Μικρές καλοκαιρινές ιστορίες part. 2

Αμοργός. Τα λόγια είναι περιττά, ε? Δεν χρειάζεται να σας ξαναπώ για όλα εκείνα τα υπέροχα μέρη για τα οποία έγραφα πέρσυ.

- Την πρώτη μέρα, μια από τις παρέες, έμεινε κόκκαλο, λέγοντας "ρε μαλάκα, τώρα βρήκες να έρθεις? άργησες..." και ναι, είχε πλάκα. Πρώτο καλοκαίρι φέτος που άργησα να πάω Αμοργό.

- Την ίδια φράση μιμήθηκαν πάνω κάτω κι άλλα παιδιά εκεί. Ρε τόσο πολύ άργησα να σας έρθω και ενθουσιαστήκατε? Μέχρι περσυ, εγώ ήμουν αυτός που περίμενα τους περισσότερους, φέτος όμως πήγα και τους βρήκα όλους εκεί. Μοναδικό συναίσθημα. "Ήρθα, ας τα σπάσουμε τώρα".

- Η κούρσα του θανάτου από έναν νυσταγμένο ταξιτζή. Στη διαδρομή Αιγιάλη-Κατάπολα, πήγαινε υπερβολικά αργά, έκανε βιαίες και απότομες στροφές (προφανώς από την τύφλα του), κόντεψε να τον πάρει ο ύπνος στο τιμόνι, παραλίγο να στουκάρει σε διερχόμενο μηχανάκι και ξύπνησε μόνο όταν του δώσαμε τα λεφτά. Ο ορισμός του "όταν μυρίζεσαι το χρήμα, ξυπνάς".

- Το άνοιγμα παραθύρου από τον Θ. σε ένα μαγαζί. Έξω φύσαγε τόσο, που με το που άνοιξε, ο αέρας έριξε όσα πράγματα ύπηρχαν μπροστά στο παράθυρο, μαζί και μερικά καραφάκια. Τα κάναμε μούσκεμα.

- Η τεράστια σακούλα με 10 μπουκάλια ψημένης του Θ. για να τα πάρει στην Αθήνα. Το ένα το τελειώσαμε κιόλας. Μου ήθελε και καφάσι, λες και είναι έμπορος, τρομάρα του.

-Η πεζοπορία προς τον φάρο, ανάμεσα σε βράχια και θάμνους, ανηφόρες και κατηφόρες, με σαγιονάρα. Η θέα με αποζημίωσε. Ηλιοβασίλεμα που κάλλιστα συναγωνίζεται εκείνο της Σαντορινής (σιγά το ηλιοβασίλεμα, εδώ που τα λέμε). Μπόνους, ο Σκοπελίτης, το μικρό καραβάκι των μικρών κυκλάδων, στο βάθος που πάλευε με τα κύμματα.

- Τα καταθλιπτικά και καψουροτραγούδια για τύπους με αυτοκτονικές τάσεις, στις 6 το πρωί σε ενα μπαράκι στα Κατάπολα. Ήμασταν εμείς κι εμείς. Άλλο ένα και θα είχαμε αυτοκτονίσει όλοι μας, εκτός από τον wannabe dj. Μπόνους, ένας μίνι τσακωμός, με αφορμή πάντα την επιλογή του τραγουδιού.

- Τα πεφταστέρια, μερικές μέρες πριν την πανσέληνο. Χάζεμα μέσα στο κυνήγι του πεφταστεριού.

- Και φυσικά, τα νέα και παλιά πρόσωπα που είχες τη τύχη να κάνεις παρέα. Πρόσωπα που είτε γνώρισες μετά από καιρό είτε γνώριζες από καιρό αλλά δεν είχατε την ίδια παρέα.

Και του χρόνου να είμαστε καλά, πάλι εκεί θα είμαστε...