Πέτρος και Νίκη, ep. 6

Ξύπνημα στο όνειρο

Οι μέρες περνάνε, η Νίκη παραμένει η πανέμορφη κοιμώμενη, με τους γονείς της πάντα δίπλα της και ο Πέτρος πηγαινοέρχεται. Είναι καλοκαίρι, ο ήλιος καίει, τα πεζοδρόμια λιώνουν απ'τη ζέστη, ο κόσμος πηγαίνει στις παραλίες όποτε βρίσκει χρόνο αλλά ο Πέτρος πηγαίνει στο νοσοκομείο. Ένα πρωινό ξυπνά απότομα, λες και έβλεπε εφιάλτη, το κρεβάτι του είναι μούσκεμα απ'τον ιδρώτα και τα χέρια του τρέμουν. Στον εφιάλτη που έβλεπε, η Νίκη είχε πεθάνει μέσα στα χέρια του, μέσα στο νοσοκομείο. Είχε πεθάνει, πριν καν προλάβει να της μιλήσει, να του μιλήσει, να τη δει να του χαμογελά. Δεν πέρασαν κάμποσα λεπτά μέχρι να καταλάβει ότι τέτοια όνειρα ίσως είναι φωνούλες από μέσα του που του λένε ότι δε θα συμβεί, μιας και ο μεγαλύτερος φόβος του είναι να τη χάσει, να μην τη ξαναδεί. Και ο φόβος παρουσιάζεται στα όνειρα, για να μάθει να τον αντιμετωπίζει.
Αφού ξεπερνά το πρώτο ψυχολογικό σοκ, ετοιμάζεται για τη καθιερωμένη πρωινή του επίσκεψη στο νοσοκομείο. Σήμερα έχει μια περίεργη διάθεση, απ'αυτές που δεν καταλαβαίνεις αν είναι καλό ή κακό. Στο δωμάτιο της Νίκης, βρίσκει τους γονείς της και τη Νίκη πάντα εκεί, σαν την ωραία κοιμώμενη του παραμυθιού. Το δωμάτιό της είναι ένα απλό δωμάτιο ανάρρωσης, καθώς είχε βγει απ'την εντατική. Οι γονείς της φαίνονται χαρούμενοι και του φαίνεται περίεργο, αλλά η απάντηση δεν άργησε να έρθει. Η μαμά της του λέει αμέσως τα νέα.
- Χθες το βράδυ, αφού έφυγες, ξύπνησε για λίγο και θυμόταν σχεδόν τα πάντα. Λίγο πριν ξυπνήσει, ψέλλιζε το όνομά σου, λες και σε έβλεπε στο όνειρό της. Αμέσως ήρθαν οι γιατροί και μίλησαν για θαύμα. Είναι δυνατή κοπέλα η Νίκη. Τώρα κοιμάται, χρειάζεται ξεκούραση. Αν όλα πάνε καλά, όταν ξυπνήσει θα βγει.
Τα λόγια αυτά γέμισαν χαρά και συγκίνηση στον Πέτρο. Εκείνος ο εφιάλτης που είδε το πρωί, ήταν για να αντιμετωπίσει το φόβο του. Κάθεται δίπλα της, της πιάνει το χέρι και μένει να τη χαζεύει. Οι γονείς της, εμφανώς ανακουφισμένοι, βγαίνουν απ το δωμάτιο, να ξεσκάσουν. Ξέρουν ότι ο Πέτρος είναι μαζί της και όλα θα πάνε καλά.
Τα λεπτά περνάνε, ο Πέτρος εξακολουθεί να της κρατά το χέρι της, που του φαντάζει πιό θερμό από ποτέ, χαϊδεύει τα μακριά ξανθά μαλλιά της και χαμογελά. Της δίνει ένα γλυκό φιλί στο μέτωπο κι εκείνη ξυπνά, έχοντας το ύφος μιας κοπέλας που ξυπνά γλυκά και χαρούμενα. Για μια στιγμή, στάτισε, έμεινε να την κοιτά και η Νίκη έκανε το ίδιο. Έμειναν να κοιτάζονται για λίγο, δεν είχαν καταλάβει τι συνέβη, ο Πέτρος έβλεπε μπροστά του τη Νίκη να τον κοιτά, η Νίκη έβλεπε μπροστά της τον Πέτρο να την κοιτά, ο ένας χαϊδεύει τα μαλλιά του άλλου. Σηκώνεται απ'το κρεβάτι για να κάτσει, με εκείνον να μένει όρθιος, μπροστά της και αγκαλιάζονται σφιχτά, όπως η μαμά αγκαλιάζει το παιδί της που επέστρεψε απ'τον πόλεμο ζωντανός. Δάκρυα χαράς ξεσπάνε κι απ'τους δυο και μένουν στην αγκαλιά, λες και τους δίνει ζωή.
Η αγκαλιά τους φαίνεται αιώνια αλλά όπως όλα τα πράγματα, έπρεπε κάποια στιγμή να σταματήσουν. Τραβιούνται, με τα μάτια τους να διασταυρώνονται και ο ένας να χαϊδεύει τα μαλλιά του άλλου. Η στιγμή είναι μάλλον αμήχανη, μιας και δεν μπορούν να αρθρώσουν τίποτα. Μένουν να κοιτάζουν ο ένας τον άλλον, λες και θέλουν να συμπληρώσουν τα χρόνια που δεν έβλεπε ο ένας τον άλλον. Οι γονείς της Νίκης δεν άργησαν να εμφανιστούν αλλά έμειναν συγκινημένοι απ'το θέαμα. Δεν ήθελαν να τους διακόψουν, μέχρι που η Νίκη τους είδε και πήγε να τους αγκαλιάσει, θέλοντας έτσι να εκφράσει την ευγνωμοσύνη που την έφεραν Ελλάδα, παρά το ταλαίπωρο, αναπάντεχο και παραλίγο τραγικό ταξίδι. Για τη Νίκη, το ταξίδι λίγη σημασία είχε, μιας και το πρώτο που ήθελε ήταν να έρθει εδώ. Κι ο Πέτρος έμεινε να τους κοιτά που αγκαλιάζονται. Η Νίκη πρέπει να μείνει στο νοσοκομείο για κάποιες ώρες ακόμη, για τις τυπικές εξετάσεις κι αφού χαιρέτησε τον Πέτρο με μια ακόμη αγκαλιά, του ψελλίζει "πέρνα αύριο το πρωί απ'το πάρκο στην Πλάκα, θα είμαι εκεί", τα πρώτα λόγια της απ'την στιγμή που τον ξαναείδε κι ο Πέτρος αποχωρεί με ένα βαθύ χαμόγελο, αφού απάντησε "θα είμαι εκεί".
Η επόμενη μέρα ξημερώνει και η Νίκη πετάγεται απ'το κρεβάτι. Μένει να κοιτάζει τον ουρανό απ΄το παράθυρο του διαμερίσματος του θείου της στο Κολωνάκι. Οι γονείς της, όποτε έρχονται Αθήνα, μένουν εδώ. "Είναι ωραία μέρα" σκέφτεται, φοράει ένα απ'τα λευκά της δαντελωτά φορέματα, από εκείνα που συνήθιζε να φορά όταν έβγαινε με τον Πέτρο πριν χρόνια, μόνο που είναι πιο μεγάλο και βγαίνει βόλτα. Θέλει να είναι στην ώρα της στο πρώτο ραντεβού της με τον Πέτρο, μετά από χρόνια, στο μέρος που είχαν περάσει τις περισσότερες ώρες μαζί. Φτάνει στην Πλάκα, προσπερνά αδιάφορα το πατρικό της και φτάνει στο πάρκο. Θέλει τόσο πολύ να τον δει, που προσπερνά αδιάφορα όλα τα υπόλοιπα. Κάθεται στο συνηθισμένο παγκάκι, στο ίδιο που κάθονται κάθε φορά και περιμένει. Μετράει τα λεπτά που περνάνε και η καρδιά της χτυπά γρήγορα. "Μήπως ήρθα νωρίς? Μήπως δε θα έρθει?". Σκέψεις που την ανησυχούν αλλά τη θέση της ανησυχίας την πήρε η αισιοδοξία. "Θα έρθει..." Λίγα λεπτά αργότερα, βλέπει μια φιγούρα να την πλησιάζει, μια αντρική φιγούρα με μελαχρινές μπούκλες, να περπατά προς το μέρος της κι εκείνη σηκώνεται μηχανικά και περιμένει. Την πλησιάζει, αργά αλλά σταθερά, κοντοστέκει και της πιάνει το χέρι ενώ με το άλλο χέρι του χαϊδεύει τα μαλλιά της και μένει να κοιτά τα μάτια της. Θέλει τόσο πολύ να της δώσει ένα φιλί αλλά φοβάται και διάλεξαν να κάτσουν, παρά να μείνουν εκεί, όρθιοι, να χαζεύουν ο ένας τον άλλον σα χαζά παιδιά.
- Γειά σου Νίκη. Πώς αισθάνεσαι?
Η Νίκη δεν μπορεί να αρθρώσει λέξη. Μένει να κοιτάει τα μάτια του, της φαντάζουν πιό μεγάλα, πιό όμορφα, πιό εκφραστικά και πιό συναισθηματικά από ποτέ. Του χαμογελάει αμήχανα και το μόνο που καταφέρνει είναι να ψελλίσει ένα "αισθάνομαι υπέροχα, σε ευχαριστώ". Δεν μπορεί να πιστέψει ότι μπροστά της βρίσκεται ο Πέτρος, το μικρό παιδί που είχε αγαπήσει όσο κανέναν άλλον όταν ήταν μικρή. Μπροστά της βλέπει ένα μικρό παιδί που έγινε ο πιο όμορφος νεαρός άντρας του κόσμου.
- Έλα Νίκη, μίλα μου! Μην κάθεσαι έτσι σαν το χαζό! Ο Πέτρος της χαμογελά και την χαϊδεύει τον ώμο της. Χαμογελά κι εκείνη. Ξέρει.
- Πέτρο... Συγγνώμη που δεν μπορώ να μιλήσω, αλλά ξέρεις τώρα, απλά χαίρομαι.
- Κι εγώ χαίρομαι. Χαίρομαι που βλέπω μπροστά μου το κοριτσάκι, έτσι ακριβώς όπως το άφησα, με αυτό το δαντελωτό φόρεμα... Αλήθεια ακόμη σου κάνει? Η Νίκη γέλασε.
- Χαχα, όχι Πέτρο μου! Απλά μοιάζει πολύ με αυτό που θυμάσαι. Σ'αρέσει, ετσι?
- Ναι, μου αρέσει... Μου θυμίζει εσένα πριν εννέα χρόνια ακριβώς. Δεν έχεις αλλάξει.
Η Νίκη χαμογελά και μη έχοντας κάτι άλλο να πει, τον τραβά και τον αγκαλιάζει. Το αγκάλιασμα της φαντάζει τόσο οικείο, που δε θέλει να ξεκολλήσει. Τον αγκαλιάζει και ξεσπά στα κλάμματα. Την αγκαλιάζει κι αυτός σφιχτά και της χαϊδεύει τα μακριά μαλλιά της. Προσπαθεί να την ηρεμίσει λέγοντας της ότι πλέον όλα θα πάνε καλά. Τραβάει το πρόσωπό του απ'τον ώμο της και διασταυρώνει το βλέμμα του με το δικό της. Εξακολουθεί να φοβάται να τη φιλήσει. Κι εκείνη φοβάται και το διαπιστώνει απ'τα μάτια της που είναι χαρούμενα και φοβισμένα μαζί. Αλλά δεν τους νοιάζει, έχουν ξαναβρεί ο ένας τον άλλον κι αυτό τους φτάνει.
Οι επόμενες μέρες κύλησαν όμορφα, γνωρίζοντας ξανά ο ένας τον άλλον και το καλοκαίρι πλησιάζει στο τέλος. Μια μέρα που ανέβηκαν στην ταράτσα του πατρικού της Νίκης και ξάπλωσαν χαζεύοντας τον ουρανό, ο Πέτρος πήρε θάρρος. Η Νίκη κάνει πως σηκώνεται από χάμω, αλλά ο Πέτρος την κρατάει.
- Νίκη, περίμενε.
Η Νίκη, που βρίσκεται πάνω απ'το κεφάλι του, κοντοστέκεται και απορεί.
- Τι συμβαίνει?
- Πέρίμενε λίγο. Έλα εδώ, έλα πιο κοντά, χαμήλωσε λίγο. Της χαμογελάει και πιάνει το πρόσωπο της και το φέρνει κοντά στο δικό του.  Η Νίκη μάλλον κατάλαβε.
- Μπορεί να μετανοιώσω γι'αυτό που θα κάνω, αλλά το περίμενα εδώ και πολύ καιρό. Βασικά εδώ και πολλά χρόνια.
Η Νίκη τώρα είναι σίγουρη. Κοιτά κι αυτή τα χείλη του, σκύβει το κεφάλι της και τον φιλά παθιασμένα. Το πρώτο τους φιλί φαντάζει αιώνιο και είναι το πιό παθιασμένο φιλί του κόσμου, μεταξύ δυο παιδιών που είχαν ερωτευτεί ο ένας τον άλλον εδώ και χρόνια αλλά ήταν μικροί για να ξέρουν τι σημαίνει έρωτας. Μετά ξαπλώνει δίπλα του και χαϊδεύει το στέρνο του, ενώ ο Πέτρος την κρατά στν αγκαλιά του. Αφηνονται στην γαλήνη της στιγμής.
Ο Πέτρος και η Νίκη ήταν δυο παιδιά νεκρά που ξαναζωντάνεψαν στο όνειρο, το δικό τους όνειρο.

ΤΕΛΟΣ