Αν υπαρχουν παρα πολλα λιμανια για να αραξεις, τοτε εμεις γιατι ξεμενουμε στο λιμανι της αγονης γραμμης? Περιμενουμε καποιον να μας μαζεψει ή μηπως να προσπαθησουμε να φτιαξουμε ενα αυτοσχεδιο πλεουμενο? Μηπως φοβομαστε να το φτιαξουμε για να σαλπαρουμε? Γιατι δε ξερουμε τι μας περιμενει στο πελαγος?
Μηπως να περιμενουμε το βαπορι που μας παρατησε να επιστρεψει και μας μαζεψει? Αν εχει καποιο προκαθορισμενο δρομολογιο, τοτε δυσκολο.
Το συγκεκριμενο βαπορι δυσκολα θα επιστρεψει. Γιατι σαλπαρε ηδη για νεους οριζοντες και οι νεοι οριζοντες ειναι γεματοι νεες προκλησεις.
Το μονο που μενει... Ειναι να ευχηθουμε καλο ταξιδι σε τουτο το βαπορι. Κι οπου του βγαλει η ροτα. Ωρα καλη στην πρυμνη του και δυστυχως για εμας, δυσκολα θα ξανακοιταξει πισω.
Και να σαλπαρουμε κι εμεις και να αναζητησουμε αλλα βαπορια. Καλυτερα να σαλπαρουμε εμεις παρα να περιμενουμε βαπορια. Και ισως ξαναπεσουμε στο βαπορι που μας ξεχασε. Η αναζητηση δεν εχει ορια, οπως το πελαγος δεν εχει ορια. Σφαιρικος δεν ειναι αλλωστε ο κοσμος?
Καλο σου ταξιδι λοιπον αγαπημενο μου βαπορι. Δε προλαβα να σου πω πως ησουν το πιο γερο σκαρι αλλα σου ευχομαι να βρεις συντομα λιμανι για να ξεκουραστεις. Κι εγω θα σαλπαρω για νεους οριζοντες χωρις να ξερω τι υπαρχει εκει εξω. Θα αναζητω ενα ακομα πιο γερο σκαρι για να με κουβαλησει σε τρικυμιες και τυφωνες και θα κανω τα παντα για να μη ξεθωριασει απ'τη δυναμη των κυμματων...
Κι εσυ, αγαπημενο μου βαπορι, μη ξαναγυρισεις να με μαζεψεις. Θα χω φυγει ηδη. Μπορεις να με αναζητησεις αλλα μη περιμενεις να ξανανεβω στο καταστρωμα σου ετσι απλα. Πρεπει να θυμηθεις τα παντα στο ταξιδι μας και να προσπαθησεις να ανοιξεις την μπουκαροπορτα σου καταμεσις της τρικυμιας...
Οπως ελεγε και ενας καπετανιος καποτε, "η θαλασσα ειναι η μανα μου, το βαπορι η ερωμενη μου, το λιμανι το κρεβατι μου και ο πατος του βυθου το νεκροκρεβατο μου..."
16 σχόλια:
σα να διαβάζω κάτι βαθύ σαν ποίηση...πως να σχολιάσω τώρα? νιώθω πως μιλάς για κάτι πολύ προσωπικό... το μόνο που μπορώ να πω,λοιπόν, είναι πως μου μετέδωσες μια λύπη,μια μελαγχολία ,μια απορία...
"Καράβι μικρό,που κανείς δε σε ξέρει
και καμία στεριά,δε σου απλώνει το χέρι
Θα φύγει κι αυτό,θα δεις θα περάσει
σαν καράβι μικρό,που λιμάνι θα πιάσει κλπ..."
κ μετα το μουσικο διαλειμμα..χμ συμφωνω!!κ να κολυμπησεις μπας κ το φτασεις αν αυτο εχει βαλει κ μηχανη αααστα!!!βεβαια αν βρεις που θα κανει την επομενη σταση του,τι κανεις? χαχαχα μπορει να μιλαω για ωρες ετσι...
στη τελικη να φυγει να παει αλλου...εμεις δεν ειμαστε για βαπορια αλλα για κρουαζιεροπλοια πες του!!! :)
"η θαλασσα ειναι η μανα μου, το βαπορι η ερωμενη μου, το λιμανι το κρεβατι μου και ο πατος του βυθου το νεκροκρεβατο μου..."
Ανατρίχιασα...
Αν και μελαγχολικά, πολύ αληθινά λόγια.
Μου 'φεραν στο μυαλό πολλές εικόνες...
Καλησπέρα
Αμαλθεια, ναι, μιλαω για κατι προσωπικο αλλα χρησιμοποιησα τη μεταφορα με το βαπορι για κατι πιο γενικευμενο. Και νομιζω τους αγγιζει ολους, για κατι που εχασαν ή το αναζητουν...
Σημερα ειμαι εντελως στον πατο της διαθεσης μου, οποτε καταλαβαινεις.
Lounita, εγω ομως δε συμφωνω με το κολυμπι! Αφενος ειναι κουραστικο για μεγαλες αποστασεις κι αφετερου ειτε θα βλεπεις τα αλλα πλεουμενα να απομακρυνονται ειτε θα σε μαζεψουν επειδη σε λυπηθηκαν... Και δε γουσταρω.
Ε, ενταξει, ας ψαξουμε για το πιο μεγαλο και πιο σικ κρουαζιεροπλοιο!
Αδικη καταρα, ειμαι σε μια απεραντη μελαγχολια σημερα, και μου ρθε αυτο το κειμενο. Αληθινα ναι αλλα οχι για παντα. Καποτε θα αραξουμε ολοι μας στο λιμανι μας και καταλαβαινεις... Ολα τα ωραια παραμυθια εχουν ομορφο τελος.
Καλησπερα και σε σενα =))
αχ αλήθεια έλεγες.. χάλια πήγε η βδομάδα σου Sarper?. Πολύ λυπάμαι.. Καλά κουράγια (και μη διστάσεις να γκρινιάξεις, να μελαγχολήσεις, να κατσουφιάσεις και να ζητήσεις κατανόηση από τους γύρω)
Το θεμα ειναι οτι δε μου αρκει η κατανοηση απο τους γυρω. Θελω το κατι παραπανω ρε παιδι μου. Μπορει να εχω ατομα γυρω μου αλλα ταυτοχρονα εχω πολυ μοναξια μεσα μου... Αυτο που διαβασες συνεβει αρκετο καιρο πριν αλλα αυτες τις μερες ηταν πιο εντονο απο ποτε. Και το ξαναλεω, δεν πιστευω στ αστρα... Αμαν!
φυσικά και η μοναξιά είναι πάντα μέσα μας. Απλώς φοβάμαι ότι πάντα θα είναι. Εγώ έχω προσπαθήσει να αγαπήσω τη δική μου, την εσωτερική, γιατί έτσι κι αλλιώς κανείς ποτέ δε σε καταλαβαίναι απόλυτα, γιατί δεν είναι εσύ, αρα δεν μπορεί να μοιραστεί και τη μοναξιά σου. Απλώς η ύπαρξη μοναξιάς δεν αποκλείει το να ζεις μια ευτυχισμένη ζωή με τους γύρω σου (το πιστεύω ότι δεν πιστέυεις ;) )
Λόγια της πλώρης...
m siginise polu auto to kimeno. makari na eixame oloi tin dinami na kanume ola osa grafeis ekei..giati apla merikes fores meneis ekei perimenodas na er9i to vapori pou s paratise gt eisai toso xtipimenos gia na mporesis na vris kenourgio
Ναταλια μου, χτυπημενος ή οχι, πρεπει να το βρεις το κουραγιο...
Είδες για αυτό σε πάω αληθινός: πονάς είσαι εσύ, περνάς γαμω πάλι εσύ είσαι ! μην μασάς τα άσχημα είναι πάντα για να δίνουν έμφαση στα όμορφα που ακολουθούν!!!
Ναι Λεφτερη, με λιγα λογια ειμαι εγω! Εννοειται θα ακολουθησουν και τα ομορφα...
Ααααχ, μπα σε καλό σου συγκινήθηκα...
Έγω πάλι έχω βαπόρι αλλά σε λίγο καιρό παίζει να κάνει δρομολόγια στην άγονη γραμμή. Καριόλα διαμαντοπούλου δεν θα σε πετύχω πουθενά ;
Χαχαχαχα με την καριολα τη Διαμαντοπουλου θα ασχοληθουμε τωρα? Χαχαχαχα
Δημοσίευση σχολίου