27.11.12

Αθήνα. Μια όμορφη πόλη.


Αθήνα. Μια πόλη που λατρεύεις και μισείς.
Τη μισείς γιατί είναι μεγάλη πόλη, με πολύ θόρυβο, με αυτοκίνητα που τρέχουν σα δαιμονισμένα και κορνάρουν ο ένας στον άλλον στις ώρες αιχμής. Οι φίλοι σου μένουν στου διάολου τη μάνα και σπαταλάς τουλάχιστον 1 ώρα από τη ζωή σου κάθε φορά για να τους βρεις. Έχει σκουπίδια παντού και ο τόπος βρωμάει. Τα πεζοδρόμια είτε είναι βομβαρδισμένα είτε πιασμένα από μηχανάκια κι αναγκάζεσαι να κάνεις μανούρβες. Ο κόσμος στους κεντρικούς δρόμους, σχεδόν τρέχει. Κι εκεί που ξαφνικά τρέχεις, πέφτεις πάνω σε μια γρια που δε σε αφήνει να περάσεις. Η Αθήνα είναι γεμάτη από μίζερους (όσους έχουν απομείνει δηλαδή) που πάνε στη βαρετή δουλειά τους, ή και από αγανακτισμένους άνεργους που δεν ξέρουν τι θα κάνουν σε τούτη τη ζωή.
Τη μισείς για πολλούς λόγους.
Αλλά...
Είναι όμορφη ρε φίλε. Αρκεί να την ψάξεις. Αρκεί να έχεις τα σωστά άτομα δίπλα σου. Αρκεί να έχεις φουλ διάθεση εκείνη τη στιγμή. Αλλιώς σου είναι μίζερη. Και το μόνο που θέλεις μετά, είναι να φύγεις.

Ποδήλατο. Πήγαινε στη σχολή σου ή στη δουλειά σου με το ποδήλατο. Η αίσθηση και μόνο ότι κάνεις πεταλάκι, εξαφανίζει τα καντήλια που θα έριχνες αν ήσουν σε μετρό/λεωφορείο/ταξί. Κυκλοφορώ με ποδήλατο. Και το βρίσκω κλάσσεις ανώτερο σε σύγκριση να μένεις ακίνητος μέσα σε κάποιο μέσο.
Αν δεν έχεις ποδήλατο, περπάτα. Έχει πλάκα. Μην ακούσω δικαιολογίες του τύπου δεν έχω χρόνο. Απλά βαριέσαι.
Κυκλοφορώντας με το ποδήλατο, είδα μέρη που δεν είχα ξαναδει ποτέ. Είδα κόσμο που υπό άλλες συνθήκες, δε θα έβλεπα επειδή έχω χαζέψει το ταβάνι του λεωφορείου. Και είναι καλή γυμναστική.
Πήγαινε καμιά Παρασκευή βράδυ στο Θησείο στην πλατεία και θα καταλάβεις πώς μπορεί το ποδήατο να σε κάνει να χαμογελάς. Τόσο απλά.
Και μην ακούσω βλακείες τύπου "φοβάμαι, είναι επικίνδυνο". Οκ, σε μεγάλες λεωφόρους όπως η Συγγρού, που όλοι πάνε γκαζωμένοι, καλύτερα να αποφεύγονται. Αλλά σε γενικές γραμμές προσέξτε τους ποδηλάτες που κυκλοφορούν και θα διαπιστώσετε ότι είναι κουλ και δεν είμαστε λίγοι. Και το βασικότερο, οι οδηγοί (οι περισσότεροι τουλάχιστον, αλλά πάντα θα υπάρχει ένας καφρός που ξεκινά με σπινάρισμα), το έχουν αντιληφθεί κι αυτό και συμπεριφέρονται αναλόγως, αρκεί κι εσύ να συμπεριφερθείς αναλόγως.

Άραγμα σε κάθε λογής πλατεία/πάρκο με κάποια από τα φιλαράκια σου. Μη μου πεις μαλακίες του τύπου "δεν έχουμε πλατείες, τι να κάνουμε εκει;". Έχουμε και μάλιστα μας φτιάχνουν και τη διάθεση. Αναφέρω ενδεικτικά, πάρκο γλυφάδας (εκεί που είναι η παιδική χαρά, η μεγάλη ντε), πάρκο ν. σμύρνης, πάρκο φλοίσβου. Κάθεσαι εσύ και άλλοι 2-3 κολλητοί και λέτε μαλακίες. Αυτό και μόνο αρκεί για να σου αλλάξει τη διάθεση. Την πλατεία στο γκάζι ας την αφήσουμε στην έξω αυτή τη φορά. Για πολλούς λόγους. Θα αράξεις στο πάρκο μια ωραία μέρα με τους φίλους σου, όχι μια νύχτα με όλα τα ρεμάλια εκεί να μαλακίζονται κι εσύ να τραβάς τα μαλλιά σου.

Έχεις δοκιμάσει να πας σε παραλία το χειμώνα; Όχι για να κολυμπίσεις, απλά για βόλτα. Το καλοκαίρι πας για να κάνεις μπάνιο. Ή καλύτερα, για να σταμπάρεις κανά κορμάκι με μικροσκοπικό μπικίνι. Ενώ το χειμώνα θα πας, άντε με μια φίλη σου, για χαλαρωτικό περίπατο πάνω στην αμμουδιά. Θα μου πεις, που έχει τέτοιες παραλίες; Κι όμως έχει.

Τις προάλλες ανέβηκα με κάτι φίλους μου στην κορυφή του Υμηττού, από Καισαριανή. Η βόλτα και μόνο τα έσπασε και η θέα, απλά μοναδική. Γυρνώντας το βλέμμα, βλέπεις και προς ανατολάς. Στην αρχή βαριόμουν, αλλά το αποτέλεσμα με αντάμειψε. Νιώθεις κι εσύ λίγη από την ελευθερία που μπορούμε να έχουμε όλοι μας. Σήκω λοιπόν και τρέχα στα βουνά! Kαι δεν είναι ανάγκη να τραβηχτείς μέχρι Υμηττό ή Πεντέλη. Ο λόφος του Φιλοπάππου, δε σου κάνει;

Αυτά ήταν μερικά από τα πράγματα που κάνουν τη ζωή σου στην Αθήνα πιο όμορφη. Ας πούμε τώρα και για μερικά μέρη που σαφώς δίνουν χρώμα στη μουντή πόλη μας.

Βιβλιοπωλεία.
Να σας πω την αλήθεια, είχα σταματήσει να διαβάζω βιβλία εδώ και καποια χρόνια, αλλά τώρα ξανάρχισα. Αλλά σε βιβλιοπωλείο μπορείς να πας και για να χαζέψεις. Coffee books, λεκώματα. Θα χαθείς σε έναν κόσμο και θα σε συναπάσει. Κι ας μην αγοράσεις τίποτα στο τέλος. Δεν αισθάνεσαι τώρα ότι ξέρεις κάτι παραπάνω, ε;

Ιστορικό τρίγωνο. Σύνταγμα-Ερμού-Αθήνας-Πραξιτέλους. Άντε και μερικά νέα σημεία όπως η πλατεία Αβυσσινιάς με πρώτο και καλύτερο το Λουκούμι και λίγο παραδίπλα, το Ταφ, ή η πλατεία Αγ. Ειρήνης (οκ, την πλατεία Αγ. Ειρήνης δεν την πολυπάω, αν και γίνεται πολύς ντόρος).
Χαλαρωτικό ποτάκι, κανένα μεζεδάκι. Το ιστορικό κέντρο "μοιράζει" τις αποτάσεις και νομίζω είναι το ιδανικότερο σημείο να συναντίσεις την παρέα σου, σε κάποιο "μικρό" μαγαζάκι. Ποιό γκάζι και μαλακίες; Πάμε στα πιο "εναλλακτικά" μαγαζιά (που μόνο εναλλακτικά δεν είναι στο τέλος, αλλά χαλάλι του)
Θα ξεκινήσω με το αγαπημένο μου αυτή την εποχή, το Drunk Sinatra. Μετά έχουμε και το διαχρονικό Booze, με λίγο πιο πάνω το επίσης παλιό, αν και δε με εμπνέει πλέον, Bartessera. Άξιο και το Baba au Rum, αν κι ακολουθεί μια φθίνουσα πορεία, στα χνάρια του θρυλικού Pop. Ακριβώς εκεί, υπάρχει και το Pure Bliss, που το βρίσκω πολύ ζεστό και παρεϊστικο.
Μια αναφορά αξίζει και τα 6 σκυλιά. Μπορεί μεν να με αφήνουν ψιλοαδιάφορο, αλλά ο κήπος τους, αξίζει, αν βρεις καμιά αιώρα ελέυθερη. Και φυσικά, βρίσκεται στον κάποτε πιο-θρυλικό-πεθαίνεις δρόμο του κέντρου, την Αβραμιώτου.

Τέτοια μαγαζιά βέβαια υπάρχουν κι αλλού, αλλά θέλουν ψάξιμο, καθώς βρίσκονται σε γειτονιές. Πρώτο και καλύτερο, ο Αρκούκατος, στην Αργυρούπολη, λίγο πιο μακριά από την πλατεία που υποτίθεται είναι το χοτ σημείο της περιοχής κι εμένα με αφήνει παντελώς αδιάφορο. Στον Αρκούκατο λοιπόν, θα πιείς καλό ρακόμελο ή οινόμελο, με ροκ υπόκρουση. Κάτι σαν τη θρυλική Ψείρρα, που ξεφτιλίστηκε από τα Οινοπνεύματα, που ναι μεν σερβίρει ρακόμελο, αλλά παραέγινε εμπορικό και μόνο παρεϊστικη διάθεση δε θυμίζει.
Τέτοια μαγιαζιά υπάρχουν κι αλλού. Αλλά εγώ δεν το έχω ψάξει. Ξέρω μόνο ένα κάπου στην Πανόρμου, λίγο πιο μακριά από τη γνωστή πιάτσα. Μικρό μεν, αλλά ζεστό, επίσης με ρακόμελα.
Α να μην ξεχάσω τον μέγιστο Τινιάκο. Αλήθεια, υπάρχει ακόμα; Δεν γνωρίζω μιας κι έχω πολύ καιρό να πάω προς τα κει.
Yπάρχει και η γειτονιά στα Πετράλωνα, με μεζεδοπωλεία και ρακάδικα. Τιμημένη γειτονιά. Αν βρεθείς γκάζι, περπάτα λίγο και θα βγεις στα Πετράλωνα.
Θησείο; Ούτε για αστείο. Μου θυμίζει καγκουροκαταστάσεις. Εκτός από 2-3 ρακάδικα προς το τέλος, προς την Πειραιώς δηλαδή.

Γενικώς εξάρχεια δε πολυβγαίνω τελευταία. Δεν ξέρω γιατί, αλλά δε με εμπνέουν πλέον. Τα βρίσκω πιο "ψυχρά" σε σχέση με το "ζεστό" ιστορικό κέντρο. Αλλά θα ήταν κρίμα να μην αναφέρουμε κάποια μαγαζιά από εκεί, που μεγάλωσαν γενιές φοιτητών. Δε θα πω συγκεκριμένα ονόματα, γιατί όπου κι αν πας, θα βρεις κι από ένα καλό μαγαζί εκεί.

Υπάρχει φυσικά και η τιμημένη γλυφάδα, που εξακολουθώ να πηγαίνω όχι μόνο λόγο της απόστασης, αλλά κι επειδή έχω φίλους εκεί. Το ότι την έχουν κάνει ψευτο-κυριλέ, εμένα με αφήνει αδιάφορο. Αλλά η γλυφάδα, ήταν και θα είναι, όπως και να το κάνουμε, η περιοχή που με μεγάλωσε και θα με μεγαλώνει ακόμα.
Σινεμά στο Σινέπολις με τους τότε συμμαθητές μου, μπόουλιγκ στα Μπλάνος. Τον καφέ στα μαγαζιά στη Ζησιμοπούλου δε θα αναφέρω γιατί τα έχω σιχαθεί. Πολύ ψευτομαγκιά για το τίποτα με τύπους έχω-λεφτά.
Εκεί που ποντάρω, είναι τα μικρά μαγαζιά γύρω από την πλ. Εσπερίδων και προς το κολυμβητήριο. Δε με νοιάζει αν μαζεύουν πολύ κόσμο ή είναι δήθεν. Μου αρέσουν. Γιατί κακά τα ψέματα, ωραία τα "εναλλακτικά" μαγαζιά, τα αράγματα σε πάρκα κλπ, αλλά πάντα θα έχεις κι ένα κυριλέ μέρος που θα πηγαίνεις, άσχετα αν λες ότι δε σου πάνε. Έλα, παραδέξου το.

Κολωνάκι; Χαχαχα καλό κι αυτό... Έχω να πάω χρόνια και χαίρομαι γι'αυτό.

Μακάρι να μπορούσα να γράψω κάτι και για Χαλάνδρι και βόρεια, αλλά δεν έχω πάει. Το βράδυ ντε. Όχι για δουλειές.

Α ξέχασα και τις κατά τόπους ταράτσες. Δε με ενδιαφέρει αν το μέρος είναι κάποιο ξενοδοχείο ή κυριλέ καφετέρια. Τουλάχιστον έχουν απίστευτη θέα. Το κακό είναι ότι πρέπει να ψάξεις πολύ για να βρεις μια ταράτσα-καφέ που δεν την ξέρουν πολλοί.

Και φυσικά μια μνεία αναφορά σε κατά τόπους "μέρη" που τα αγαπάς, πολύ απλά γιατί φασώθηκες εκεί με μια ή εκεί "κάνατε αιώνια την αγάπη σας" κι ας μην κράτησε αιώνια. Τα αγαπάς γιατί μένουν στην καρδιά σου, για το "μέρος" που την πήγαινες για να την ξεμοναχιάσεις. Καλά τα εστιατόρια και τα "ακριβά" μπαρ, αλλά τα "μέρη" είναι αναντικατάστατα. Μια συμβουλή μόνο. Μην τολμήσεις να πας εκεί την επόμενή σου. Αυτό ήταν το "μέρος" που μοιραζόσουν με μια μόνο. Θα περνάς από εκεί και μόνο αναμνήσεις θα έχεις. Τέτοια δεν αποκαλύπτονται. Οκ;

8 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

ομορφες εικονες, μου χαν λειψει μπορω να πω, εχω 2-3 μερη που αγαπω παραπολυ, αλλα δεν θα ξανα παω κανεναν ποτε εκει, το ξερεις οτι πλεον ουτε εγω παω εκει; ουτε καν για να κοιταξω το τρενο, που πλαισιωνε το ολο σκηνικο.
Ποδηλατο δεν κανω,ειμαι απο τους ανθρωπους που δεν τους αρεσει, συγχωρα με.. αλλα μαρεσει να σας βλεπω ειναι ωραια η αισθηση της ελευθεριας που μεταδιδετε στους υπολοιπους.
Σε φιλω

Poisonous είπε...

Πράγματι η Αθήνα είναι τόσο όμορφη όπως την περιγράφεις. Η παραλία τον χειμώνα είναι μαγευτική! Στην Καισαριανή επίσης πριν ανεβείς στον Υμηττό έχει ένα πολύ ωραίο πάρκο με γήπεδα. Όσο για τα πάρκα, θα διαφωνήσω με αυτό της Ν.Σμύρνης, έχει χαλάσει τελείως τα τελευταία χρόνια. Εκτός αν εννοείς το άλσος λίγο πιο πέρα. Ειδικά εκεί υπάρχουν άνθρωποι που τρέχουν και γυμνάζονται καθημερινά. Στο λόφο του Φιλοπάππου έχει πολλά πράγματα να κάνεις, ακόμα και αναρίχηση. Είχα πάει σε μία πίστα και ήταν πολύ όμορφη εμπειρία, αλλά και δύσκολη φυσικά.
Τέλος στην Πλάκα είναι πολύ ωραίο να ανεβείς στα Αναφιώτικα. Βλέπεις όλη την Αθήνα από ψηλά και η θέα είναι μαγευτική πραγματικά. Αν δεν έχεις πάει στο προτείνω!

Αυτά τα "προσωπικά" μέρη.. Τα καλύτερα! Καλό σου βράδυ!

panos srpk είπε...

Poisonous
Το άλσος εννοώ. Αυτό που λες, δεν είναι πάρκο. Πλατεία είναι στο κάτω κάτω.
Αναφιώτικα... Εννοείται κι εκεί. Πώς μου διέφυγε? Είναι και μια καλά κρυμμένη πλατιούλα εκεί με απίστευτη θέα.

Ανώνυμος είπε...

Ποτέ δεν τη μίσησα , δεν υπήρχε λόγος - τους κατοίκους της πολλές φορές αλλά την ίδια όχι. Τον ήλιο της, τον ουρανό της (όταν φυσά βοριάς), την αγέρωχη ενατένιση της προς την θάλασσα, τις γλυκές (δεν υπάρχουν αλλού τέτοιες) ανοιξιάτικες βραδιές της, τα στενά δρομάκια του ιστορικού κέντρου, όλα αυτά που περιγράφεις συν την οικειότητα την οποία δίνει απλόχερα σε όλους, κατοίκους κι επισκέπτες. Οι αλλοδαποί φίλοι μου την λατρεύουν και ποτέ δεν κατάλαβαν γιατί γκρινιάζουμε! Έλα ντε! Γιατί γκρινιάζουμε; Η Αθήνα μας έχει στην κυριολεξία τα πάντα και περιττεύουν οι συγκρίσεις με άλλες πόλεις!
ΥΓ: Πολύ όμορφα τα τελευταία κείμενα σου!

panos srpk είπε...

Ανώνυμε, ωραίο το σχόλιο σου, αλλά πες κι ένα όνομα βρε παιδί μου να ξέρω με ποιόν μιλώ!
Μα ναι, είναι όμορφη πόλη η Αθήνα, απλά εμείς γκρινιάζουμε καμιά φορά και (κακά τα ψέματα) πολλές φορές θα ευχόμασταν να ζούμε στην επαρχία.
Π.χ. λατρεύω τη θεσσαλονίκη, αλλά ακριβώς επειδή είναι μικρή πόλη, δεν ξέρω αν θα μπορούσα να ζήσω εκεί, για τον λόγο ότι δεν έχει τις άπειρες επιλογές της ΑΘήνας...

Αυτή ή Αυτός; Vo2 είπε...

Πανούλη; Τι κάνεις; Σε είχα χάσει και σε ξαναβρήκα. Όλα καλά απ' ό,τι βλέπω. Δε ρωτάω παραπάνω, πάω στο κυρίως σχόλιο.

Το κείμενό σου υπέροχο και συμφωνώ απόλυτα. Και όσο για τις ομορφιές; Υπάρχουν όντως πολλές. Μία από τις αγάπες μου ο λόφος Αρδηττού, πάνω από Καλλιμάρμαρο. Υπέροχη θέα.

Για τους ποδηλάτες τώρα.. Δύσκολα τα πράγματα. Όπως λες όταν είστε όλοι μαζί κάθε Παρασκευή βράδυ, είναι αλλιώς. Σας δίνουν σημασία. Όταν είσαι μόνος όμως, είναι πολύ πιο αγχωτικό.
Σκάω. Για ένα γεια πέρασα και κατέληξα να γράφω βιβλίο..

Γεια και καλώς σε (ξανά) βρήκα!

panos srpk είπε...

Ε όχι και δύσκολα ρε Αυτή!
Όταν είμαστε όλοι μαζί, ναι μεν μας δίνουν σημασία γιατί κλείνουμε ΟΛΟ το δρόμο! Όταν είσαι μόνος σου, το κόλπο είναι να είσαι κουλ. Όταν είσαι αγχωμένος, πάντα θα σου συμβεί μια στραβή. Νόμος του Μέρφυ!

Fleur είπε...

Όντως έχει ωραία μέρη η Αθήνα.:D
Θα αγαπώ για πάντα Χαλάνδρι,γειτονιά Πετραλώνων,και Μοναστηράκι!;)