Αιώνια εφηβεία

Αλητεία, ποτά, σεξ, ναρκωτικά και ροκ εντ ρολ. Η γενιά αυτή ζει και βαζιλεύει στις μέρες μας.
Σάββατο βράδυ στην πιάτσα του Κεραμεικού, της Κωσταντινουπόλεως και ένας θεός ξέρει που αλλού, δεκάδες έφηβοι συγκετρωμένοι με τις μπύρες παραμάσχαλα, αράζουν και μαλακίζονται. Οι έφηβοι της παλαί ποτέ πιάτσας της Αβραμιώτου είναι εδώ.
Έφηβοι που δε θα μεγαλώσουν ποτέ. Έφηβοι από όλες τις φυλές, από ροκάδες με μακριά μαλλιά, στενά παντελόνια και μολύβι στα μάτια, μέχρι σκέιτερς με τατουάζ και στριφτό στο αυτί. Έφηβοι από κάθε κουλτούρα, κουλτούρα της ψευτομαγκιάς. Προσθέστε και τα γκομενάκια που ζουν το παρακμιακό γκλαμ, που το παίζουν από ροκ μέχρι χίπις και το αντίστροφο.
Καταναλώνουν τις μπύρες μέχρι αηδίας, καπνίζουν κανά μπάφο που και που, την πέφτουν στις ψευτογκόμενες της παρέας, κοινώς την πέφτουν στην γνωστή του γνωστού τους. Θα τους γυαλίσει καμιά, θα τη φασώσουν, ίσως και την πηδήξουν λίγο παραπέρα, εκεί που δεν έχει φως, πίσω από έναν σκουπιδοτενεκέ. Εκεί, στα όρθια.
Τους βρίσκεις σχεδόν κάθε Σάββατο εκεί, άντε και Παρασκευή. Όλοι μαζί έχουν κάνει μια τεράστια παρέα, έστω κι αν οι φυλές δεν μιλάνε οι μια με την άλλη. Σαν τις συμμορίες, που όμως συνυπάρχουν ειρηνικά στο ίδιο καζάνι. Όλοι νομίζουν ότι είναι δημοφηλείς. Ότι τους ξέρουν όλους και όλοι τους ξέρουν.
Οι έφηβοι αυτοί βαριούνται. Θέλουν κάτι να κάνουν, κάτι το διαφορετικό κι αυτό το κάτι είναι αλητεία, ποτά, σεξ, ναρκωτικά και ροκ εντ ρολ. Για αυτούς, αυτά είναι "κάτι το διαφορετικό", για να μην βαριούνται. Κάθε φορά που πάνε εκεί, θα κάνουν τα ίδια πράγματα, αλλά για αυτούς είναι "κάτι το διαφορετικό" από την καθημερινότητα.
Αλήθεια, στα πόσα ποτά πεθαίνεις; Στα πόσα ναρκωτικά πεθαίνεις; Μα καλά δεν βαρέθηκες να τα κάνεις; Κι αν νομίζεις ότι τα χρειάζεσαι για να πηδήξεις κάποιο γκομενάκι που τυγχάνει να είναι γνωστή του γνωστού σου, τότε τι να πω. Μάλλον μεγάλωσα για αυτά. Ναι, αλήθεια, με πήραν τα χρόνια για κάτι τέτοια πράγματα. Δεν είμαι ούτε αλήτης, ούτε μπεκρής, ούτε ναρκομανής. Και δεν πρέπει να γίνω τέτοιος για να πηδήξω κάποιο απ'αυτά τα γκομενάκια.
Δυστυχώς ή ευτυχώς, τέτοια γκομενάκια, θέλουν τέτοιους τύπους. Αλήτες. Κωλόπαιδα. Κι αυτοί αν θέλουν τέτοιες, τότε εγώ ευχαριστώ αλλά δε θα πάρω. Ναι, με πήραν τα χρόνια για να ασχοληθώ με κάποιες που ζουν στην ψευδαίσθηση της αιώνιας εφηβίας. Ναι, με πήραν τα χρόνια για να εξακολουθώ να ζω στην ψευδαίσθηση αυτή.
Ναι, είναι ωραία η ψευδαίσθηση αυτή. Είναι ωραία να αράζεις μέχρι το πρωί, να πίνεις μέχρι να μην αντέχεις, να καπνίζεις, να την πέφτεις σε γκομενάκια, να τις φασώνεις, να τις πηδάς. Είναι ωραία να νοιώθεις μέλος της κουλτούρας αυτής, να νοιώθεις ότι τα γκομενάκια πέφτουν στην αγκαλιά σου, επειδή είσαι μέλος της κουλτούρας αυτής. Αλλά για πόσο ακόμα; Για πόσο θα κρατήσουν όλα αυτά; Μέχρι να ξυπνήσεις;
Τις προάλλες, ένα σαββατόβραδο, ήμουν κι εγώ εκεί, ανάμεσα σε όλους αυτούς. Έβλεπα παντού γνωστούς μου, χαιρετούσα όποια γκόμενα ήξερα, έστω κι αν δεν μιλούσαμε ποτέ, έπινα, κάπνιζα. Και όλα αυτά γιατί; Επειδή τα κάνουν και οι άλλοι; Ή επειδή έτσι ένοιωθα κι εγώ μέρος της κουλτούρας; Παπαριές ρε. Η κουλτούρα αυτή έχει σαπίσει, έχει παρηκμάσει και μαζί με αυτήν σαπίζουμε κι εμείς. Αλλά εγώ, όχι ευχαριστώ, δε θα σαπίσω. Στα αρχίδια μου όλοι εσείς οι ψευτοκουλτουριάριδες που θέλετε να λέγεστε και αλήτες, που λέτε κιόλας ότι κάνετε μπάφους.
Αλήθεια, όλοι αυτοί, γιατί ζουν μέσα σ'αυτή την κουλτούρα, σ'αυτή την ψευδαίσθηση, της αιώνιας εφηβίας; Σίγουρα κάποιος λόγος θα υπάρχει. Ψυχολογικά προβλήματα; Κατάλοιπα από μια άλλη εποχή; Πολλά πράγματα συμβάλλουν στο να σε κάνουν να γίνεις ένας απ'αυτούς.
Όσο για μένα... Ναι, είχα κάποια ψυχολογικά προβλήματα, ναι είχα κάποια κατάλοιπα από μια άλλη εποχή. Ναι, ήθελα να νοιώσω ότι με ξέρουν όλοι. Ναι, ήθελα να ζήσω κάποια χρόνια που έχασα κάποτε. Πήγαινα εκεί όχι μόνο επειδή πάει η παρέα μου, αλλά κι επειδή ήξερα ότι εκεί θα βρω γνωστούς μου και το κυριότερο, γνωστές μου, γκομενάκια. Αλλά όλα αυτά για τι; Για μερικά φασώματα και μερικά πηδήματα της στιγμής; Άσε μας ρε.
Θα μπορούσα να τα κάνω όλα αυτά εν τέλει. Να το παίξω αλήτης, κωλόπαιδο, με μια δόση κατάθλιψης, που καπνίζει, πίνει, παίρνει ναρκωτικά. Αλλά δεν μου πάει βρε παιδί μου. Ναι, έχω μια κάποια κατάθλιψη, αλλά μέχρι εκεί. Δεν μπορώ να το παίξω κάποιος που δεν είμαι. Κάποιοι το κάνουν, γιατί μπορούν, αλλά εγώ δεν μπορώ. Δεν μου πάει βρε παιδί μου. Δεν είμαι μαλάκας για να το παίξω μαλάκας.
Αναρωτιέμαι τι σκατά κάνω εκεί πέρα, ανάμεσα σε όλους αυτούς. Γιατί; Στην τελική, είμαι απλά θεατής. Γιατί στα αρχίδια μου τι κάνουν οι άλλοι. Εντάξει, δεν έλειπαν οι στιγμές που κι εγώ μαλακιζόμουν, όπως και οι άλλοι και νοιώθαμε όμορφα, αλλά κατάντησε κουραστικό. Κάθε φορά τα ίδια. Οι μαλακίες που κάνουμε για να μην βαριόμαστε, έγιναν εχθρός. Εμένα τουλάχιστον με κάνουν να βαριέμαι πλέον. 
Και στο τέλος τι κατάλαβα; Για ποιό λόγο γίνονται όλα αυτά; Μπορεί κάποιοι από αυτούς να είναι από τα πιο μοναχικά άτομα που υπάρχουν. Ναι, ίσως κι εγώ να νοιώθω μοναχικό άτομο, με την έννοια ότι νοιώθω ότι έχω χάσει κάποια χρόνια από τη ζωή μου. Ναι, τελικά ίσως όλοι εμείς θέλουμε να ζήσουμε την αιώνια εφηβία για να γεμίσουμε την μοναξιά που νοιώθουμε μέσα μας. Αλλά κάτι δεν στέκει βρε παιδί μου. Η αιώνια εφηβεία, ευτυχώς ή δυστυχώς τελειώνει και τότε τι μένει να γίνει; 

Όλοι εσείς που δε θέλετε να βαριέστε και γι'αυτό ζείτε σ'αυτήν την ψευδαίσθηση, ίσως πρέπει να ξυπνήσετε, να καταλάβετε ότι υπάρχει ζωή και μετά την εφηβεία εκείνου του τρόπου ζωής... Ή ακόμα καλύτερα, βρείτε τη χαμένη σας εφηβεία σε άλλα πράγματα που γεμίζουν τη ζωή σου με φωτεινά χρώματα και όχι με σκοτεινά. Αναπληρώστε τον χαμένο χρόνο με πράγματα ουσίας, όχι με μαλακίες.
Ο άνθρωπος από τη φύση του, θέλει κι άλλα, τίποτα δεν του φτάνει. Θέλει κι άλλα, κι άλλα, μέχρι τουλάχιστον να καταλάβει ότι όλα αυτά είναι μαλακίες κι έτσι είναι γιατί δε θα βρεί σ'αυτές αυτό που πραγματικά θέλει από τη ζωή του.

Σεξ, αλητεία και παρακμή λοιπόν.