Eπιλογές, συγκιρίες, τυχαίες στιγμές

Πρέπει κάποια στιγμή να γίνει ένας διαχωρισμός του αναγκαίου με το "τυχαίο".
Και το λέω αυτό, διότι πολλές φορές μπερδεύουμε το αναγκαίο με το "τυχαίο" και θαρρούμε πώς όλα είναι αποτέλεσμα επιλογών, με ό,τι κι αν συνεπάγεται αυτό. Οκ, ίσως όλα είναι θέμα επιλογών, αλλά σας έχω νέα. Ακόμα και οι επιλογές διαχωρίζονται σε αναγκαίες και "τυχαίες".
Τι θέλω να πω; Η ζωή μας αποτελείται από επιλογές. Επιλογές που καθορίζουν την πορεία μας. Επιλέγουμε να πάμε εκεί, με την τάδε παρέα, επιλέγουμε να κάνουμε αυτό κι εκείνο. Όμως τι γίνεται όταν επιλέγεις να πας ή να κάνεις κάτι επειδή το έχεις "ανάγκη"; Εδώ είμαστε.
Πάντα υποστήριζα ότι οι επιλογές μας καθορίζουν το είναι μας. Επιλέγεις να είσαι αυτό που είσαι. Αλλά επιλέγεις να είσαι αυτό που είσαι από "ανάγκη"; Παίζει. Αλλά αμφιβάλλω αν σε κάνει αυτό που είσαι. Το πολύ πολύ να σε κάνει κάτι που δεν είσαι τελικά.
Παρομοίως, τι γίνεται αν οι επιλογές σου δε καθορίζουν όλο σου το είναι; Αν οι επιλογές σου δηλαδή είναι πολύ λιγότερες από αυτές που πραγματικά μπορείς να κάνεις, αλλά κάπου κωλώνεις; Αυτό θα είναι, ντρέπεσαι. Στη ζωή μας, πολλές φορές ντρεπόμαστε να επιλέξουμε αυτό που πραγματικά θέλουμε και στο τέλος το αφήνουμε τελείως.

Υπάρχουν αυτοί που διστάζουν να κάνουν επιλογές, αυτοί που κάνουν επιλογές συνειδητά ή υποσυνείδητα, αυτοί που επιλέγουν από "ανάγκη", ενστικτωδώς δηλαδή. Ποιό από τα τρια προξενεί το περισσότερο κακό ή καλό;

Αλλά και οι "ανάγκες", είναι ανθρώπινες. Άνθρωποι είμαστε, αμαρτωλοί είμαστε, έχουμε ανάγκες. Ομοίως, άνθρωποι είμαστε, ντρεπόμαστε πολλές φορές.

Στη ζωή μου έχω κάνει πολλές επιλογές και πολλές μη-επιλογές. Άλλες από "ανάγκη", άλλες επειδή το φερε η τύχη, άλλες επειδή ντρεπόμαι. Ανθρώποι είμαστε, είπαμε.
Κάποιες "αναγκαίες" επιλογές, ήταν αναγκαίο κακό, γιατί τα φερε έτσι η ζωή και δε γινόταν αλλιώς. Άλλες πάλι, ήταν επειδή μίλησε "το ζώο μέσα μας" και πράξαμε ενστικτωδώς. Το πρώτο, ήταν αναγκαίο κακό είπαμε, δε μπορούσαμε να κάνουμε αλλιώς. Το δεύτερο όμως; Προσωπικά θα έλεγα ότι μπορει μεν να ικανοποίησαν τις ανάγκες μου ή με έκαναν να ξεχαστώ για μερικές ώρες ή λεπτά, αλλά αμφιβάλλω αν τελικά με άφησαν ικανοποιημένο, ακριβώς λόγω της βαθύτερης επιθυμίας μου, που κάθε άλλο παρά αυτό ήταν. Βάλε και τον παράγοντα χρόνο, που το έκανε να μοιάζει σαν κάτι που άρχισε και τελείωσε και αυτό ήταν. Το έκανε να μοιάζει κάτι που δεν αξίζει περίοπτη θέση στη μικρή μας ζωή.
Ναι, έχω επιλέξει να πάω ή να κάνω κάτι, επειδη το είχα "ανάγκη". Άλλες φορές μου βγήκε, άλλες όχι. Όταν βγήκε, ναι, νιώθουμε ότι καλύψαμε την ανάγκη μας, αλλά την ουσία την καλύψαμε; Όχι. Δεν ξέρω, αλλά μου φαίνεται ότι όσο πιο πολύ έχουμε ανάγκη κάτι, τότε δε μας βγαίνει η επιλογή μας...
Κάποιες "τυχαίες" πάλι, ήταν το αλατοπίπερο της ζωής. Αυτές δίνουν χρώμα στη ζωή σου κι ας χτυπάς πολλές φορές για τις "λάθος" επιλογές που έκανες. Αλλά και το λάθος στο κάτω κάτω δεν είναι ένας τρόπος να κάνεις κάτι; Έκανες μια λάθος επιλογή, ε και; Τουλάχιστον το τόλμησες, απλά δε σου βγήκε. Καλύτερο από το να μην το τόλμαγες καθόλου. Καλύτερα να αποδέχεσαι τις επιλογές της ζωής παρά να τους δίνεις πόρτα...
Κάποιοι θα πουν ότι θα προτιμούσαν να μην την είχαν κάνει καθόλου την τάδε επιλογή αν προέκυπτε μετά ότι ήταν λάθος, αλλά δε συμφωνώ. Αν δεν την έκανες καθόλου, πως θα ήξερες μετά; Πώς θα μπορείς να κάνεις την επόμενη επιλογή χωρίς να γνωρίζεις κάτι περισσότερο; Αυτό που θέλω να σας πω, είναι ότι δε μετανιώνω για τις επιλογές μου. Αυτές καθόρισαν το είναι μου, ευτυχώς η δυστυχώς. Αλοίμονο αν μετανιώναμε.
Κάποιες φορές όμως ντρεπόμαστε. Δεν κατηγορώ κανέναν σας, είναι μέσα μας. Όλοι μας έχουμε έναν εγωισμό, άλλοι περισσότερο, άλλοι λιγότερο, όπως και όλοι μας ντρεπόμαστε, άλλοι λιγότερο, άλλοι περισσότερο, αντιστοίχως. Αλλά ρε φίλε, είναι κρίμα να ντρεπόμαστε να επιλέξουμε αυτά που θα μας κάνουν να νιώθουμε πιο γεμάτοι. Είναι κρίμα να ντρέπεσαι να πεις ένα "σε αγαπώ", επειδή δε ξέρεις πως θα αισθανθεί ο άλλος. Αν το έλεγες, δε θα ένιωθες πιο γεμάτος; Ναι, θα ένιωθες.
Αλλά ντρεπόμαστε, γιατί φοβόμαστε. Μεγάλο πράγμα ο φόβος τελικά. Φοβόμαστε το τι θα γίνει μετά, φοβόμαστε να χαλάσει αυτό που υπήρχε μέχρι τώρα. Αλλά ρε συ. Αν φοβάσαι, θα ξέρεις τι θα γίνει μετά; Προτιμάς να αφήσεις την επιλογή και να ζεις με το δίλημμα "κι αν;"
Ναι, έχω ντραπεί να επιλέξω κάτι, έχω ντραπεί να πω τι νιώθω, έχω φοβηθεί για την επιλογή μου, έχω αναρωτηθεί "κι αν;", έχω περάσει μέρες ζώντας με το δίλημμα αυτό. Ακόμα αναρωτιέμαι "κι αν;" για μια επιλογή μου που δεν την τόλμησα επειδή δεν ήξερα τι θα γινόταν μετά, αν θα γινόταν κάτι καλό ή άσχημο. Και το άφησα, σκεπτόμενος ότι καλύτερα να μην το ρισκάρω και να το αφήσω να γίνει με "φυσιολογική ροή των πραγμάτων". Τελικά η φυσιολογική ροή δεν ήρθε ποτέ και φτάσαμε τώρα να αναρωτιέμαι ακόμα "κι αν;" Οπότε τι κατάλαβα; Ας μην είχες ντραπεί καθόλου, ας μην είχες φοβηθεί καθόλου, κι ας φας τα μούτρα σου μετά. Δεν αισθάνεσαι καλύτερα τώρα που άφησες πίσω ντροπές και φοβίες και τόλμησες; Δεν αισθάνεσαι τώρα πιο αισιόδοξος; Και ο άλλος μάλλον θα το εκτιμήσει περισσότερο απ'όσο νομίζεις. Παράξενο, αλλά έτσι είναι...
Εδώ να πούμε κάτι. Καλό να τολμάς, χωρίς ντροπές και φοβίες, αλλά, όπως όλα, υπάρχει κι ένα όριο εδώ, μη μας βγεις πιο εγωιστής απ'όσο είσαι πράγματι.
Κάποιοι βέβαια, ίσως είναι από τη φύση τους εγωιστές (και ναρκισσιστές) και χέστηκαν για το πόσο το παρακάνουν, οπότε πάω πάσο. Ας κάνουν αυτό που ξέρουν καλύτερα. Εμένα με αφήνουν αδιάφορο (όσο και να τους ζηλεύουμε μερικές φορές, διάολε, ακριβώς επειδή είναι τελείως σταρχιδιστές).

Στην τελική, τολμήστε για τις επιλογές σας. Η ζωή είναι μικρή, άλλα όσο πιο πολλές επιλογές κάνεις, τόσο περισσότερο "γεμίζει". Κι εγώ θα συνεχίζω να ρισκάρω για τις επιλογές μου, χωρίς να μετανιώνω για αυτές. Απλά μου μαθαίνουν κι από κάτι καινούριο.