2.11.12

Έρως θέρος


Κάπου, κάποτε, ήταν ένα αγόρι κι ένα κορίτσι. Οι δύο αυτοί άνθρωποι, ήταν "άγνωστοι" μεταξύ τους. Είχαν "γνωριστεί" μέσω του διαδικτύου, μιας και οι δύο αυτοί, διατηρούσαν μπλογκ.
Διαβάζοντας ο ένας τον άλλον, "γνωρίστηκαν" καλύτερα. Μέχρι που έφτασε η στιγμή να γνωριστούν κι από κοντά. Μέχρι τη στιγμή εκείνη όμως, πολλά έγιναν. Ο ρομαντισμός τους και η πίστη και των δύο στον ανεκπλήρωτο έρωτα, τους έφερε πολύ κοντά, πολύ πριν την μοιραία μέρα.
Η μέρα έφτασε πανηγυρικά και ο καθένας σκεφτόταν πώς θα καταφέρουν να "ρίξουν" τον άλλον. Τελικά δε χρειάστηκε. Μια αγκαλιά, ένα βλέμμα, ήταν αρκετό. Έκατσαν να τα πούνε, κάπου κάπου έπιανε ο ένας το χέρι του άλλου. Έγιναν σίγουροι. Μάλλον αξίζει. Πήγαν βόλτα κι εκεί έγινε το μοιραίο. Έγινε κάτι και σταμάτησε ο χρόνος.
Από τότε, πολλά έγιναν. Η μαγεία της στιγμής μάλλον ήταν υπερβολικά μεγάλη κι αποφάσισαν να το λήξουν, πριν καλά καλά αρχίσει.

Όλα καλά μέχρι πριν την τελευταία μου πρόταση. Εγώ ένα πράγμα δεν καταλαβαίνω. Γιατί αποφάσισαν να το λήξουν πριν προχωρήσουν βαθύτερα και να δουν αν όντως αξίζει; Για μένα, ο έρως αρχίζει από κάτι και (μάλλον) τελειώνει όταν θα έχεις βαρεθεί και το τελευταίο πράγμα πάνω του. Εκείνοι οι δυο όμως, είναι ακόμα στην αρχή. Δεν έχουν φτάσει καν στον ολοκληρωτικό έρωτα. Το έληξαν όμως για διάφορους (ανεξήγητους) λόγους.

Μήπως τελικά, όταν μας κυριεύει ο απόλυτος έρωτας από τόσο νωρίς, φοβόμαστε μην πληγωθούμε στο τέλος και βάζουμε ένα τέλος πριν συμβει; Μπορεί... Απλά εγώ το βρίσκω τόσο μα τόσο κρίμα. Δε γεύεσαι τις μέρες που θα περάσουν όσο θα είστε μαζί, δε γεύεσαι τη σάρκα του άλλου, δε γεύεσαι τον πραγματικό έρωτα. Είναι πολύ κρίμα. Κι ακόμα περισσότερο κρίμα είναι αυτοί οι δυο άνθρωποι να έχουν βρεθεί μόναχα μια φορά κι όμως να έχουν ερωτευτεί τόσο παράφωνα. Αυτό που καταλαβαίνω, είναι ότι η αγάπη του ενός για τον άλλον, θέριεψε όσο θέριευε η δική του αρρώστια. Αν ήταν δηλαδή πραγματική αγάπη.

Ίσως κάπου, κάποτε, να ξανανταμωθούν αυτοί οι δύο. Αλλά κανείς δεν ξέρει αν τότε θα είναι ή δε θα είναι πολύ αργά πλέον... Αυτό που όμως μπορώ να πω με βεβαιότητα, είναι ότι αυτή η σχέση που ίσως να δημιουργούσαν, όσο και να κρατήσει, με τίποτα δε θα πήγαινε χαμένη...

15 σχόλια:

fish eye είπε...

χχμμμ το ασχημο ειναι πως οταν εισαι ερωτευμενος δε βλεπεις.. που σημαινει πως αν ο αλλος εχει μια καλη δικαιολογια να μη θελει αυτη την επιθυμητη για σενα συνεχεια, εσυ θα την ακουσεις οπως θελει η καρδια σου κι οχι οπως προσταζει η λογικη σου που ουτως η αλλως δε διαθετεις σ αυτη τη φαση

οχι οι ανθρωποι δεν ειναι μαζι επειδη για καποιο λογο ειναι ''καπου αλλου'' και οχι επειδη φοβουνται μη τρεφουμε αυταπατες

οταν θα βρεις το αλλο σου μισο, εκεινη που πραγματικα θα σε θελει για αυτο που εισαι και για αυτο που θα της προσφερεις, θα δεις τη διαφορα

καλη σου μερα

πεφταστέρι είπε...

ίσως κάποιος απ τους δύο να μην το ήθελε αρκετά... κι όσο μένει ανεκλπήρωτο τόσο γίνεται ένας μύθος... και για ν' ανταμωθούν ξανά πρέπει να το θέλουν και οι δύο... ο έρωτας θέλει δύο...

Fleur είπε...

Κρίμα που το έληξαν τόσο νωρίς...πιστεύω πως σ'όλα πρέπει να δίνουμε μια ευκαιρία.:)

K. είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
K. είπε...

Ρε φίλε δε μπορώ να καταλάβω γιατί πάντα πρέπει από πίσω να υπάρχει μια καλή δικαιολογία, να υπάρχει γενικότερα μια δικαιολογία και στο τέλος όλοι οι άκυροι που είναι στην απ'έξω λένε πάντα το εξής:
"Δεν σε ήθελε αρκετά, δεν σε γούσταρε, δεν σε δέχτηκε όπως είσαι, θα βρεις κάτι καλύτερο και μπλα μπλα μπλα"
Το ότι μπορεί να παίχτηκε κάτι άλλο, πολύ πιο απλό, σε φάση η κοπέλα ή το αγόρι όντως να χρειάζονται χρόνο, να υπάρχουν πολύ έστω και φαινομενικά γι'αυτούς τους δύο θέματα, πέραν από το κλασικό "δεν σε θέλει" που ξεστομίζετε όλοι με τόση ευκολία λες και είστε ειδικοί στον έρωτα ρε.
Και να σου πω κάτι? Σε θέλει. Και μάλιστα πολύ. Απλά υπάρχουν θέματα. Με τον εαυτό της.
Τέλος.

K. είπε...

Και απ'τα νεύρα μου έγραψα ένα πολύ χωρίς λόγο.

Poisonous είπε...

Ναι όντως είναι πολύ κρίμα. Πάντως πιστεύω αν πραγματικά ήταν αληθινό αυτό που είχαν μεταξύ τους, κάποια στιγμή αργά ή γρήγορα θα ξαναυπάρξει. Ποτέ δεν είναι πολύ αργά. "There is always hope". Δεν έχει νόημα να ψάχνουμε για αιτίες, δεν νομίζω ότι θα άλλαζε το αποτέλεσμα.

"One day maybe we'll meet again", όπως λέει το τραγούδι.
Καλή συνέχεια!

~Freedom είπε...

Οι ανεκπλήρωτοι έρωτες είναι και οι πιο ρομαντικοί....το 'πε και η Penelope στο vicky christina barcelona

fish eye είπε...

@ Κ

ας πει λοιπον οτι δε ξερει τι θελει.. δεν υπαρχει σε θελω αλλα..

οταν θελεις δε βλεπεις μπροστα σου, δεν εχεις περιθωρια να σκεφτεις.. απλα ΘΕΛΕΙΣ

οταν ΔΕΝ βρισκεις χιλιες δυο δικαιολογιες, του τυπου ΘΕΛΩ αλλα θελω και χρονο, δε φταις εσυ, με τον εαυτο μου εχω θεμα

αγαπητη Κ οταν λες την αποψη σου να μη νευριαζεις, δεν υπαρχει λογος..

Ελευθερία είπε...

Ίσως τα συναισθήματα δεν είναι τόσο δυνατά του ενός για τον αλλον... Από τη στιγμή που δημιουργήθηκε κάτι τόσο μαγικό όμως η ευκαιρία έπρεπε να δοθεί...

Ο ανεκπλήρωτος έρωτας θα στοιχειώνει αυτόν που ήθελε πραγματικά... το μέλλον θα δείξει και οι συγκυρίες...

K. είπε...

Αγαπητή πως σε λένε δεν ξέρω, οι απόψεις σου σε αυτά τα θέματα είναι αρκετά κοινότυπες αν και κοινώς αποδεχτές για κάποιον ηλίθιο λόγο.
Από' κει και πέρα αυτό που δεν καταλαβαίνετε οι περισσότεροι είναι το ότι με το να τσουβαλιάζεις τις καταστάσεις και να θεωρείς ότι πάντα συμβαίνει το ίδιο επειδή τυχαίνει και στην πλειοψηφία, καταντάει αν όχι γραφικό τότε σίγουρα επαναλαμβανόμενο.
Επίσης πάρτε το χαμπάρι ότι σε μια σχέση οποιασδήποτε μορφής, ο ένας νιώθει περισσότερα για τον άλλον μια ή άλλη και αυτό συμβαίνει από τη φύση του ανθρώπου.
Χωνεψ'τε το επιτέλους. Οι περισσότεροι "γράφετε" για τον έρωτα μέσα στα μπλογκ σας αλλά τελικά δεν έχετε ιδέα ρε φίλε για το τι πραγματικά μπορεί να συμβαίνει με αυτή τη λέξη που τόσο μας βασανίζει όλους.
Ευχαριστώ.
Με "αγάπη",

Κ.

panos srpk είπε...

Κάθε σχόλιο σας καλοδεχούμενο και κάθε άποψη σεβαστή.
Αλλά εδώ που τα λέμε, φράσεις τύπου "δε σε ήθελε αρκετά, επειδή η φάση σκάλωσε κάπου, δεν το ήθελαν και οι δυο, κλπ κλπ", εμένα μου ακούγονται αστείες. Δηλαδή, επειδή έγινε ένα σκάλωμα, πάει τελείωσε; Αυτό είναι χαρακτηριστικό των αδύναμων. Κι εμείς είμαστε δυνατοί. Όταν δυο άνθρωποι θέλουν πάρα πολύ ο ένας τον άλλον, κοιτάνε να υπερπηδήσουν τα όποια εμπόδια υπάρχουν που είναι ικανά να τους καταστρέψουν.
Στο κάτω κάτω, αν ήταν όλα μέλια και κομπλέ από την αρχή, ίσως κάποτε από κάπου θα μπάζει νερά.
Και, τέλος, οι ανεκπλήρωτοι έρωτες, μπορούν να πραγματοποιηθούν. Κάπου, κάποτε. Δύναμη θέλει μόνο. Τέλος.

είπε...

αγαπητη Κ

ο καθενας μιλαει αναλογα με την εμπειρια του, τα χρονια που τον βαραινουν και αυτο που εχει κατα καιρους βιωσει

δεν εχω κανενα λογο να ειμαι ουτε αρνητικη, ουτε απολυτη

ευχομαι λοιπον η ιστορια να παει οπως θελουν δυο ανθρωποι που θελουν ο ενας τον αλλον

ετσι!

πανω απ ολα με επιπεδο, ευγενεια και χωρις νευρα

για να μας παιρνουν σοβαρα :):):)

Ανώνυμος είπε...

telika re sy sarper? ti egine me tin istoria? aftoi oi dio ksanavrethikan? afou ta les pou ta les, pes ta ola na min mas troei kai i agwnia!!!

panos srpk είπε...

Ανώνυμε
Άσε και κάποιο όνομα να ξέρω με ποιόν μιλάω!
Δεν ξέρω αν τελικά ξαναβρέθηκαν, αυτό που είπα ήταν μια ιστορία και ό,τι έγραψα ήταν η άποψή μου.
Το τι έγινε στην πραγματικότητα, μόνο αυτοί οι 2 το ξέρουν.