Καθόταν κι έστριβε τσιγάρο. Το άναψε και τράβηξε την πρώτη τζούρα. Ρούφηξε τον καπνό και απανωτά κατάπιε μια γουλιά από το ρούμι του.
Καθόταν και σκεφτόταν. Πώς κατάντησε έτσι; Που πήγε η όρεξη για ζωή; Κατάντησε να καπνίζει και να πίνει, προσπαθώντας να ξεθυμάνει κάπως τον πόνο του. Τον πόνο που του άφησε η ζωή.
Του είχαν συμβεί πολλά, διάφορες μαλακιούλες όπως έλεγε, ικανές να τον καταστρέψουν και να τον φέρουν στην κατάσταση που είναι τώρα. Είναι καιρό μόνος του, έχει χάσει κάθε διάθεση να βγει έξω και να περάσει καλά, το έβρισκε ψεύτικο. Ένοιωθε εγκλωβισμένος στον κόσμο του, που δεν ήταν άλλος παρά το τσιγάρο και το ποτό. Ήθελε τόσο πολύ να περνά καλά, με ανθρώπους, με σχέσεις, αλλά δεν τα έβρισκε κι έτσι πέρναγε καλά με φτηνά τσιγάρα και φτηνά ποτά.
Καθόταν κι έπινε μια γουλιά από την πορτοκαλάδα του. Κοίταξε τον δρόμο κάτω από τη βεράντα του.
Πονούσε.
Πονούσε γιατί είχε κόψει το τσιγάρο και το ποτό που τόσο τον είχαν καταστρέψει και προσπαθούσε να σταθεί στα πόδια του. Το μόνο που τον ενδιάφερε τώρα είναι να γεμίζει την καθημερινότητά του με κάποια ασχολία, με τη σχολή του, τις διάφορες δουλίτσες όπως έλεγε. Στην καθημερινότητα ήταν ολομόναχός του, μοίραζε τον χρόνο ανάμεσα στη σχολή και τις δουλίτσες. Ήταν μοναχικός άνθρωπος που όμως σπαταλούσε το χρόνο του δημιουργικά, προσπαθώντας έτσι να ξεχάσει τον πόνο από την στέρηση τσιγάρου, ποτού, φτηνών ανθρώπων, φτηνών σχέσεων...
14 σχόλια:
Μια φράση μου έρχεται...Η μοναξιά του σχοινοβάτη...Είτε έτσι, είτε αλλιώς, σε ένα σκοινί ισορροπεί κανείς όταν η ψυχή του ψάχνει.
Καλημέρα σου ;)
Και το σκοινί είναι τόσο λεπτό που μπορεί να σπάσει. Και τι γίνεται τότε? ;)
Καλημέρα και σε σένα!
πολλες φορες ειμαστε εξω απο αυτο που θα θελαμε..
το να μην θελεις τιποτα και κανεναν δεν ειναι ασυνηθιστη κατασταση.. συνηθως μετα απο αυτο ερχεται η ισορροπια.. τωρα το ποσο θα κρατησει ειναι ενα θεμα ;)
<3
Δε μιλάω για τον εαυτό μου αποκλειστικά, αλλά γενικότερα. Ότι πολλές φορές προτιμάμε να κάνουμε αυτά που χρειάζονται για να επανέλθει η ισορροπία που λες κι εσύ
=)
καποτε μ ειχαν περιγραψει πως ειναι η εξελιχτικη πορεια της ζωης. σκεψου ένα ορθογωνιο. που κανεις σιγα σιγα τη διαγωνιο. οταν φτασεις στην αλλη ακρη του ορθογωνιου υπαρχει μια καταπακτη - οι αλλαγες. σκεφτεσαι να την ανοιξεις. αλλα αν την ανοιξεις ολο σου το περιβαλλον που διανυει ακομα τη διαγωνιο του το κοιτας απο εκει ψηλα. δεν εχεις πουθενα να πας η θα ανοιξεις την καταπακτη και θα δεις τι κρυβει η θα μεινεις εκει και ολα θα ειναι λιγα για εσενα γιατι αυτην την πορεια την εκανες. ανοιγεις την καταπακτη και μπαινεις σε ενα αλλο ορθογωνιο. εχεις μια αλλη διαγωνιο να διανυσεις αλλα σκεφτεσαι αυτα που αφησες. αλλα η καταπακτη δεν εχει εισοδο προς τα κατω. η θα μεινεις εκει με φτηνα
τσιγγαρα και υποκαταστατα η θα πας εκει που θες. γιατι αυτα τα ορθογωνια ''κουτια'' μπορουν να παρουν το σχημα που θα τους δωσεις αν δε πεταξεις τα χιλιομετρα που διανυσες στο χρονο.
Ανώνυμε
Ωραίο σκεπτικό. Δε θα μπορούσα να διαφωνήσω σε αυτό που λες αλλά αν περάσουμε την καταπάκτη και πάμε στο επόμενο ορθογώνιο, το περιβάλλον μας τι θα απογίνει; Συμφωνώ ότι κάποια πράγματα τα αφήνεις πίσω σου, αλλά όχι όλα. Κάποια παραείναι σημαντικά για σένα και θα σε ακολουθούν όπου κι αν πας.
οσες καταπακτες και να περασεις το παρελθον και οτι κρατας απο αυτο δε μηδενιζεται αλλιως σε καθε καταπακτη θα ξαναγεννιομασταν απο την αρχη.
Μαζεύεις τα κομμάτια σου, σηκώνεσαι και ξαναρχίζεις...
ταυτίστηκα πολύ με το περιεχόμενο του κειμένου... κάποιες φορές αυτή η καταραμένη μοναξιά, όπου σε βασανίζουν όλες αυτές οι έγνοιες ίσως να είναι και λυτρωτική, δημιουργική... ίσως να είναι απλά μία περίοδος που κάθε άνθρωπος πρέπει να περάσει, πριν ορθοποδήσει και συνεχίσει να παλεύει για όσα θέλει να αποκτήσει.
* πολύ ωραία η αλλαγή στο blog! :D μεγειά! :)
Καταρχάς, καλησπέρα.
Μόλις πριν μερικές μέρες έκανα μπλογκ και μπήκα σε αυτή τη παρέα και καθώς το μπλογκ σου μου τράβηξε την προσοχή έχεις την τιμή να είσαι και ο πρώτος στον οποίο αφήνω σχόλιο. Δεν ξέρω αν θα έχει κάτι να πει, αν σου φανεί αδιάφορο, απλά το προσπερνάς.
Μου έκανε κλικ η ανάρτηση αυτή γιατί μου ψιλοθύμισε μια ανάρτηση που έκανα μόλις χθες. Μπορείς να την τσεκάρεις αν θες.
Όσο για την ανάρτηση σου έχω να σχολιάσω τα εξής:
Άσχετα με το αποτέλεσμα, το ότι έκοψε το τσιγάρο και το ποτό μόνο θετικό μπορεί να είναι. Δεν είναι καλό να ζεις με εξαρτήσεις για να διατηρήσεις μια κατάσταση, είτε διαλύεις τις φευδαισθήσεις και ξαναρχίζεις είτε μένεις μια ζωή με το τσιγάρο και το ρούμι. Ο δημιουργικός χρόνος δεν αρκεί για το επιθυμητό αποτέλεσμα δυστυχώς, αλλά στις μέρες μας ίσως είναι ότι καλύτερο μέχρι να βγεις απο το πηγάδι της μοναξιάς - με όποιο τρόπο και αν γίνει αυτό. Πέφτεις, σηκώνεσαι και ξαναπέφτεις, ξανά και ξανά, έτσι είναι η ζωή.
Τελικά μου βγήκε λίγο μεγαλύτερο απ' ότι υπολόγιζα, με συγχωρείς.
Καλησπέρα.
Aγανακτισμένη έφηβη
Είναι η περίοδος που λέμε "αφήστε με μόνο μου"!
Fake Plastic Blogger
Καταρχήν μην απολογείσαι για το μεγάλο σχόλιο σου.
Ναι σίγουρα είναι πολύ θετικό το ότι έκοψε τις εξαρτήσεις.
Ο δημιουργικός χρόνος σίγουρα δεν φέρνει πάντα τα επιθυμιτά αποτελέσματα, αλλά εγώ θεωρώ ότι είναι ο καλύτερος τρόπος για να αντιμετωπίσεις τη μοναξιά σου.
Καλημέρα.
χμμ γτ να επιθυμούμε το φθηνό ώρες ώρες...?! και γιατί πάντα να μας λείπει κατι?? εγώ αυτό σκέφτηκα με την ανάρτησή σου... βεβαια καποια στιγμή όντως ερχεται η ισορροπία έπειτα απο πειραματισμους, αλλά για πόσο?!??
Πριγκιπέσσα
Λογικές οι ερωτήσεις σου και οι απαντήσεις αρκετές. Αλλά το πόσο δεν μπορούμε να το γνωρίζουμε, τουλάχιστον προσπαθούμε γι'αυτό, με ό,τι κι αν συνεπάγεται αυτό...
Δημοσίευση σχολίου