The return vol.1

Ο χειμώνας πέρασε, οι αποκριές πέρασαν και σιγά σιγά έρχεται η άνοιξη. Πολλές μέρες πέρασαν και δεν έχω γράψει τίποτα εδώ. Η αλήθεια είναι ότι δε νιώθω ότι έχω κάτι συγκεκριμένο να γράψω. Είτε θα σκεφτώ κάτι μπερδεμένο και δεν μπορώ να το συντάξω σωστά, είτε δε θα σκεφτώ τίποτα απολύτως. Σας έχω πει ότι τις τελευταίες βδομάδες περνάω μια περίοδο βαρεμάρας? Με την έννοια ότι βαρέθηκα να σκέφτομαι ο,τιδήποτε, βαρέθηκα να κάνω ο,τιδήποτε και γενικώς βαρέθηκα τα πάντα. Προτιμάω να εξαφανίζομαι στα χιονισμένα βουνά και να βρίσκω τη ψυχή μου εκεί. Και ναι, όσο περισσότερο την ξανα-βρίσκω, τόσο περισσότερο νιώθω ότι θα επιστρέψω δυμύτερος. Την τρέλα μου με τα χιόνια την ξέρετε.
Βέβαια δεν έλειψαν και οι μέρες που χανόμουν στους δρόμους της Αθήνας και κατέληγαν με πολύ αλκοόλ και χανγκόβερ τα πρωινά αλλά εδώ υπάρχει μια διαφορά. Παλιότερα έβγαινα πιο συχνά και όταν επέστρεφα, πάντα αναρωτιόμουν το ίδιο πράγμα, αν η βόλτα μου πρόσφερε κάτι καινούριο. Ενώ τώρα που βγαίνω πιο σπάνια, πρέπει να παραδεχτώ ότι περνάω πολύ πιο ωραία. Παλιότερα έβγαινα με ο,τι να ναι κόσμο, οπουδήποτε μπορείς να φανταστείς και πάντα ένιωθα ότι κάτι μου λείπει, ότι μου λείπει το πρωτότυπο βρε παιδιά. Ενώ τώρα βγαίνω με λίγα και καλά άτομα και πάντα έχουμε κάτι καινούριο να κάνουμε, κάτι καινούριο να πούμε. Και όχι μόνο αυτό. Ακριβώς για τον λόγο ότι βγαίνω σπάνια πλέον, oι απρόσμενες προκλήσεις έγιναν περισσότερες πλέον και αυτό το απρόσμενο είναι που δίνει χρώμα στη ζωή σου. Κάποτε, όταν έβγαινα, ψαχνόμουν να βρώ κι άλλους, πλέον μου λένε να πάω εκεί, χωρίς να το περιμένω και οι εκπλήξεις γίνονται περισσότερες.
Και σκέφτομαι ότι καλύτερα να κάνεις λίγα και καλά πράγματα, με άτομα που ξέρεις ότι οι ώρες θα σου φανούν ατελείωτες. Και νιώθω ότι αυτή η βαρεμάρα μου, μου κάνει καλό. Νιώθω ότι κάτι καλό θα ξανά-ρθει στο τέλος. Ξέρω, το έχω πει πολλές φορές αλλά έτσι νιώθω. Νιώθω ότι μετά από μια περόδο ξενερώματος με όλους και όλα, κάτι καλό ξανά-ρχετε.
Προς το παρόν είμαι σε αναμονή για ένα ταξιδάκι μου στις Άλπεις, εκτός βέβαια από τα μαθήματα στη σχολή που αρχίζουν αύριο και κάτι μέσα μου νιώθει ενθουσιασμό και αισιοδοξία. Παλιότερα θα φαινόμουν ενθουσιασμένος αλλά μέσα μου είμαι απαισιόδοξος, αλλά τώρα τελευταία βλέπω το αντίθετο. Φαίνομαι απαισιόδοξος σε φάση "ντάξει, σιγά το σπουδαίο" αλλά μέσα μου κρύβω έναν ενθουσιασμό που δεν τον δείχνω, ή τουλάχιστον προσπαθαθώ να μην τον δείχνω γιατί έμαθα πλέον ότι αν δείχνεις υπερβολικό ενθουσιασμό, την πατάς στο τέλος. 
Παράλογο, ε? Κι όμως, νιώθω ότι μόνο έτσι θα σωθώ. Και στο τέλος θα είμαι ο εγωιστής και το κωλόπαιδο που όλοι θέλετε να γίνετε κατά βάθος και θα σας φάω όλους. Άντε γειά τώρα.