21.7.11

Θαυμασμός


Είναι ξημερώματα κι εγώ περπατώ στα σκοτεινά σοκάκια γύρω απ'την Ακρόπολη. Ο βράχος βρίσκεται πάντα εκεί φωτεινός και προκαλεί δέος, κάνοντάς με να φαίνομαι λίγος. Ποιός είμαι εγώ για να αδιαφορήσω μπροστά στο δέος? Ποιός είμαι εγώ για να αδιαφορήσω μπροστά σε ο,τιδήποτε προκαλεί θαυμασμό? Ποιός είμαι εγώ για να αδιαφορήσω σε ο,τιδήποτε με γοητεύει?
Περπατώ και κάθε λίγο κοιτάω την Ακρόπολη. Αν κάτι σου προκαλεί θαυμασμό, δεν είναι δυνατόν να αδιαφορήσεις. Σε προκαλεί να το κοιτάς κάθε λίγο, να το θαυμάζεις. Όπως όλα τα θαυμάσια πράγματα σε τούτο το κόσμο που σε προκαλούν να τα χαζεύεις. Όσες φορές κι αν τα έχεις δει, όσα χρόνια και να έχουν περάσει απ'την τελευταία φορά που είδες κάτι θαυμάσιο, η φορά που το ξαναβλέπεις είναι γλυκιά.
Η Ακρόπολη, όπως και όλα τα θαυμάσια πράγματα του κόσμου, βρίσκεται εκεί, στην ίδια θέση εδώ και αιώνες, περίφανη. Τα σημάδια του χρόνου είναι εμφανή, αλλά είναι "άφθαρτη". Μια ολόκληρη ιστορία κρύβεται μέσα της και δεν είναι δυνατόν να την αγνοήσεις.
Περπατώ σιωπηλά και σκύβω το κεφάλι κάτω. Νοιώθω λίγος. Όπως όλα τα πράγματα που προκαλούν θαυμασμό και σε κάνουν να νοιώθεις λίγος, έτσι κι αυτή τη φορά νοιώθεις το ίδιο, μόνο που δεν ήταν μόνο η Ακρόπολη.

Έτσι συμβαίνει και όταν γνωρίζεις έναν άνθρωπο θαυμάσιο, που σε προκαλεί να τον χαζεύεις, είτε για την ομορφιά του, είτε για τα λόγια του, είτε για την προσωπικότητά του. Όσα χρόνια και να περάσουν, ο άνθρωπος εκείνος θα συνεχίζει να προκαλεί το θαυμασμό σου, γιατί είναι ο άνθρωπος που ήταν πάντα. Και αν τύχει να τον ξαναδείς μετά από χρόνια, η στιγμή εκείνη θα είναι γλυκιά.

17 σχόλια:

~Freedom είπε...

Γιατί ο άνθρωπος όσο και να αλλάξει κάτι μέσα του παραμένει ίδιο!
Σωστός!!!

panos srpk είπε...

Ziggymars
Βασικά αυτό που πιστεύω είναι ότι ο άνθρωπος στην πραγματικότητα δεν αλλάζει...

Fleur είπε...

Πολύ ωραία σύνδεση θαυμασμού της Ακρόπολης με τον άνθρωπο.;)
Και όντως εκείνη η στιγμή θα είναι γλυκιά και θα νιώθεις σαν να μην πέρασε μια μέρα από την τελευταία φορά που τον είδες.:)

panos srpk είπε...

Fleur
Ακριβώς όπως τα λες! =)

K. είπε...

Α μωρή Ακρόπολη, έχω ζήσει εγώ στιγμές δέους πάνω εκεί. Πφφφ. Καιρό έχω να πάω, όταν πάω πέφτω στην κατάθλιψη. Καλά γενικά πέφτω στην κατάθλιψη, αλλά η Ακρόπολη είναι ένας λόγος παραπάνω!
ΠΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦ

panos srpk είπε...

K
Ξέρω τι λες. Κι εγώ το παθαίνω καμιά φορά. Αλλά όταν βρίσκεσαι πάνω και βλέπεις αυτή τη θέα, δε σε κάνει να πιστεύεις ότι ο κόσμος είναι δικός σου και χαμογελάς?
;)

Mak. είπε...

ισχύει πολύ αυτό!

ath.teri είπε...

ναι. αλλά πολλές φορές οταν γνωρίζεις έναν άνθρωπο και σε απογοητεύσει ξαφνικά αισθάνεσαι "πολύς" μπροστά του. γιατί στην αρχη τον είχες εκεί απάνω και ξαφνικά στα μάτια σου έπεσε και είναι δύσκολο να ξανανέβει...

panos srpk είπε...

Αθηνά
Δεν έχεις άδικο σε αυτό που λες. Αλλά εγώ δε μιλάω για τέτοιους ανθρώπους. Μιλάω κυρίως για άτομα... διαχρονικά!

Jerry Jedelou είπε...

φαντασου να λες σε καποια "είσαι ίσα με την ακρόπολη"!!! (παραπέμποντας σε ηλικία..:-)

πέρα από την πλάκα έχεις δίκιο, και το γράφεις τόσο όμορφα.. μα τόσο όμορφα.. !

και όποτε και αν στρεψεις εκεί το βλέμμα, θα νιώθεις πάντα το ίδιο δέος και μία κάποιου είδους ασφάλεια, που είναι πάντα εκεί.. ξέρεις.. επτωχεύσαμεν.. αλλά η ακρόπολη εκεί.. αγανακτήσαμε.. αλλά έχουμε μία σταθερά.. πεινάσαμε.. αλλά το σημείο αναφοράς μας υπάρχει.. υπάρχουμε κι εμείς, όσα χρόνια και αν περάσουν, όσες δυσκολίες και αν έρθουν..

(άντε κυρά μου να γραψεις δική σου ανάρτηση, μου θες και σχόλιο σεντόνι..!)

σε φιλω

λουνίτα! είπε...

Δηλαδή δεν είμαι η μόνη που όταν περνάω απο εκεί το βλέμμα μου είναι συνεχώς ψηλά!
Όταν βραδιάζει ειδικά, όλος αυτός ο δρόμος σου δίνει την εντύπωση πως είσαι σε μια άλλη εποχή ή οτι δεν βρίσκεσαι στην πόλη, όπου όλοι τρέχουν!

*και συμφωνώ πως με όταν κάτι θαυμάζεις δεν παίρνεις τα μάτια σου απο πάνω του!

φιλιά κ καλές βόλτεεεες :)

panos srpk είπε...

Jerry
Αν το πω αυτό σε κάποια, μόνο σαν κοπλιμέντο δεν θα το εκλάβει!
Επτωχεύσαμεν... Δεν το πιστεύω. Να περνάμε καλά, με τον τάδε και δείνα τρόπο ξέρουμε. Οπότε μην ακούω βλακείες.
Είδες κυρά μου? Χαχ
Φιλιά

panos srpk είπε...

Λουνίτα.
Τώρα φαντάσου αυτό το κάτι που θαυμάζεις και δεν πέρνεις τα μάτια από πάνω του, να είναι ένα αγόρι που γουστάρεις. Το πιασες, ε? Ε?
Φιλιά!

Ανώνυμος είπε...

πολύ ωραία η παρομοίωση με την ακρόπολη. :)
μακάρι όλοι να γνωρίσουμε ανθρώπους που μας εμπνέουν το θαυμασμό γιατί, σε πολλές περιπτώσεις, γνωρίζουμε έναν άνθρωπο τον οποίο θαυμάζουμε, εκτιμάμε, αγαπάμε, με τον οποίο ζούμε τόσες στιγμές και στο τέλος αυτός ο κάποιος μας πληγώνει με το χειρότερο τρόπο...

δυστυχώς, υπάρχει και η άλλη πλευρά του νομίσματος. :(

panos srpk είπε...

Aγανακτισμένη
Προφανώς και δε μιλάω για τέτοιους "περιθωριακούς" ανθρώπους. Αλλά συμφωνώ ότι το νόμισμα έχει δυο όψεις...

Clem Lumen είπε...

Γεια σου ρε γκρινιάρη με τις παρομοιώσεις σου :D
Δεν αλλάζει ο άνθρωπος σαν άνθρωπος, συμφωνώ σ'αυτό, αλλά ούτε μένει και ίδιος σε όλα όλα.
Γενικά σ'αυτό το θέμα δε μπορείς να δώσεις μια συγκεκριμένη απάντηση, είμαστε τόσο περίεργοι και διαφορετικοί οι άνθρωποι που δε χωράμε μέσα σε κανόνες. Ούτε και στις εξαιρέσεις δηλαδή χωράμε.

Καληνύχτα ρειι! Και δεν έχεις παράπονο, φυσιολογικότατο σχόλιο έκανα όπως με έχεις συνηθίσει:)

panos srpk είπε...

Λολίτα μου να σου πω!
Θεωρώ ότι ο άνθρωπος μπορεί να αλλάξει σε κάποια σημεία αλλά από κει και πέρα, δεν αλλάζει αυτό που είναι. Ένας άνθρωπος που έγινε αυτός που είναι μετά από χρόνια, δεν αλλάζει.
Ακόμα κι αυτοί που αλλάζουν για τους χ κ ψ λόγους, κάποια στιγμή ξαναγίνονται αυτό που ήταν πάντα. Αυτό πιστεύω.
Καληνύχτα και σε σένα γκρινιάρα μου!