Απόλυτο κενό

Βγήκε στην βεράντα, κάθισε αναπαυτικά στην ξύλινη πολυθρόνα του, αφήνοντας το μπουκάλι με ρούμι στο τραπέζι δίπλα του και άναψε τσιγάρο. Εκείνη τη μέρα επικρατούσε ησυχία και το μόνο που ακουγόταν ήταν το δροσερό αεράκι. Ο ουρανός ήταν κατάμαυρος και αναρωτήθηκε που πήγαν τα άστρα. Τραβώντας την πρώτη τζούρα, κοίταξε το απόλυτο κενό του ουρανού και σκέφτηκε ακριβώς αυτό, ότι η κοινωνία μας είναι ένα απόλυτο κενό. Φύσηξε τον καπνό της τζούρας στον κενό ουρανό και σκέφτηκε ότι δεν είναι και τόση κενή η κοινωνία τελικά. Αλλά ο καπνός διαλύθηκε, όπως διαλυόμαστε κι εμείς σε μια κενή κοινωνία...
Ναι, έτσι είναι, διαλυόμαστε μπροστά στα πάντα. Είμαστε τόσο ευάλωτοι στα πάντα.
Μετά, ήπιε μια γουλιά απ'το ρούμι του, η γουλιές έγιναν δυο και τρεις, μέχρι που το τελείωσε και κοίταξε το μπουκάλι. Ήταν κενό, όπως ο κόσμος του και του ήρθε η φαεινή ιδέα να γεμίσει το μπουκάλι με τον καπνό που θα φύσαγε. Το γέμισε, το έκλεισε και το πέταξε όσο πιο μακριά γίνεται. Το μπουκάλι όμως αντί να πέσει, έφυγε για ένα ταξίδι στον ουρανό, όπως τα μπουκάλια που έριχναν στη θάλασσα ή όπως τα μπαλόνια με ήλιο, μέχρι να καταλήξει κάπου. Και κατέληξε στα χέρια κάποιου, στην προκείμενη περίπτωση στα χέρια κάποιας, που το άνοιξε και διάβασε το περιεχόμενο του. Και τότε κάτι έγινε, κοίταξαν τον ουρανό και οι δυο αυτοί άνθρωποι κατάλαβαν ότι δε βρίσκονται μόνοι τους σε τούτη τη κενή κοινωνία... Κι ένα χαμόγελο ευτυχίας έλαμψε στα πρόσωπά τους.
Ναι, μπορεί να διαλυόμαστε σε τούτη τη κενή κοινωνία αλλά τελικά δεν είμαστε μόνοι μας...
Ή μήπως παραείμαι αισιόδοξος? Δε λένε ότι μόνος σου γεννιέσαι, μόνος σου πεθαίνεις? Ίσως, αλλά εγώ θέλω να πιστεύω ότι σε τούτο το κενό, κάπου υπάρχει κάποιος που θα μας κάνει να μη νιώθουμε κενοί.