Τα περίεργα όνειρα συνεχίζονται, το άγχος συνεχίζεται και εμείς βυθιζόμαστε ολοένα και περισσότερο στο χάος της καθημερινότητας.
Είμαστε στα πρόθυρα κατέρρευσης και αναρωτιέμαι ποιός θα μας σώσει. Ποιός θα μας δώσει ένα χεράκι βοήθειας για να βγούμε στην επιφάνεια και δούμε τον κόσμο όπως τον βλέπαμε κάποτε.
Αλλά στην τελική το χέρι δε θα μας το δώσει κανείς. Εμείς πρέπει να βρούμε τη δύναμη να ανεβούμε και να ανοίξουμε τα μάτια μας.
Αλλά πώς θα το κάνεις αν μέσα σου βρίσκεσαι σε χάος; Αν μέσα σου τα πάντα είναι μπερδεμένα και νιώθεις ότι βρίσκεσαι σε αδιέξοδο;
Που να είναι άραγε αυτές οι φωνούλες του υποσυνείδητου που όσο σπαστικές και να ναι, λένε πολλά; Μήπως τελικά εκείνα τα περίεργα όνειρα είναι η φωνή που σου "λέει" τι να κάνεις αλλά εσύ φοβάσαι να τα κάνεις;
Πάει, καταντήσαμε δειλοί όλοι μας. Πάει, χαλάσαμε...Να μασταν παιδιά που δε ξέραμε τι σημαίνει φόβος.
13 σχόλια:
Αδερφε οπως τα λες ειναι. Κανεις δεν θα μας δωσει το χερι να βγουμε απο τον βουρκο. Πρεπει μονοι μας να βγουμε. Ετσι πρεπει δηλαδη, ηρωικα, με αυτοθυσια.
Τωρα τι θα σου δωσει κουραγιο ειναι υποκειμενικο θεμα...Ο καθενας βρισκει διαφορετικα πραγματα που μας δινουν κουραγιο. Δεν εχει σημασια αν ειναι τα ιδια η οχι απο ανθρωπο σε ανθρωπο αρκει να μας βγαλουν απο τον ληθαργο και να κανουμε τον κοπο να δρασουμε!
Ναι είναι αλήθεια Αλχημιστή ότι πάντα θα έχουμε κάτι να μας δίνει κουράγιο. Ένα χόμπυ ίσως;
Αλλά ακόμα κι εκείνο δεν το κάνουμε... Ίσως επειδή δεν μας ικανοποιεί πια;
Όπως και να χει, κάτι θα βρούμε. Που θα μας πάει δηλαδή!
Όλο αυτό το χάος έχει και τη φωτεινή του πλευρά. Είναι η στιγμή που κάθεσαι και ανασυγκροτείς τον εαυτό σου. Κάνεις delete για να το πω ελληνικά ;) σε όσα βαραίνουν. Βρίσκεις άλλα μονοπάτια για να πας παρακάτω. Γιατί αν δεν τα βρεις με σένα πώς θα αναζητήσεις τον άλλο? Στις δικές μου σκοτεινές στιγμές αυτό το φως ξεπροβάλλει απο το πουθενά. Και είμαι σίγουρη ότι δεν συμβαίνει μόνο σε μένα. Είναι αυτό το υποσυνείδητο που λες, η ανάγκη να ξαναβρείς εσένα, η ανάγκη να ξαναβρείς το παιδί μέσα σου. Και κατά περίεργο τρόπο, όπως και ο έρωτας, έρχεται εκεί που δεν το περιμένεις...;)
*επιμένω ότι δεν χαλάσαμε. Όχι όλοι τουλάχιστον. Και αυτό είναι σπουδαίο όπλο για παρακάτω...
ναι ο φόβος είναι που σε εμποδίζει να πιάσεις τα χέρια που σου απλώνονται γιατίούτε και ο ίδιος δεν εισαι σιγουρος οτι θες να βγεις στην επιφανεια.... ο βυθος ειναι πολλες φορες ασφαλεστερος αλλα σιγουρα η επιφανεια φωτεινότερη!
kovo voltes
Ναι είναι αλήθεια πως κάπου στο σκοτάδι θα δούμε φως στο τούνελ, το θέμα όμως είναι να έχουμε τη δύναμη να προχωρήσουμε προς το φως. Η δύναμη θα βρεθεί , που θα μας πάει!
Ελένη
Ο βυθός έχει ενδιαφέρον γιατί είναι η ανεξερεύνητη άβυσσος αλλά σίγουρα ο φωτεινός ουρανός είναι πιο όμορφος!
παρατηρούσα προχθες κτ παιδια κ σκεφτόμουν αυτό ακριβως: γτ να μην είμαστε παιδιά,δίχως αίσθηση του φόβου?? :/
ίσως η συνειδητοποίηση μας δόσει τη δύναμη να κάνουμε καποιο βήμα.. !
Πριγκιπέσσα
Μεγαλώνουμε με ό,τι κι αν συνεπάγεται αυτό. Αλλά πάντα θα έχουμε μέσα μας μια Χώρα του Ποτέ!
''Να μασταν παιδιά που δε ξέραμε τι σημαίνει φόβος.''
η καλύτερη έκφραση που δίαβασα τελευτάια.βλέπω και εγώ περίεργα όνειρα...
''Να μασταν παιδιά που δε ξέραμε τι σημαίνει φόβος.''
η καλύτερη έκφραση που δίαβασα τελευτάια.βλέπω και εγώ περίεργα όνειρα...
Μακάρι να 'μασταν όλοι παιδιά...
μα δεν είμαστε. Είμαστε "μεγάλοι", έχουμε ευθύνες και οφείλουμε να βοηθήσουμε πρώτα απ' όλους τους εαυτούς μας να σηκωθούμε, ν' αναστηθούμε...
Μακάρι να το συνειδητοποιήσουμε γρήγορα...
(Πέρασε από το blog μου, σου έχω βραβείο!)
Ερωτευμένη σχιζοφρενή
Ναι, έχουμε ευθύνες και πρέπει να τις αναλαμβάνουμε αλλά υπάρχουν στιγμές που θα θέλαμε να είμασταν παιδιά!
Στιγμές που βγάζουμε το παιδί που κρύβουμε μέσα μας...
Το παιδί μέσα σου βρίσκεται,όσα χρόνια κι αν περάσουν.Δες λίγο με το θετικό μάτι τη ζωή και θα σου χαμογελάσει,να είσαι σίγουρος(:
Δημοσίευση σχολίου