Μια ωραία βόλτα

Χάνομαι το ξέρω απ'την μπλογκόσφαιρα αλλά μου φαίνεται έχω στερέψει από ιδέες ή έστω από αυτά τα βαθυστόχαστα κείμενα τελοσπάντων που βάζω κατά καιρούς. Έχω κι εγώ ζωή και βαρέθηκα να σπάω το κεφάλι μου γιανα γράφω πράγματα που θα τα ξεχάσετε μετά από κάποιες μέρες. Ε, λοιπόν, αρκετά. Σήμερα θα σας πω μια ιστορία.

Ήταν μεσημέρι Δευτέρας, το μετρό είχε στάση εργασίας και ήμουν σχολή στα Εξάρχεια. Έπρεπε κάπως να επιστρέψω σπίτι, μιας και τελειώσαμε για σήμερα και βαριόμουν. Σκέφτομαι να πάω μέχρι Σύνταγμα κι εκεί βλέπουμε. Αρχίζω μια τρελή κούρσα με τα πόδια σύμμαχό μου και μέσω Καρύτση, βρέθηκα Ερμού, λίγο πριν το Σύνταγμα. Σκέφτομαι το μετρό θα αργήσει ακόμα να ανοίξει οπότε τι κάνω εδώ πέρα ο πούστης? Κι έτσι το νέο δρομολόγιο προκαθορίστηκε, ήταν μέχρι Συγγρού-Φιξ, μέσω Ακρόπολης. Ξέρετε, κατά μήκος της γραμμής μετρό δηλαδή. Και ενώ βρίσκομαι πάνω στη Συγγρού, πριν το σταθμό, σκέφτομαι, δε γαμιέται, ας πάω μέχρι Άγιο Ιωάννη, μέσω Νέου Κόσμου κι έτσι πέρνω τα καλά μου τα ποδαράκια και πάω. Κάθομαι στη πλατεία με την εκκλησία, ανάβω τσιγάρο, βλέπω κόσμο που περιμένει νογχελικά το άνοιγμα του μετρό, πάλι δε γαμιέται λέω, ας πάω μέχρι Δάφνη, που είναι και δίπλα. Και στη Δάφνη πάλι λέω τι κάνω εδώ πέρα αφού σχεδόν έφτασα σπίτι μου και καρφί προς Άγιο Δημήτριο, τον τερματισμό της κούρσας. Εδώ όμως αρχίζει το ενδιαφέρον.
Καθώς περπατούσα την Βουλιαγμένης, σκέφτομαι ότι τέτοια ώρα θα πηγαίνει η άλλη εκεί που πηγαίνει κάθε μέρα τέτοια ώρα. Και τελικά τη βλέπω. Να λοιπόν που η κούρσα σε οδήγησε κατευθειάν πάνω σε κάτι που ήθελες πολύ να δεις. Ναι, ήθελα να τη δω και αν κρίνω απ'το βλέμμα της, ήταν ευχάριστη έκπληξη. Αφού τα είπαμε, ο καθένας τράβηξε το δρόμο του, με ένα χαμόγελο. Έφτασα σπίτι μου φρέσκος, χαμογελαστός και ευδιάθετος. Η κούρσα διήρκεσε μιάμιση-δυο ώρες και ενώ η λογική έλεγε ότι θα χρειαζόμουν βενζίνη στο τέλος και αλλαγή λαδιών μετά από πλύσιμο, ήμουν λες και μπορούσα να επιστρέψω πάλι στη σχολή μου, με το ίδιο ακριβώς δρομολόγιο.

Διαβάσαμε την ιστορία, όλα ωραία μέχρι εδώ, να δούμε μήπως και το ηθικό δίδαγμα? Το ηθικό δίδαγμα είναι ότι η ζωή μας βασίζεται στις επιλογές μας και οι επιλογές μας καμιά φορά είναι αποτέλεσμα της φωνούλας μέσα μας. Η φωνούλα μέσα μας, μας προτρέπει για την τάδε επιλογή ασυναίσθητα και στο τέλος κάτι καλό ή όμορφο σε περιμένει. Αν έκανα την επιλογή σκεπτόμενος το όμορφο πράγμα στο τέλος, δε θα έπεφτα πάνω του. Πάντα το έλεγα ότι τα πιο όμορφα πράγματα γίνονται σε άκυρες ώρες, σε άκυρα μέρη. Και να, δεν έκανα λάθος. Είναι ωραίες οι επιλογές τελικά που γίνονται εν άγνοιά σου!

Κατα τ'άλλα, είχε πλάκα το όλο το ποδαράτο. Βλέπεις κόσμο, ανακαλύπτεις δρόμους και μέρη, περνάς από πλατείες και σημεία ενδιαφέροντος που βλέπεις πρώτη φορά κι ένας άσσος μπαίνει στο μανίκι σου για κάθε φορά που θες να πας κάποιον σε κάποιο μυστικό μέρος!