7.11.12

Αγαπάω...


Εντελώς τυχαία σήμερα θυμήθηκα ένα απόσπασμα που είχα δει να κρέμεται περίφανα στον τοίχο ενός από τα πιο κουλ μαγαζιά που έχω δει.
Το παραθέτω παρακάτω.

Αγαπάω τ'ό,τι είναι θλιμμένο στον κόσμο.
Τα θολά τα ματάκια, τους αρρώστους ανθρώπους, τα ξερά γυμνά δέντρα και τα έρημα πάρκα, τις νεκρές πολιτείες, τους τρισκότεινους τόπους.

Τους σκυφτούς οδοιπόρους που μ'ένα δισάκι για μια πολιτεία μακρινή ξεκινάνε, τους τυφλούς μουσικούς των πολύβοων δρόμων, τους φτωχούς, τους αλήτες, αυτούς που πεινάνε.
Τα χλωμά τα κορίτσια που πάντα προσμένουν τον ιππότην που είδαν μια βραδια στο όνειρό τους, να φανεί από τα βάθη του απέραντου δρόμου. Τους κοιμώμενους κύκνους πάνω στ'ασπροφτερό τους.

Τα καράβια που φεύγουν για καινούρια ταξίδια και δεν ξέρουν καλά - αν ποτέ θα 'ρθουν πίσω.
Αγαπάω, και θα 'θελα μαζί τους να πάω κι ούτε πια να γυρίσω

Αγαπάω τις κλαμένες ωραίες γυναίκες που κοιτάνε μακριά, που κοιτάνε θλιμμένα...
Αγαπάω σε τούτον τον κόσμο - ό,τι κλαίει γιατί μοιάζει μ'εμένα.

Π. Βαλχάλας

Περιττό να σας πω ότι είναι από τα πιο όμορφα κείμενα που έχω δει ποτέ. Και δε με άφησε ασυγκίνητο.

ΥΓ: Το βιβλίο που παίζει πολύ αυτές τις μέρες, είναι το 11 λεπτά του Πάουλο Κοέλιο. Όποιος ψάχνει κάτι να διαβάσει, ας το αγοράσει.

1 σχόλιο:

Clem Lumen είπε...

Αν δε σε πειράζει το ποστάρω στο tumblr. Με πηγή.
Σε φιλώ