Days of depression

Εδώ και λίγο καιρό... Δεν κοιμάμαι καλά κι όταν κοιμάμαι, κοιμάμαι σε άκυρες ώρες, βλέπω παράξενα όνειρα, ξυπνάω αγχωμένος και ιδρωμένος λες και μου έκαναν ηλεκτροσόκ, κλείνομαι στον εαυτό μου και αντί να με ανακαλύπτω, δε με ανακαλύπτω, καθυστερώ και χάνω πτήσεις, άθελά μου στήνω την αγάπη στις αφίξεις κι άλλα πολλά...
Οκ, οι τελευταίες λέξεις είναι κλεμμένες απ'τον προσωπικό μου ύμνο [να σαι καλά Άσαρκε, γιο] αλλά καταλαβαίνετε που το πάω. Το πάω στο ότι άθελά μου χάνω τυχόν συναντήσεις με κάτι ή κάποιον ή εστώ χάνω αυτά για τα οποία "συμβαίνουν εκεί που δεν το περιμένεις και σου αλλάζουν τη ζωή".
Μάλλον ξέρω τι φταίει. Έχω χάσει όλη αυτή τη πνευματική και ψυχική ισορροπία που κατάφερα να δημιουργήσω και να διατηρήσω τους τελευταίους μήνες. Δε νοιώθω πλέον χαρούμενος, ερωτευμένος και ευγνώμων με τη ζωή και όλα όσα μου δίνει. Και εξαιτίας αυτού, μάλλον εκπέμπω αρνητική ενέργεια στους άλλους. Δε με βλέπουν χαρούμενο, δε με βλέπουν ερωτευμένο, με βλέπουν σε κατάθληψη και κατά κάποιο τρόπο με αντιμετωπίζουν ακριβώς έτσι. Καταθληπτικά. Ακόμα κι εδώ στο μπλογκ εχω σταματήσει να γράφω συχνά. Δεν έχω κάτι να γράψω. Δεν έχω κάτι χαρούμενο, ευχάριστο, ζεστό ή εστώ αισιόδοξες σκέψεις να μοιραστώ.
Που πήγε το γνωμικό μου? Μικρή ζωή, μεγάλες στιγμές? Πρέπει να χάθηκε στη πορεία και μου φαίνεται πρέπει να γυρίσω λίγο πίσω και να το ψάξω. Αλλά ο άτιμος ο χρόνος δε γυρνάει πίσω. Μόνο προχωράει.
Κάτι μου συμβαίνει. Μάλλον κάτι μέσα μου με βγάζει για λίγο απ'τη δράση. Δεν εξηγείται αλλιώς. Αλλά όσο με βγάζει απ'τη δράση, άλλο τόσο καταθληπτικά νιώθω. Και όσο πέφτω στο βαθύ πηγάδι, άλλο τόσο μου είναι δύσκολο να βγω. Μάλλον χρειάζομαι κάτι ή κάποιον να με τραβήξει, να με ταρακουνήσει και να με βρίσει για τις μαλακίες που κάνω στον εαυτό μου... Ή εστώ θέλω να πιστεύω ότι περνάω μια φάση ή ένα διάστημα ξενερώματος και θα επιστρέψω δυναμικά, που να χαλάσει κόσμος. Γαμώτο.

ΥΓ: Tο Σαββατόβραδο ήταν όαση στις καταθληπτικές μέρες. Αλλά και πάλι δε φτάνει ένα βράδυ για να νιώσεις πάλι καλά.