Κλισέ τίτλος, άλλη μια ανάρτηση για το Πολυτεχνείο, μέρα που είναι σήμερα. Αλλά η ανάρτηση είναι κάτι περισσότερο από μια απλή αναφορά σε εκείνη την ιστορική μέρα.
Αναρωτιέμαι πόσα πράγματα έχουν αλλάξει από τότε. Πόσο έχουμε αλλάξει εμείς; Πόσο έχουν αλλάξει οι χωροφύλακες; Η αλήθεια είναι ότι μάλλον τίποτα δεν έχει αλλάξει και σίγουρα κανένας δεν άλλαξε. Τότε οι χωροφύλακες εισέβαλαν στο Πολυτεχνείο, έπειτα από διαταγή της χούντας. Που θα εισβάλουν τώρα, έπειτα από διαταγή της κυβέρνησης; Τότε έπεσε η χούντα και πρόσφατα. Τι θα πέσει τώρα; Μου φαίνεται ότι σε γενικές γραμμές βιαζόμαστε πολύ. Και μετά τι θα γίνει;
Κάθε φορά που αισθανόμαστε την ανάγκη για επανάσταση, γίνεται σε χρόνο dt. Και το αποτέλεσμα;
Οι άνθρωποι κέρδισαν τα δικαιώματά τους με την πάροδο του χρόνου, ενώ εμείς βιαζόμαστε για τα δικαιώματα αυτά και πλέον αναρωτιέμαι αν είναι καλύτερα να περιμένουμε να έρθουν όλα με την πάροδο του χρόνου. Μπορεί οι μάχες να κερδίζονται άμεσα, αλλά ο πόλεμος κερδίζεται στο τέλος. Ε, άμα θέλουμε να κερδίσουμε τον πόλεμο από την αρχή, πώς στο διάολο περιμένουμε να είναι όλα καλά από την επόμενη;
Η γενιά του Πολυτεχνείου μας θυμίζει κάτι. Ο πόλεμος κερδίζεται στο τέλος, με σωστό σχεδιασμό και σωστό συγχρονισμό.
Εκείνη η γενιά όμως μάλλον έχει ξεθωριάσει, τα παιδιά εκείνα έχουν βάλει τα κουστούμια τους, τις γραβάτες τους, στρογγυλοκάτσανε στα γραφεία τους και γεμίζουν τις τσέπες τους. Ναι, η γενιά αυτή, είναι η γενιά των πολιτικών σήμερα.
Κι εμείς, κάνουμε επίθεση στους πολιτικούς. Κάνουμε επίθεση στους ίδιους, που απαξίωσαν τη γενιά αυτή. Αλλά ένα πράγμα μάλλον πρέπει να αναρωτηθούμε. Μήπως... βιαζόμαστε να τους κάνουμε επίθεση;
Πλην ορισμένων περιπτώσεων, όλοι άνθρωποι είμαστε και όταν βρισκόμαστε σε κατάσταση πανικού, δεν ξέρουμε τι να κάνουμε. Πράττουμε με βάση το ένστικτο, το αίσθημα της επιβίωσης, που μας οδηγεί συχνά σε λάθος συμπεράσματα. Ίσως η λύση είναι ένας ποιοτικός σχεδιασμός αντιμετώπισης του πανικού.
Αλλά έλα μου ντε που κι αυτοί οι άμοιροι έχουν πάνω από τα κεφάλια τους κάτι τύπους που αδιαφορούν για τη τύχη μας. Μόνο η σωτήρια του ευρώ τους νοιάζει...
Σε άλλα πράγματα, έχουμε κολλήσει δεκαετίες πίσω. Στον κόσμο, όλα έχουν αλλάξει. Μάυρος για πρόεδρος, γυναίκες στην εξουσία, ομοφυλόφιλοι σε υψηλόβαθμες θέσεις. Εμείς έχουμε κολλήσει σε προκαταλειμμένες ιδέες και τρομάζουμε στην ιδέα της απενοχοποίησης των ταμπού. Εδώ μήπως να βιαστούμε;
* Στην φωτογραφία είναι ο προαύλιος χώρος του Πολυτεχνείου [αρχιτεκτονική σχολή], με φόντο το κτήριο Αβέρωφ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου