Bremen, meine Liebe

Η αφεντιά μου πέρασε ένα πενταήμερο στη Γερμανία και συγκεκριμένα στη Βρέμη. Για να γίνω πιο σωστός, τέσσερις μέρες. Θα εξηγήσω πιο κάτω. Σε γενικές γραμμές ήταν ένα απολαυστικό ταξίδι που κανονίστηκε σχετικά τελευταία στιγμή για τα δεδομένα [3 εβδομάδες νωρίτερα] με πολλά απρόοπτα, πολύ γέλιο [στην τελική], πολύ αλκοόλ και πολύ κρύο.
Ας τα πάρουμε όμως απ'την αρχή μιας κι εδώ διαδραματίζεται το πιο κουλ μέρος της επικής ιστορίας.
Το εισητήριο αναγράφει ξεκάθαρα. Πέμπτη βραδάκι πτήση με Λουφτχάνσα για Μόναχο. Αναμονή μισή ώρα εκεί και καρφί για Βρέμη, με την τελευταία πτήση της ημέρας για εκεί. Πέρασα το τσεκ ιν κανονικά, παρέδωσα τη βαλίτσα κανονικότατα και περιμένω. Έλα μου ντε όμως που η πτήση έχει καθυστέριση μισή ώρα. "Αυτό ήταν, θα την χάσω την επόμενη πτήση". Μια μελαχινή και αρκετά ελκυστική υπάλληλος της Λουφτχάνσα [τι λέω τώρα, υπάλληλος του αεροδρόμιου είναι σε γενικές γραμμές] με διαβεβαίωσε ότι θα την προλάβω την πτήση, γιατί συνήθως υπάρχουν καθυστερίσεις και στις ανταποκρίσεις της ίδιας εταιρίας τουλάχιστον. Χωρίς πολλά πολλά επιβίβαζομαι και φτάνω Μόναχο με μισή ώρα ακριβώς καθυστέριση. Τρέχω κανένα χιλιόμετρο προς την πύλη για Βρέμη και με έπιασε κρίση πανικού. Την έχασα. "Ωχ τι θα κάνω τώρα χριστιανός άνθρωπος εγώ?" σκέφτομαι.
Πάω στο γραφείο της εταιρίας και προσπαθώ να βγάλω την άκρη. Με το που βγάζω όμως τα εισητήρια μου, τα παίρνει ένας μεγαλόσωμος Γερμανός υπάλληλος με παγωμένο βλέμμα. "Ωχ, θα με γαμήσει αυτός και μου το λέγανε μην έχεις εμπιστοσύνη στους Γερμανούς τέτοιες μέρες που είναι" αλλά βγήκα ψεύτης. Πριν προλάβω να πω τίποτα. Μου γράφει σε τρια χαρτιά. Τα 2 χαρτιά ήταν για το ταξί πήγαινε-έλα και το 3ο για το ξενοδοχείο. Απόρρησα. Μου λέει ότι εφόσον έχασα την πτήση από καθυστέριση της εταιρίας και η επόμενη είναι την επόμενη μέρα, είναι υποχρεωμένοι να μου παρέχουν διαμονή για το βράδυ. Κάπου εδώ έμεινα μαλάκας καθώς δε μου έχει ξανατύχει παρόμοια περίπτωση. Και να φανταστείς ότι ήταν πολύ ευγενικός ο τύπος. Ναι, αυτός ο τύπος που νόμιζα ότι τα βράδια γίνεται υπερήρωας και τσακίζει στο ξύλο τους εγκληματίες. Μου δίνει λοιπόν τα τρια χαρτάκια και με συμβουλεύει να πάω να ρωτήσω για την αποσκευή μου, μιας και λογικά θα κόλλησε κι αυτή εδώ στο Μόναχο. Πάω λοιπόν αφού με χαιρέτησε όλο ευγένεια και μου εύχεται καλή διαμονή και μου λένε ότι δεν μπορούν να κάνουν τίποτα γιατί μπορεί και να έφυγε για Βρέμη. "Και πώς στο καλό έφυγε αφού εγώ δεν έφυγα?" "Ε, μπορεί να πήγε οδικώς. Έλα αύριο να το τσεκάρουμε" "Καλά ρε βλαμμένε δεν μπορούμε να το τσεκάρουμε τώρα? Εγώ θα μείνω εδώ κι αυτή θα ταξιδεύει? Ελπίζω να φτάσει Βρέμη πριν από μένα αλλιώς θα γίνει καμιά ζημιά" κι έφυγα. Πάω έξω στα ταξί και δειλά δειλά δείχνω το χαρτάκι σε έναν υπεύθυνο. Κι εκείνος το πέρνει, φωνάζει ταξί, το δίνει και μπαίνω μέσα. Και με πήγε στο ξενοδοχείο. Έτσι απλά.
Πριν φτάσω στο ξενοδοχείο σκέφτομαι "θα είναι καμιά τρύπα, μη περιμένεις και πολλά". Φτάνουμε λοιπόν κι έμεινα και πάλι μαλάκας. Ποια Ελλάδα ρε παιδιά? Εδώ [στην Γερμανία για να μην ξεχνιόμαστε] όλα σου τα δίνουν αν έχεις πρόβλημα. Η πρώτη εντύπωση ήταν πολύ θετική, μένει να δούμε και το δωμάτιο. Στη ρεσεψιόν, αφού παρέλαβα και χαρτάκι για τσάμπα δείπνο, ανέβηκα στο δωμάτιο. "Ώπα ρε μεγάλε, εδώ είμαστε" και καρφί για δείπνο. Ακόμα και το μίνι μπαρ άδειασα, εννοείται χωρίς να πληρώσω τίποτα. Όλα τσαμπέ ήταν και ήμουν άρχοντας. Έχα και δορυφορική τηλεόραση, έπιανα και ESPN μέχρι και τσόντες υπερπαραγωγές της Αμερικής. Μέχρι που κοιμήθηκα, σε ένα διπλό κρεβάτι για την πάρτη μου και μόνο. Κρίμα που ήταν κάπως κρύο. Εν τω μεταξύ έξω χιόνιζε.
Ξύπνημα στις 5 το πρωί και καρφί πέρνω ταξί. Με περίμενε απ'τις 5 παρά ο πούστης. Ένας Γερμανός με κρητικό μουστάκι. Μωρέ για δες πράγματα. Με πάει στο αεροδρόμιο και αφού είπα ένα "ευχαριστώ" μου ευχήθηκε καλό ταξίδι. Μπας και πρέπει να φέρουμε εδώ Αθήνα τέτοιους ταξιτζίδες? Τεσπά, μπαίνω στη πτήση κι επιτέλους φτάνω Βρέμη. Βαλίτσα όμως πουθενά. Στο γραφείο αποσκευών έκανα δήλωση εξαφάνισης, εγώ απόρησα γιατί δεν έφτασε ήδη και μετά από ψάξιμο μου λένε ότι είναι στο Μόναχο. Καλά τέτοια μαλακία? Είπα ότι θα βγώ έξω να βρώ τη φίλη μου και θα τη φέρω να δώσει διεύθυνση για να φέρουν τη βαλίτσα στο σπίτι. Κι έτσι έγινε. Και φύγαμε για το σπίτι.
Παρασκευή λοιπόν και η ένδειξη στο σάιτ της Λουφτχάνσα για τη χαμένη αποσκευή ήταν κολλημένη στο "αποσκευή αναζητείται, παρακαλούμε προσπαθήστε πάλι αργότερα". Προσπάθησα να μην το σκέφτομαι γιατί αρκετά με ξενέρωσε παρόλη τη καλοπέραση στο ξενοδοχείο. Κι έτσι βγήκαμε.
Σαββατο η ένδειξη πήγε στο "αποσκευή έφτασε, αναμένεται να παραδωθεί" και λέω επιτέλους. Λέω να κάτσουμε σπίτι μπας και μας πάρουν τηλέφωνο ότι έφτασε η αποσκευή στη πόρτα μας. Οι ώρες περνάνε, αποσκευή πουθενα. Αρχίζω να βρίζω μανάδες μέσα μου και μου έρχεται να σπάσω τα πάντα, αλλά δε γίνεται σε ξένο σπίτι, ντε. Η φίλη μου προσπαθεί να με ηρεμίσει αλλά εγώ τίποτα. Μου έρχεται να πάω να κάνω φόνο. Ε, δε γαμιέται λέω και βγάινουμε και σήμερα, αφήνοντας όμως το χαρτί της απόδειξεις στον σπιτονοικοκύρη του σπιτιού. Που παραπεμπόντως ήταν όλο ευγένεια και εξυπηρέτηση.
Κυριακή και βρίσκω την βαλίτσα έξω απ'το διαμέρισμά μας. Υπάρχει θεός τελικά. Επιτέλους ντουζ με ΔΙΚΟ μου σαμπουάν και αφρόλουτρο, επιτέλους ΚΑΘΑΡΑ ρούχα. Το ευχαριστήθηκα. Είχα αγοράσει σώβρακο και κάλτσες το Σάββατο αλλά ήταν τέτοια η ξενέρα που ήθελα να τα βγάλω κι αυτά. Κι έτσι απόλαυσα την τελευταία μου ολόκληρη μέρα στη Βρέμη. Τρομάρα μου δηλαδή. Την επόμενη έφευγα απόγευμα από εκεί και έκανα σταυρούς για να μην καθυστερίσουν κι αυτές οι πτήσεις, αλλιώς θα μιλάμε για τραγική [αλλά επική] οδύσσεια.

Ας μιλήσουμε λίγο για τη Βρέμη.
Δεν είναι ούτε μεγάλη ούτε μικρή, αντίθετα είναι ό,τι πρέπει να να ευχαριστηθείς καλοπέραση με βόλτες στη πόλη και σίγουρα παραπέμπει σε τυπική ευρωπαική πόλη που συνυπάρχει με την παλιά πόλη του μεσαίωνα με τις πλακόστρωτες πλατείες και τους καθεδρικούς ναούς. Έχει μεγάλο δίκτυο από τραμ και είναι πάντα στην ώρα τους και αν φτάσει νωρίτερα στη στάση, περιμένει κιόλας πριν φύγει, μιας και είναι το κύριο μεταφορικό μέσο. Μετρό δεν έχει αλλά είπαμε, είναι μικρή πόλη. Η ατμόσφαιρα πολύ καθαρή αν κι έκανε κωλόκρυο και γενικά η πόλη αξίζει να την περπατήσεις τόσο κατά μήκος του ποταμιού [χάθηκε να έχουμε κι εδώ ένα ζωντανό ποτάμι] όσο και στο κέντρο και τα στενά. Μερικά μάλιστα είχαν πλάτος μόλις 50 εκατοστά. Τα χριστουγεννιάτικα παζάρια πολύ μου άρεσαν κι ακόμα περισσότερο οι καντίνες που πρόσφεραν ζεστό αυστριακό κρασί [ή είναι γερμανικό? μπερδεύτικα] και κρατάς και το ποτήρι για ενθύμιο αν το θέλεις. Κοστίζει 4 ευρώ, με τα 2 ευρώ να σου επιστρέφονται αν επιστέψεις το ποτήρι.
Για τη νυχτερινή ζωή τι να πω? Ξέρουν να διασκεδάζουν αυτοί. Έχει τραμ και λεωφορεία και το βράδυ, οπότε βοηθάει στο να βγαίνει έξω ο κόσμος. Σε ένα κλαμπ που πήγαμε που γενικά ο κόσμος όλος ήταν πάνω κάτω κι όχι το κλασσικό "στέκομαι με το ποτό μου και κουνάω μόνο το κεφάλι μου πάνω κάτω σαν τις κότες" όπως εδώ, η είσοδος είχε από ΜΗΔΕΝ ευρώ μέχρι 4 ευρώ, ανάλογα με τον αριθμό που θα φέρεις στα ζάρια. Να λοιπόν που είναι χρήσιμο το τάβλι... Στις εξάρες! Η μπύρα 2 ευρώ και το τζιν τόνικ 4 ευρώ. Θα περάσουμε μια χαρά εδώ λέω και θα κάψουμε και τα άντερα. Έχει και ποδοσφαιράκι και πλεϊστέσιον εδώ. Κι ας απαγορεύεται αυστηρά το κάπνισμα.
Οι γερμανοί κατά τη γνώμη μου είναι μια ράτσα ευγενική και γενναία αλλά τον εγωισμό τον έχουν μέσα τους. Και τι με αυτό θα μου πεις και οι έλληνες τα έχουμε αυτά αλλά με μια διαφορά. Οι γερμανοί όταν πρέπει να κάνουν μια δουλειά, θα τη κάνουν με κέφι μάλιστα. Και να εξυπηρετήσουν τον άλλον [όπως εξυπηρέτησαν εμένα στο Μόναχο], δουλειά είναι γι'αυτούς. Γιατί έχουν κέφι όμως? Γιατί πληρώνονται πολύ καλά. Το φιλότιμο δυστυχώς δεν το έχουν σαν έννοια, αλλά μεταξύ των ερασμίτων φοιτιτών το φιλότιμο πάει σύννεφο. Τη μια μέρα βρέθηκα στο σπίτι ενός φίλου της φίλης μου στην εστία του πανεπιστημιου και τα πίναμε ομαδικώς. Την άλλη μέρα στο σπίτι μιας για δείπνο μετά κρασιών και παιχνιδιών. Παίξαμε κι ένα γαμάτο παιχνίδι στο οποίο ένα λάθος να κάνεις, έπρεπε να πιεις μια γουλιά απ'το ποτό σου.
Αν μου έφερναν την βαλίτσα τη Δευτέρα, την ημέρα της επιστροφής δηλαδή, σίγουρα θα έπαγα τα πάντα και θα έβριζα τους πάντες και θα απορούσαν από που ξεφύτρωσα. Αλλά τέλος καλό, όλα καλά. Κι επέστρεψα στην ώρα μου και όποιος βρισκόταν στα γραφεία της Λουφτχάνσα στο Ελ. Βενιζέλος, γλύτωσε το λιντσάρισμα.
Οπότε θα έλεγα ότι πέρασα μισό ξενέρωμα και μισό γαμάτα. Τα ταξίδια στο εξωτερικό πάντα είναι γαμάτα αλλά το συγκεκριμένο μου άφησε κάπως ανάμεικτα συναισθήματα. Αλλά στην τελική είχε πλάκα! Μου φαίνεται θέλω να ξαναπάω μια και καλή, χωρίς χαμένες αποσκευές και τέτοια!