Εικοσιπέντε

Ναι λοιπόν, είναι γεγονός. Το ένα τέταρτο του εκατό είναι γεγονός. Εικοσιπέντε λοιπόν. Χρόνια μου πολλά.
Το Σάββατο βράδυ εκεί που σκόπευα να τη βγάλω μέσα επειδή δεν είχα όρεξη για τίποτα, τσουπ οι δικοί μου να μου ανακοινώνουν να κάνω μπάνιο και να ντυθώ. Η μυρωδιά από σουφλέ, πίτσα, σπανακόπιτα, κίνησε ακόμα περισσότερο τις υποψίες μας. Και τσουπ, οι πρώτοι "οικογενειακοί" φίλοι. Και αγρότερα και δυο-τρεις φίλοι μου.
Δε λέω, πέρασα καλά αλλά κάτι έλειπε. Εντάξει, δεν κρύβω ότι θα προτιμούσα μια έκπληξη-υπερπαραγωγή από τους φίλους μου ή να έρθουν κάποιες όμορφες παρουσίες, αλλά ακόμη κι έτσι καλά ήταν. Η ευχάριστη έκπληξη ήρθε στο τέλος όπου εμφανίστηκε από το πουθενά μια φίλη μου, με δυο φίλες της. Κρίμα που δεν έκατσαν παραπάνω. Μα τι κρίμα όμως! Εντάξει, πολλά θέλω.
Τελοσπάντων αυτό που θέλω να πω είναι ότι ενώ αρχικά δεν είχα όρεξη για τίποτα και μάλιστα δεν είχα σχέδια για αυτές τις μέρες, στο τέλος δε με χάλασε το όλο σκηνικό.
Αφού έφυγαν όμως όλοι κι ετοιμαζόμουν να την πέσω, ρε φίλε, κάτι δεν με άφησε να κοιμηθώ. Σκεφτόμουν όλους αυτούς που αξιώθηκαν να έρθουν σπίτι μου. Το συμπέρασμα ποιό ήταν; Όσοι ήρθαν μάλλον αξίζουν την φιλία μου και όσοι δεν ήρθαν, δεν την αξίζουν. Εγωιστικό; Ίσως, δεν ξέρω. Απλά αυτό που κατάλαβα είναι ότι μόναχα όσοι ήρθαν ίσως μείνουν για πάντα στη ζωή μου κι αυτό επειδή οι συγκεκριμένοι είναι ίσως οι μοναδικοί με τους οποίους έχουμε δυνατούς δεσμούς φιλίας. Και ναι, μιλάω για τους φίλους μου κι όχι για τους συγγενείς.
Καλά, για τη φίλη μου που ήρθε στο τέλος, δε μπορώ να πω με σιγουριά ότι έχουμε δυνατό δεσμό γιατί δεν τη γνωρίζω καιρό και ούτε μιλάμε πολύ, αλλά κάτι μου λέει ότι αξίζει.
Αλλά ρε φίλε, τι γίνεται όταν με μια άλλη που ήρθε έχουμε μια μάλλον περίεργη σχέση; Ναι, είμαστε φίλοι, αλλά τα πράγματα μεταξύ μας είναι λίγο περίεργα. Κι αυτό με έκανε να αισθανθώ κάπως. Μπα, μάλλον γίνομαι παρανοϊκός.
Έκανα αυτές τις σκέψεις γιατί τον τελευταίο καιρό έχω κλειστεί πολύ στον εαυτό μου. Βαριέμαι να βγω, να κάνω ο,τιδήποτε. Τα βρίσκω όλα ψέυτικα ρε φίλε. Κι επίσης, πέρσυ, τέτοια μέρα, είχα κάνει πάρτυ-υπερπαραγωγή και πράγματι, είχε έρθει πολύς κόσμος. Στο τέλος πέρασα καταπληκτικά αλλά αναρωτήθηκα αν όλοι αυτοί που ήρθαν θέλουν πραγματικά να είναι φίλοι μου. Φέτος, που δεν σχεδίασα τίποτα αλλά ήρθαν αυτοί οι λίγοι, πάλι τι να σκεφτώ; Δεν ξέρω, έχω μπερδευτεί. Ίσως και να είμαι από τη φύση μου περίεργος και να θέλω επιλεκτικά πράγματα.
Ναι τελικά αυτοί που αξίζουν την φιλία είναι μετριμένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού... Οι υπόλοιποι είναι απλά για τον χαβαλέ κι έτσι πρέπει να μείνουν.
Όπως και να έχει όμως... Να με χαίρεστε! Η μέρα δεν έχει τελειώσει ακόμη οπότε να δούμε τι άλλο μπορεί να συμβεί!

ΥΓ: Θέλω να ευχαριστήσω τον Δ, τον Θ, τον Ν, την Α και την Β [και τις φίλες της!]. Πραγματικά με αφήσατε άφωνο.