Una vez en Barcelona

Η Βαρκελώνη είναι μια κουλτουριάρικη πόλη που τεριάζει στους περισσότερους από εμάς τους μεσογειακούς τύπους. Δεν ξέρω για εσάς αλλά εμένα μου τεριάζει γάντι. Έχει τόσα όσα χρειάζεται για να ζω εκεί μόνιμα, έχει αρχιτεκτονική, έχει μεσαιωνικό αέρα, έχει παραλίες και για σερφ, έχει αυθεντική κουλτούρα του δρόμου, έχει πολλά πράγματα που θυμίζουν την Αθήνα, αλλά στο πιο αυθεντικό. Πάνω απ'όλα όμως, είναι μια πόλη καθαρή, μια πόλη που αξιοποίησε στο έπακρο την μεταολυμπιακή εποχή μετά τους αγώνες του 1992, κάτι που δεν κάναμε εμείς οι Αθηναίοι. Κι επιτέλους, μια πόλη με τασάκια παντού για να μην βλέπεις αποτσίγαρα παντού. Ντάξει, υπάρχουν αλλά όχι σε τόσο τραγικά επίπεδα όπως εδώ, που οι δρόμοι και τα πεζοδρόμια είναι ένα ατελείωτο τασάκι. Και ναι, οι Ισπανοί θυμίζουν πολύ έντονα τους Έλληνες. Καπνίζουν, πίνουν, φωνάζουν, τρέχουν. Αλλά έχουν κάτι που δεν έχουμε εμείς. Ισπανική φινέτσα και στυλ.
Φτάσαμε Πέμπτη αργά το απόγευμα αλλά η βροχή δε μας επέτρεψε να δούμε και πολλά. Οπότε περιοριστήκαμε σε μια μικρή βόλτα στο κέντρο και καρφί στο ξενοδοχείο για ξεκούραση. Η Παρασκευή ξημέρωσε με βροχερό καιρό αλλά όσο περνούσαν οι ώρες, καλυτέρευε. Ξεκινήσαμε από La Rablas, περάσαμε από Placa de Catalunya, ανηφορίσαμε την Passeing de Garcia, έναν δρόμο που συγκετρώνει την αφρόκρεμα της μόδας και μερικά απ'τα πιο ακριβά μαγαζιά του κόσμου, μέχρι την υπέροχη Casa Mila, κατηφορίσαμε την Avinguda Diagonal μέχρι τον πύργο Torre Agbar με μια στάση στην Sagrada Familia και το ομόνυμο πάρκο κι επιστρέψαμε στην La Rablas. Συνολική διάρκεια βόλτας κάπου 5 ώρες, με κάποιες στάσεις για άραγμα. Φάγαμε και παέλια, το ισπανικό πιάτο και μου άρεσε πολύ. Πήρα εκείνο με το ρύζι και το κοτόπουλο. Η πρώτη μέρα τελείωσε με μια αναγνωριστική βόλτα στους δρόμους της Βαρκελώνης.
Η δεύτερη μέρα είναι αφιερωμένη στο λιμάνι, την Barceloneta και το Port Olympic. Κατεβαίνεις την La Rablas και αντικρίζεις το άγαλμα του Κολόμβου που κοιτάει περίφανα τη θάλασσα. Η περιοχή του λιμανιού με την ξύλινη προέκταση της La Rablas, την Rabla del Mar που σε οδηγεί σε ένα μεγάλο εμπορικό κέντρο, δε μου άρεσαν ιδιαίτερα, παραήταν τουριστικά, αρκετά έξω απ'την κουλτούρα. Αλλά η ξύλινη γέφυρα με τον μοναδικό σχεδιασμό ήταν όλα τα λεφτά. Η προβλήτα της Barceloneta επίσης δε μου άρεσε, με τα εστιατόρια κατά σειρά και τους "κράχτες" που θύμισαν αρκετά τα ελληνικά νησιά τον Αύγουστο. Μέσα στην συνοικία της Barceloneta όμως το πράγμα αλλάζει. Στενοί δρόμοι και παλιές πολυκατοικίες που μαρτυρούν την προπολεμική εποχή. Στην άλλη πλευρά, στην ατελείωτη παραλία με την αμουδιά, υπάρχει πανηγύρι. Εκείνη την μέρα φύσαγε πολύ και οι συνθήκες ήταν τέλειες για σερφ και τα ρέστα. Και φυσικά τα λοκάλια που ορμούσαν, αφήνοντας τους τουρίστες έκπληκτους. Εδώ χτυπά η καρδιά της "κουλτούρας του δρόμου" που λέμε κι εδώ, στην πιο αυθεντική εκδοχή όμως. Δυστυχώς ο αέρας ήταν τόσο δυνατός, που δεν μπορούσα να τραβήξω φωτογραφίες, καθώς το αλάτι έμπαινε στον φακό. Μέσα μου σκεφτόμουν ότι ήταν κρίμα που δεν έφερα και το σανιδάκι μαζί μου αλλά άντε να πείσεις τους φίλους σου ότι θες να κάνεις σερφ κάθε μέρα...
Την τρίτη μέρα είχα ξεχάση την όλη ιστορία με το σερφ κι αυτό επειδή επισκεφτήκαμε την υπέροχη Casa Mila, το τελευταίο ολοκληρωμένο έργο του Gaudi, πριν αφιερωθεί στην Sagrada Familia, και πραγματικά εντυπωσιάστηκα, αν και ήμουν προετοιμασμένος για το τι θα δω. Ο Gaudi πρέπει να ήταν και πολύ psycho τελικά... Ε δεν γίνεται να μην είσαι και να μην φτιάχνεις τέτοια πράγματα που θυμίζουν ψυχεδέλικες καταστάσεις. Αναρωτιέμαι αν θα βρεθεί κάποιος τολμηρός αρχιτέκτονας να τον αντιγράψει. Αλλά ακόμη κι έτσι, τα copyrights ανήκουν στον Gaudi, ο οποίος ήταν εκτός συναγωνισμού. Κοίταγα με δέος τις καμινάδες, τις γραμμές στους τοίχους, τα παράθυρα και τα μπαλκόνια, ένιωθα λίγος αντικρίζοντας τις μακέτες του σπιτιού και τέλος βγήκα στον δρόμο με τα χέρια μου να τρέμουν. Ε ναι, τόσο πολύ μου άρεσε η Casa Mila. Είδαμε και το "αδερφάκι", την Casa Batllο που κι αυτό αξίζει, με τα μεγάλα μπαλκόνια και τις υπέροχες τζαμαριές. Τελειώσαμε με άραγμα στην Placa de Catalunya μέχρι να πέσει ο ήλιος.
Την τέταρτη μέρα πήγαμε στο Camp Nu, για το οποίο δεν έχω να πω και πολλά πράγματα καθώς όλοι πάνω κάτω ξέρουν. Το μόνο που θα πω είναι ότι είναι πραγματικά τεράστιο στάδιο. Και το μουσείο αξίζει να το επισκεφτεί κάποιος. Περιλαμβάνει και την ιστορία του μπάσκετ της Barca και προσωπικά κρυφογελούσα γιατί τους αποκλείσαμε στα προημιτελικά του ευρωμπάσκετ και έλεγα στα παιδιά ότι αν δω κάποιον οπαδό της Barca, θα τον κοροϊδέψω, να γελάσουμε και λίγο. Και φεύγοντας από εκεί, περάσαμε απ'το Poble Sec, μια περιοχή που θυμίζει το Μοναστηράκι με αρκετά καφέ και μπαράκια.
Να μην ξεχάσω και τις βόλτες στο Barri Gotic, το μεσαιωνικό κομμάτι της πόλης, με τον καθεδρικό ναό και τα σοκάκια που σε οδηγούν σε ψαγμένες πλατείες με συντιβάνια του μεσαίωνα. Εδώ χτυπά η καρδιά της νυχτερινής Βαρκελώνης. Η νύχτα υπάρχει και στο Ολυμπιακό λιμάνι με τα κλαμπ επικών διαστάσεων και το ατελείωτο πάρτυ αλλά εδώ στο Barri Gotic η ατμόσφαιρα είναι πολύ πιο... ευρωπαϊκή. Πήγαμε και σε ένα μπαρ στην Carrer de Ferran και ήπιαμε την γνωστή σε όλους sangria.
Να μιλήσω τώρα για τις σπανιόλες? Σιγά μη δε μίλαγα! Μοιάζουν αρκετά με τις ελληνίδες με τη διαφορά ότι είναι πολύ πιο ανοιχτόμυαλες και φυσικά δεν είναι σαν τις ιταλίδες που είναι και σνομπ. Και οι σπανιόλες ξέρουν από στυλ. Ντάξει και τα κορίτσια μας ξέρουν αλλά εδώ όχι μόνο το ανακάλυψαν σχετικά πρόσφατα, αλλά ψωνίζονται κι εύκολα. Καλά, δεν το συνεχίζω, το μόνο που θα πω είναι ότι αυτές τις σπανιόλες τις κόβω ικανές για όλα... Εν τω μεταξύ το αστείο ήταν ένα βράδυ που πήγα να πάρω κάτι να φάω. Η ώρα ήταν περασμένες 12 και σε μια γωνία είδα μια κοπέλα αλοδαπή να καπνίζει. Της ζήτησα ευγενικά αναπτήρα κι αφού την ευχαρίστησα, με ρωτάει αν θέλω να μου πάρει πίπα. Με παρακάλεσε σχεδόν. Με 20 ευρώ θα με ικανοποιούσε. Τραγικό και αστείο, ε? Ναι, έχει κι εκεί πόρνες και κυκλοφορούν άνετα, κυρίως μετά τα μεσάνυχτα.
Τόσο η  La Rablas όσο και η Avinguda del Portal de Angel στο Βarri Gotic θυμίζουν πολύ την Ερμού τόσο στις νεκρές ώρες όσο και τις ώρες αιχμής. Το πρώτο πιο τουριστικό με γιορτινή ατμόσφαιρα. Το δεύτερο πιο εμπορικό με πεζοδρόμιση. Κόσμος, ζωντάνια, πλανόδιοι πωλητές, επίδοξοι ηθοποιοί και μουσικοί, πολυκαταστήματα και μικρά μαγαζιά, σουβενιρς, ντόπιο πράγμα.  Πριν πάω Βαρκελώνη με προειδοποίησαν για πορτοφολάδες αλλά δεν είδα και μεγάλη διαφορά με εδώ. Θέλω να πω ότι ντάξει θέλει προσοχή κι εκεί με όλους αυτούς τους πλανόδιους και άστεγους αλλά θαρρώ πως εδώ Ελλάδα τα πράγματα είναι πιο τραγικά. Το κόλπο είναι να συμπεριφέρεσαι σαν ντόπιος για να περνάς πιο απαρατήριτος και όχι σαν τουρίστας, που είναι και οι πιο εύκολοι στόχοι.
Με λίγα λόγια η Βαρκελώνη είναι μια υπέροχη πόλη, που συνδιάζει την φινέτσα των μεσογειακών λαών, τη γραφικότητα των μεσαιωνικών χρόνων, την αρχιτεκτονική τόσο με τις εξπρεσιονιστικές τάσεις όσο και την ισπανική σχολή, το πνεύμα των υπόλοιπων ευρωπαϊκών πόλεων, την κουλτούρα και το στυλ των δρόμων και φυσικά το ήπιο κλίμα που συναντάς κυρίως σε πόλεις όπως η Αθήνα, η Νάπολη, η Νικαία και τη Βαλένθια. Να βγάλουμε και τις αμερικανιές τύπου Maremagnum [το μεγάλο εμπορικό κέντρο που λέγαμε στο λιμάνι] και κομπλέ. Αλλά όλες οι πόλεις και δη οι παραλιακές που σέβονται τον εαυτό τους έχουν κι από μια αμερικανιά ή αλλιώς ένα μικρό Miami [λέγε με και παραλιακή τα καλοκαίρια] που μεταξύ μας καλά είναι κι αυτά! A και το σημαντικότερο. Δεν έχει κυκλοφοριακό, τουλάχιστον τις μέρες που είμασταν εκεί κι αυτό επειδή αρκετοί χρησιμοποιούν ποδήλατα, κυρίως στο κέντρο. Και το γαμάτο είναι ότι αν είσαι κάτοικος Βαρκελώνης, μπορείς να πάρεις ένα απ'τα δημοτικά ποδήλατα με μια στάνταρ χρέωση κι έπειτα το επιστρέφεις και παρκάρεις σε ένα απ'τα επιλεγμένα σημεία. Πότε θα βάλουν ποδηλατοδρόμους κι εδώ Αθήνα?