Strange thoughts

Σήμερα Παρασκευή, στις τελευταίες ώρες ύπνου πριν ξυπνήσω το πρωί, ονειρευόμουν παράξενα πράγματα. Δε θα τα έλεγα ακριβώς όνειρα, μιας και όσα "έβλεπα" στον ύπνο μου, είχαν συμβεί στην πραγματικότητα, πριν λίγες ημέρες, λίγους μήνες ή και λίγα χρόνια. Μέχρι τώρα "έβλεπα" πράγματα που δεν έχουν συμβεί καν και ίσως ήταν μια φωνούλα που σε προτρέπει ή όχι να το κάνεις. Πρώτη φορά όμως "είδα" πράγματα που έχουν συμβεί ήδη. Σαν επανάληψη φάσεων της ζωής μου.
Για παράδειγμα, έβλεπα, με τα μάτια τρίτου πρόσωπου, μια φάση της ζωής μου στην οποία είχα τσαντιστεί άπειρα με έναν φίλο μου. Σε εκείνη τη φάση ο φίλος μου είχε κάνει μεγάλη πουστιά και του είχα θυμώσει για αρκετό καιρό, μέχρι που μου ζήτησε συγγνώμη και αναθεωρίσαμε τη φιλία μας.
Μια άλλη σκηνή που "είδα" είναι ότι δεν με αφήνουν να ασχοληθώ με κάποια που ξέρουν κάποια πολύ κοντινά μου πρόσωπα, σε φάση "όχι, μην της την πέσεις γιατί είναι καλή μου φίλη και δε θέλω" ή "επειδή ξέρει ότι είσαι καλός μου φίλος, δε γουστάρει ιστορίες". Κι ενώ όντως έπαιζαν τέτοια σκηνικά, τα ξαναείδα ακριβώς όπως έγιναν. Όχι όλα αλλά τα περισσότερα απ'αυτά.
Όλη μέρα σήμερα προσπαθώ να καταλάβω. Γιατί τα ξαναείδα? Την πρώτη σκηνή με τον φίλο μου, την ξαναείδα ακριβώς όπως έγινε και αναρωτιέμαι. Γιατί την ξαναείδα? Αφού ήταν μαλακία φάση και ορκίστικα στον εαυτό μου να μην ξανασυμβεί. Φταίει το γεγονός ότι παραλίγο να συμβεί πριν λίγες μέρες με τον ίδιο φίλο? Φταίει το γεγονός ότι έχω αμφιβολίες για αυτόν? Φταίει το γεγονός ότι δεν τον εμπιστεύομαι πλέον? Φταίει το γεγονός ότι εμφανίζεται μόνο όταν με χρειάζεται? Φταίει το γεγονός ότι εγώ είμαι το θύμα στο τέλος?
Για τα υπόλοιπα, αναρωτιέμαι. Μήπως εγώ είμαι ο μαλάκας που κρατάω αποστάσεις για να μην γίνουν μαλακίες με τους άλλους? Εδώ ο κόσμος γαμιέται στις μαλακίες και όντως δε μου αρέσουν οι ιστορίες με τρίτους που ενδέχεται να φέρει μπάχαλο στην κατάσταση αλλά σαν πολύ δεν κράτησε? Αφού έτσι κι αλλιώς αυτά τα πρόσωπα που ανάφερα πιο πάνω δεν είναι τελικά άξιοι εμπιστοσύνης? Αυτά τα πρόσωπα ουδεμιά σχέση έχουν με κάποια άλλα πρόσωπα που σέβομαι κι εκτιμώ. Συμπερασματικα?
Πολύ σοβαρά τους πέρνω τους άλλους. Πολύ σοβαρά πέρνω τις ανθρώπινες σχέσεις. Αφού η σαπίλα των ανθρώπινων σχέσεων δε σταματά ποτέ τότε τι στο διάολο κάνω? Βαρέθηκα.
Πολύ θα ήθελα να εξαφανιστώ για μερικούς μήνες και όταν επιστρέψω να είναι όλα διαφορετικά. Αλλά δυστυχώς δε γίνεται. Τις αλλαγές τις προκαλούμε εμείς και όχι οι άλλοι.