Διατήρησε τη ψυχραιμία σου

Ο κόσμος έχει γίνει καχύποπτος. Περπατάς στον δρόμο και σε κοιτάνε περίεργα. Στέκεσαι κάπου και σε κοιτάνε περίεργα. Κάθεσαι κάπου και σε κοιτάνε περίεργα.
Στις μέρες μας, ο λαός μας καίγεται και νοιώθει ανασφάλεια. Γινόμαστε προσεκτικοί στις κινήσεις μας και κάθε φορά που βλέπουμε έναν "περίεργο" συνάνθρωπό μας, αυτόματα νομίζουμε ότι αυτός ο "περίεργος" θα μας την πέσει.
Λογικό συμπέρασμα αν αναλογιστούμε τα όσα συμβαίνουν τον τελευταίο καιρό, αλλά έχουμε ξεφύγει. Βάλε και τον εγωισμό μας, το συμφέρον μας, τις παρεξηγήσεις, τη συγκοφαντία. Όλα αυτά θα μας οδηγήσουν στη διχόνια μια μέρα.
Τις προάλλες ήμουν σε ένα μαγαζί με σερφ και περίμενα τα παιδιά να κλείσουν και να πάμε για σερφ. Στεκόμουν απέναντι από το μαγαζί, στην άλλη πλευρά του δρόμου, έξω από μια μονοκατοικία, με ντύσιμο σέρφερ, φραπέ στο χέρι και τη σανίδα ακουμπισμένη στα κάγκελα. Η σπιτονοικοκυρά που πέρναγε εκείνη τη στιγμή, με κοίταξε με μισό μάτι και μου λέει "τι στέκεσαι εδώ;". Της απαντάω ευγενικά ότι περιμένω τα παιδιά και αντί να συνεχίσει το δρόμο της, συνεχίζει να με κοιτά με δολοφονικό βλέμμα και να λέει "τον καφέ μην τον πετάξεις στο δρόμο". Δεν της απάντησα αλλά σκέφτηκα "μα καλά τόσο χαζός είμαι για να πετάξω ένα πλαστικό ποτήρι στο δρόμο;". Και καλά επειδή είχα το στυλάκι του σέρφερ, του κωλόπαιδου που σερφάρει όλη τη μέρα και ζει τη ζωή του αδιαφορώντας για το αύριο, πρέπει να μου "επιτεθεί"; Αμην και ποτέ.
Αυτό το περιστατικό μου θυμίζει τη στάση που έχουν μερικοί απέναντι σε άλλους, εξαιτίας παράγοντων όπως το ντύσιμο ή το παρουσιαστικό. Και την στάση αυτή τη βρίσκω κυρίως από άτομα κάποιας ηλικίας. Μα καλά, δηλαδή επειδή είμαστε έτσι, είμαστε και "περίεργοι"; Και σας δίνουμε την εντύπωση ότι "κάτι τρέχει" με εμάς; Χαλαρώστε, δε θα σας την πέσουμε, δε σας τσεκάρουμε για να σας ληστέψουμε, δε σχεδιάζουμε βανδαλισμό. Όλα έχουν και κάποια όρια. Έλεος πια.
Και σα να μη φτάνει αυτό, μερικοί έχουν ξεχάσει τι σημαίνει να αντιμετωπίζεις ευγενικά τον άλλον.
Μια φορά έκανα το λάθος να περπατώ στη μέση του δρόμου κι από πίσω ερχόταν αυτοκίνητο που δεν το είχα δει. Ήταν βράδυ και ο δρόμος ερημικός. Ο οδηγός, μου κόρναρε αλλά δεν τον άκουγα και μόνο όταν πέρασε από δίπλα μου, άρχισε να με βρίζει, στολίζοντάς με γραφικά. Του απάντησα με ψυχραιμία ότι είμαι κωφός και του είπα ότι έκανα λάθος που περπατούσα στη μέση. Κατάλαβε ότι επειδή είμαι κωφός, δεν τον άκουσα και μου απαντά "α, συγγνώμη..." κι έφυγε.
Τον χειμώνα που μας πέρασε, είχα καλέσει ταξί για να με πάει κάπου. Μαζί μου είχα τον σάκο που βάζω τη σανίδα του σνόουμπορντ. Ο σάκος είναι 165 εκατοστά μήκος και δε χωρούσε. Ο ταξιτζής αντί να προθυμοποιηθεί να με εξυπηρετήσει, με έβρισε λέγοντας μου "που πας ρε με αυτό το πράγμα; δώσε μου 20 ευρώ τώρα αλλιώς φεύγω". Του απάντησα ευγενικά ότι έχω σανίδα σνόουμπορντ και τι θα μπορούσα να κάνω; Αφού πρέπει να πάω κάπου με τη σανίδα. Η ψυχραιμία μου τον έκανε να αλλάξει και να προσπαθήσει να βρει ταξί με μεγαλύτερο χώρο, μέσω ασύρματου. Εν τέλει δηλαδή με εξυπηρέτησε και μετά από λίγο ήρθε άλλο ταξί, με τον ταξιτζή να είναι πιο ευγενικός από τον προηγούμενο.
Όλα αυτά με έκαναν να σκεφτώ "μα καλά δηλαδή, όλοι τους καρίζουν, ξεχνώντας να είναι ψύχραιμοι και όταν δουν τον άλλον ψύχραιμο κι ευγενικό, τότε θυμούνται τον καλό τους εαυτό;".
Όπως και να έχει, τσαντίζομαι άσχημα όταν δεν βρίσκεις κόσμια αντιμετώπιση ή σε κοιτάνε περίεργα, για διάφορους λόγους. Η αλήθεια είναι ότι με όλα αυτά που συμβαίνουν στις μέρες μας, όλοι μας έχουμε γίνει καχύποπτοι με τους άλλους κι εύκολα χάνουμε την ψυχραιμία μας, αλλά ρε παιδιά, ας βάλουμε κάποια όρια.
Ψυχραιμία πάνω απ'όλα και να προσπαθήσουμε να αντιμετωπίσουμε καταστάσεις με κατάλληλο τρόπο.