Τα όνειρα μας απόμειναν

Αισιόδοξος για το παρόν και απαισιόδοξος για το μέλλον σου ή απαισιόδοξος για το παρόν αλλά αισιόδοξος για το μέλλον σου;
Προσωπικά, προτιμώ το δεύτερο. Ας είμαι απαισιόδοξος για το παρόν αλλά τουλάχιστον επιτρέψτε μου να είμαι αισιόδοξος για το μέλλον. Γιατί ονειρεύομαι ένα μέλλον όπως το θέλω. Κι έτσι θέλω να πιστεύω ότι θα είναι.
Καθημερινά βλέπω κόσμο να βυθίζεται στο χάος της απαισιοδοξίας για το μέλλον τους, επειδή βλέπουν την κατάσταση της χώρας μας να πέρνει τον κατήφορο. Ο κόσμος αυτός έχει το σπιτικό του, τα λεφτά, την οικογένεια, το ταίρι του, θα έπρεπε να είναι χαρούμενος για όλα όσα έχει και να βλέπει με αισιοδοξία το παρόν, αλλά παρόλα αυτά, βυθίζεται στο αβέβαιο μέλλον.
Μπορώ να καταλάβω σε τι κατάσταση είμαστε, αλλά ένα πράγμα δεν μπορώ να καταλάβω. Γιατί να βυθιστούμε στο αβέβαιο μέλλον; Καταλαβαίνω ότι όντως έτσι είναι τα πράγματα, αλλά επιτρέψτε μου να σας πω ότι δεν είναι καλό. Όσο περισσότερο βυθίζεσαι, τόσο δυσκολότερο θα είναι να ξανανεβείς στην επιφάνεια.
Προτιμώ να βυθιστώ τώρα και στο μέλλον να σκαρφαλώσω στα πιο ψηλά βουνά. Όχι επειδή είμαι πεπεισμένος ότι αυτή η χώρα θα βγει από τη κρίση, αλλά επειδή μόναχα τα όνειρα για ένα αισιόδοξο μέλλον μας έχουν απομείνει... Και κανείς μα κανείς δε θα μου σκοτώσει τούτα τα όνειρα. Και ναι, προτιμώ να καώ απ'τα ίδια μου τα όνειρα παρά να μείνω στην αβεβαιότητα.

ΥΓ: Όπως καταλάβατε, μιλάω εμμέσως για την κρίση μας αλλά όσο και να με θλίβει αυτό, δε θα γράψω γι'αυτήν. Γιατί μάλλον αυτό θα πρέπει να είναι το λιγότερο που μας απασχολεί... Ψυχραιμία πάνω απ'όλα.