Θαυμασμός

Είναι ξημερώματα κι εγώ περπατώ στα σκοτεινά σοκάκια γύρω απ'την Ακρόπολη. Ο βράχος βρίσκεται πάντα εκεί φωτεινός και προκαλεί δέος, κάνοντάς με να φαίνομαι λίγος. Ποιός είμαι εγώ για να αδιαφορήσω μπροστά στο δέος? Ποιός είμαι εγώ για να αδιαφορήσω μπροστά σε ο,τιδήποτε προκαλεί θαυμασμό? Ποιός είμαι εγώ για να αδιαφορήσω σε ο,τιδήποτε με γοητεύει?
Περπατώ και κάθε λίγο κοιτάω την Ακρόπολη. Αν κάτι σου προκαλεί θαυμασμό, δεν είναι δυνατόν να αδιαφορήσεις. Σε προκαλεί να το κοιτάς κάθε λίγο, να το θαυμάζεις. Όπως όλα τα θαυμάσια πράγματα σε τούτο το κόσμο που σε προκαλούν να τα χαζεύεις. Όσες φορές κι αν τα έχεις δει, όσα χρόνια και να έχουν περάσει απ'την τελευταία φορά που είδες κάτι θαυμάσιο, η φορά που το ξαναβλέπεις είναι γλυκιά.
Η Ακρόπολη, όπως και όλα τα θαυμάσια πράγματα του κόσμου, βρίσκεται εκεί, στην ίδια θέση εδώ και αιώνες, περίφανη. Τα σημάδια του χρόνου είναι εμφανή, αλλά είναι "άφθαρτη". Μια ολόκληρη ιστορία κρύβεται μέσα της και δεν είναι δυνατόν να την αγνοήσεις.
Περπατώ σιωπηλά και σκύβω το κεφάλι κάτω. Νοιώθω λίγος. Όπως όλα τα πράγματα που προκαλούν θαυμασμό και σε κάνουν να νοιώθεις λίγος, έτσι κι αυτή τη φορά νοιώθεις το ίδιο, μόνο που δεν ήταν μόνο η Ακρόπολη.

Έτσι συμβαίνει και όταν γνωρίζεις έναν άνθρωπο θαυμάσιο, που σε προκαλεί να τον χαζεύεις, είτε για την ομορφιά του, είτε για τα λόγια του, είτε για την προσωπικότητά του. Όσα χρόνια και να περάσουν, ο άνθρωπος εκείνος θα συνεχίζει να προκαλεί το θαυμασμό σου, γιατί είναι ο άνθρωπος που ήταν πάντα. Και αν τύχει να τον ξαναδείς μετά από χρόνια, η στιγμή εκείνη θα είναι γλυκιά.