Winter days: Mayrhofen im Zillertal

 Vans Penken Park

Thanks god, it's always snowning here

Η συνάντηση ήταν ένα όμορφο [πολύ] πρωινό του Σαββάτου στο αεροδρόμιο, για πτήση προς το όνειρο, ή ό,τι έχει απομείνει από αυτό τελοσπάντων. Κι έτσι οι τρεις φίλοι πήραν γραμμή για το Μέιρχοφεν της Αυστρίας, στην περιοχή του Τιρολό και συγκεκριμένα στην κοιλάδα του Zillertaler, μέσω Μονάχου. Η πρώτη μέρα κύλισε όμορφα, με βόλτα στο χωριό, αφού ξεπεράσαμε το αρχικό σοκ της μη ύπαρξης χιονιού πουθενά. Κι όταν λέω πουθενά, εννοώ εκεί που βλέπαμε, μιας και στα ψηλά είχε ομίχλη και δε βλέπαμε. Βλέπαμε το λιφτ που σε ανεβάζει στις πίστες να χάνεται κυριολεκτικά στα σύννεφα και λέγαμε ότι σε πάει στο Θεό. Σημειωτέον ότι το χωριό βρίσκεται στα 600 μέτρα υψόμετρο, πράγμα που δικαιολογεί εν μέρει την έλλειψη χιονιού τέτοια εποχή.
Η πρώτη μέρα ξημέρωσε και κατεβαίνουμε βιαστικά για πρωινό μιας και δεν έχουμε υπομονή για τίποτα και βουρ για πάνω μέχρι που όταν φτάνουμε στη βάση του λιφτ, διαπιστώνω το τραγικό γεγονός. Είχα ξεχάσει τη μάσκα στο ξενοδοχείο και ξενέρωσα. Επιστρέφω πίσω, μες στα νεύρα και βρίζοντας μανάδες. Ξανά στη βάση του λιφτ και άντε να ανεβούμε πάνω. Στο τέλος της μέρας, διαπιστώνουμε ότι παρά την καθυστέρηση, λόγω της μαλακίας μου, μια χαρά ήταν. Όχι σαν τις πίπες του Παρνασσού που αν αργήσεις να πας, έχασες τη μισή μέρα. Στον Παρνασσό θες 5 λεπτά να ανεβείς και 1 λεπτό να κατεβείς, εδώ θες το ανάποδο. Στο περίπου, λέμε τώρα.
Είμασταν πολύ τυχεροί, καθώς παρόλο που είχε να χιονίσει πάνω από μήνα εδώ πέρα, τη μέρα που φτάσαμε, χιόνιζε πάνω στις πίστες κι έτσι τα βρίκαμε όλα λευκά, εκτός από εδώ κάτω, στο χωριό. Για Αυστρία βέβαια είναι πρωτάκουστο που έχει να χιονίσει από Φλεβάρη μήνα, αλλά είναι αλάνια σε αυτά τα θέματα και μπορούν να κρατήσουν χιόνι ακόμα κι αν δεν υπάρχει. Ενδεικτικό είναι ότι μια πίστα που σε κατεβάζει στο χωριό, είχε χιόνι ενώ δεξιά και αριστερά δεν έχει ούτε για δείγμα. Να είναι καλά τα κανονάκια παραγωγής τεχνιτού χιονιού... Και η κωλοφαρδία μας συνεχίστηκε αφού απ'τη πρώτη μέρα που ανεβήκαμε στο χιονοδρομικό μέχρι την τελευταία είχε τρελό ήλιο. Που μεταρφάζεται σε τρελά γκάζια σε πλήρη ορατότητα.
Οι επόμενες μέρες κύλισαν με ζέστη κι όταν λέω ζέστη, εννοώ ζέστη για τα δεδομένα του χιονοδρομου, αφού οι θερμοκρασίες άγγιζαν μέχρι και τους 10 βαθμούς ενώ την τελευταία μέρα έφτασε μέχρι και τους 15 βαθμούς. Εμείς δεν πτοούμαστε όμως και γυρνάμε το βουνό, απ'τη μια άκρη στην άλλη. Μετά την "αναγνωριστική" πρώτη μέρα, είμασταν πλέον στη φάση για τρελά γκάζια, έχοντας τον [φλώρο] σκιερ της παρέας πίσω μας, βιντεοσκοπώντας με την helmet cam του. Ναι, είναι μια κάμερα πολύ μικρή που είναι κολλημένη στο κράνος. Και μετά απ'όλα αυτά τα τρελά γκάζια, καταλήγαμε στο πάρκο, το περίφημο Vans Penken Snowpark, ένα απ'τα καλύτερα της Αυστρίας. Δυστυχώς δεν το πετύχαμε στο 100% του, μιας και το χιόνι δεν είναι αρκετό αλλά ακόμη κι έτσι είχε πολύ πράγμα. Άλματα τέρατα για βλαμμένους και μόνο, rails και boxes για όλα τα γούστα, halfpipe κι ένα κωλοφτιαγμένο λοφάκι από χιόνι που έχει από άλμα που σε πετάει κάθετα μεχρι wallride, spins και quarterpipe. Υπήρχε κι ένα άλλο μικρότερο πάρκο, για πιο αρχάριους, που όμως κατά τη γνώμη μου ήταν και το πιό παιχνιδιάρικο, καθώς είχε 5 "κουτιά" στη σειρά και τα βγάζεις και τα 5 όπως γουστάρεις! Δεν είναι τυχαίο ότι ισχύει το μότο "snowpark is heaven". Μια σημείωση μόνο. Αν είχε πούδρες ατελείωτες, ποιός το γαμεί το πάρκο, οι πούδρες με τα naturalpipes είναι κλάσεις ανώτερες. Αλλά δεν είχε...
Δεν έλειψαν και τα λοκάλια που έβγαζαν παλαβά πράγματα, κάνοντάς μας να νιώθουμε λίγοι. Ο ένας με double cork, ο άλλος με cork 5, αρκετοί με 5ρια, 7ρια και 9ρια και ακόμα περισσότεροι με cabs 5. Εγώ όμως λέω δε γαμιέται όλη μέρα μαλακίες θα κάνουμε δε θα προσπαθούμε για τίποτα? Ας προσπαθήσουμε να μάθουμε κάτι καινούριο εδώ πέρα. Ας φάμε τα μούτρα μας. Και το αποτέλεσμα ήταν ένα καρούμπαλο στην ουρά της σπονδυλικής μου στήλης. Βέβαια αυτό το απέκτησα επειδή έπεσα ατσαλά πάνω στον πάγο μετά από άλμα στο quarterpipe την δεύτερη μέρα αλλά επιδεινώθηκε την τελευταία μέρα που έπεφτα συνέχεια απ'τα "κουτιά" προσπαθώντας να βγάλω καινούρια κόλπα. Καλά μου λένε λοιπόν ότι είμαι τρελός. Και μυαλό δε θα βάλω ποτέ.
Την προτελευταία μέρα είχα κάτι που θα με στοιχειώνει για πάντα. Ένα τρακάρισμα με έναν άσχετο σκιερ. Όπως κατεβαίναμε την πίστα, εγώ ήμουν δεξιά κι αυτός αριστερά. Μπροστά μας ήταν μια διχάλα, ευθεία σε πάει στο λιφτ του πάρκου και δεξιά σε ένα άλλο λιφτ. Έβλεπα τον σκιερ που ήταν αριστερά μου να διατηρεί την πορεία και σκέφτομαι ότι προφανώς θα πηγαίνει ευθεία, οπότε ας πάω κι εγώ ευθεία και σχεδόν πάνω στη διχάλα, ενω εγώ συνέχιζα ευθεία προς το πάρκο, αυτός ξαφνικά στρίβει για να πάει δεξιά κι εγώ πάω να φρενάρω όσο είναι καιρός ακόμη αλλά η ταχύτητα ήταν τέτοια που η σύγκρουση ήταν αναπόφευκτη. Τρακάρουμε λοιπόν με πολλά χιλιόμετρα κι εγώ τρώω μια τούμπα στον αέρα και καταλήγω μερικά μέτρα πιο κάτω, με το κεφάλι προς τα κάτω. Για λίγα δευτερόλεπτα δε μπορούσα να κουνηθώ και ήρθε αυτός να ζητήσει συγγνώμη και τέτοια. Αφού ξεπέρασα το σοκ, σηκώθηκα κι έφυγα, διατηρώντας την ψυχραιμία μη του πω τίποτα γραφικό. Μπορεί εγώ να έπεσα πάνω του αλλά το φταίξιμο ήταν καθαρά δικό του αφού έστριψε απότομα και δε μου άφησε καθόλου χρόνο να φρενάρω.
Ο δεκάλογος του καλού χιονοδρόμου λέει ότι ο μπροστινός μας εχει προτεραιότητα και γενικά αν είναι αργός, πρέπει να βρούμε ένα ασφαλές σημείο για προσπέραση. Κι αν ο από κάτω, ο μπροστινός δηλαδή θέλει να αλλάξει πορεία, να στρίψει δηλαδή επιτόπου για να πάει σε άλλο διάδρομο, πρέπει να ελέγχει αν έρχεται κάποιος "γκαζωμένος" από πάνω. Ε λοιπόν, έχουν και τα χιονοδρομικά Κ.Ο.Κ.
Τεσπά, για λίγο πόναγα στο καλάμι μου απ'το τρακάρισμα αλλά σιγά τα λάχανα. Άμα είσαι σκληρός τότε δεν έγινε και τίποτα. Συνεχίζω και αφού κατέβηκα στο ξενοδοχείο, άρχισα να πονάω. Την επόμενη δεν πόναγα προφανώς λόγω ψυχολογίας αλλά στο ξενοδοχείο μετά, πάλι πόναγα. Αμάν πια αυτή η ψυχολογία. Ναι, είναι η ίδια ψυχολογία που σου δίνει το θάρρος να γκαζώνεις ή να τολμάς παλαβά πράγματα στο πάρκο.
Στο ενδιάμεσο της τρελής εβδομάδας μας, πήγαμε στον παγετώνα που βρίσκεται δίπλα και σε υψόμετρο 3200 μέτρων και συμπεριλαμβάνεται στη κάρτα σκι που αγοράσαμε για 6 μέρες. Εκεί τα πράγματα ήταν πολύ καλύτερα, το χιόνι πολύ καλύτερο, η ποιότητα επίσης, η θερμοκρασία σε νόρμαλ επίπεδα, γύρω στους μηδέν βαθμούς και ένα ελαφρώς παγωμένο αεράκι να σε χαϊδεύει. Οι συνθήκες εκεί θύμιζαν χειμώνα. Kι επειδή η ποιότητα του χιονιού ήταν καλύτερη, τα γκάζια ήταν πιο τρελά. Γκαζωμένοι όσο δεν πάει.
Την τελευταία μέρα το βράδυ, αφού δώσαμε τα ρέστα μας εκεί πάνω, τόσο στις πίστες όσο και στο πάρκο, πήγαμε σε ένα μπαράκι που είχε πολύ θέμα. Μας είχε καλέσει μια πολύ άντε γειά κοπέλα που γνωρίσαμε στις πίστες κι εμείς ως καλά παιδιά, ανταποκριθήκαμε στο κάλεσμα. Το μέρος άρχισε να γεμίζει, το θέμα άρχισε να γίνεται καλύτερο και περισσότερα δε λέω. Μόνο να είναι καλά τα σφηνάκια jagermeister. Χα.
Α να μην ξεχάσω και το θέμα που είχε στο χιονοδρομικό. Θέμα με τύπισσες τρελές, κυρίως στο πάρκο. Ε ναι, οι τύπισσες της φάσης είναι οι αγαπημένες μου. Φαρδιά παντελόνια, κοτσιδάκια, στύλ της φάσης και κουλτούρα. Ποιά ψωνάκια με βυζί και κώλο έξω? Γαμώτο μου. Θα γράψω γι'αυτές κάποια στιγμή. Χα.
Μετά απ'όλα αυτά, επιστέψαμε μετά από μια εβδομάδα με βαριά καρδιά και μια ελπίδα για καλύτερες μέρες. Καλύτερες μέρες έρχονται, ακούτε?