Μικρές καλοκαιρινές ιστορίες part.1

Ελαφόνησος 2011. Αυτό το νησάκι τείνει να καθιερωθεί σαν ο απόλυτος προορισμός μας τα καλοκαίρια, μιας και είναι η δεύτερη χρονιά που πάμε. Και θα υπάρξουν πολλά ακόμη καλοκαίρια που εκεί θα είμαστε.
Nησάκι μάλλον αδιάφορο για τους περισσότερους από εσάς αλλά ενδιαφέρον για εμάς. Ο ορισμός του απόλυτου χαλαρώματος, είτε στην απέραντη παραλία του Σίμου, είτε στο κάμπινγ των αναστεναγμών. Μπόνους, τα γνωστά λοκάλια από εκεί, με τα οποία καφριλιάζουμε στο χωριό.

- Οι προσπάθειες του Θ. για ανάποδες κωλότουμπες στη θάλασσα, με τον Τ. να τον σπρώχνει προς τα πάνω κι εμένα να προσπαθώ να αποθανατήσω τη στιγμή, με την τέχνη του φακού. Επίδοξοι φωτογράφοι σου λέει μετά.

- Το κλάσιμο με την είδηση ότι οι μπάτσοι φέτος ήταν δύο αντί για έναν πέρσυ και η γνώση τους για τα μυστικά μέρη του ελεύθερου κάμπινγκ. Μας έκανε να μετακομίσουμε στο οργανωμένο, επιλογή που αποδείχθηκε σπουδαία.

- Στο οργανωμένο, πλέον, αρκετοί στόχοι κλειδώθηκαν, ελάχιστοι όμως εκτελέστηκαν. Τυχερός και πιο ωφελημένος, ο Θ. Κωλόφαρδε! Δεν ίδρωσες καν!

- Το ζηντιάνεμα του Π. για έναν φορτιστή κινητού. Για να μπορεί να μπαίνει στο νετ και να διαβάζει εφημερίδες.

- Μικρές διαδρομές στο χωριό με το longboard, σε surf style, με τον Θ. να ξεδιπλώνει την τέχνη του φακού. Στην τρίχα απέφυγα στουκάρισμα με διερχόμενο αυτοκίνητο. Αλλά έτσι μωρέ, για τη φάση. Παλιάς σχολής ρε. Που κυκλοφορούσαν παντού με σανίδι στα πόδια τους.

-  Το κτίσιμο πολυκατοικίας από μπύρες από τον Τ. Η πρώτη, έφτασε τις 27 μπύρες, η δεύτερη τις 15 και η τρίτη πρέπει να ήταν 10. Και τις αφήσαμε κρεμασμένες στο οικόπεδο που νοικιάσαμε, σαν υπενθύμηση ότι από αυτό το σημείο περάσαμε πέντε ημέρες καρφίλας. Το ύψος των πολυκατοικίων ήταν πολύ μεγάλο και δεν μπορούσαμε να τις πάρουμε μαζί μας. Λογικά θα τις έχουν πετάξει τώρα, αλλά δεν πειράζει. Μπόνους τα κοριτσάκια που πέρναγαν και μας έπιαναν τη συζήτηση με αφορμή αυτό.

- Η εκσκαφή λάκκου στην άμμο και το θάψιμό μου μέσα μέχρι το κεφάλι. Ναι, είχε πλάκα.

- Ο σκύλος με τα γυαλιά ηλίου. Ο πιό κουλ σκύλος της Ελαφόνησου.

- Η χελώνα που βρήκαμε και αφήσαμε στο τραπέζι που πίναμε καφέ. Κι εκείνη αντί να κλειστεί στο σπιτάκι της, έκοβε βόλτες στο τραπέζι. Η ατάκα "να την δέσουμε στην οροφή του αυτοκίνητου και να φτάσει Αθήνα γρηγορότερα από τον λαγό" ήταν πετυχημένη.

- Τα ανέκδοτα για ξανθιές έπερναν κι έδινα. Πώς μια ξανθιά μπορεί να κάψει το αυτί της?

- Η Ευτυχία η σερβιτόρα και το μαγικό χαρτάκι! Όποιος κατάλαβε, κατάλαβε.

- Οι κούρσες θανάτου στα στροφιλίκια από Σπάρτη μέχρι Πούντα (το λιμανάκι για Ελαφόνησο) και τουμπαλίν. Αλλά ο Θ. είναι οδηγάρα. Κατάπινε τα χιλιόμετρα με σχετική άνεση.

ΥΓ: Οι ιστορίες συνεχίζονται από την Αμοργό