Summer days: Elafonisos

Η παραλία του Σίμου στο νότιο άκρο της Ελαφόνησου είναι ίσως η πιο όμορφη που έχω δει ποτέ μου. Τεράστια, με μπόλικη [καυτή] άμμο, με καθαρά νερά και όταν ο αέρας έχει κέφια, βγάζει κύμμα. Μεσσόγειος γαρ, γίνεται γης μαδιαμ όταν ο νοτιάς βγάζει το αχτί του.
Μαζευτήκαμε με κάποια λοκάλια, με ένα skimpboard, καφέ και μπόλικες μπύρες να μας συνοδεύουν και η φάση είναι "νιώσε το κύμμα ρε γαμώ"
Η ελευθερία σε όλο της το μεγαλέιο. Όταν έχεις ένα σανίδι, η ελευθερία φαντάζει τόσο ρεαλιστική, όσο η ανάγκη σου να πιεις νερό όταν διψάς.

Εξάλου αυτό το μίνι road trip με τον κολλητό μου άξιζε μόνο και μόνο για τη φάση με τούτο το σανιδάκι, αλλά και το άραγμα με τα λοκάλια [που μπορεί να είναι Αθηναίοι αλλά τους την έδωσε και πάνε εκεί κάθε καλοκαίρι και ανοίγουν και μαγαζιά].
Βασικά δεν το είχαμε προγραμματίσει καθόλου, μέχρι που σκάει η είδηση 3 μέρες πριν "πάμε Ελαφόνησο?". Αν είσαι τρελάρας, τότε δέχεσαι κάθε πρόκληση που σου ανοίγεται. Και τέτοια πράγματα είναι ανεκτίμητα. Τέλος.
Γενικώς υπήρχε πολύ fun και ανυπομονώ να ξαναπάω. Κρίμα που ήδη έχω κλείσει για το υπόλοιπο του καλοκαιριού.

Είπα για το φαι? Όχι, καλύτερα να μην το αναφέρω, έχει απ'όλα και συμφέρει! Άσε που φέτος ανοίγει και μια καινούρια ψησισταριά απ'τα λοκάλια που λέγαμε και θα κάνει χρυσές δουλειές. Εγγυημένα.
Καλές επιτυχίες στον Παναγιώτη και την ομάδα του. Και τα ρίσπεκτ μου στον Αχιλέα και το skimpboard του.