Η ιστορία ενός παπουτσιού

Πόσα χρόνια αντέχει ένα παπούτσι? Στα εικονιζόμενα μαύρα σταράκια, 6 χρόνια και κάτι.
Μάλλον πρέπει να τα πετάξω, γιατί έχουν διαλυθεί. Αλλά δεν μπορώ. Κουβαλάνε μια [βαριά και ασήκωτη] ιστορία. Με αυτά μπήκα ως πρωτοετής στη σχολή, με αυτά περπάτησα σε άσφαλτο, χώμα, άμμο, πέτρες, χιόνι. Μόνο σε βροχή δεν περπάτησα γιατί ξέρετε πως μπαίνει το νερό μέσα στα σταράκια, ιδίως τα φθαρμένα. Με αυτά ερωτεύτηκα, με αυτά έκλαψα και με αυτά άνοιγα συζητήσεις για δυνατά μυαλά. Α, και με αυτά χτύπησα το πρώτο τατουάζ. Τα αγαπώ τα σκατούλικα.
Είχα γράψει 2 αγαπημένες μου φράσεις για την εποχή εκείνη. Dreams do come true στο δεξί. Somewhere out there in the middle of frozen nowhere, I am searching for my white balance στο αριστερό. Το πρώτο το έγραψα έτσι, γιατί μου άρεσε. Πού να ήξερα τότε ότι θα φτάσω σε σημείο να πιστεύω σε όνειρα? Το δεύτερο το έγραψα την εποχή που το χιονι εξελίχθηκε σε λατρεία. Ακόμα λατρεία είναι. Την λευκή μου ισορροπία μάλλον την βρήκα αλλά εξακολουθώ να θέλω να αναζητώ κι άλλες παγωμένες τοποθεσίες. 'Ατιμο καλοκαίρι, είναι μακριά ακόμα ο χειμώνας?
6 χρόνια ιστορίας σε ένα παπούτσι. Άπειρες στιγμές, άπειρες αναμνήσεις που δε θα τις ξεχάσεις ποτέ, γιατί είναι μέρος της ζωής σου. Κάποια στιγμή όμως πρέπει να αποχωριστείς κάτι. Εξάλου τίποτα δεν είναι πατοντινό.
Μήπως μαζί με την μεγάλη αλλαγή, πρέπει και να τα πετάξω? Χμμμμ, δύσκολη επιλογή, γιατί κουβαλάνε και αναμνήσεις...
Πρέπει να το παραδεχτούμε. Σαν τα σταράκια πουθενά αλλού. Αν δεν υπήρχαν τα σταράκια, δε θα υπήρχε το ιδανικό παπούτσι ή εστώ δε θα υπήρχαν τα σνίκερς όπως τα ξέρουμε σήμερα... Τα σταράκια είναι ο διαχρονικός πρόγονος των σημερινών σνίκερς.
We love sneakers

Ηθικό δίδαγμα? Μην πετάτε τίποτε!