερα.
Ας αρχίσουμε με κάποιες καταστάσεις που με εκνεύρισαν. Όχι απαραίτητα επειδή έφταιγε ο άλλος αλλά επειδή έφταιγα κι εγώ σε μερικές περιπτώσεις. Τη μια εκνευρίστηκα με έναν φίλο, την άλλη με μια κοπελιά, εκνευρίστηκα και με την όλη κατάσταση και στο τέλος εκνευρίστηκα που τσαντίστηκα με κάποιους και προκάλεσα καταστάσεις από λάθος μου. Στο τέλος αναρωτήθηκα μήπως ο θυμός δεν κάνει καλό τελικά? Αν τσαντίστικα με αυτές τις καταστάσεις και προκάλεσαν το θυμό μου και τους διαολόστειλα όλους και στο τέλος νομίζουν ότι εγώ φταίω, τότε τι να πω?
Οκ, δεν έφταιγα εγώ αλλά ίσως γίνομαι υπερβολικός με κάποιους, σε σημείο ώστε να νομίζω ότι παίζουν μαζί μου, ξεχνώντας όμως ότι όντως υπάρχουν κι άλλοι παράγοντες που προκαλούν τη συγκεκριμένη κατάσταση. Κι έτσι φτάνουμε να μην φταίει ούτε ο ένας ούτε ο άλλος αλλά ο συγκεκριμένος παράγοντας, εν άγνοιά μου. Κι εγώ άθελά μου, έβριζα μανάδες και γινόμουν εγώ ο φταίχτης στο τέλος.
Σε μια κατάσταση, είχα τσαντιστεί με κάτι που έμαθα κι επέμενα να ξεκαθαριστεί το τοπίο. Στο τέλος, το μόνο που κατάφερα να προκαλέσω είναι χάος. Ο άλλος νόμιζε ότι εγώ είμαι αυτός που έχω κολλήματα και επιμένω ακόμα για κάτι που έγινε πριν ένα χρόνο, άρα εγώ έχω πρόβλημα. Στο τέλος, για να σταματήσω να επιμένω, μου παραδέχεται ότι αυτό που έγινε πριν ένα χρόνο, δεν έχει τελειώσει. Τελικά δεν ξέρω αν έχει τελειώσει ή όχι αλλά δεν έχει σημασία πλέον και αυτό που ξέρω είναι ότι χειρίστηκα την κατάσταση με λάθος τρόπο.
Με όλα αυτά, το μόνο που ήθελα, ήταν να ξεφύγω απ'όλα τα σκατά που με βασανίζουν, να κάτσω να σκεφτώ το ένα και το άλλο και να επιστρέψω. Και αν οι ψυχολόγοι λένε να ξεσπάς κάπου, όχι απαραίτητα να τα κάνεις όλα γυαλιά καρφιά, για μένα αυτό το ξέσπασμα ήταν το βουνό. Έτσι πήγα δυο μέρες Παρνασσό και ξέδωσα κάπως. Ολομόναχος. Και απόλαυσα το αγαπημένο μου άθλημα και το διασκέδασα και σκέφτηκα τις καταστάσεις και το πώς θα τις χειριστώ. Βέβαια επέστρεψα και το μόνο που θέλω είναι να ξαναπάω αλλά έχουμε ακόμα μαθήματα να δώσουμε. Αυτό όμως είναι άλλο θέμα.
Εκεί που κατέληξα είναι ότι ο θυμός δεν κάνει καλό. Είτε μαθαίνουμε κάτι είτε δε μας βγαίνει κάτι, είναι ανώφελο να εκνευριζόμαστε. Πρέπει πρώτα να λάβουμε υπόψιν μας κι άλλους παράγοντες που θέλουν να παρεμβούν για το δικό μας κακό. Η καλύτερη λύση ίσως είναι να αδιαφορίσεις εντελώς. Να μην αφήσεις παράγοντες να σε επηρεάσουν κι εσύ να προχωράς με αυτό που θέλεις. Αργά ή γρήγορα, αυτό που θέλεις θα γίνει. Όταν είσαι θυμωμένος, πώς θα γίνει δικό σου αυτό που θέλεις? Ας μην ξεχνάμε ότι ο άλλος επιστρέφει μόνο όταν είσαι χαρούμενος και όχι θυμωμένος.
Θα μπορούσα τώρα να κάνω πώς τίποτα απ'όσα έγιναν, δεν έγιναν αλλά αφού έγιναν, κρατάω και μια πισινή. Με λίγα λόγια, ας προχωρίσω με ένα χαμόγελο, προσπαθώντας γι'αυτό που θέλω, κρατώντας όμως μια μικρή πισινή. Στο κάτω κάτω δεν μπορούμε να αγνοήσουμε τίποτα. Ας προχωρήσω λοιπόν όπως θέλω, δηλαδή ως ένα χαρούμενο παιδί που ζει τη ζωή του και θα ανταποκριθούν και οι άλλοι χαρούμενα και στο τέλος αυτό το κάτι που θέλεις θα γίνει δικό σου. Αν σε δουν θυμωμένο, θα νομίζουν ότι είσαι άνθρωπος γεμάτος θυμό και κανείς δε θέλει τέτοιο άνθρωπο, ενώ αν σε δουν χαρούμενο, θα σε θέλουν γιατί όλοι θέλουν χαρούμενους ανθρώπους δίπλα τους.
Μέχρι στιγμής αυτό το κάτι δε γινόταν δικό μου γιατί στο τέλος θύμωνα και ο θυμός δεν κάνει καλό τελικά...
Ένα ελάτωμά μου είναι ότι θυμώνω πολύ εύκολα και με το παραμικρό ενώ όσες φορές προσπάθησα να μην θυμώνω και να έχω υπομονή, στο τέλος ανταμείφθηκα. Άτιμο πράγμα ο θυμός!
Πραγματικά μου λείπουν εκείνες οι μέρες όπου ένιωθα χαρούμενος και ελεύθερος κάθε μέρα, ήμουν λες και δεν με ένοιαζε τίποτα και δεν υπήρχε δείγμα θυμού μέσα... Ήταν πραγματικά όμορφες μέρες. Αγάπη ρε.