Sweet home...

Αν υπάρχουν κάποια πράγματα που μου προκαλούν έκπληξη, ένα από αυτά είναι η παλαιότητα. Όσο πιο παλιό, τόσο το καλύτερο. Δε μιλάω για τα ουίσκι και τα κρασιά. Μιλάω για άλλα πράγματα, που στα παλιά χρόνια τα φτιάχνανε πολύ καλύτερα απ'όσο τα φτιάχνουν τώρα.
Ένα από αυτά, είναι τα σπίτια.
Στο διαμέρισμα που μετακόμισα πλέον, μου έκανε εντύπωση η ανθεκτικότητά του.
Ολόκληρο το κτήριο, που αποτελείται από πέντε διαμερίσματα σε δυο ορόφους, χτίστηκε τη δεκαετία του πενήντα με πολύ μεράκι και αντέχει στο πέρασμα του χρόνου. Είναι γερό σκαρί.
Στα παλιά χρόνια, επέλεγαν να χτίσουν τις πολυκατοικίες σε μεγάλο οικόπεδο, με χαμηλό ύψος κι αυτό δίνει αντοχή. Ενώ τώρα χτίζουν πολυόροφα σπίτια σε μικρότερα οικόπεδα και "στριμόχνωνται" μεταξύ τους. Θεωρώ ότι η πρώτη μέθοδος κερδίζει τη δεύτερη κι ας μην είναι συμφέρουσα για διάφορους λόγους.
Στη δεκαετία του πενήντα, ακόμα χρησιμοποιούσαν τη παλιά μέθοδο, που χάθηκε από τη δεκαετία του εβδομήντα και μετά, με τις μεταπολεμικές πολυκατοικίες σε πρόχειρη κατασκευή. 
Για να καταλάβετε, ένα τριόροφο σπίτι δεκαετίας σε μικρό οικόπεδο που εξαντλεί τους συντελεστές δομήσεως, έχει πολύ περισσότερες ρωγμές από εκεί που μένω τώρα.
Το νέο σπίτι λοιπόν, αν και παλιό, ήταν πολύ εύκολο να κατοικηθεί.
Το καθαρίσαμε, διορθώσαμε κάποια μικροπράγματα όπως βάψιμο και βερνίκωμα των κουφωμάτων [που ήταν ξύλινα], μπήκαν και τα έπιπλα κι έγινε κουκλίτσα.
Μινιμαλιστικό στυλ, με χρώμα. Το αγαπημένο μου.
Κάποιοι θα πουν ότι ο μινιμαλισμός, που είναι και πιο "ψυχρός" σαν έννοια, θέλει πιο "αυστηρούς" συνδιασμούς, τόσο χρωματικά όσο και διακοσμητικά αλλά εγώ δε συμφωνώ. Μπορείς με το απλό και μοντέρνο να δώσεις μια αίσθηση ζεστασίας.
Διάβασα και κάτι άρθρα για τη ψυχολογία των χρωμάτων. Πολύ ενδιαφέρον. Το συνιστώ σε όλους.
Νέο σπίτι, νέα ζωή λοιπόν; Είδωμεν...
Το μόνο σίγουρο είναι ότι το χαίρομαι!